Piękna i bestia: Rozdział 13

Kiedy Hermiona wyznała swoją miłość, a Draco leżał bez życia, pani Malfoy wjechała do pokoju na wózku z herbatą. Zobaczyła całą scenę i spojrzała na różę, zauważając, że spadł ostatni płatek.

Spóźnili się.

Smutna, wyjechała powoli z pomieszczenia.

Jedynym dźwiękiem, który można było usłyszeć, był szloch Hermiony.

Niespodziewanie Draco zaczął świecić. Hermiona uniosła głowę i wstała, cicho przy tym wzdychając.

Ciało Draco uniosło się z podłogi, a emanujące z niego światło wydawało się nabierać intensywności, stawało się jaśniejsze z każdą chwilą, dopóki zbyt ostry blask nie zmusił jej do zamknięcia oczu.

Kiedy znów je otworzyła, Draco — prawdziwy Draco — leżał na podłodze, gdzie niegdyś spoczywała bestia. Jego ciałem wstrząsały dreszcze.

Wstała niepewna, czy powinna do niego podejść, ale wtedy przekręcił się na brzuch i powoli podniósł. Spojrzał na swoje ręce, potem w dół na ciało i szybko odwrócił się, a jego oczy zatrzymały się na postaci Hermiony.

— To… To ja. To naprawdę ja — wydusił z niedowierzaniem.

Z oczu Hermiony popłynęły łzy, gdy się uśmiechnęła i skinęła głową.

— Tak, przerwałeś klątwę.

Draco podszedł prosto do niej i ją pocałował.

— Nie, to ty ją przerwałaś. To wszystko ty — powiedział, całując ją gorączkowo.

— Ja? — zapytała bez tchu. — Ale jak…

— To była klątwa miłosna. Mogła zostać przerwana wyłącznie, gdybym znalazł miłość i sprawił, że ten ktoś pokocha mnie z wzajemnością. — Uniósł głowę i ponownie spojrzał jej w oczy. — Nigdy ci tego nie powiedziałem, ponieważ chciałem, żebyś pokochała mnie na swoich warunkach, nie z powodu jakiejś głupiej klątwy.

Ramiona Hermiony owinęły się wokół niego, gdy mocno go przytuliła. Odwzajemnił gest, trwali tak, kołysząc się, wdychając swój zapach i rozkoszując się wzajemnym ciepłem.

Przerwał im Harry, wbiegając do pokoju. Jego oczy toczyły jak oszalałe.

— Hermiono! — zawołał. — Tutaj jesteś! — Zatrzymał się, pojmując, że kobieta tuli się do Malfoya. — Malfoy? To naprawdę ty?

Draco skinął głową, gdy Hermiona uśmiechnęła się. Puściła go, by uściskać Harry’ego.

— Przepraszam, że cię wystraszyłam, Harry. Cormac zaatakował Draco, a potem… o nie! Cormac! Wypadł zza balustradę…

— Wszystko z nim w porządku — uspokoił ją szybko Harry. — Zobaczyłem, jak spada i zatrzymałem go zaklęciem, zanim dotknął ziemi. Zostanie przetransportowany  do Azkabanu, jak tylko tu posprzątamy.

Hermiona westchnęła z ulgą, po czym spojrzała na drzwi, przez które ktoś wszedł.

— Matko — powiedział Draco, podchodząc do wysokiej blondynki, która patrzyła na wszystko z niedowierzaniem.

Hermiona uśmiechnęła się, obserwując Draco i jego matkę, zadowolona, że wszystko wróciło do normalności.

Kiedy Narcyza w końcu puściła syna, spojrzała na Hermionę i uśmiechnęła się. Podeszła do niej i bez słowa przytuliła, powodując szok u wszystkich zebranych w pokoju.

— Dziękuję — wyszeptała.

Hermiona zamknęła oczy i odwzajemniła gest.

