[T] Rzeczy, których nie nauczysz się z książek: Rozdział 5

Sen Hermiony był wyrazisty, niewiarygodnie realistyczny. Dokładnie taki, jak jej koszmary. Ale to nie był tego rodzaju sen. Czuła się bezpiecznie. Ciepło. Obejmowały ją silne ramiona. Plecy bolały ją trochę od tej pozycji, ale nie przeszkadzało jej to. Mężczyzna ze snu oddychał jej w szyję, wysyłając dreszcze wzdłuż kręgosłupa, a rozkoszne ciepło rozlało się między jej udami. Znała to uczucie. To, które mogła jedynie rozpalić w sobie za zasłonami swojego łóżka z baldachimem, w którym teraz była. Ścisnęła uda, rozniecając płomienie. Wydała cichy jęk, zdyszany i skomlący; jej ciało potrzebowało więcej. Chciała, żeby ręce mężczyzny ze snu wspięły się wyżej. Lubiła drażnić swoje sutki. To pomagało. Wiła się, przesuwając swoje ciało niżej i przeciągając jego dłonie wyżej. Były duże. Znacznie większe niż jej. Każda z nich z łatwością mogła zakryć jej miseczki rozmiaru B. Dłonie zrobiły dokładnie to, na co liczyła, ściskając je z wystarczającą siłą, zanim kciuk i palce wskazujące trafiły na jej sutek, ściskając je i obracając w taki sposób, że jej majtki zwilgotniały. Biodra mężczyzny ze snu drgnęły, przyciskając ciepłe wybrzuszenie do jej pleców, a z jego ust wydobył się głęboki, ochrypły jęk. Hermiona gwałtownie otworzyła oczy. To nie był sen. Tylko prawdziwe jęknięcie. Prawdziwego mężczyzny.

— Malfoy?

Odwróciła się w jego ramionach i zobaczyła go półprzytomnego, z trudnym do rozszyfrowania wyrazem twarzy.

Błysk fioletowej magii zalał pokój, docierając nawet do ich fortu z koców przez szczeliny w materiale i przetarte łaty.

— Osłony zdjęte — wyszeptała Hermiona.

Poderwała się, uderzając o wierzch koca, zrzucając stos książek i powodując, że krzesło upadło z hukiem na podłogę.

— Kto tam jest? — zawoła Stokes, wpadając na zaplecze.

Minie trochę czasu, zanim ich znajdzie. W głowie Hermiony kołatały myśli o tym, co powie, jak mu to wytłumaczą.

Malfoy miotał się po podłodze, uwięziony pod kocem. Znalazł lukę, wysuwając głowę akurat w chwili, gdy Stokes do nich dotarł.

— Co to za rozpusta? Panno Granger, panie Malfoy, proszę natychmiast się wytłumaczyć!

Twarz Stokesa poczerwieniała, gdy wrzeszczał, a ręce poruszały się chaotycznie.

— Panie Stokes, proszę się uspokoić. Mogę zapewnić, że nie ma tu absolutnie żadnej rozpusty i wszystko wytłumaczę.

— Jestem zupełnie spokojny — krzyknął do niej. — Musimy natychmiast wezwać panią dyrektor!

Zanim Hermiona zdążyła cokolwiek powiedzieć, Stokes przywołał swojego Patronusa — świecącego, niebieskiego leniwca.

— Proszę przekazać tę wiadomość dyrektor McGonagall. Pani dyrektor, dwoje uczniów zostało znalezionych dziś rano w moim sklepie. Powierzono im zadanie zamknięcia sklepu, a zamiast tego zostali tu na noc. Proszę o natychmiastowe przybycie i wyjaśnienie sytuacji.

Stokes tupnął nogą, kończąc swoją wypowiedź.

Hermiona miała nadzieję, że leniwiec poruszy się wystarczająco wolno, by dać jej czas do namysłu, ale ponieważ był to magiczny Patronus, a nie prawdziwy leniwiec, nadzieje dziewczyny legły w gruzach, gdy zobaczyła, jak Patronus szybko odlatuje.

