sobota, 24 września 2016

Rozdział 8: Kłamstwa z przeszłości

Październik wtopił się w listopad, a ja zrobiłam jeszcze większe postępy. Przed połową miesiąca opanowałam Oklumencję. Odkąd nauczyłam się blokować wtargnięcia Malfoya do mojego umysłu, nie miałam koszmarów i mogłam spać spokojnie. Ja i Draco chcieliśmy wreszcie porozmawiać o tym, co zrobimy z ultimatum Voldemorta. Jednakże nie mieliśmy na to czasu, bo nauczyciele zadawali coraz więcej prac domowych i głównie zajmowaliśmy się ich odrabianiem. W każdą sobotę siedzieliśmy w Pokoju Życzeń i wspólnie pisaliśmy eseje, podsuwając sobie nawzajem ciekawe pomysły. Zanim się spostrzegliśmy, minął listopad.

~*~*~*~*~*~

Panie Potter, Panno Granger — woła profesor Slughorn, zanim wyjdziemy z sali. Harry i ja wymieniamy porozumiewawcze spojrzenia i odwracamy się w jego stronę. — Organizuję skromne przyjęcie świąteczne — mówi, wyczarowując dwa zaproszenia. — Byłoby mi bardzo miło, gdybyście przyszli.
Uśmiechamy się do niego i bez słowa bierzemy zaproszenia, po czym szybko wychodzimy na korytarz.
Czego chciał Slughorn? — pyta Ron, gdy przechodzimy przez próg.
Wyprawia przyjęcie świąteczne — odpowiada Harry. Wracam wspomnieniami do swojej teraźniejszości i przypominam sobie zawiedzenie Rona, gdy nie został zaproszony. Może teraz będzie można tego uniknąć.
Pójdziesz ze mną? — pytam bez ogródek. Obaj chłopcy patrzą na mnie ze zdziwieniem wypisanym na twarzach. — Zaproszenie jest dla mnie i osoby towarzyszącej, więc pomyślałam... Pójdziesz ze mną?
Ron otwiera szeroko usta i patrzy na mnie jak na wariatkę, a Harry wygląda tak, jakby chciał stąd uciec. Nagle rudzielec zaciska mocno szczękę i mruży oczy.
Hermiono, czy ja wyglądam na instytucję charytatywną? — pyta ze złością.
Ron...
Nagle chcesz spędzić ze mną czas? Unikałaś mnie i znikałaś w każdy weekend, zostawiając mnie samego. A teraz... teraz chcesz, żebym poszedł z tobą na to cholerne przyjęcie i udawał, że między nami jest wszystko w porządku. Wiesz co, Hermiono? Spierdalaj.
Ron odwraca się na pięcie i idzie przed siebie. Moje wargi drżą niebezpiecznie i czuję wielką gulę w gardle. Wreszcie dotarła do mnie smutna prawda. Myślenie o nas jako parze nie ma sensu, bo Ron nie wie, że go kocham. Muszę wreszcie to zrozumieć, ale i tak czuję się strasznie.
Delikatna ręka dotyka mojego ramienia i odwracam się w tamtą stronę. Owijam się ramionami wokół Harry'ego i przytulam go mocno. Prawdopodobnie, gdyby mnie nie trzymał, rozpadłabym się na małe kawałki.
Hermiono, zapomnij o Ronie. Wiesz jaki on jest. Zawsze bierze wszystko do siebie i mówi zanim pomyśli — szepce Harry, klepiąc mnie po plecach. — Czy coś się dzieje? Bardzo często znikasz. Wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć, prawda?
Harry... — głos mi się łamie i czuję łzy spływające po policzkach. Co mogę mu powiedzieć? Chciałabym powiedzieć mu wszystko, ale... — Moi rodzice — szeptam. — Oni... oni odeszli.
Wciąga powietrze i patrzy na mnie.
Co się stało?
Śmier... Śmierciożercy — szlocham, a on przyciąga mnie do siebie.
Oh, Hermiono.
Próbuję uciec od tego wszystkiego. Znikam, żeby samotnie odrabiać pracę domową. To mi pomaga i chociaż przez chwilę o tym nie myślę. Chociaż przez chwilę nie czuję się winna — wyznaję i zdaję sobie sprawę, że każde wypowiedziane słowo jest prawdą. Kiedy jestem z Draco, jedynym człowiekiem, który wie co się stało i który wszystko pamięta, czuję się lepiej i ból z powodu ich straty zmniejsza się. Poprzez swoją obecność, przypomina mi, dlaczego wróciłam. On jest jedyną osobą, która wszystko rozumie.
Hermiono, dlaczego nic nie powiedziałaś?
Ja... ja po prostu nie wiedziałam, jak ci o tym powiedzieć. Nie chcę o tym rozmawiać.
Dobrze. Nie martw się, wszystko się ułoży.
Ocieram łzy i idziemy obok siebie. Wyznanie prawdy, przyniosło mi ulgę. Wprawdzie nieznaczną, ale lepsze to niż nic.

