Rozdział 14: Ujawnione Tajemnice

Nie można było zaprzeczyć, że Gryfoni są najlepszym organizatorem imprez.

Wszystkie stoły, które zazwyczaj były porozrzucane po pokoju wspólnym, stały teraz pod ścianą załadowane jedzeniem z kuchni. Skrzaty, najwyraźniej, nie wiedziały nic o toczącej się bitwie. Były bardzo zrozpaczone kiedy Fred i George powiedzieli im o tym, dlatego dały chłopakom tyle jedzenia, że musieli je transportować za pomocą czarów. Sofy i fotele zostały przesunięte w drugi kąt pokoju, a na środku zrobiono parkiet do tańczenia. Muzyka czarodziejów i mugolskim piosenki dobrze komponowały się z resztą otoczenia.

Harry, Ron i Hermiona siedzieli na kanapie jedząc przekąski: chipsy, kiełbaski w cieście kanapki i szaszłyki z małych kiełbasek. Zajadali ze smakiem.

- Myślę, że mieliśmy dużo szczęścia, że nikt nie zginął - powiedziała Hermiona, przegryzając kanapkę. - Mam na myśli, śmierciożerców naprzeciwko bandy dzieciaków!

- Cóż, było nas o wiele więcej niż ich - zauważył Harry. - Mieliśmy przewagę liczebną pięcioro na jednego. Nie sądzę, że spodziewali się, że uczniowie będą walczyć tak jak nauczyciele. - Uśmiechnął się z satysfakcją.

- Niektórzy uczniowie naprawdę powinni pójść do skrzydła szpitalnego. Mam na myśli Draco. On naprawdę ucierpiał - dodała Hermiona. - Naprawdę powinien tam iść.

Draco nadal był tematem tabu dla chłopaków. Mógł się zmienić, może przestał być tak irytujący, może nawet kochać Hermionę. Wciąż mu nie ufali.

- Więc Ron - zapytał Harry - co się stało z tym śmierciożercą?

Ron wcześniej opowiadał o swoich poczynaniach podczas walki - Cóż, znokautowałem go Stupefy - dodał, machając różdżką. Niestety jego gesty były zbyt impulsywne i posłał strumień światła w powietrze, mijając o milimetry Seamusa.

- Przepraszam! W każdym razie, odwróciłem się na chwilę, aby pomóc Ginny i nagle ten drugi pojawił się tuż za mną! Omal nie rzucił na mnie Cruciatusa. Już miał to robić, ale Ginny krzyknęła i ostrzegła mnie. W każdym razie, my…

Urwał zaskoczony, odwracając głowę, aby rozejrzeć się po pokoju. Fala szeptu przechodziła po pomieszczeniu.

- Dlaczego wszyscy szeptają? Co się dzieje? - zapytał.

Hermiona słyszała, że można wyczuć jak dzieje się coś niespodziewanego. To nie chodzi o szósty zmysł, ale była w stanie odgadnąć o kogo chodzi tym razem.

Draco przepychał się przez tłum i usiadł na kanapie obok niej. - Ładny pokój, zapomniałem o tym wspomnieć, jak byłem tu ostatnim razem. Przydałoby się trochę więcej zieleni, nie żebym chciał tu zostać, ale myślę, że wtedy wyglądałby jeszcze ładniej.

Wydawał się bardzo spokojny, jakby przebywanie w pokoju wspólnym pełnym ludzi, którzy go nienawidzą za jego odwagę i całokształt, było czymś co robił regularnie.

- Co ty tutaj robisz? - zapytała Hermiona ze znużeniem. Harry i Ron walczyli ze sobą, próbując zdecydować, czy są wściekli czy nie.

- Czy myślisz, że Ślizgoni mogą zorganizować chociaż w połowie przyzwoitą imprezę? - zapytał, unosząc brwi. - Jedna czwarta z nich rozpacza po porażce śmierciożerców, połowa jest antyspołeczna, a reszta prawdopodobnie ma uczulenie na szaszłyki z kiełbasek. - Ukradł jedną z talerza Hermiony i zjadł ją. Bawiło go to.

- Draco, nie powinno cię tu być, to jest sprzeczne z zasadami… - zaczęła Hermiona, tonem jak-to-idealna-jestem. Blondyn jej przerwał.

- Myślę, ze dzisiejszego wieczora większość z nich nie obowiązuje.