— Panno Granger, jestem bardzo rozczarowany. Właśnie do zapobiegania takim zachowaniom zostałaś tu zatrudniona, a tymczasem została panna chętną wspólniczką intryg pana Malfoya.

Hermiona z trudem powstrzymała się przed przewróceniem oczami.

— Biorąc pod uwagę, jak bardzo bał się pan zostać sam na sam w pomieszczeniu z Malfoyem, nie sądzę, żeby to był dokładnie ten koszmarny scenariusz, który sobie pan wymarzył, kiedy uświadomił sobie pan, że będzie zmuszony spędzić z nim czas. A gdyby tylko pozwolił mi pan wyjaśnić, przekonałby się pan, że nie ma tu żadnego spisku. To tylko kilka nieszczęśliwych zbiegów okoliczności, bez poważnych obrażeń.

Stokes otworzył usta, wyglądając na gotowego do kolejnego wykładu, gdy głośne pukanie do drzwi księgarni oznajmiło przybycie McGonagall. Hermiona poczuła ulgę. W końcu odezwał się głos rozsądku, ale spojrzała na Draco i zobaczyła, że jego twarz zamarła ze strachu. Zastanawiała się nad jego historią z nowo mianowaną dyrektor.

Stokes spojrzał na nich oboje.

— Chodźcie ze mną.

Milcząc, poszli z nim do frontu sklepu. Mężczyzna otworzył drzwi i zamknął je za McGonagall, bo z pewnością nie byli jeszcze gotowi na przyjęcie klientów.

Pani dyrektor stała wyprostowana, a szpiczasty kapelusz dodawał jej jeszcze więcej animuszu. Mocno zmarszczyła brwi.

— Zdecydowanie nie tak chciałam zacząć dzień. — Rzuciła uczniom miażdżące spojrzenie. — Panie Stokes, proszę mi wyjaśnić, co tu się właściwie dzieje.

— Tak, oczywiście, pani dyrektor.

Stokes zaprowadził ich wszystkich do małego stolika przy kominku, rozświetlonego machnięciem różdżki. McGonagall i Stokes usiedli po jednej stronie, a Hermiona i Draco po drugiej.

— Widzi pani — zaczął Stokes — wczoraj wieczorem dostałem wiadomość od mojej żony, zna pani moją żonę Genevive Stokes, pani dyrektor. — McGonagall skinęła głową, wyglądając na niezainteresowaną zbędnymi szczegółami. — Cóż — kontynuował mężczyzna. — Powiedziała, że źle się czuje i zapytała, czy mógłbym wrócić do domu i się nią zaopiekować. Oczywiście wiedziałem, że muszę to zrobić, więc znalazłem Hermionę i poprosiłem, żeby zajęła się sklepem i pokazałem jak zamknąć beze mnie, po czym wyszedłem.

— Więc zostawił pan swoich podopiecznych? — McGonagall spojrzała na niego zmrużonymi oczami. — Są pełnoletni, nie rozumiem w czym problem.

Skinęła głową, akcentując swój punkt widzenia i zachęcając go do kontynuowania.

— Wyszedłem, a kiedy wróciłem dziś rano, zastałem ich razem owiniętych w koc.

Wypowiedział te słowa tonem zgorszonej staruszki. Hermiona prychnęła.

— Masz coś do powiedzenia, panno Granger? — zapytała McGonagall.

— Utknęliśmy tu na noc bez możliwości wyjścia. Spodziewaliście się, że będziemy spać na twardej podłodze? Nie wspominając już o tym, że jeśli coś by się między nami wydarzyło, to po godzinach pracy, a jak pani dyrektor zauważyła, jesteśmy pełnoletni. Więc naprawdę nie rozumiem, w czym jest problem.

— Naprawdę nie spodziewałam się takiej nonszalancji w tej sprawie z twojej strony, panno Granger — powiedziała McGonagall, unosząc brwi do linii włosów. — Oboje z panem Malfoyem nie zdążyliście wrócić do szkoły przed godziną policyjną i macie poważne kłopoty. Niezależnie od wieku, zasady nadal was obowiązują. Muszę wysłać sowę do kuratora Draco, a wam grożą miesiące szlabanu.