~*~*~*~*~*~

Harry wychodzi z dormitorium chłopców. Rozglądam się za Ronem, ale nigdzie go nie widzę.
On nie przyjdzie — mamrocze, gdy do mnie podchodzi. Przełykam gulę w gardle.
Czy ty...?
Tak, ale on... Kiedyś zrozumie swój błąd. Nie przejmuj się nim. Chodźmy.
Harry, Ginny i ja wychodzimy z pokoju wspólnego Gryffindoru i idziemy na przyjęcie Slughorna. Kilka minut później jesteśmy na miejscu. Oprócz nas, w pokoju jest dwanaście osób, które rozmawiają tylko z tymi, których znają. Ginny cały czas wisi na Harrym i zaczyna mnie to irytować. Ona ciągle z nim rozmawia, ostentacyjnie ignorując moją obecność. Przewracam oczami, gdy zaczyna ględzić o Quidditchu.
Rozglądam się wokół siebie, szukając osoby, z którą mogłabym porozmawiać, ale wewnętrzny głosik podpowiada, że najlepiej poczułabym się, gdybym znalazła się w swoim łóżku z książką w ręce.
Hermiono? — pyta Harry, patrząc na mnie. Ginny niechętnie przerywa pasjonującą dyskusję i zerka na mnie z irytacją.
Nie czuję się zbyt dobrze. Chyba coś mi zaszkodziło. Pójdę się położyć — odpowiadam.
Chcesz żebyśmy z tobą poszli? — dopytuję. Harry to wspaniały przyjaciel — zawsze myśli o innych. Oczy Ginny rozszerzają się i zerka na mnie złowrogo.
Nie. — Kręcę głową. — Nic mi nie będzie. Bawcie się dobrze.
Macham do nich i wychodzę z pokoju. Samotnie wędruję ciągnącymi się w nieskończoność korytarzami. To dziwne, ale nie chcę wracać do pokoju wspólnego. Spaceruję pustymi korytarzami, wiedząc, że nikt nie będzie się tu kręcił w piątkowy wieczór.
Idę obok od dawna nieużywanych sal i nagle słyszę jęk. Podczas wojny słyszałam różne rodzaje jęku: jęk bólu, wołanie o pomoc, ostatni wdech powietrza. Instynktownie sięgam do kieszeni po różdżkę i jednym zaklęciem otwieram drzwi. I od razu tego żałuję. Na jednym z biurek w samym staniku siedzi Lavender, a między jej nogami stoi Ron. Ma rozpiętą koszulę i poluzowany pasek od spodni. Ich szaty są porozrzucane na ziemi. Chłopak całuje jej szyję, a ona śmieje się, gdy mnie zauważa i przytula się do niego. Ron kątem oka zerka w moją stronę. Jest zszokowany, ale tylko przez chwilę, bo sekundę później widzę, że idzie w moim kierunku. Chcę uciekać, ale… dokąd?
Odwracam się i próbuję wyjść, jakby nic się nie stało, ale nagle czuję silny ucisk na ramieniu. To Ron ciągnie mnie w swoją stronę. Przyciska mnie do ściany i staje bardzo blisko, uniemożliwiając mi ucieczkę.
— Co to było, Hermiono?
— Ja… ja nie wiem — mówię, starając się nie patrzeć na niego. Jego włosy są brudne, a koszula rozpięta.
— Cóż, doceniam to, ale lepiej by było, gdybyś nikomu o tym nie powiedziała — oświadcza.
— Nikomu?
— O mnie i Lav — wyjaśnia. — Rodzice zapewne zaczęli by mnie pouczać i takie tam. Wiem, że mama wysłałaby mi wyjca, gdyby się dowiedziała o moim związku.
— O związku? — jęczę. — Jak długo? — pytam, nie mogąc się powstrzymać. Muszę wiedzieć. Ale czy powinnam?
— Cóż — mówi, rumieniąc się lekko. — Nie długo, zaczęliśmy się spotykać pod koniec ubiegłego roku i kilka dni tego. Nie powiesz nikomu, prawda? — błaga, ale ja już go nie słucham. Moje kostki robią się białe od ciągłego zaciskania różdżki. Przytakuję, choć tak naprawdę, nie mam pojęcia dlaczego to robię. Widzę ulgę w jego oczach.
— Do zobaczenia później — mówi, odwracając się do niej.
Szybko wychodzę na korytarz. Pod koniec ubiegłego roku. Te słowa odbijają się echem w mojej głowie. Chcę uciec. Muszę się stąd wydostać. Powrót do wieży Gryffindoru mi nie pomoże. Nie mogę spać w jednym pokoju co ta… dziewczyna. Dlatego idę tam, gdzie nikt mnie nie znajdzie.
Otwieram drzwi do Pokoju Życzeń i widzę duże pomieszczenie z wielkim łóżkiem i stolikiem nocnym, na którym leży kilka książek. W niewielkim kufrze znajduję krótki top i spodenki do spania. Przebieram się w piżamę i siadam na łóżku.

