Rozdział 9: Wystarczająco odważna

— Gdzie byłaś, Hermiono? — pyta Ron oskarżycielskim tonem, gdy siadam obok Harry’ego przy stole Gryffindoru.

— Słucham? — odpowiadam agresywnie pytaniem na pytanie.

— Przegapiłaś śniadanie i obiad — mówi spokojnie, ignorując mój ton. — A Lav powiedziała, że tej nocy nie spałaś w waszym dormitorium. Więc, gdzie byłaś?

— A dlaczego cię to obchodzi? — warczę.

Ron wygląda jakby ktoś uderzył go w twarz, a ja nie mam nastroju na wysłuchiwanie jego błyskotliwych pytań. Przez kilka godzin pojedynkowania się z Draco praktycznie zapomniałam o kłamstwie rudzielca. Jak mam mu zaufać, skoro okłamał mnie w tak ważnej sprawie? Oczywiście, w tej teraźniejszości nie kłamał, ale gdybym ich nie nakryła, jestem pewna, że zrobiłby to jeszcze raz.

— Harry, jak tam przyjęcie? — pytam jakby od niechcenia, zwracając uwagę Wybrańca, który ostatkiem sił próbuje zamaskować lekki uśmiech na widok zdumionej twarzy Rona.

— W porządku, tak sądzę. Raczej nudno. Rozmawiałem z Ginny, bo inni jakoś nie kwapili się do rozmów z kimś spoza swojego domu. Slughorn wygłosił mowę o tym, jak to się cieszy, że jesteśmy tam wszyscy razem i starał się nas przekonać, że powinniśmy chociaż spróbować wmieszać się w tłum i przez chwilę o czymś podyskutować. Ale, jak zapewne się domyślasz, to nie podziałało i po jego pasjonującej przemowie wszyscy wyszli — wyjaśnia.

Przytakuję. Ron zaczyna pochłaniać zawartość swojego talerza, całkowicie ignorując moją obecność. Oczywiście taki obrót spraw jest mi na rękę i jeszcze przez chwilę rozmawiam z Harrym, ale niestety naszą pogawędkę przerywa Ginny, która bez uprzedzenia siada obok chłopaka, spychając mnie na bok. Siedzi bardzo blisko niego, niemal na kolanach. Od razu zwraca na siebie uwagę chłopaka i zaczyna z nim rozmawiać.

Rozglądam się po Wielkiej Sali i przyłapuję Malfoya na obserwowaniu mnie. Jak gdyby nigdy nic przechyla głowę na bok, ale sekundę później nasze oczy się spotykają. Przewracam oczami, a on uśmiecha się lekko, po czym kontynuuje rozmowę z jakimś chłopakiem ze Slytherinu. Kątem oka zerkam w bok i widzę zmrużone oczy Rona. Kręcę głową z rezygnacją. Nie wiem czy powinnam wyluzować czy się smucić, ale jego złość boli mniej niż jakiś czas temu.

~*~*~*~*~*~

Siedzę w pokoju wspólnym w niedzielę i oczekuję na obiad, jednak to, co widzę, sprawia, że mam ochotę zwymiotować. Lavender całuje się z Ronem, siedząc na jego kolanach i chichocząc irytująco w przerwach między pocałunkami. Harry trąca mnie w ramię, próbując zwrócić na siebie moją uwagę i tym samym nie patrzeć na ten paskudny widok. Głową wskazuje przejście pod portretem i bez słowa, wychodzę razem z nim na korytarz. W ciszy wędrujemy, mijając po drodze kilkoro Gryfonów z pierwszego roku. Parę minut później Harry skręca na opuszczony korytarz, gdzie spokojnie możemy porozmawiać.

— Jak się masz? — pyta, a jego zielone oczy prześwietlają mnie na wylot.

Wzruszam ramionami.

— W porządku, tak sądzę.

— Wydajesz się być przejęta całą tą sprawą z Ronem.

— Którą?

Śmieje się.

— Nie wiem, którą? Związek z Lavender czy podejrzane zachowanie?

— Obie. — Wzdycham z rezygnacją.

— Tak myślałem — mówi po prostu.