Na wzmiankę o kuratorze Hermiona zauważyła, że ręce Draco zaczynają się trząść. Zacisnęła usta.

— Pani dyrektor, sądzę, że powinniśmy skontaktować się z kuratorem Malfoya.

Jego oczy rozszerzyły się, a potem spuścił wzrok, by przyjrzeć się słojom drewna na stole.

Hermiona kontynuowała:

— Tak, myślę, że powinien zostać poinformowany, że dwoje dorosłych uczniów spędziło noc poza szkołą, a dorośli, którzy się nimi opiekowali, zdawali się nie wiedzieć o tym przez kilka godzin. Jak to możliwe, że tak długo zajęło pani zorientowanie się, że zaginęliśmy, pani dyrektor?

McGonagall zaczęła się jąkać:

— Znaczy… mamy zaklęcia i wygląda na to, że… widzi pani… myślę… po bitwie, wygląda na to, że nie wszystkie nasze protokoły zostały skutecznie przywrócone i… może nie musimy mieszać w to władz. Przynajmniej na razie.

Hermiona skinęła głową.

— Myślę, że to chyba najlepsze rozwiązanie. Jesteśmy tu z Malfoyem od kilku godzin, przydałby nam się prysznic i coś do jedzenia. Wygląda na to, że będziemy musieli opuścić pierwsze lekcje dzisiejszego dnia, ale jeśli wyjdziemy teraz, zdążymy na drugą. — Hermiona wstała i z napięciem czekała, aż reszta pójdzie w jej ślady. Po chwili Draco wstał, a potem pani dyrektor. — Oboje jak zwykle przyjdziemy do pracy dziś po lekcjach — dodała przez ramię, otwierając drzwi.

— Eee, jasne.

Stokes skinął głową.

— Dobrze.

W milczeniu wracali do zamku. Kiedy dotarli do głównych schodów, gdzie mieli się rozdzielić, McGonagall odchrząknęła.

— Zaklęcia sygnalizujące godzinę policyjną zostaną dziś rzucone na nowo. Jeśli kiedykolwiek znowu coś takiego zrobicie, zapewniam was, że nie wywiniecie się tak łatwo.

Hermiona miała ochotę się roześmiać — jakby McGonagall w którymkolwiek momencie tej całej gehenny miała nad nią kontrolę. Zamiast tego jednak pochyliła głowę.

— Tak, pani dyrektor. Dziękuję.

Zachowanie złudnego poczucia kontroli kobiety leżało w najlepszym interesie Hermiony. McGonagall skinęła surowo głową i ruszyła po schodach, stukając butami o marmurową posadzkę.

Hermiona odwróciła się, by udać się do wieży Gryffindoru, ale Malfoy wyciągnął rękę i złapał ją za rękaw. Zwróciła się ku niemu z zaskoczeniem.

— O co chodzi?

— Dziękuję.

Był jeszcze bledszy niż zwykle.

Uśmiechnęła się, żałując, że nie może zrobić nic więcej, żeby go uspokoić.

— To nic takiego. Nie wspominajmy o tym.

Wziął ją za rękę. Jego dłoń była spocona.

— Nie, naprawdę, mam u ciebie dług.

Hermiona wzruszyła ramionami.

— Wiesz, ja też wybrnęłam z kłopotów. To nie był jakiś bezinteresowny czyn.

— Mój ojciec był człowiekiem, który nie spłacał długów — nie miał honoru. Nie chcę być taki. Jestem ci coś winien, dobra?

Jeśli to było dla niego takie ważne, mogła na to przystać.

— Dobra. Odwdzięcz mi się, wykonując swoje głupie prace społeczne, dobrze?

Pokręcił głową.

— To nieuczciwa wymiana. Przemyśl to.

Hermiona pochyliła głowę, godząc się na ten kompromis. Chciała coś powiedzieć, powiedzieć mu, że się cieszy, że nie zabrali go do Azkabanu, albo że nie chce, żeby się bał. Ale nie potrafiła ubrać myśli w słowa. Zamiast tego uśmiechnęła się słabo i weszła po schodach.

