Rozdział 1: Rzut Kostką

Pół godziny później Draco leżał na twardym jak skała łóżku w maleńkim lochu. W celi były dwa łóżka - oczywiście Lucjusz dla „zabawy” umieścił ich razem.

Rzucił przypadkowe spojrzenie w kierunku łóżka Hermiony, pchniętego na ścianę po drugiej stronie. Wciąż się nie budziła, co uznał za błogosławieństwo. Oczywiście chciał wiedzieć, czy z nią wszystko w porządku, ale… ile mogła zapomnieć? Czy pamięta cokolwiek? Tłumaczenie Laekalia? Rozmowy z nim? Możliwe, że całkowicie go zapomniała. Zaklęcia związane z pamięcią były trudne zwłaszcza kiedy chce się, aby osoba zapomniała większość ze swoich wspomnień. Staranie się odgadnąć ile zapomniała, nie miało sensu.

Zaledwie dzień wcześniej wszystko było idealnie. Kochali się, rozmawiali i żartowali. Nie mieli większych zmartwień niż długość esejów na eliksiry. O Lucjuszu zapomnieli, był odległym wspomnieniem sprzed kilku miesięcy. Ale to było wczoraj…

(Początek wspomnienia)

Draco siedział w bibliotece, co stało się jego zwyczajem. Zawsze spotykał się tutaj z Hermioną, zwłaszcza wtedy, gdy mieli jakiś problem do rozwiązania. Oczywiście, nie mogli stale odwiedzać się nawzajem w pokojach wspólnych swoich domów, jak to miało miejsce pamiętnego wieczoru po imprezie (określali go jako „atak”). Kilka razy w ich spotkaniach pomocna była peleryna niewidka Harry’ego.

Najbardziej oczywistym miejscem na spotkania był zaciszny stolik, schowany w kącie biblioteki, gdzie Hermiona i Draco pracowali nad tłumaczeniem Laekalia. Z biegiem czasu Harry i Ron (Hermiona nalegała, żeby wszyscy mówili do siebie po imieniu) zaczęli przy tym stoliku odrabiać swoje prace domowe. Draco nadal nie żył w dobrych stosunkach z Harrym i Ronem, ale dla dobra Hermiony tolerował ich.

Blondyn przesunął ręką po włosach z irytacją i przerzucił kolejną książkę na bok na kupkę niepotrzebnych książek z eliksirów. Miał ważny esej o zastosowaniu roślin mugolskich w eliksirach. Ten temat był pomijany przez autorów większości książek. Przejrzał wiele książek, ale bez rezultatu. Kilka minut później z jego mało owocnych poszukiwań wyrwał go huk upadającej książki na stół obok niego. Spojrzał w górę i zobaczył Hermionę przeglądającą znalezioną książkę. Zmarszczyła brwi.

- Ten esej powinieneś mieć gotowy po południu!

Draco westchnął dramatycznie i zakrył oczy rękami, udając rozpacz.

Hermiona usiadła. - Nie bądź głupi. Masz napisać tylko siedem cali, jeśli nie więcej.

- Nie mogę znaleźć żadnej wzmianki o mugolskich roślinach - przyznał niechętnie. - Szukałem i szukałem, ale… nic.

Hermiona wzięła do ręki jedną z książek. - Nie masz tu żadnych porządnych książek - zauważyła.

- Oczywiście, że mam - odpowiedział z oburzeniem - Studium Botaniki Humphreya jest powszechnie szanowane za szczegółowe opisy najbardziej zapomnianych roślin w naszym kraju. A Rośliny Wielkiej Brytanii według Wilsona są…

- Tak, ale wszystkie są pisane przez starych czarodziejów z tradycjami, którzy uważają, że jeśli roślina nie chce cię ugryźć to jest bezużyteczna - przerwała z subtelnym uśmiechem. Draco skrzywił się ponuro. - Znajdę ci lepsze książki - dodała i zniknęła w dziale eliksirów.