— Zdawało mi się, że między mną a Ronem może być coś więcej — wyznaję. — Ale nie wiem, czy on kiedykolwiek w pełni mi zaufa. Albo czy ja mogę mu zaufać. — Ostatnie zdanie wypowiadam niemal szeptem, ale wiem, że Harry i tak to usłyszy. W końcu to Harry.

— Czy coś się stało? — pyta z troską w głosie.

— Ja po prostu… Niedawno dowiedziałam się, że okłamał mnie w ważnej sprawie. Teraz nic nie mogę z tym zrobić, ale nie wiem, czy kiedykolwiek uwierzę, w to co on mówi.

Harry wypuszcza głośno powietrze przez usta.

— Ron zawsze wybiera najprostsze wyjście. — Wzdycha. — Jeśli on myśli, że kłamstwo brzmi lepiej niż prawda, to nic i nikt nie przekona go do zmiany decyzji. Trzeba pamiętać także o tym, że zawsze jest podejrzliwy i nieufny. Może to dlatego, że dorastał z Fredem i George’em — mówi, posyłając mi znaczące spojrzenie. — Ron jest moim najlepszym kumplem, ale z pewnością nie jest łatwo go zrozumieć.

Wzdycham.

— Nie, nie jest. Jest jednym z moich najlepszych przyjaciół, ale nie mogę pozwolić mu na to, żeby atakował mnie bez powodu.

— Wiem. — Uśmiecha się przyjaźnie. — Nigdy nie pozwalałaś nikomu zrobić czegoś, tylko dlatego, że ten ktoś, tego chce.

Również się uśmiecham.

— Dzięki za zrozumienie. Między nami w porządku?

— Oczywiście, Hermiono. Jest jeszcze coś, o czym chciałem z tobą porozmawiać.

Wygląda na zdenerwowanego, ale nie odzywam się, tylko patrzę na niego wyczekująco.

— Cóż, Ginny i ja, spędziliśmy wczoraj bardzo miły wieczór i… teraz ona jest moją dziewczyną — mówi, patrząc na swoje buty.

— W porządku, Harry. To świetnie, prawda?

Oddycha z ulgą.

— O tak.

— Cóż, cieszę się twoim szczęściem.

Przez chwilę patrzymy na siebie, ale sekundę później kontynuujemy wędrówkę po szkole. Tak dawno temu ja i Harry spędzaliśmy ze sobą popołudnie. Może ta niedziela nie będzie taka zła?

~*~*~*~*~*~

W poniedziałkowy wieczór siedzę w pokoju wspólnym, próbując dokończyć esej z zaklęć. Ron siedzi na kanapie obok mnie z Lavender na kolanach. Jęczą dziwnie, ponieważ bez przerwy się całują i nie wydają się być tym zażenowani. Ukradkiem spoglądam w ich stronę i zauważam, że blondynka mi się przygląda. Mruga do mnie, a potem odwraca się do Rona i całuje go namiętnie. Mrużę gniewnie oczy i głośno zatrzaskuję książkę. Podskakują z zaskoczenia. Nie patrzę w ich stronę, tylko zbieram swoje rzeczy i bez słowa wstaję z kanapy. Lavender chichocze jak wariatka, ale ja nie będę bawić się w jej gierki. Przechodzę do wyjścia pod portretem i jedynie przez sekundę patrzę w ich stronę, po czym wychodzę na korytarz.

Głowa kieruje mnie do biblioteki, ale moje stopy prowadzą mnie na korytarz na siódmym piętrze, prosto do Pokoju Życzeń. Patrzę na ścianę i zaczynam chodzić w tą i z powrotem.

— Potrzebuję miejsca, w którym będę mogła się uczyć — myślę. — Miejsca, gdzie będę mogła odrabiać pracę domową. Miejsca, gdzie będę mogła się wyciszyć.

Na ścianie pojawiają się drzwi i szybko ciągnę za klamkę. To, co widzę, zapiera dech w piersiach. Na podłodze leży pluszowy biały dywan. Po jednej stronie pokoju stoi duży stół z krzesłami, a po drugiej szafa wypełniona po brzegi książkami. Skanuję pomieszczenie oczami i w kącie na podłodze zauważam znajomą blond postać z książką w ręce.