 

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

 

Kiedy Hermiona dotarła na zajęcia z astronomii, Harry podbiegł do niej.

— Hermiono, gdzie byłaś? Ginny mówiła, że nie spałaś w dormitorium, a kiedy nie widzieliśmy cię na pierwszej lekcji, zacząłem trochę wariować.

Hermiona przytuliła chłopaka.

— Nic mi nie jest. To tylko małe nieporozumienie.

Poszli razem do swojej ławki obok Rona i Lavender.

— Widzisz, Harry, mówiłem ci, że przyjdzie. Miona, nie uwierzysz, jak Harry się o ciebie martwił. Sprawdził nawet Skrzydło Szpitalne. Więc gdzie właściwie byłaś? Zasnęłaś, ucząc się w bibliotece?

Hermiona przewróciła oczami. Ron naprawdę nie wyobrażał sobie jej inaczej niż wiecznej kujonki, prawda?

— Nie, właściwie to utknęliśmy na noc w księgarni. Malfoy i ja nie wydostaliśmy się, zanim zadziałały automatyczne osłony — odpowiedziała nonszalancko, wyciągając notatki.

— Z Malfoyem? — dopytywał Ron z obrzydzeniem w głosie. — Dlaczego dopiero teraz słyszę o twojej współpracy z tym palantem?

— Och, eee, po prostu nie sądziłam, ze to aż tak ważne, żeby o tym wspominać. A to, że utknęliśmy, było po prostu zwykłym zbiegiem okoliczności, tak jak mówiłam Harry’emu — odpowiedziała, patrząc na zegarek.

Zajęcia zaraz miały się zacząć. Nie miała czasu ani energii, żeby im to tłumaczyć.

Lavender oparła głowę na ramieniu Rona.

— Draco z tobą nie flirtował, prawda? Ten facet to ogromny flirciarz. Ciągle mnie podrywał, zanim zeszliśmy się z Ronusiem.

— Jeśli będzie się do ciebie przymilał, przysięgam, Hermiono, że przeklnę go i przeniesie się do innego wymiaru — oświadczył Ron, przyciągając uwagę swoim tonem.

— Nikt niczego nie próbował. Utknęliśmy w księgarni, a teraz jesteśmy wolni. I dlaczego miałoby cię obchodzić, gdyby próbował mnie pocałować?

Lavender spojrzała na Rona, a jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki.

— Tak, Ron, dlaczego miałoby cię to obchodzić?

— Eee, to moja przyjaciółka. Mogę bronić jej honoru, prawda?

Lavender zamyśliła się, próbując to przemyśleć. Hermionie zdawało się, że widzi dym unoszący się nad jej głową, gdy dziewczyna próbowała zdecydować, czy to akceptowalna odpowiedź. Zanim jednak podjęła decyzję, profesor Sinistra przywołała uczniów do porządku.

 

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

 

Hermiona szybko uciekła, gdy zajęcia się skończyły. Miała kolejne z Harrym, ale ku jej uldze, Ron i ona nie mieli już więcej wspólnych zajęć tego dnia.

Harry dogonił ją, gdy była mniej więcej w połowie drogi na numerologię.

— Wiesz, że on się o ciebie martwi, prawda? Powinnaś była nam powiedzieć, że pracujesz z Malfoyem. A poza tym, powinnaś była zrezygnować z tej pracy.

Hermiona rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie.

— Nie odejdę tylko dlatego, że nie lubisz mojego współpracownika.

Harry zmarszczył brwi.

— Chodzi mi o to, że ty też go nie lubisz. Poza tym, nie chcę, żebyś cierpiała. Wszyscy wiemy, jak obraźliwie Malfoy do ciebie mówi. Nienawidzę świadomości, że będziesz z nim uwięziona w tym sklepie każdego popołudnia. Jego miejsce jest w celi.

Hermiona starała się nie denerwować zbytnio na Harry’ego. Jeszcze niedawno czuła to samo względem Malfoya. Ale widząc strach w jego oczach, wszystko się zmieniło. Był jeszcze taki młody i tyle przeszedł.

— Myślę… myślę, że chce być lepszy.

Uniósł brwi.