~*~*~*~*~*~

— Granger?
Jakiś głos dociera do mnie jak przez mgłę.
— To ty, Granger? Co ty tu robisz?
Słyszę znajomy głos coraz wyraźniej.
— Draco? — pytam, chcąc się upewnić, że to on. Próbuje wstać z łóżka, ale uniemożliwiają mi to fantazyjnie pozwijane koce, którymi przykryłam się podczas czytania książek. Przesuwam się do krawędzi łóżka, ale zanim orientuję się, że jestem na brzegu, upadam na podłogę. Na szczęście mój upadek amortyzuje kołdra leżąca na podłodze.
— Granger — mówi karcąco, po czym podbiega do mnie. Podaje mi rękę i pomaga wstać. Przez cały czas na mnie patrzy. Wygląda tak, jakby chciał poznać moje myśli. Oczywiście w każdej chwili może to zrobić, ale szczerze mówiąc nie mam na to nastroju i gdybym była na jego miejscu, nawet bym o tym nie pomyślała. Nagle orientuję się, że on patrzy na mój strój! Zerkam w dół i widzę spodenki, krótsze od moich nowych spódnic i krótki top, ukazujący mój brzuch. Najgorsze jest to, że nie mam na sobie stanika.
Krzyczę i odskakuję do tyłu, pospiesznie chwytając kołdrę leżącą na podłodze. Zakrywa dokładnie moje ciało i uniemożliwia Malfoyowi gapienie się na mnie. Zerkam na niego i widzę lekki rumieniec na jego policzkach. Jest zażenowany i chyba chce stąd uciec.
— Co ty tutaj robisz? — pytam.
— Jest sobota — usprawiedliwia się, usilnie próbując nie patrzeć w moją stronę. Zerka na mnie przelotnie, ale znowu odwraca wzrok. — Nie było cię na śniadaniu, więc pomyślałem, że z samego rana wzięłaś się za odrabianie lekcji. Dlaczego tu śpisz? — pyta oschle.
Dawno tak ze mną nie rozmawiał. Ostatni raz taki ton głosu słyszałam kilka miesięcy temu, ale teraz znam go lepiej i wiem, że to jego taktyka, żeby odwrócić moją uwagę. Rodzice nauczyli go, że nie powinien okazywać zbędnych emocji. Cóż, ta sztuka nie zawsze się udaje. Parę sekund temu pokazał swoje prawdziwe oblicze. Zawstydzony Draco Malfoy to coś nowego. Odganiam te myśli i zastanawiam się, co mu odpowiedzieć.
— Ja… — głos mi się łamie, a gardło zaciska. — Ron — mówię szeptem.
— Hermiono?
Patrzę w górę i widzę jego nieprzenikniony wyraz twarzy. Stoi obok mnie, a jego ręce otaczają mnie z obu stron, jakby się bał, że zaraz upadnę.
— Chodzi oto, że… — kolejny szloch uniemożliwia mi powiedzenie prawdy.
— Po prostu to powiedz.
— To nic — Zaciskam wargi ze złością.
— Powiesz mi, czy mam to zobaczyć na własne oczy? — pyta zarozumiałym głosem.
— Ja… — Nie potrafię odpowiedzieć na jego pytanie i naprawdę nie mam nastroju na Oklumencję. Cofam się do tyłu.
— Gotowa? — dopytuje, ale ja jedynie zerkam na niego całkowicie zdezorientowana. — Raz, dwa…