— Malfoy?

Jego głowa podnosi się do góry na dźwięk mojego głosu. Jeden z kącików ust nieznacznie się unosi.

— Granger, nie możesz się trzymać z daleka?

Przewracam oczami.

— Nie wiedziałam, że tu będziesz — bronię się.

— Jasne, że nie.

Mruga do mnie porozumiewawczo, a ja kładę swoje książki na stole, nie siląc się na delikatność.

— Ja po prostu musiałam wyjść z pokoju wspólnego — wyznaję, rozwijając pergamin z niedokończonym esejem na zaklęcia.

— Wszyscy cholerni Gryfoni cię denerwują? — pyta, uśmiechając się lekko.

W odpowiedzi kręcę przecząco głową.

— Właściwie to dwoje.

— Ach, Łasic i puszczalska.

— Malfoy — ganię go, unosząc brwi.

Wybucha śmiechem.

— To, że ty nie widziałaś jej całującej się z każdym napotkanym chłopakiem, nie znaczy, że reszta z nas jest aż tak ślepa. — Moje brwi unoszą się jeszcze wyżej i patrzę na niego ze zdziwieniem. Wzdycha z rezygnacją i kontynuuje: — Lavender Brown wiele razy została przyłapana w schowku na miotły na obściskiwaniu się z chłopakami. Za każdym razem Filch nakrywał ją z kimś innym. Każdy o tym wie, Granger.

Rumienię się, słysząc ostatnie zdanie i szybko zerkam na swoją pracę domową.

— Cóż, dobrze wiedzieć. Ale teraz mnie to nie interesuje, bo mam napisać esej z zaklęć — mówię, nie spoglądając na niego.

Słyszę cichy śmiech.

— Więc, powinnaś się nim zająć — odpowiada jakby od niechcenia.

Podnoszę wzrok i widzę jego firmowy irytujący uśmieszek. Przewracam oczami i zaczynam pisać.

Godziny mijają bardzo szybko, podczas gdy my odrabiamy znaczącą część sterty pracy domowej. Nagle w pokoju słychać cichy gong i Draco zaczyna się pakować.

— Pół godziny do ciszy nocnej — mówi, gdy widzi moje zdziwione spojrzenie.

— Oh.

Szybko pakuję swoje rzeczy do torby.

— Codziennie tu przychodzisz? — pytam, na co on wzrusza ramionami.

— Dość często. Tutaj mam spokój i mogę się uczyć.

Przytakuję.

— Pewnie będziemy się tu widywać. Nie wiem, czy będę w stanie odrabiać lekcje w pokoju wspólnym, gdy oni się obściskują — mówię z obrzydzeniem.

Chłopak uśmiecha się pod nosem.

— Po prostu przyznaj, że za mną tęsknisz.

Parskam śmiechem.

— W twoich snach.

On także się śmieje i w dobrych nastrojach wychodzimy z Pokoju Życzeń, po czym kierujemy się do naszych pokoi wspólnych.

Kiedy przechodzę przez dziurę pod portretem, Ron i Lavender nadal się obściskują. Powinnam powiedzieć Ronowi, że powinien się wziąć za naukę, ale opieram się tej pokusie i szybko idę do swojego dormitorium. Przebieram się i kładę na łóżku, uprzednio zasłaniając szczelnie zasłony.

— Oczyść umysł — mruczę pod nosem. Gdy wymazuję z pamięci obrazy z dzisiejszego wieczora, zasypiam.

~*~*~*~*~*~

Przez ostatni tydzień każdej nocy spotykałam się z Draco w Pokoju Życzeń i razem odrabialiśmy lekcje. Pomijając nic nieznaczące docinki, byliśmy uprzejmi wobec siebie i pracowaliśmy niemal w ciszy. Odpowiadało mi to, bo wreszcie nie musiałam odpowiadać na niewygodne pytania.

— Tęsknisz za nim — komentuje Malfoy, gdy wchodzi do Pokoju Życzeń w piątkowy wieczór.

Wzruszam ramionami, odwracając wzrok.

