Rozdział 10: Co kryje się w snach?

Pokój był znajomy. Ogień w palenisku nie był taki sam, ale pomimo jego blasku, krawędzie pokoju były ocienione i nudne, jakby światło nie chciało oświetlać kątów ze strachu, co mogłoby się tam znajdować. Żółte światło świeciło na fotel, w którym siedziała wzbudzająca odrazę postać. Na środku pokoju, rozgrywała się scena.

Siedząca postać wyglądała jak z koszmaru z dwoma wężowymi oczami, które wydawały się zaglądać do czyjejś duszy i nie dbały oto, co zobaczą, nawet jeśli nie było to najwyższej jakości. Jego palce były długie, pajęcze palce zawinięte były wokół błyszczącego kieliszka wypełnionego szkarłatem.

Druga postać stała, złoty blask ognia ujawnił srebrne włosy, rozrzucone na bladej skórze twarzy o ostrych rysach.

– Wydaje się – powiedział pierwszy głosem, który powodował dreszcze na kręgosłupie – że plan zawiódł, Lucjuszu.

– Nie sądziłem, że dziewczyna zechce odzyskać swoje wspomnienia. Byłem przekonany co do jej nienawiści wobec mojego syna…

– Ostrzegałem cię przed konsekwencjami tego czynu.

Mężczyzna nazwany Lucjuszem odwrócił się i spojrzał na demoniczną postać. – Przepraszam panie i proszę o wybaczenie. Zamierzałem go ukarać i podjąć wszelkie niezbędne kroki, aby spełnić twoje życzenia. – Pochylił głowę z szacunkiem.

Siedząca postać nie mówiła nic przez chwilę. Przyglądał się zawartości kieliszka. Jego oczy nie koncentrowały się na cieczy, ale szukał odpowiedzi pomiędzy cząsteczkami wina czerwonego jak krew.

W końcu postawił kielich na stolik. – W tej sytuacji, uważam, że najpierw powinniśmy pozbyć się szlamy. Na zawsze. Jednak to będzie trudne. Ten głupiec Dumbledore zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Musimy namówić kogoś z wewnątrz szkoły, kogoś kto nie będzie uważany za podejrzanego…

– Masz już jakiś pomysł, mój panie?

Usta postaci wygięły się w okrutnym i złośliwym uśmiechu. – Tak.

♥ ♥ ♥ ♥

– Co? – zapytała z niedowierzaniem Hermiona Harry’ego i Rona. To nie był taki rodzaj informacji, których oczekuje się z samego rana. Siedzieli w pokoju wspólnym Gryffindoru, dość wcześnie rano, co oznaczało, że nikogo nie będzie w pobliżu.

– Miałem kolejny sen dziś w nocy – powtórzył Harry z niepokojem, dotykając blizny. – Voldemort i Lucjusz Malfoy planują cię zabić.

– Sądziliśmy, że powinnaś o tym wiedzieć – dodał cicho Ron.

– Sądziliście, że powinnam o tym wiedzieć? – zapytała dziewczyna. – Voldemort planuje mnie zabić i pomyśleliście, że powinnam o tym wiedzieć?

– Hermiono… – powiedział Harry, patrząc z większym niepokojem. Hermiona trzymała twarz w dłoniach. Pomijając wszystko co się teraz dzieje, dodatkowo stała się celem Voldemorta? Tego było za wiele. Takie rzeczy dzieją się w książkach, a nie w prawdziwym życiu. Ale książki zawsze można odwrócić na ostatnią stronę i dowiedzieć się czy będzie szczęśliwe zakończenie. Przyszłość jest wydrukowana. Nie tak jak w prawdziwym życiu: przyszłość stale się zmienia i nikt nie wie, co się stanie.

– W ciągu ostatnich kilku dni – zaczęła Hermiona – zostałam złapana przez śmierciożerców, zamknięta w lochu przez najgorszego wroga, dowiedziałam się, że mój najgorszy wróg był moim chłopakiem, zostałam zaatakowana przez gigantyczną kałamarnicę, prawie umarłam…

Mówiąc, nie zauważyła poczucia winy na twarzach chłopców.