Pokój rozmazuje się i widzę Rona i siebie w naszym łóżku w namiocie. On pochyla się nade mną i uśmiecha się szeroko. Między nami nie ma nic, a koc leży na podłodze.
Wyrzucam Malfoya z mojego umysłu z taką siłą, że potyka się i ledwo łapie równowagę. Patrzy na mnie z zaskoczeniem wypisanym na twarzy.
— Ja — zaczyna.
— Co to było? — pytam bez ogródek. Owijam się kołdrą i mam ochotę go zamordować.
— Zapytałem czy jesteś gotowa?
— Ja… nie wiedziałam, o co ci chodzi. I co, jesteś zadowolony? — rzucam ze złością.
— Bardziej zdezorientowany. A w ogóle, co to było?
Czerwienieję ze złości.
— Co, nie zamierzasz jeszcze raz wkraść się do mojego umysłu?
— Dlaczego jesteś taka zła?
— Bo powiedział mi, że byłam jego pierwszą — krzyczę mu prosto w twarz.
— Co? — Malfoy patrzy na mnie, nic nie rozumiejąc.
Siadam na podłodze pośród sterty koców, nadal owinięta w puchową kołdrę. Zdaję sobie sprawę z tego, że wyglądam jak siedem nieszczęść, ale w tym momencie mam to gdzieś.
— On był moim pierwszym — mówię, czując łzy spływające po policzkach. — Powiedział mi, że ja byłam jego pierwszą, ale… okłamał mnie. Wczoraj widziałam jak obściskiwał się z Lavender. Dlatego tu jestem.
Zmuszam samą siebie, żeby spojrzeć na Malfoya. Pamiętam tą scenę, której przed chwilą był świadkiem. Miała miejsce kilka lat temu, kiedy razem z Harrym szukaliśmy horkruksów. Wtedy ja i Ron byliśmy parą.
— Może to dlatego, że cofnęliśmy się w czasie. Może to działo się wcześniej — tłumaczy.
Kręcę głową.
— Nie, on… on powiedział, że spotykał się z nią pod koniec ubiegłego roku. To było zanim wróciliśmy do przeszłości. Zawsze kłamał — mówię, tłumiąc płacz. Moje serce rozpada się na milion kawałków.
— Cóż… — zaczyna Malfoy. — Najlepiej będzie, jak zajmiemy się odrabianiem prac domowych. Chyba najdłużej zejdzie nam z esejem do Snape’a. Ma być długi na dwie stopy, a trudność polega na tym, że musimy dobrze przemyśleć który eliksir wybieramy. Trzeba także przygotować się do pojedynku.
— Malfoy, ja naprawdę chcę być sama — mówię.
Patrzy na mnie niemal rozbawiony.
— I?
— Malfoy — warczę.
— Granger, muszę ćwiczyć. Nie chcesz mi pomóc? Chodzi mi oto, że tylko ty potrafisz walczyć ze mną jak równy z równym — dodaje z aroganckim uśmiechem.
Przewracam oczami i wstaję.
— Dobrze, tylko pozwól mi się przebrać.
— Daj spokój — drwi. — Już wszystko widziałem, więc nie musisz się przebierać.
Rzucam w niego zaklęciem, biorę ubrania do ręki i szybkim krokiem przechodzę przez drzwi, na których znajduje się napis „Przebieralnia”. Malfoy chichocze, gdy z trzaskiem zamykam drzwi.