— Więc nie wyzywał cię ani nie naśmiewał się z twojego wyglądu?

— W sumie tak, robił to.

Harry skrzyżował ramiona, jakby chciał powiedzieć „a nie mówiłem?”.

Przewróciła oczami.

— Nie spędziłeś z nim czasu. Jest inny. Wszystko wydaje się inne. Nie mówię, że to, co zrobił kiedyś, jest w porządku. Sądzę, że najwyraźniej tego żałuje.

— Powiedział ci to? Że żałuje swoich czynów?

Harry zatrzymał się. Byli już tuż przed drzwiami sali.

Hermiona wiedziała, że przegrała tę debatę. Westchnęła.

— Nie. Nie powiedział tego.

— Zawsze chcesz dostrzegać w każdym to, co najlepsze, Hermiono. I to w tobie kocham. Ale to nie zawsze jest najmądrzejsze podejście. Zdrowa nieufność utrzymuje ludzi przy życiu.

Krew Hermiony wrzała.

— Nie pouczaj mnie o utrzymywaniu ludzi przy życiu, Harry Jamesie Potterze. Utrzymywałam ciebie i Rona przy życiu przez ostatnie siedem lat. Moje poświęcenie, by to robić, sprawiło, że obsesyjnie skupiam się na szczegółach i faktach oraz wiem wszystko, co się da, przez co ty i Ron przez lata nazywaliście mnie „robotem” i „za mądrą, by być człowiekiem”. Powinieneś więc wiedzieć, że jeśli uważam, iż ktoś zasługuje na moje zaufanie, to dlatego, że polegam na swoich instynktach, które są cholernie dobre. I żebyś wiedział, nie można mieć wszystkiego na raz. Albo jestem zbyt zimna i wyrachowana, albo zbyt miękka i za bardzo się przejmuję. Wybierz, jak mnie poniżysz; inaczej wyjdziesz na głupka.

Hermiona minęła go i wpadła do sali. Wszystkie oczy były zwrócone na nią, krzyki z łatwością dobiegały zza drzwi. Zaróżowiła się ze wstydu, ale uniosła głowę wysoko i rozpakowała torbę, przygotowując się do zajęć, jakby nic niezwykłego się nie stało.

Draco podszedł i zajął miejsce obok niej. To, które zazwyczaj zajmował Harry.

— Więc dowiedzieli się, że pracujesz ze mną, co?

Cholera. Zupełnie zapomniała, że on też chodzi na te zajęcia.

— To nie miało z tobą nic wspólnego.

Zaśmiał się cicho.

— Jasne, Loczku.

Harry usiadł po drugiej stronie sali, wpatrując się w ich oboje, gdy szeptali. Malfoy skinął głową w stronę Harry’ego, uśmiechając się do niego.

— Przestań — wyszeptała Hermiona.

Malfoy wzruszył ramionami.

— Jestem miły.

— Zrażasz go do siebie.

Malfoy spojrzał na Hermionę, zbliżając ich twarze.

— Jeśli nie chodziło o mnie, to dlaczego miałbym go zrażać?

Jęknęła.

— Jesteś najbardziej frustrującym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam.

Uśmiechnął się złośliwie.

— Wiesz, co pomaga na frustrację?

Zanim zdążył odpowiedzieć na swoje idiotyczne pytanie, Vector podeszła do tablicy i zaczęła wykład. Hermiona nie była pewna, czy czuje ulgę, czy rozczarowanie.

 

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

 

Po obiedzie Hermiona opuściła zamek i jak zwykle ruszyła w stronę Hogsmeade. Ale gdy tylko dotarła do bramy, zastała tam czekającego na nią Malfoya.

— Witaj — przywitała się ostrożnie.

— Cześć, eee… pomyślałem, że moglibyśmy pójść razem.

Znów poczuła ucisk w brzuchu.

— Jasne. Dzięki. Chętnie.

Skrzywiła się. Dlaczego wszystko, co do niego mówiła, brzmiało tak głupio? Ale nie skomentował tego, tylko się uśmiechnął i przytrzymał jej bramę.

— Myślisz, że Stokes nadal będzie na nas wściekły? — zapytał, idąc za nią.