– A teraz to – stwierdziła, patrząc na przyjaciół. – Co ja mam robić? Każdy, kto jest skazany na śmierć, zostaje zabity…

– Ja nie – zauważył Harry.

– To co innego. Jakie ja mam szanse z Voldemortem?

– No cóż, masz nas – zauważył Ron. – Możemy pomóc.

Logiczna część umysłu Hermiony przekonywała, że dwóch nastoletnich chłopców to za mało, żeby pokonać najgroźniejszego czarnoksiężnika w świecie magii. Jednak Harry zawsze wychodził cało z walki z Voldemortem. Jeśli byłaby skazana na niebezpieczeństwo, miło by było mieć przyjaciół po swojej stronie.

– Dzięki – powiedziała ze słabym uśmiechem.

– I – dodał Harry – Voldemort powiedział, że nie może zaatakować szkoły.

Hermiona pogrążyła się w smutku. To było jakieś pocieszenie, jednak była pewna, że może umrzeć.

– W jaki sposób chce mnie zaatakować? – spytała.

– Powiedział, że znajdzie kogoś w szkole… – Harry wykręcał swoją twarz, próbując sobie przypomnieć. – Kogoś, kogo nikt nie podejrzewa.

– Hermiona westchnęła. – Cóż, to bardzo pomocne.

– Niestety obudziłem się zanim zobaczyłem kim mają zamiar się posłużyć – powiedział Harry.

Zapadła cisza, każde z nich utonęło we własnych myślach. Jakieś pięć minut później, Hermiona przemówiła wzdychając. – Przypuszczam, że powinniśmy wysłać sowę do Draco – powiedziała, starając się ignorować zdziwienie chłopców. Wciąż niezbyt go lubiła, ale wiedziała, że chciałby wiedzieć.

Harry wstał, kiwając głową. – Pójdę napisać list. Czy… czy chcesz spotkać się z nim ponownie? Po szkole?

Hermiona wzruszyła ramionami. – Tak sądzę.

♥ ♥ ♥ ♥

Pierwsza połowa szkolnego dnia minęła bez większych incydentów, oprócz tego, że Harry, Ron i Draco obserwowali ją jak jastrzębie na eliksirach i opieką nad magicznymi stworzeniami, jak gdyby miała być zaatakowana w każdej chwili. Hermiona nie miała im tego za złe, w końcu Voldemort chciał ją zabić…

Otarła niecierpliwie myśli na bok i usiadła na łóżku. Była w swoim pokoju, chciała przez kilka minut uniknąć nerwowych spojrzeń Harry’ego i Rona. Doceniała to, że się o nią martwią i chcą pomóc, ale za każdym razem kiedy widziała niepokojące spojrzenia, przypominała sobie co jej grozi. Nie chciała żyć w ciągłym strachu: wolałaby cieszyć się życiem.

Chłopcy zjedli obiad, ale Hermiona jedynie nerwowo dłubała w swoim spaghetti. A teraz, burczenie w brzuchu uświadomiło jej, że powinna coś szybko zjeść, bo Voldemort nie zabije jej, kiedy umrze z głodu.

Westchnęła, wyszła z pokoju i pobiegła na dół po schodach, znajdując się obok Rona i Harry’ego. – Idę do kuchni, żeby coś zjeść. Chcecie coś?

Ron pokręcił głową. – Chcesz żebyśmy z tobą poszli?

– Dam sobie radę – zapewniła go. – Wezmę swoją różdżkę i nie pozwolę, żeby ktoś mnie zaatakował.

Harry uśmiechnął się do niej z lekkim sarkazmem. – Tylko bądź ostrożna.

– Będę – zapewniła ich i przeszła przez dziurę pod portretem.