Dziewczyna potrząsnęła głową - Jesteś kompletnie beznadziejny. Wszyscy się patrzą.

- No i?

Chciała powiedzieć coś o braku manier chłopaka. Nadal zachowywał się jak Ślizgon. Normalny człowiek nie wchodzi do pokoju wypełnionego wrogów bez zaproszenia. Normalny człowiek bałby się konsekwencji na przykład w postaci wyrzucenia przez okno z wieży. Ale Draco egoistyczny, przebiegły i pewny siebie mógł chodzić swoimi własnymi drogami.

Utkwiła wzrok w braciach Weasley, stojących przy stole załadowanym żywnością. Nagle do jej głowy wkradł się pomysł, powodujący złośliwy uśmiech. W sumie przebiegłe pomysły nie są tylko domeną Ślizgonów…

Oczywiście - uśmiechnęła się ciepło do Draco. - Rozgość się może przynieść ci coś do jedzenia?

Pobiegła do stołu, świadoma tego co Draco mówił o szaszłykach z kiełbasek. Wróciła kilka minut później. Chłopcy rozmawiali oczywiście o Quidditchu.

Draco wziął talerz z jedzeniem uprzejmie dziękując. Usiadł wygodnie w fotelu. Nie miało dla niego większego znaczenia to, że trzyma papierowy talerz z jedzeniem.

Jadł powoli i spokojnie. Hermiona powstrzymywała rozmowę i ukradkiem spoglądała na chłopaka. Jej oczy były niewinne, jak małego dziecka.

Harry podążył za jej wzrokiem. Wyraz niedowierzającej radości pojawił się na jego twarzy i spojrzał pytająco na Hermionę. Odpowiedziała niewinnie. - Czy mogłabym zrobić coś takiego?

Dwie pary oczu obserwowały jak Draco wkłada herbatniki do swoich ust…

Nagle było słychać skrzek i na miejscu, które chwilę temu zajmował Ślizgon, siedział teraz duży żółty kanarek.

Wszyscy wybuchli śmiechem. Słychać było pytania między salwami śmiechu. - Kto to jest? To Draco Malfoy! Malfoy? Kanarek?

Draco-kanarek był upokorzony i posłał Hermionie najbardziej mordercze spojrzenie, jakie kiedykolwiek widziała w oczach ptaka. Hermiona, Harry i Ron nie wytrzymali ze śmiechu.

- Przepraszam Draco… - powiedziała, ciężko oddychając. - Nie mogłam… się powstrzymać. - Spojrzała na niego i dostała kolejnego ataku histerycznego śmiechu.

Kanarek zaskrzeczał gniewnie i spojrzał na siebie z politowaniem.

Kilka minut później zamienił się w rozgniewanego Draco, którego oczy płonęły zimnym ogniem. Przez sekundę wyglądał jak dawny Malfoy. Ten widok uspokoił chichot.

Hermiona zagryzła wagę, poczuła wyrzuty sumienia. - Przepraszam - powiedziała. - Chciałam tylko zażartować…

- Zamieniłaś mnie w kanarka.

Dziewczyna spojrzała w górę i zobaczyła potępienie w jego oczach. Przełknęła ślinę i opuściła wzrok. Nie chciała go aż tak zdenerwować… to miał być żart. Wiedziała, że to z jej winy w pokoju wspólnym zapanowała cisza. Czy mógł jej wybaczyć? Proszę, proszę, niech wybaczy. Myśl o stracie jego przyjaźni była bardzo bolesna. Myśli w jej umyśle krzyczały, że nie chce go stracić.

Spojrzała w górę, przygotowana na najgorsze. Ale ku jej kompletnemu zaskoczeniu, zauważyła, że kąciki ust Draco drgają. Wpatrywała się w niego z ogromnym zdumieniem, a ciszę przerwało to, czego prawdopodobnie nikt się nie spodziewał - śmiech Draco, prawdziwy szczery śmiech. Wszyscy w pokoju mówili na raz.

Hermiona odetchnęła z ulgą, pamiętając, że nie może robić takich rzeczy. Draco szybko się uspokoił, mimo wszystko Malfoyowie się nie śmiali. Ale w jego oczach zauważyła złośliwy błysk, zwiastujący chytry plan…

- Dobrze, wybaczam ci - powiedział. - Ale tylko dlatego, że - muszę to przyznać - był to połowicznie przyzwoity plan. Dla Gryffindoru.