— Tęsknie za tym, co było. Ale teraz nie wiem, czy to było prawdziwe — odpowiadam.

— Ze względu na jedno kłamstwo?

Kręcę głową.

— Nie. Jasne, to kłamstwo spowodowało, że zaczęłam o tym myśleć i teraz mam w głowie więcej pytań niż odpowiedzi. Chodzi mi oto, że kiedyś była między nami niesamowita więź. Nie wiem, może to wszystko spowodowała wojna, ale wtedy potrzebowałam kogoś, na kim będę mogła polegać i on kimś takim był. Zbliżyliśmy się do siebie i zakochaliśmy się w sobie. Ale teraz uświadomiłam sobie, że to nie była miłość tylko… przywiązanie.

— Gdyby ta wojna… jeśli byście wygrali, czy nadal bylibyście razem? — pyta.

Śmieję się krótko, ale w moich oczach nie ma chociaż jednej iskierki radości. Nadal nie patrzę na Malfoya.

— Nie. To, co było między nami po prostu się wypaliło. Nie mieliśmy sobie zbyt wiele do powiedzenia. Potrzebowaliśmy rozmów, ale żadne z nas nie próbowało ich zacząć, bo baliśmy się, że wszystko się rozpadnie. Dlatego udawaliśmy, że jest dobrze, ale w rzeczywistości bolało jak cholera. Ale musieliśmy to robić, bo była wojna. Nie mogliśmy walczyć między sobą. To nie był odpowiedni moment.

— Jak wtedy, gdy was zostawił? — pyta Draco.

W końcu zerkam w jego stronę. Jego szare oczy błyszczą z ciekawości i prześwietlają mnie na wylot.

— On oskarżył ciebie o zdradę z Potterem?

— Tak — mówię, powstrzymując się od odwrócenia wzroku. — Kiedy wrócił, wiedział, że nigdy tego nie zrobiłam, ale nadal był podejrzliwy. Ubzdurał sobie, że bardziej wolę Harry’ego i nawet gdy poznał prawdę, nadal bacznie nas obserwował. Być może było więcej złego niż dobrego w tym związku. Wydaje mi się, że byliśmy razem, bo baliśmy się samotności — dodaję smutnym tonem.

— Rozumiem. — Jego słowa zwracają moją uwagę. Rozgląda się dookoła siebie tak, jakby patrzył w przeszłość. Gdy jego oczy spotykają się z moimi, mówi: — Jakoś nie mam nastroju na naukę.

Przytakuję.

— Ja też nie.

— Wyjdźmy na chwilę. Chcę zmienić pokój.

Biorę moją torbę i bacznie go obserwuję. Wychodzimy na zewnątrz i Malfoy spaceruje w tą i z powrotem, mamrocząc coś pod nosem.

Kiedy na ścianie pojawiają się drzwi, otwiera je i gestem ręki zaprasza do środka. Biały puchowy dywan zamienił się w ciemnozielony. Nie ma żadnych mebli i pochodni. Mimo tego jest bardzo jasno, ponieważ na niebie, w który został zamieniony sufit, migocze wiele gwiazd. Patrzę na ten cudowny widok, a w międzyczasie Draco przechodzi obok mnie, odkłada torbę na ziemię i kładzie się na podłodze. Mimowolnie naśladuję go, układając torbę blisko jego, ale kładę się w odwrotnym kierunku.

— Pięknie — mruczę.

— Granger, dlaczego nie wyjechałaś z kraju razem z rodzicami? — pyta.

Spoglądam na niego kątem oka, ale on nawet nie patrzy w moim kierunku, tylko na gwiazdy.

— Bo to także jest mój świat. Nie mogłam po prostu wyjechać jak tchórz i nie mogłam zostawić Harry’ego.

— Kochasz go?

— Co to znaczy? Bawisz się w dwadzieścia pytań?

— A co to? — pyta niewinnie.

— Nieważne. Tak, kocham Harry’ego… jak brata. On jest moją rodziną — odpowiadam.

— Wiem, co to znaczy… chodzi mi o zostanie w piekle dla rodziny.

— Masz na myśli swoją mamę? Zostałeś dla niej? — dopytuję.