Draco potrząsnął głową, spoglądając na swój pergamin z rozbawionym uśmiechem. Hermiona uwielbiała pomagać, szczególnie w momentach, gdzie trudno było cokolwiek znaleźć. Czasami myślał, że mogłaby pomagać samemu Voldemortowi, jeśli miałby jakiś problem.

Wróciła w ciągu minuty, obładowana sześcioma książkami. - Tutaj - powiedziała, rozsypując książki na stole. - Spróbuj te, są bardziej nowoczesne.

Podziękował jej skinieniem głowy i przejrzał indeks najbliżej leżącej książki. Rzeczywiście, była w niej sekcja „mugolskie rośliny” opisane na stronach 31 do 35, 67, 69 i 128.

- Co ja bym bez ciebie zrobił? - zapytał żartobliwie.

- Oblał eliksiry, oczywiście. - Pochyliła się, żeby spojrzeć mu prosto w oczy. - Idę na zewnątrz pooglądać jak Harry i Ron grają w Quidditcha. Zaprosiłabym cię do gry, ale oczywiście… - Machnęła ręką w kierunku eseju z eliksirów.

- Miłego zamarzania na stadionie - odpowiedział. Pokręciła głową z rozbawieniem i złożyła na jego policzku mały pocałunek, zanim zabrała torebkę i uciekła.

Draco obserwował jej wyjście, z małym uśmiechem na twarzy, zanim kontynuował pisanie eseju. Dziesięć minut i cztery cale później, jego odrabianie pracy domowej zostało ponownie przerwane, ale tym bardziej przez o wiele złowieszcze zdarzenie.

Spokojne, uporczywe pukanie w szybę okna zwróciło jego uwagę. Spojrzał w górę i zobaczył inteligentnie wyglądającą sowę siedzącą na parapecie z listem przywiązanym do nogi. Było w niej coś niepokojącego - ta wyniosłość z jaką rozglądała się na boki.

Okna były podzielone na dwie części - jedna duża, której nie dało się otworzyć i mniejsza, która otwierała się przez przesunięcie do góry. Draco otworzył dolne okno i sowa wskoczyła elegancko, trzymając nogę z listem idealnie pod kątem prostym, aby mógł odebrać przesyłkę. Nie zachowywała się naturalnie - ktoś musiał ją tego nauczyć.

Z uczuciem przerażenia, Draco wziął list i obrócił, aby go otworzyć. Nie musiał przeczytać nadawcy, bo wiedział kto jest jego autorem. Potrafił rozpoznać pismo ojca. List był pisany w stylu jego ojca, formalnie, pół tajemniczo, pełen aluzji i niedomówień.

Draco,

Jestem zmęczony twoim kapryśnym zauroczeniem szlamą. Ciągle zastanawiam się, co musiałoby się stać, abyś był sobą? Nie muszę powtarzać planów i chwalebnych dokonań Czarnego Pana, chociaż wspomnienie kar i tortur może być właściwe. Czarny Pan nie ma litości: nie zawaha się podjąć wszelkich czynności, jeżeli uzna to za stosowne.

Najprostsze plany są najlepsze i postanowił zabić szlamę, a tym samym usunąć problem, jeśli to miałoby poprawić nasze stosunki. Czarny Pan ma zwolenników na całym świecie, nawet w Hogwarcie - zamordowanie jednej dziewczyny nie będzie żadną trudnością. Czy chcesz jej śmierci, Draco?

Czarny Pan będzie wyrozumiały dla syna swojego najlepszego sługi - wielu ludzi przekonało go do siebie swoją piękną twarzą i powróciło pełnych chwały, władzy i bogactwa. Zaczarowałem ten list jako świstoklik, który zostanie aktywowany w momencie kiedy wyjdziesz poza nowe oddziały zamku. Proszę o twoją obecność nie później niż o jedenastej wieczorem - jeśli nie przyjdziesz, założę, że jesteś głupi i zaczniemy szykować się do morderstwa najszybciej jak się da.