 _________

Witajcie :) Po długim okresie czasu (Merlinie, minęły prawie 3 miesiące!) publikuję kolejny rozdział historii. Zapewne większość z Was straciła już nadzieję na to, że na tym blogu pojawi się coś nowego. Bardzo Was za to przepraszam. Przez te kilka miesięcy namnożyło się wiele spraw i wszystko sprzysięgło się przeciwko mnie. Najpierw pisałam rozdział nowej historii, potem miałam zastój twórczy, byłam na wakacjach, a ostatnio zajęłam się tłumaczeniem Simply Irresistible (niedługo zacznę tłumaczyć najdłuższy epilog ever — serio będziecie przecierać oczy ze zdumienia). Obiecuję, że teraz rozdziały Życia będą się pojawiały często. Nawet bardzo często.
Co myślicie o rozdziale. Czy słowa Rona, skierowane do Hermiony też Was zdenerwowały? Ja miałam ochotę go zabić! Dobrze, że Draco w jakimś stopniu stara się pomóc Hermionie. O Harrym wypowiadać się nie muszę, bo każdy z nas uważa go za najlepszego przyjaciela Hermiony. 
Przy okazji chcę Was zaprosić na nowy rozdział Last Minute Love, który opublikowałam wczoraj. Wasze komentarze dodadzą mi skrzydeł i być może kolejny rozdział pojawi się szybciej! :)
Druga informacja dotyczy Stowarzyszenia Dramione. Zapraszamy do udziału w konkursie na miniaturkę. Aby dowiedzieć się więcej, wystarczy kliknąć TUTAJ. Liczymy na Waszą aktywność! Prowadzimy także nabór do administracji Stowarzyszenia. Jeżeli uwielbiasz Dramione i masz odrobinę wolnego czasu, zgłoś się do nas!
I na koniec przypominam o Dramione Awards. Ogień i Lód otrzymał nominację w kategorii Opowiadania zakończone w ubiegłym półroczu — szkolne. Jeżeli uważacie, że zasługuje na wyróżnienie, proszę o oddanie głosu. Za wszystkie bardzo dziękuję <3
To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!





17 komentarzy:

  1. Po pierwsze - zjadłaś literkę 'r' w 'spierdalaj' :))
    Rzuciło mi się w oczy. Przeleciała mi między palcami cała sytuacja z Hermioną i Draco. Nagle tak normalnie, w porządku? Chyba przeczytam od początku, by zrozumieć. Po raz kolejny Ron wychodzi na wielką świnię, aczkolwiek miał trochę racji. Granger była bardzo pewna siebie, kiedy spadła z łóżka. Ona zażenowana bardziej pasowałaby mi do sytuacji, zdziwiłam się.
    Jeśli chodzi o mnie, czytam wszystkie twoje opowiadania, co doskonale wiesz. Muszę posprawdzać dzisiaj wszystkie blogi jakie czytam, bo już pewnie pająki się zalęgły :P Trzy miesiące jak z bicza strzelił 😂
    Pozdrawiam i czekam
    KH

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki za wskazanie błędu. Już poprawiłam, podejrzewam, że to przez nieuwagę :D
      Relacja między Draco i Hermioną jest dość dziwna i ciężko ją zrozumieć, ale generalnie chodzi oto, że to cofnięcie się w czasie trochę ich zjednoczyło i potrafią rozmawiać jak ludzie. Są tak jakby przyjaciółmi. To opowiadanie ciągle zaskakuje, prawda? Oto właśnie chodzi! :D
      Tak wiem, że czytasz moje opowiadania i bardzo za to dziękuję. Mam nadzieję, że zostawisz po sobie jakiś ślad (opinie są dla mnie bardzo ważne, nawet te krytyczne)
      Pozdrawiam