Wzruszyła ramionami.

— Ten facet się ciebie boi i zatrudnił mnie, żebym cię pilnowała. Wątpię, żeby robił nam z tego powodu jakieś wyrzuty.

Zaśmiał się.

— W przeciwieństwie do twoich przyjaciół, co?

— Nie masz dowodu, że ta rozmowa dotyczyła ciebie.

Hermiona mocniej otuliła się kurtką — wiatr się wzmagał, a w powietrzu unosił się chłód.

Malfoy stuknął różdżką w jej ramię, niedbale rzucając na nią zaklęcie rozgrzewające.

— Tak — przyznał — ale jeśli nie mnie, to kogo?

— Dzięki — powiedziała, wskazując na ramię, na które rzucił zaklęcie. Skinął głową, lekko się uśmiechając. — Nie twierdzę, że kłótnia dotyczyła ciebie. Ale gdyby tak było, łatwo zrozumieć, o co chodzi Harry’emu, prawda? Nie masz zbyt imponującej przeszłości. Ale to na Rona jestem wściekła.

— Mówiąc hipotetycznie, oczywiście — dodał Draco, uśmiechając się szerzej.

Dotarli do księgarni, a on przytrzymał jej drzwi i dzwonek zabrzęczał delikatnie, informując o ich przybyciu. Stokes miał klienta i po prostu skinął głową, gdy skierowali się na zaplecze.

Hermiona zaczęła rozpinać płaszcz.

— Widzisz, mówiłam ci, że nie będzie sprawiał kłopotów.

Sięgnęła, żeby powiesić płaszcz, ale Malfoy wziął go z jej rąk i zrobił to za nią. Przechyliła głowę, zastanawiając się, skąd nagle wzięły się te wszystkie miłe gesty.

Odwrócił się i zaczął siadać przy swoim stoliku.

— Więc, eee, myślałaś o tym, w jaki sposób mogę ci się odwdzięczyć?

Ach, czuł się winny; to miało więcej sensu.

— Nie. Czego zazwyczaj żąda się w zamian za długi? Albo w tym przypadku dług dożywocia?

Hermiona zaśmiała się z własnego, głupiego żartu.

Nie patrzył na nią, tylko przesuwał różdżką po unoszącym się pergaminie, szukając aktualnie analizowanej książki.

— Śmiejesz się, Loczku, ale to nie żart. Właśnie mnie przed tym uratowałaś. I jestem ci coś winien w zamian.

Znalazł książkę na liście, pergamin zniknął, zanim rozpoczął skomplikowane procedury ochronne, którym poddawano niebezpieczne książki.

Hermiona skorzystała z okazji, by przywołać zwój i zaczęła poszukiwania tytułu książki leżącej najbliżej niej na stole. Podniósł wzrok, zauważając jej pomoc, po czym w milczeniu wrócił do pracy.

Atmosfera w pomieszczeniu zupełnie różniła się od tej z pierwszego dnia wspólnej pracy. Nadal wyczuwała jego obecność. Bardzo wyraźnie. Ale czuła się bardziej normalnie — swobodnie. Spędzili trochę czasu, rozmawiając o tym, jak potoczyła się sytuacja z McGonagall, ale Hermiona zdała sobie sprawę, że ich krótka chwila podczas wspólnego obudzenia się została całkowicie zepchnięta na dalszy plan. Nigdy tak naprawdę nie czuła mężczyzny, mającego erekcję. Anatomicznie wiedziała, jak to wszystko działa. Wiedziała też, że to normalny proces biologiczny. Mężczyźni często mieli wzwód po przebudzeniu. To nie miało z nią nic wspólnego. Mimo to, jego ręce były na niej i nie wydawał się tego nienawidzić…

— Malfoy.

Podniósł wzrok znad swojej pracy, jego zwinne dłonie zwalniały, rzucając skomplikowane zaklęcia.

Wzięła głęboki oddech, nie do końca pewna, jak to ująć.

— Uważasz, że jestem atrakcyjna?

Jego dłonie zamarły, a cień uśmiechu uniósł jeden kącik ust.