Kiedy wreszcie odsunęły się od siebie, Draco podszedł do Hermiony, wsuwając swoją rękę w jej dłoń i splatając palce.

Harry popatrzył na trójkę osób w pomieszczeniu, zanim podrapał się po głowie.

— Cóż, muszę już iść. McLaggen jest na dole w pełni zakneblowany i prawdopodobnie powinienem zabrać go do ministerstwa.

Gdy wyszedł, Narcyza spojrzała na syna i Hermionę.

— Cóż, myślę, że pierwszą rzeczą, jaką powinnam zrobić skoro wróciłam do własnej postaci, to przyjemna, długa kąpiel. Do zobaczenia później?

Na ich skinienie pocałowała policzek syna i ścisnęła dłoń Hermiony, po czym wyszła.

Gdy byli sami, Draco pociągnął Hermionę za rękę i posadził na jednej z sof w swoim pokoju.

— Więc jaka jest pierwsza rzecz, którą chcesz zrobić, kiedy już wróciłeś do normalności? — zapytała Hermiona.

Draco uśmiechnął się i pochylił, by ją pocałować, ale zachichotała i lekko go odepchnęła.

— Mówię poważnie.

— Cóż, prawdopodobnie prysznic bez użycia całego pojemnika mydła pielęgnującego, a potem może… chciałbym gdzieś wyjść? Pospacerować ulicą Pokątną, odwiedzić księgarnię, sklep ze sprzętem do quidditcha… kupić nową różdżkę. — Spojrzał na Hermionę, przesuwając kosmyk włosów za jej ucho i pocierając kciukiem policzek. — Chciałabyś może mi towarzyszyć?

Uśmiechnęła się do niego, odwracając lekko głowę, by ucałować jego dłoń.

— Z przyjemnością.

Pocałowali się ponownie, delikatnie i powoli, jakby nie chcieli tracić ani chwili.

Hermiona musnęła opuszkiem jego podbródek, gdy się od siebie odsunęli, marszcząc brwi.

— Co? — zapytał.

— Cóż, zastanawiałam się — spojrzała w jego stalowoszare oczy i zapytała bardzo poważnie: — Co byś powiedział na temat zarostu? Przywykłam do tego, jak wyglądałeś przez ostatnie kilka miesięcy i…

Jej wypowiedź przerwał atak jego warg na jej usta. Mogła przysiąc, że usłyszała warknięcie.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Następnej zimy para spacerowała ulicą Pokątną, trzymając się za ręce. Kiwali na przywitanie i uśmiechali się do mijających ich czarownic oraz czarodziejów. Draco pokręcił głową.

— Nie wiem, czy kiedykolwiek przyzwyczaję się do ludzi traktujących mnie w ten sposób…

— Czyli jak? Serdecznie? — zapytała Hermiona.

Draco skinął głową, więc Hermiona się zatrzymała. Położyła dłonie odziane w rękawiczki na jego twarzy i spojrzała mu prosto w oczy.

— Traktują cię w taki sposób, ponieważ na to zasłużyłeś, Draco Malfoyu. To ty wybudowałeś domy dla tych, którzy straci swoje podczas wojny. To ty założyłeś firmę Eliksiry Malfoyów i dostarczałeś je do wszystkich czarodziejskich szpitali na całym świecie całkowicie za darmo. Jesteś tym, który przekazał pieniądze na rzecz Świętego Munga, aby stworzyć oddział zdrowia psychicznego. To ty…

— Okej, okej, łapię — przerwał jej mowę motywacyjną, śmiejąc się cicho i rumieniąc. Pochylił się i pocałował czule swoją partnerkę. — Wiesz, że nie zrobiłbym tego wszystkiego bez ciebie, prawda?

— To znaczy, że jesteśmy świetnym zespołem — zawtórowała mu, puszczając oczko.

Draco przez chwilę wpatrywał się w jej oczy, po czym zgodził się kiwnięciem. Sięgnął do kieszeni i wyjął małe, aksamitne pudełeczko i uniósł je na wysokość jej oczu.