      Usuń
  2. Hejo hejooo :D
    Nawet nie wiesz jak się cieszę, że w końcu wróciłaś do tego tłumaczenia! Jak już wiadomo, podoba mi się najbardziej. (Ale dla pewności, żeby je sobie nieco odświeżyć, przeleciałam parę rozdziałów wstecz i teraz mam ogląd na całą sytuację :D ) Wiesz długo Cię nie było, a moja pamięć jest dobra, ale krótka.
    Ron to cham i prostak, choć to, co do niej powiedział było aż przesadnie ostre - jak on śmiał?! :P Jeszcze będzie żałował, coś mi się wydaję :D
    Podoba mi się relacja między Hermioną a Draco - niby takie nic, zero wzajemnej adoracji, zero jakiejś chemii, a jednak to on z nią rozmawia, to on zna jej przeszłość, tajemnicę, no a teraz poznał także historię miłości z Ronem. Taki Anioł Stróż, trochę nieporadny, ale zawsze przy niej jest, prawda> :P Dobra, okropna metafora, ale jest rano, a ja nie potrafię niczego lepszego wymyślić :P
    Tłumacz, tłumacz i jeszcze raz tłumacz,
    Pozdrawiam, Iva Nerda
    kiedyjestesprzymniedramione.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja także bardzo się cieszę, że wróciłam do tej historii. Chociaż wiele osób nie jest do niej przekonane, ja nadal wierzę, że za kilka rozdziałów ją pokochają! Ja także musiałam sobie przypomnieć treść, więc nie jesteś sama :D
      Cóż, Ron zachował się tak jak można było się spodziewać. Cham i prostak to jego drugie imię.
      Ja też lubię tą relację. Miło, że chociaż jedna osoba to rozumie :D
      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam

      Usuń
  3. Muszę przyznać, ze wyjątkowo szybko czytało mi się ten rozdział, może to ze względu na długość? Szkoda, że był taki krótki.
    Oczywiście cieszę się niesamowicie, ze opublikowałaś rozdział :). Mam nadzieję, że teraz będą pojawiać się częściej :D.
    Jestem nieco zdezorientowana tym, co się tutaj działo, było tego mnóstwo :), ale mimo to jakoś połapałam się, o co chodzi. Jestem też ciekawa, co będzie dalej :).
    Czekam na kolejny rozdział i życzę dużo chęci do tłumaczenia!
    Pozdrawiam serdecznie,
    Charlotte