— Tak, zasłużyła na więcej, niż otrzymała. Ta wojna ją wykończyła. Oczywiście, każdy z nas został w jakiś sposób skrzywdzony. Ale ojciec tracił uznanie. Czarny Pan użył naszego domu jako hotelu dla swoich zwolenników i miejsca tortur dla wrogów. Mama starała się to wszystko ogarnąć, ale… to jej jeszcze bardziej zaszkodziło. Nawet nie zdaję sobie sprawy z tego, co musiała przeżywać.

— Przykro mi — szepczę.

Czuję lekkie wzruszenie ramionami.

— Była wojna.

Po tych słowach zapada cisza. Gwiazdy migoczą, nie przejmując się otaczającym je światem. Były na niebie podczas wojny — są i teraz. Przypominam sobie moment, gdy razem z Harrym słyszeliśmy rozmowę Deana z uciekinierami. Cóż, wspomnienia na zawsze zostaną w mojej głowie.

— Co zamierzasz zrobić z Łasicem? — pyta Malfoy, przerywając ciszę.

Patrzę na niego ze zdziwieniem.

— Mówiłeś, że rozumiesz. Więc, co masz na myśli?

— Co?

— Wcześniej, gdy powiedziałam, że nie chcieliśmy być sami, powiedziałeś, że rozumiesz — naciskam.

Śmieje się.

— Nie byłaś jedyną, która była z kimś dla dobra sprawy — odpowiada spokojnie.

— Zrobiłbyś to jeszcze raz?

Odwraca głowę, żeby na mnie spojrzeć.

— Granger?

— Zrobiłbyś to jeszcze raz? Byłbyś z kimś?

Nie patrzę na niego, ale wiem, że nadal na mnie zerka.

— Nie wiem. Prawdopodobnie tak. W końcu była wojna, a ja nie byłem Gryfonem. Ale ja nie kłamałem. Wszyscy staraliśmy się chociaż na chwilę zapomnieć o okrucieństwie tego świata. Nie rozmawialiśmy o miłości i związkach. My tylko chcieliśmy przetrwać.

— Nie mogłam tak postąpić — szepcę.

— Wiem.

Odwracam głowę, żeby spojrzeć na szare oczy.

— Myślałam, że go kocham. I wiem, że czasem to pomagało. Ale miałam świadomość tego, że to nie jest prawdziwe. Po prostu… było mi trudno. Nie wiem, czy mogłabym znowu z nim być, wiedząc jaki jest, a przede wszystkim wiedząc jaki będzie.

— Właśnie dlatego jesteś w Gryffindorze. Ale jesteś wystarczająco odważna, żebyś była sama — wyjaśnia.

— Nie wiem, czy to ma coś wspólnego z odwagą — mówię.

— Ma i to dużo.

Znowu panuje cisza między nami, ale tym razem nie jest taka przytłaczająca. Wreszcie czuję ulgę, bo powiedziałam komuś o moich rozterkach. Gdy słyszymy gong, wstajemy z podłogi i wychodzimy na korytarz. Zerkamy na siebie ostatni raz i uśmiechamy się do siebie, po czym kierujemy się w sobie wiadomych kierunkach.

Czytaj dalej →

__________

Witajcie :) W to środowe popołudnie publikuję kolejny rozdział opowiadania. Jestem ciekawa Waszej opinii o rozdziale. Więź Draco i Hermiony pogłębia się i jest między nimi coś na kształt przyjaźni. Wiem, że w wielu opowiadaniach nie jest to praktykowane, ale wydaje mi się, że autorka po prostu chciała łamać stereotypy ;)

Wiem, że miałam tłumaczyć kolejną część epilogu Simply. No ale moja wena znowu płata mi figle. Nie pomaga nawet świadomość, że to końcówka opowiadania. Muszę wreszcie wziąć się w garść. Szukam motywacji, a Wasze komentarze z pewnością mi w tym pomogą.

Zdaję sobie sprawę z tego, że Żyć od nowa nie jest tak popularne jak Ogień i Lód czy Ciemność i Światło, ale mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości wiele osób przekona się do tej historii, bo niedługo zacznie się dziać!

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!