— Co… co to jest? — wyszeptała.

— Czekałem na idealny moment, żeby ci go dać. Myślałem o Bożym Narodzeniu, ale to było zbyt banalne. Może Nowy Rok, po tym jak cię pocałowałem... ale znowu — banał. Pomyślałem o Walentynkach, ale jest po prostu tak cholernie daleko do nich i nie mogę się doczekać, by zapytać, czy zechciałabyś zostać moją żoną? — powiedział bez tchu.

Podszedł bliżej, opierając czoło na jej czole. Wzrok obojga był skupiony na pudełeczku, które Draco właśnie otworzył. Hermiona wstrzymała oddech, widząc pierścień w środku. Był złoty, z rubinowym kamieniem pośrodku i szmaragdami wokół niego. Przypominał… różę.

W końcu podniosła twarz, patrząc na Draco. Uśmiech rozświetlił jej oblicze, gdy stanęła na palcach i pocałowała go delikatnie.

— Tak — wyszeptała.

Stali tak blisko siebie, że chociaż znajdowali się na środku chodnika w otoczeniu tłumu innych ludzi, nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, co się między nimi działo.

Draco wyjął pierścień z pudełka, a Hermiona zdjęła rękawiczkę. Pasował idealnie, gdy Draco wsunął go na serdeczny palec.

Hermiona objęła mężczyznę za szyję i przytuliła. Gdy się odsunęła, jej twarz lśniła od łez, a na jej ustach błąkał się uśmiech.

Zwrócili się w kierunku, gdzie wcześniej zmierzali, ponownie chwytając się za ręce. Nie przeszli wielu kroków, gdy przed nimi wyrosła stara kobieta, pchająca drewniany wózek.

— Widzę, że gratulacje są na miejscu — powiedziała, podając Draco różę i puszczając mu oczko. — Jest piękna, panie Malfoy.

Zanim zdążył udzielić odpowiedzi, staruszka ruszyła w dalszą drogę.

Draco i Hermiona spojrzeli na siebie z niedowierzaniem.

— Czy to…? — Pytanie zawisło w powietrzu.

— Tak myślę — odpowiedział.

Oboje spojrzeli w kierunku, w którym kobieta poszła, ale okazało się, że przepadła.

Znów popatrzyli po sobie i się uśmiechnęli. Draco podał Hermionie różę, a ona zaciągnęła się jej słodkim zapachem.

Szli dalej, nie tracąc uśmiechu z twarzy. Draco usłyszał chichot Hermiony, a następnie jej słowa:

— Powinnam napisać książkę o tej całej historii. Mam dla niej idealny tytuł. — Spojrzała na niego. W jej oczach skrzyły iskierki rozbawienia. — Piękna… i bestia.

KONIEC

 __________

Witajcie :) tak oto kończy się ta bajkowa historia. Być może nadmiar cukru Was przerasta, ale ja uwielbiam takie zakończenia. Prawdopodobnie niektórzy będą w siódmym niebie. :)

Bardzo się cieszę, że zdecydowałam się na powrót właśnie z takim tłumaczeniem — uroczym, pozbawionym dramatów i mającym swój urok. Być może to spowoduje, że teraz naprawdę się rozpędzę i ruszę ze swoją historią.

Dziękuję wszystkim za komentarze i za to, że towarzyszyliście mi przez te trzynaście tygodni. Wiem, że nie zawsze rozwój wydarzeń Wam odpowiadał, ale mimo wszystko byliście.

Słowa podziękowania kieruję także do moich bet, które odwaliły kawał dobrej roboty. Dzięki, że się zgodziłyście i poświęcałyście swój wolny czas. Bez Was nie dałabym rady!

Teraz czas skupić się na Last Minute Love, więc trzymajcie kciuki, aby rozdział pojawił się jeszcze w tym miesiącu.

Tyle ode mnie. Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia! Enjoy!