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Długość niestety nie jest ode mnie zależna, ale mam nadzieję, że treść to zrekompensowała :)
      Teraz wracam do tłumaczenia tej historii, także rozdziały będą się pojawiały regularnie.
      Po tak długim okresie czasu ciężko się w tym połapać, ale teraz rozdziały będą ze sobą współgrały, więc myślę, że będziecie czytać z wypiekami na twarzy :D
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  4. Obecna! Jestem! Nie wpiszesz mi spóźnienia? Proszę...
    Czekałam na ten rozdział, ale wiedziałam, że nie porzucisz historii. I się doczekałam!
    Powiem szczerze, bez bicia, lubię Rona w historii Rowling. Jednak jestem w stanie zrozumieć, dlaczego ludzie zmieniają go na potrzeby fanfiction. I tutaj miałam ochotę go po prostu rozerwać, udusić, podpalić, zamknąć w pomieszczeniu pełnym komarów lub, co wręcz nieludzkie, zmusić, aby odrabiał szlaban u Snape'a! Gdyby tylko Molly wiedziała, co on robi. Bardzo mi się spodobało to, że Draco jednak zainteresował się Hermioną. Niezbyt to, że wtargnął do jej umysłu. Kurczę, przy takim człowieku prywatności brak :p Jednak zawstydzony Malfoy, to coś nowego! Bardzo współczuję Hermionie. Tyle przeszła, straciła tylu bliskich... chyba teraz został jej tylko Harry i Draco.
    Nie podobało mi się jednak zachowanie Ginny. Tutaj bardziej przypominała mi Pansy niż Weasleyównę. Myślę, że ona nie uważałaby Hermiony za kogoś, kto zagraża miłości jej i Harry'ego. W końcu to Granger poradziła jej, że powinna być sobą, aby poderwać Pottera. Może to tylko takie moje odczucie.
    Czekam niecierpliwie na kolejny rozdział!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że jesteś :)
      Ja od zawsze nie przepadałam za Ronem. Próbowałam się do niego przekonać w pierwszych trzech częściach HP, ale gdy dowiedziałam się, że Rowling chce go połączyć z Hermioną — czar prysł. Na nic się zdały usilne przekonywania mnie, że on jest fajnym gościem. Oj nie nie... Ten fanfic jest tego dowodem. Ron nie ma wyczucia, kultury i w ogóle jest taki... irytujący. Draco rozumie sytuację Hermiony i stara się nawiązać z nią jakąkolwiek nić przyjaźni.
      Być może autorka nie lubi Ginny dlatego zrobiła z niej taką złośnicę. Nie wydaje mi się, żeby obawiała się tego, że Hermiona odbije jej Harry'ego. Raczej drażniło ją to, że chłopak tak się przejmuje panną Granger. Przynajmniej ja to tak rozumiem.
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  5. Cześć;)
    Ciesze się, że dodałaś kolejny rozdział. Zawstydzony Draco jest uroczy. Chyba najfajniejsza scena w rozdziale.
    Ron znowu się nie popisał. Powinien jakoś się Hermionie wytłumaczyć, cokolwiek. Faceci...
    Czekam na kolejny rozdział ;)
    Pozdrawiam, Equmiri
    ti-amo-per-sempre.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Fajnie, że rozdział Ci się podobał. Też lubię tą scenę! :D Ron zachowuje się tak, jakby w ogóle nie myślał, no ale ten typ tak ma.
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  6. Przepraszam, że dopiero teraz komentuję! Obiecuję poprawę ;)
    I kolejne opowiadanie, w którym Ron to głupek... W pewnym sensie to dobrze, bo dzięki temu łatwiej mi przekonać się do tego, żeby w moim kolejnym Dramione Weasley był ,,tym złym". No i oczywiście można wyżywać się na nim w komentarzach ;P no bo tak okłamywać Hermionę? Wstydziłbyś się, Ron...
    Moment z Draco taki uroczy *.* cieszę się, że mimo tego, że Malfoy i Hermiona nie są jeszcze ze sobą bardzo blisko, to w jakiś sposób dbają o siebie i interesują się sobą nawzajem. To daje całkiem niezłą wizję na ich przyszłe relacje :D
    Mam nadzieję, że będziesz mieć teraz morze czasu i wenh na swoje wszystkie teksty szczególnie na Simply! Jestem pewna, że dasz radę :*) Gorąco pozdrawiam! Johanna Malfoy

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nic się nie stało ;) Ważne, że jesteś
      Kreacja Rona na złego jest dość popularnym zjawiskiem, ale widocznie nie da się go przedstawić jako dobrego.
      Też lubię ten moment! Między nimi nawiązuje się coś na kształt przyjaźni.
      Powoli wychodzę na prostą. Przede mną tłumaczenie epilogu simply, ale jak skończę to przetłumaczę kilka rozdziałów Życia ;)
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  7. Chcę tylko zostawić ślad, że przeczytałam. Nie skomentuję w zwyczajowy sposób, bo szkoda mi na to czasu...
    I oczywiście wiesz doskonale, droga Tłumaczko, co mam na myśli ;)

    Jako rekompensatę za brak choćby zdania na temat rozdziału, chcę takie ogólniejsze rozważanie tu umieścić. Mianowicie, jak to jest i dlaczego! tak się dzieje, że osoby piszące DRAMIONE, niemal zawsze wrzucają do swoich opowiadań Hermionę z Wiewiórem. Nieważne, czy aktualny związek czy przeszłość, zdrada czy (o zgrozo)przemoc, przyjaźń już "po" czy nienawiść. Zawsze rudy pajac ma swoje zaszłości z Granger. A przecież pisze się dramione chyba dlatego głównie, że osobom, które je tworzą, też nie odpowiada idiotyczny pomysł Rowling na połączenie tej dwójki w parę. I jeszcze na dodatek Gryfonka często rozpacza po łasicy, jakby miała po kim...
    Ha, wiem, też jesteś autorką, też nie uniknęłaś tego wątku, ale ja właśnie chętnie bym się dowiedziała, dlaczego on MUSI się pojawić. Czy nie ma opcji, żeby Ronald był po prostu gdzieś tam przyjacielem Hermiony? Wtedy można by go wykreować w znośnej formie i nie doprowadzałby do szału czytelników, którzy, tak jak na 100% ja, niezbyt lubili go już w kanonie.