Dziesięć spokojnych minut później, łaskotała gruszkę na wejściu do kuchni. Była dziś bardzo kapryśna i wymagała bardzo dużo łaskotania, żeby otworzyć drzwi. Weszła do kuchni i poczuła zapach środka dezynfekującego: teraz, kiedy obiad się skończył, skrzaty domowe opanowywała mania sprzątania. Podłoga świeciła się od wody z mydłem, skrzaty szorowały w zlewie garnki i patelnie, panował chaos.

Hermiona ostrożnie ruszyła po podłodze i przeżyła deja vu, kiedy mała postać zderzyła się z jej nogami, z taką siłą, że obie wylądowały na mokrej podłodze.

– Panienka Hermiona! – zawołała Śpiewka z oczami pełnymi łez.

– Coś nie tak? – zapytała Hermiona, kiedy zobaczyła że jej mała przyjaciółka płacze.

– Ogromna kałamarnica! – pisnęła Śpiewka. – Zaatakowała cię!

– Och, nie przejmuj się Śpiewko – powiedziała Hermiona. – Przecież to nie była twoja wina.

– Masz na myśli… Panienka Hermiona nie wie? – zapytała Śpiewka, wycierając łzy.

– Czego nie wiem?

– Nie nic… – powiedziała szybko skrzatka. Hermiona zmarszczyła brwi, chcąc dowiedzieć się więcej, ale w tym momencie głośno zaburczało jej w brzuchu.

– Czy panienka Hermiona jest głodna? Śpiewka ma więcej spaghetti! – powiedziała Śpiewka, uśmiechając się szeroko i szarpiąc jej szaty.

– Dobrze, dobrze, już idę. – powiedziała Hermiona, idąc za nią.

Śpiewka zniknęła w tłumie i dziewczynie ciężko było za nią nadążyć w tłumie skrzatów. W końcu skręciła za rogiem i zobaczyła, że skrzatka czeka na nią z miską spaghetti posypanego obficie żółtym serem.

– Dziękuję – powiedziała, uśmiechając się kiedy wzięła miskę. Podniosła widelec i łyżkę, które skrzatka podała i nabrała tak dużo makaronu, że ledwo zmieścił jej się w ustach.

– Panienka Hermiona jest bardzo głodna! – zawołała Śpiewka chichocząc.

Hermiona żuła i połykała. – Jestem - zgodziła się. – Jak się miewa Zgredek i Mrużka?

– Zgredek w porządku… – powiedziała Śpiewka, zatrzymując się nerwowo. – Mrużka…

– Coś z nią nie tak? Znowu wpadła w depresję?

– Nie, nie. Ale Śpiewka myśli, że ona jest zdenerwowana.

Hermiona przegryzła makaron w zamyśleniu. – Ostatni raz kiedy tu byłam, powiedziała mi, że jest zazdrosna o ciebie i Zgredka. Bała się, że chcesz ukraść jej przyjaciela… czy to może być prawda?

Śpiewka wyglądała na zakłopotaną. – Śpiewka myśli, że to trochę więcej niż to, panienko Hermiono. Śpiewka myśli… – rozejrzała się z szeroko otwartymi oczami i wyszeptała Hermionie do ucha. – Śpiewka myśli, że Mrużka jest zakochana w Zgredku, panienko Hermiono.

Nie byłaby bardziej zaskoczona, gdyby Śpiewka powiedziała, że Mrużka zakochała się w Voldemorcie. – Co? – jęknęła. – Tych dwoje? Nigdy bym o tym nie pomyślała.

Śpiewka mrugnęła. – Panienka Hermiona nie pracuje z nimi w kuchni. Śpiewka widzi jacy oni są.

Hermiona skinęła głową. – A teraz ona myśli, że zabierasz jej Zgredka? – Zatrzymała się w zamyśleniu, zagarniając widelcem więcej spaghetti. – Nie mogłabyś, prawda?

Śpiewka zmarszczyła brwi. – Ale czego?