Prychnęła z udawanym oburzeniem. - Dziękuję. Ale dlaczego?

- I - urwał. - Musisz ze mną zatańczyć.

Hermiona spojrzała na niego jak na wariata.

- O nie. Nie ma mowy. Ja nie tańczę.

- Teraz tańczysz. - Wstał i złapał ją za rękę, ciągnąc na parkiet. Jak na zawołanie zagrała wolna piosenka. Ron zrobił ruch, jakby chciał ich powstrzymać, ale tańczyli razem w drugiej części pokoju.

Odtwarzany utwór był powolny i słodki. Draco nigdy go nie słyszał - prawdopodobnie to piosenka mugoli. Świat przestawał istnieć. A nie powinien. Takie rzeczy dzieją się jedynie w idiotycznych książkach. Nic wokół nich się nie liczyło. Uświadomił sobie to, kiedy dotknął jej ręki i spojrzał głęboko w oczy. Nie powodowały, że „odpłynął w nieskończoność”, albo podobnych śmiesznych bzdur. Ale były niesamowite w swój własny sposób - pełne życia, które definiowało Hermionę. Entuzjazm, szczęście, śmiech. Miała ogień w oczach.

♥ ♥ ♥ ♥

Para zamyślonych zielonych oczu patrzyła na nich z tyłu pokoju. Harry wychwytywał tylko strzępki tego co Ron do niego mówił, mrucząc nerwowo, jakie to jest niebezpieczne i coś o ich planie. Co by było gdyby jej teraz powiedział?

Dziwne poczucie winy napłynęło do jego serca, kiedy patrzył na tą dwójkę tańczących. Wyglądali prawie jak bohaterzy książek dla dzieci ze szczęśliwym zakończeniem. Jednak wątpił, czy gdyby takie tańce odbywały się na szkolnej imprezie, czy zachowywaliby się tak samo.

Czy to ważne, że Draco był kiedyś ich wrogiem? Uratował życie Hermionie, był dla niej dobry. Nie chciał jej skrzywdzić. Jakaś część jego umysłu przekonywała go Halo? To Draco Malfoy!, ale jakoś wszystko się zmieniło. Hermiona potrafiła podejmować własne decyzje.

Kiedy skończyli tańczyć, wiedział co ma zrobić. Patrzył, jak Hermiona rozstaje się z Draco, jak na niego patrzy, jak się śmieje. Chichocząca dziewczyna z niższego roku, o imieniu Lauren, poprosiła Draco o taniec.

Hermiona usiadła obok Harry’ego. Spojrzał ukradkiem na Rona, który przyglądał się Draconowi podejrzliwie. Nachylił się w kierunku Hermiony, która śledziła taniec Draco z Lauren.

- Czy możemy potem porozmawiać na osobności? - zapytał najgłośniej jak pozwalała mu odwaga.

♥ ♥ ♥ ♥

Impreza trwała godzinami. Hermiona i Draco tańczyli parę razy, Ron był coraz bardziej wściekły i podejrzliwy. Kiedy Draco nie tańczył z Hermioną był rozchwytywany przez inne dziewczęta z Gryffindoru, łącznie z Lauren. Hermiona mogła rozmawiać z Ronem i Harrym kiedy nie tańczyła, ale od czasu do czasu zapominała się i wypatrywała za blondynem. Kiedy chłopak kończył tańczyć z inną od razu pojawiała się koło niego, gotowa na taniec.

Ale impreza się skończyła. Harry i Hermiona siedzieli na jednym z łóżek w dormitorium dziewcząt z piątego roku. (reszta dziewcząt z pokoju pomagała w sprzątaniu, dźwięk chichotu było słychać wysoko na piętrze). Dormitorium było skromne pomimo swoich intensywnych jasnych kolorów. Po przypływie adrenaliny spowodowanej spontaniczną imprezą, wydawało się spokojne i opuszczone.

Wydawało się, że czas zniknął na ten jeden wieczór. Jedynym jego wskaźnikiem była pełnia księżyca świecąca przez okno i zaczarowany mugolski zegar Parvati, który cichutko tykał pomimo, że był sterowany magią.