    To tak zupełnie abstrahując od tego konkretnego rozdziału, tyle, że jego lektura sprowokowała mnie już ostatecznie do tego, zapewne retorycznego, pytania ;)

    Poza tym, pozdrawiam serdecznie
    Margot

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Szczerze mówiąc, po Twoim komentarzu jestem totalnie skołowana, bo nie wiem czy rozdział Ci się podobał, czy nie.
      Ale odpowiadając na Twoje pytanie... wątek złego Rona jest często wykorzystywany w fanfikach. Może dlatego, że każdy autor chce, żeby Hermiona "odcięła się" od przeszłości z Ronem (większość z nas, w tym ja, uważa, że związek z Ronem to totalny absurd i nigdy nie powinien mieć miejsca). Ja to tak rozumiem. Być może w LML poszłam na łatwiznę, ale w MM Ron został tylko wspomniany, chociaż planuję, że za jakiś czas pojawi się w historii, ale nie będzie odgrywał znaczącej roli w życiu Hermiony (ma przecież Katherine). Także jak widać — da się nie zrobić z niego "tego złego Rona" :)
      Pozdrawiam

      Usuń
    2. "po Twoim komentarzu jestem totalnie skołowana, bo nie wiem czy rozdział Ci się podobał, czy nie."

      No myślałam, że się zorientowałaś :) Przecież wiadomo, że NIE!!!

      I nie o tłumaczenie rzecz jasna chodzi, tylko o fakt, iż byłam mega wściekła, i to nie tylko z powodu zachowania Wiewióra. W jego wykonaniu naprawdę niewiele rzeczy mnie dziwi. Niemal go znienawidziłam w kanonie, w czwartej części, kiedy odsunął się od Harry'ego z zazdrości, że ten został wybrany do Turnieju Trójmagicznego i podejrzewał Pottera o oszustwo. Tak się zachowuje najlepszy przyjaciel?!
      Jakoś się potem pozbierałam i tolerowałam go do siódmej części, kiedy to znów zostawił Harry'ego i Hermionę w trakcie poszukiwania horkruksów. Wtedy utracił resztki mojej sympatii już na zawsze.
      O ile potrafię docenić jego fajną kreację w fanfikach i nieraz tam go nawet lubię, o tyle nigdy nie darowałam Rowling, że zrobiła parę z niego i Hermiony. Największe kuriozum sagi!!!

      Wracając do drugiego powodu wściekłości - rozpacz Hermiony po odkryciu zdrady. Oczywiście rozumiem sam mechanizm jej zachowania, nie rozumiem tylko jak można rozpaczać po przygłupie, leniu, ćwierćinteligencie i awanturniku :P
      Dlatego stwierdziłam, że szkoda mojego komentarza, bo co bym nie napisała, sprowadzi się i tak do psioczenia na łasica. W tym wszystkim przyjazna scenka z Malfoyem w Pokoju Życzeń przechodzi niemal bez echa i zupełnie traci znaczenie.

      Margot

      Usuń
    3. Tak myślałam, ale nie byłam pewna ;) Ale pocieszę Cię tym, że w kolejnym rozdziale, który właśnie opublikowałam, do Hermiony wreszcie dociera prawda o tym, że jej związek z Ronem nie miał przyszłości ;)

      Usuń
  8. Kochana ! Rozdział całkiem ok :) Powiem jedno. Ron to świnia, cham i prostak ! Jak on może być taki bezczelny ? Ginny też jakaś taka dziwna..Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

✪ Dziękuję, że tu jesteś ;)
✪ Jeśli możesz, zostaw po sobie ślad. Komentarze są dla mnie napędem do dalszej pracy ;)
✪ Nie spamuj od tego jest odpowiednia zakładka (SPAM)

Obserwatorzy