– Zabrać jej Zgredka? Ostatnio się do siebie zbliżyliście.

Skrzatka uprzejmie zmarszczyła brwi. – Zgredek jest przyjacielem Śpiewki. Dlaczego Śpiewka miałaby zabierać go Mrużce? Śpiewka lubi Zgredka, ale go nie kocha.

Hermiona przytaknęła, ale wewnętrznie zmarszczyła brwi. Było coś w zachowaniu Śpiewki co świadczyło o tym, że nie mówi całej prawdy. Romans nie był tym, czego Hermiona się spodziewała: miłosny trójkąt skrzatów domowych wydawał jej się dziwną sytuacją.

Cóż, skrzaty sobie z tym poradzą. Była pewna, że problem sam się rozwiąże. Prędzej czy później. Hermiona odłożyła pustą miskę. – Powinnam już iść. Dziękuję za jedzenie. Pozdrów ode mnie Zgredka i Mrużkę.

Śpiewka skinęła głową, a Hermiona opuściła kuchnię trochę spokojniejsza, wiedząc, że nie tylko ona ma problemy miłosne.

________

Witajcie :) Ten rozdział ujawnił, że Lucjusz i Voldemort nie odpuścili i nadal chcą zabić Hermionę. Jaki wymyślą plan i kto go wykona dowiecie się z kolejnych rozdziałów. Powiem tylko, że będzie bardzo ciekawie ;) W tym rozdziale nie ma dramione, ale obiecuję, że w następnym będzie! :) Hmmm... ktoś chciał trójkąt miłosny skrzatów? No to macie :D Wprawdzie to dopiero początki, ale będzie jak w telenoweli brazylijskiej.

Połowa opowiadania za nami. Nawet nie wiem kiedy to zleciało. Ostatnio coś mało osób komentuje, no ale mam nadzieję, że to chwilowy przestój :) Może jak akcja się rozwinie pojawi się więcej komentarzy? Oczywiście dziękuję za te, które są :)

Korzystając z okazji proszę o głosy w sondzie na Bloga Miesiąca, oczywiście jeśli uważacie, że ten blog zasługuje na ten tytuł :) Zapraszam także do czytania i komentowania pierwszego rozdziału Muzycznej misji, a także do czytania 5 rozdziału Simply Irresistible. Mam nadzieję, że Wam się spodobają :)

Czytam wiele blogów i niektóre z nich naprawdę zasługują na uznanie, ale niestety niewiele osób je komentuje. Autorki tracą przez to chęć do pisania, a naprawdę mają do tego talent. Dlatego postanowiłam, że pod każdą notką będę polecać opowiadania, które zasługują na Waszą uwagę. Dzisiaj polecę trzy blogi:

 http://morderous-family.blogspot.com/ To historia pisana przez Dorę Parkinson. Od razu mówię, że to nie jest blog potterowski, ale mimo to polecam Wam zapoznanie się z tą historią. Jeśli kogoś kręcą tematy wampirów i wilkołaków, a przy tym wątki miłosne serdecznie zapraszam :) Autorka na pewno ucieszy się z większej ilości czytelników i komentarzy

http://corkimerlina-dramione.blogspot.com/ Autorką tego bloga jest Eleonora, jedna z córek Merlina. Kiedyś razem z siostrą pisały opowiadanie o dramione (szczerze mam nadzieję, że Eleonora dokończy tą historię, bo zapowiadała się fenomenalnie), ale teraz głównie pisze miniaturki na różne tematy oczywiście związane z HP. Eleonora chciałaby, aby więcej osób czytało jej historię i oczywiście prosi o komentowanie. Szczerze polecam :)

http://with-you-dramione.blogspot.com/ Ten blog prowadzi początkująca autorka Milena Świć. Dopiero zaczyna, ale przydałyby jej się motywujące do pracy komentarze :)

To tyle. Komentujcie, oceniajcie i miłego końca tygodnia :) Enjoy!