Lucjusz

Obawy Draco rosły z każdą sekundą, kiedy czytał list. Ani przez chwilę nie wątpił w słowa ojca - wiedział, że prawdopodobnie planują morderstwo, a Voldemort ma pełno swoich zwolenników wśród Ślizgonów, którzy zrobią wszystko, aby zdobyć przychylność swego Pana.

Pytanie nie brzmiało czy to prawda, ale jak zapobiec najgorszemu. Powrót w szeregi zwolenników Voldemorta nie wchodzi w grę. Jak mógłby wrócić do bezmyślnego zabijania mugolaków i mugoli? Hermiona była mugolaczką. Mugole nie mieli magicznych zdolności, ale Draco musiał przyznać, że byli ludźmi, a nie głupimi zwierzętami zesłanymi na rzeź.

Ale nie mógł narazić Hermiony na niebezpieczeństwo. Nie, musi ją chronić za wszelką cenę. Czy może ją bronić przed napastnikami w szkole? Ale jak, skoro nie wie gdzie i kiedy zaatakuje?

Musi pójść i spotkać się z ojcem. Kilka kłamstw? Może udać, że jest niezdecydowany, niepewny, czy chce wrócić do Voldemorta, albo być ze swoją miłością. Wtedy nie będą chcieli jej zabić, w obawie, że odwróci się przeciwko nim zupełnie, kiedy już mają go w garści.

Tak. Nie może powiedzieć nikomu o liście - Hermiona bez wątpienia próbowałaby iść tam z nim, ale to było by zbyt niebezpieczne dla obojga.

 Zadzwonił dzwonek i Draco zaklął. Jego esej z eliksirów był o trzy cale za krótki. Snape wciąż go faworyzował - być może go pominie? Pospiesznie złożył razem list i pracę domową, wrzucił swoje rzeczy do torby, po czym wyszedł na eliksiry.

(Koniec wspomnienia)

Ale to było wczoraj. Tu i teraz, w zimnym kamiennym lochu, Draco nie mógł zrobić nic więcej niż bezradnie czekać. Ile Hermiona pamięta? Fragment jakiejś mugolskiej piosenki, którą słuchała Hermiona przypłynął do jego myśli Bogowie mogą rzucać kośćmi, ich umysły są zimne jak lód…

Nigdy nie wierzył w Boga. Teraz prawie żałował, że tak było, ale tylko tak mógł uwierzyć, że wszystko będzie w porządku. Nikt nie patrzył na niego. Nikt, tylko kapryśny i okrutny los, rzucający kośćmi, próbując określić, ile Hermiona zapomniała. Szóstka - kocha, jedynka - nienawidzi. Dwójka - zapomniała całkowicie, pięć - utraciła kilka momentów. Trzy i cztery? Kto wie?

Dziwnie było tak czekać. Nie wiedział co robić. Zaczął rozmyślać. Wiele podobnych wyników układało się w jego głowie przy minimum wysiłku. Ale nie wiedział jak los się potoczy. W jaki sposób dowiedzieć się co Hermiona pamięta? Mógł tylko czekać i mieć nadzieję.

Nie trzeba było długo czekać. Po kilku minutach, jego uwagę zwróciły ciche pomruki z łóżka Hermiony. Patrzył jak odwróciła się z zaskoczeniem, że przyjazny pokój w Hogwarcie zniknął, zastąpiony twardym łóżkiem w lodowatym lochu. Draco czuł się strasznie oczekując.

- Co? - zapytała, siadając na łóżku i kładąc rękę na czoło. Dostosowując się do panujących średniowiecznych warunków, dodała - Gdzie ja jestem?

Rozejrzała się i od razu zobaczyła Draco, siedzącego na łóżku i obserwującego jej zachowanie.

Draco zobaczył jej grymas, rozpoznała go i posłała mu gniewne spojrzenie, a jego nadzieje pękły jak bańka mydlana. - Co zrobiłeś, Malfoy? Gdzie mnie zabrałeś? - Starała się ukryć to co czuła, jej głos pozostał stabilny i niezachwiany, ale zdradził ukrytą nutę strachu i przerażenia. A gdzieś w głębi duszy - nienawiść.

