Prolog: Utracony Raj

Pokój był ogromny, imponujący, ale pusty. Wzorzyste ściany i gęsty dywan kontrastowały z ostrym, białym sufitem. W kominku w kącie drewno paliło się cicho, ogrzewając pomieszczenie. Przy ścianie stała kanapa, na której nikt nie siadał. Biurko w kącie było pełne papierów. Ciemne mahoniowe regały górowały nad głowami, a stary zegar tykał ponuro z niezwykłą dokładnością.

Dramatyczne sceny rozgrywały się na środku pokoju. Lucjusz kroczył po podłodze w arystokratyczny sposób, unosząc brwi. Kieliszek w ręce miał napełniony czerwonym winem. Draco i Hermiona stali blisko siebie, w pobliżu okna, z którego ociekała deszczówka.

- Nadal mi się przeciwstawiasz, synu? - zapytał Lucjusz, biorąc elegancko łyk wina. Draco obserwował swego ojca ostrożnie z fałszywym wyrazem obojętności. Hermiona, stojąca z tyłu, nerwowo przełknęła ślinę i szukała jakiś pozytywnych stron sytuacji. Draco wziął ją za rękę i trzymał dodając otuchy.

- Nie jestem już twoim synem - powiedział w odpowiedzi. Za sobą słyszał oddech Hermiony, szybki i pełen strachu.

Dlaczego z nim przyszła? Powinien to zrobić sam, wtedy nie miałby nic do stracenia, jedynie siebie. Ale musiała za nim iść…

Lucjusz skrzywił się. - Mówiłem to już wiele razy, Draco, ale nie słuchałeś. Troska sprawia, że jesteś słaby. Miłość sprawia, że jesteś słaby. - Podniósł różdżkę i obserwował, jak Draco przesuwa się, aby ukryć Hermionę. - Dotyczy to ochrony twojej szlamowatej kochanki. Jeśli wrócisz do nas, będziesz miał co tylko zapragniesz. Możesz podążać za Czarnym Panem, zdobyć władzę i szacunek.

- Wtedy byłbym zły.

Lucjusz uśmiechnął się ironicznie. - Zły? Zło istnieje tylko w bajkach. Nie ma dobrych i złych. Są tacy, którzy się boją, i tacy, którzy powodują, że inni się ich boją. Tacy, którzy żyją cicho i spokojnie nigdy nie osiągną wszystkiego. Są też ludzie ambitni. A co jest większą ambicją, niż wstąpienie w szeregi śmierciożerców?

Draco czekał w napięciu, gotowy na ruch ojca. Hermiona zadrżała z zimna, strachu lub przerażenia. Lucjusz wyciągnął różdżkę dziewczyny ze swojej kieszeni i przyjrzał się jej.

- Czy nie byłoby łatwiej, gdybyście nigdy się nie pokochali? - dumał. - Ale oczywiście, zmienienie przeszłości jest bardzo trudne. Kto wie jakby mogło się to skończyć?

Czy to był jego plan? Zmienić przeszłość, tak że nigdy nie byli przyjaciółmi, nigdy się nie zakochali? To było coś do czego był zdolny - kilka minut pracy ze zmianą czasu, kilka wyciągniętych strun… Lucjusz cieszył się z cierpienia innych ludzi. Jego plan może być bardziej bolesny niż to.

Draco przeklinał siebie. Dlaczego tu przyszedł? W liście, który wysłał do niego ojciec, groził, że skrzywdzi Hermionę, gdyby nie udało im się spotkać. Delikatnie zacisnął dłoń na ręce dziewczyny. Lucjusz jej nie skrzywdzi. Nie pozwoli na to.

- Ale oczywiście mogę coś zmienić teraz - powiedział Lucjusz, unosząc różdżkę z błyszczącymi oczami. - Bo gdzie przeszłość istnieje, jak nie w pamięci? Obliviate!

Zaklęcie leciało wprost na Hermionę i uderzyło z taką siłą, że upadła na podłogę nieprzytomna. Draco wystraszył się. Zaklęcia związane z pamięcią rzadko powodowały utratę pamięci, to był sporadyczny efekt uboczny… kiedy pozbawiano się bardzo wielu wspomnień.

- Czego nie będzie pamiętać? - zapytał z nutką strachu w głosie.

- Wierzę, że znasz odpowiedź na to pytanie.

- Miłości do mnie - stwierdził Draco, wiedząc, że to prawda. - Spowodowałeś, że zapomni, że ją kocham, a ona kocha mnie.

_______

Witajcie :) Tak jak obiecałam, dodaję dzisiaj prolog drugiej części opowiadania. Jest dość krótki, no ale to tylko wprowadzenie. Jak wrażenia? Mam nadzieję, że się podoba. Publikacja pierwszego rozdziału zależy przede wszystkim od Was. Jeśli będzie duże zainteresowanie, opublikuję go jeszcze w tym tygodniu :) 

Przy okazji dziękuję za tak liczne miłe komentarze :) Cieszę się, że ta historia Wam się podoba ;) Nie będę przedłużać. Komentarze mile widziane. Enjoy!