- Więc, co chciałeś mi powiedzieć? - zapytała Hermiona. Harry spojrzał w górę. Jego szmaragdowe oczy były pełne zmartwienia, troski i nerwów.

- To… coś o Draco - powiedział.

Poczuła dziwne uczucie na wspomnienie tego imienia. Co Harry chce jej powiedzieć? - Co? Czy z nim wszystko w porządku? - zapytała bez zastanowienia. To był odruch.

Przestań być taka głupia Hermiono. Draco potrafi o siebie zadbać…

- Tak, tak, z nim w porządku - zapewnił ją. - To… - Spojrzał w jej stronę, walczył ze sobą. Jego przemyślenia jeszcze bardziej ją wystraszyły. Co może być tak złe, ze Harry się martwi? Uspokój się, jeszcze nie wiesz, czy to coś złego. Wyczekiwała aż chłopak się odezwie.

- To… on cię kocha - powiedział w końcu.

To nie mogła być prawda, ale usłyszała, że jej serce bije coraz głośniej. Nigdy tak głośno nie biło. Czuła jak pulsuje jej krew. Wszystko ciemniało i jaśniało w jednym czasie, a sprzeczne myśli w głowie zwiastowały nadchodzącą apokalipsę.

- Co?

- On cię kocha. - Harry nie mógł spojrzeć jej w oczy. Był zakłopotany i nerwowy, jak mały chłopiec w gabinecie dyrektora, kiedy ma przyznać się do winy.

- Nie. Nie. Nie. Draco Malfoy? Mnie? Musisz być… zupełnie szalony. - Hermiona potrząsnęła głową. - On mnie nienawidził…

- A teraz cię kocha - powiedział Harry łagodnie. - Wiem, że trudno w to uwierzyć…

- Ale skąd wiesz? Mógł kłamać…

Harry brzmiał dziwnie zrezygnowany. - To było w tej książce. Lekarstwem na klątwę Glacios jest dotknięcie skóry kogoś kogo kochasz.

Hermiona pokręciła głową z zakłopotaniem. Jak to się mogło stać? Draco był jej wrogiem od lat. Zastraszał ją, obrażał. Ale… jakoś te rzeczy należały do innego Draco. Teraz po prostu był… Draco.

- Co czujesz? - zapytał Harry z nutką ciekawości i pilności mieszającą się w jego głowie. - Kochasz go?

Czy mogła? Starała się myśleć, zbierając myśli. Jaki Draco był? Był… sobą. Nie było sposobu, żeby go opisać. Mógł być denerwujący, ale powodował, że śmiali się w tym samym czasie. Czasem był zabawny będąc śmiertelnie poważnym. Nigdy nie było wiadomo, co zrobi w przyszłości - był całkowicie nieprzewidywalny. Każdego dnia dowiadywała się czegoś nowego lub poznawała go z innej strony.

Czy ona go kocha? Jak zdefiniować miłość? Zamknęła oczy, szukając odpowiedzi wewnątrz siebie. Draco cię kocha - myślała, a te słowa powodowały uczucie ciepła w środku. To nie było ciepło słońca lub ciepło przyjaźni. To było nieznane ciepło, które powodowało, że mogła wspinać się po górach jak gdyby nigdy nic i podróżować aż po krańce ziemi.

- Tak - powiedziała, otwierając oczy. - Kocham go.

Czytaj dalej →

______

Witajcie :) Jak wrażenia z rozdziału? Impreza potoczyła się bardzo ciekawie ;) Hermiona wreszcie zrozumiała, co czuje do Draco. Co będzie dalej? Tego dowiecie się z następnego rozdziału.

Cieszę się, że mój blog zyskuje nowych czytelników. To dla mnie bardzo miłe. Przekroczyliśmy magiczną liczbę 10 tysięcy wyświetleń!!!! Mogę tylko powiedzieć jedno słowo: dziękuję. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy :)

15 rozdział pojawi się w przyszłym tygodniu, a jeśli chodzi o obiecaną niespodziankę... no cóż przyznaję się bez bicia, że zawaliłam :( Chciałam opublikować ją w tym tygodniu, ale to nie będzie możliwe, bo trwa jej sprawdzanie i nie wiem ile potrwa. Jak tylko będzie gotowa zostanie opublikowana. Musicie uzbroić się w cierpliwość. Przepraszam Was za to.

Nie będę przedłużać. Zapraszam do komentowania ;) Enjoy!