— Znaczy, ogólnie. Nie konkretnie dla ciebie. Czy jestem atrakcyjna dla mężczyzn? — Słowa wylewały się z jej ust w niebezpiecznym tempie. — Po prostu dziś rano, pamiętasz ten poranek. Cóż, to sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać, czy jestem… atrakcyjna.

— Zwolnij, Loczku. Wróćmy do początku. Dlaczego pytasz?

Pokręciła głową.

— Przepraszam, to głupie. Nie powinnam była pytać.

Przycisnął dłonie do stołu i podniósł się z krzesła. Powoli obszedł je i podszedł do niej.

— To nie jest głupie. W rzeczywistości jesteś znana z inteligencji. Ale żeby odpowiedzieć na twoje pytanie, potrzebuję więcej informacji. Mężczyźni mają różne gusta i preferencje. A atrakcyjnych może być wiele rzeczy. Pomóż mi zrozumieć, a odpowiem na każde twoje pytanie.

Jego głos był niski i uspokajający. Hermiona poczuła się odurzona, spokojniejsza niż kiedykolwiek, gdy była sama, a jednocześnie rozpromieniona. Jej serce waliło w piersi, gdy przewidywała, co mógłby o niej powiedzieć.

Przełknęła ślinę i spróbowała zebrać myśli.

— Po prostu minęły lata, odkąd byłam z Victorem i McLaggenem, i nikt tak naprawdę nie patrzył na mnie od tamtej pory. Ron jest tak zauroczony Lavender, a mnie nigdy nie dotknął. Nigdy nie sprawił, że cokolwiek poczułam. Wiem, że ten poranek nic nie znaczył, ale czułam coś. Pragnęłam? I to sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać, czy mężczyźni mogą czuć to samo do mnie i czy ja naprawdę mogłabym ich chcieć.

Pochylił się, przesuwając swoją piękną twarz ku niej.

— Pragnęłaś mnie dziś rano, Granger?

Jego słowa przyprawiły ją o dreszcz. Przez chwilę rozważała skłamanie, ale chciała od niego informacji, a najlepszym sposobem na uzyskanie rzetelnej odpowiedzi było zapewnienie sobie rzetelnych danych wejściowych.

— Eee, tak. Pragnęłam.

Uśmiechnął się szeroko, odsłaniając idealne zęby. Ten uśmiech nie był ani drwiący, ani nawet radosny; bardziej przypominał uśmiech mężczyzny, który właśnie rozwiązał wyjątkowo irytującą zagadkę.

— Interesujące.

— Musisz powiedzieć coś więcej. W ogóle nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

Słyszała, jak błagalnie brzmi, i aż ją skręcało w duchu, ale umierała z ciekawości.

— Tak, Hermiono. Jesteś bardzo atrakcyjna i podobało mi się dotykanie ciebie dziś rano. I chociaż wiem, że właśnie powiedziałem, iż niektórzy mężczyźni lubią różne rzeczy, Weasley jest pieprzonym idiotą, skoro miał szansę i ją zmarnował. Tak. Cholernie. Zjebał. Że nigdy nie sprawił, żebyś poczuła się dobrze. Chcesz, żeby ktoś zrobił ci dobrze?

Serce Hermiony waliło w piersi. Chciała się w nim rozpłynąć, rozkoszować się świadomością, że jej pragnie, że ktoś jej chce. Ale wiedziała też, że musi zachować spokój. Musiała zebrać więcej informacji.

— Możesz to zrobić?

___________

Witajcie :) w tym rozdziale wiele się działo, ale powoli kształtuje się sposób myślenia Hermiony i główny temat tej historii. Mam nadzieję, że w jakiś sposób Was to intryguje. Dajcie znać!

Kolejne rozdziały prawdopodobnie pojawią się w kolejny weekend. Niestety w tygodniu mam wiele innych obowiązków i ciężko jest cokolwiek obiecywać. Także weekend jest pewniejszy. Nie wiem też kiedy pojawi się nowy rozdział „To, co jest między nami”. Moja beta ma mnóstwo rzeczy na głowie, także też proszę o cierpliwość.

Tyle ode mnie. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!