Przymknął jasne oczy, starając się ukryć uczucia, które go ogarnęły. Krzyki w jego głowie były straszne. Wiedział, że zapomniała. Zapomniała wszystko co miało znaczenie. Nie kocha go.

Kiedy otworzył oczy, Hermiona nadal obserwowała go czujnie. Miała siniak na czole, po tym jak upadła. Potrafił rozpoznać jej emocje, wiedział, że była przerażona. Chciał ją pocieszyć. Ale oczywiście nie mógł. Czy będzie mógł kiedykolwiek?

Zamknął oczy. Patrzenie na nią było zbyt bolesne. - Ja nic nie zrobiłem - powiedział zachowując kontrolę nad sobą. Jego głos był spokojny i zrównoważony.

Hermiona oparła się plecami o ścianę, jak upolowane zwierzę. Draco zdał sobie sprawę, że się go boi. Czy bała się go przez te wszystkie lata kiedy się znali? Nie mógł sobie wyobrazić dlaczego. Ona, Harry i Ron zawsze wydawali się być pewnymi siebie, niemal aroganckimi ludźmi. Zawsze byli najlepsi.

Patrzyła na niego, promień światła w półmroku wpadł do jej oczu i sprawił, że błyszczały. Na jej twarzy pojawiła się nienawiść.

- Wiem, że coś zrobiłeś - powiedziała, niemal plując z obrzydzeniem, atakowała go najgorszymi słowami. - Nie jestem głupia. Jesteś najbardziej bezdusznym, nieczułym, uprzedzonym Ślizgonem w Hogwarcie od czasów, kiedy uczył się tu sam Tom Riddle. Ty zawsze planujesz coś strasznego. - Jej oczy rozbłysły. - Nienawidzę cię. Nienawidziłam cię od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłam, zawsze cię nienawidziłam i zawsze będę cię nienawidzić.

Draco poczuł, jak Hermiona wbija nóż w jego serce. Czuł, że jego świat rozpadł się na kawałki i leży w prochu u jego stóp. Głowa mu opadła, zamknął oczy. Nie odpowiedział, tylko szepnął tak cicho, że ledwo go słyszała. - Mylisz się. Nie zawsze mnie nienawidziłaś. - Zapadła cisza, w której Hermiona przemówiła. Jej głos był spokojny, ale było słychać strach i zdenerwowanie. Gryfońska odwaga. To było coś, co zawsze będzie w Hermionie. Uśmiechnął by się, ale nie w tych okolicznościach. Teraz wiedział, że wszystko stracił.

- Dlaczego tu jestem? Co chcesz ze mną zrobić?

Draco chciał ją uspokoić, chociaż wiedział, że nie uwierzy w to co jej powie. Ale nie mógł z nią rozmawiać, nie teraz.

- Ja… po prostu… po prostu zostaw mnie w spokoju, Hermiono. - Jego słowa były ledwo słyszalne z bezradności. Położył się na łóżku i odwrócił do ściany. Jego elegancja zniknęła zastąpiona przez sztywne i pozbawione wdzięku ruchy osoby potrzebującej wsparcia.

Nie miał trudności z zaśnięciem. Smutek sprawił, że poczuł zmęczenie, a jego sen był lekki i pełen snów.

______

Witajcie :) Skończyłam dzisiaj tłumaczyć pierwszy rozdział i postanowiłam go wstawić na bloga. Nietypowa pora jak na mnie no ale nie mogłam się powstrzymać :)

Jak wrażenia po rozdziale? Mnie jest bardzo szkoda Draco, bo tak strasznie cierpi. To dopiero początek jego dramatu ale nie będę spojlerować. To dzięki Wam i dużemu zainteresowaniu rozdział pojawił się tak szybko ;) 

Oczywiście komentarze mile widziane. Enjoy!