Rozdział 15: Ogień i Lód

Kiedy Hermiona znalazła się w dormitorium chłopców Slytherinu, przeraziła ją panująca ciemność. Nie było okien, ale i tak niewiele byłoby widać, bo księżyc dzisiejszego wieczora był za chmurami. Światło prowadzące do dormitoriów było bardzo słabe i blade. Rzucało czarno-szare cienie na ściany. Bardzo dobrze komponowało się to z hasłem Tenebrae. Łacina dla cieni. Pamiętała, jak Draco wyszeptał je wczoraj do jej ucha - wydawało się jej, że to było wieki temu. Pamiętała dźwięk jego głosu, wargi dotykające jej ucha.

Ostrożnie, wybrała drogę wzdłuż łóżek. Zauważyła Crabbe’a, który podczas snu wyglądał mniej groźnie niż w prawdziwym życiu. Dobrze - weszła do odpowiedniego pomieszczenia. Skradała się tak cicho, jak tylko mogła, modląc się, żeby deski podłogowe nie skrzypiały i bardziej naciągnęła pelerynę niewidkę.

Czuła się dziwnie spokojna. Owszem była zdenerwowana, ale nie panikowała. To były nerwy, które zdawały się mówić, że to może być trudne, ale mogę to zrobić. To było jak kolejny egzamin z zaklęć. Po prostu kolejny test, który wiedziała, że zda.

Które łóżko było Dracona? Cóż, są tu Crabbe i Goyle, a także jakiś chłopak, którego imienia nie znała… Reszta łóżek miała opuszczone zasłony. Marszcząc brwi skierowała się w kierunku najbliższego łóżka blisko goryli Malfoya i rozsunęła szmaragdowe zasłony.

Jej serce podskoczyło do gardła. Koce leżały obok jego brody, jego twarz była ukryta w cieniu, ale srebrne włosy zdradzały, że to on. Zatrzymała się, jej oddech był prawie niesłyszalny. Był inny kiedy spał. Kiedy się budził miał w sobie wiele emocji - od fałszywej niewinności do przebiegłego uśmiechu, złośliwy uśmieszek lub gniewne spojrzenie i wiele innych. Ale nigdy nie widziała go w takiej postaci. Jego twarz rozluźniła się, uśmiechał się słabo. To nie był szczęśliwy uśmiech, ale także nie smutny - to zmęczony uśmiech, uśmiech kogoś, kto widział cuda i lęki i dla kogo sen jest miłą ucieczką od rzeczywistości po długim dniu.

Starannie zaciągnęła zasłony, nie robiąc przy tym hałasu i zdjęła pelerynę z głowy. Odwróciła się w stronę łóżka, złożyła płaszcz i zobaczyła Draco, a raczej jego otwarte oczy, które błyszczały w półmroku. Dyszała ze zdziwienia.

- Draco! - wykrzyknęła, ledwie zdołają utrzymać swój głos na granicy szeptu. - Myślałam, że śpisz.

- Spałem - powiedział swoim normalnym tonem, co spowodowało, że dziewczyna przeraziła się, że obudzą pozostałych. - Obudziłaś mnie kiedy zaciągałaś zasłony. A i nie musisz szeptać. Na pierwszym roku nałożyłem zaklęcia na to łóżko - nikt nie słyszy co dzieje się od wewnątrz nich.

- Musisz mieć uszy jak nietoperz. - Hermiona pokręciła głową. - Ale dlaczego masz zaklęcia wyciszające?

Wzruszył ramionami, omijając pytanie. - Równie dobrze mógłbym zapytać, dlaczego tu jesteś. Przyszłaś współpracować z Crabbe’m o północy? - Uśmiechnął się złośliwie i odwrócił swą twarz w jej kierunku.

Przewróciła oczami, siadając na brzegu łóżka. Było niezwykle miękkie, prawie jak chmurka. Przypomniała sobie, że w Hogwarcie miękkość łóżek jest dostosowana do osoby, która na nim śpi. Draco był wychowany w luksusowych warunkach, więc nie była zbyt zaskoczona, że jego łóżko jest tak miękkie.

- Nie bądź głupi - odpowiedziała. Spojrzała na niego. Obserwował ją spokojnymi oczami. - Cóż myślę… powodem dlaczego tutaj jestem jest to, że…

Wzięła głęboki oddech i zastanawiała się jak przekazać mu to, co powiedział jej Harry. - Harry… Harry powiedział mi, że… Powiedział mi co było lekarstwem na klątwę Glacios. - Skończyła w pośpiechu, jej żołądek wariował.

Nie odważyła się spojrzeć na niego. Nie odrywała wzroku od zasłon.

Głos Draco, gdy przemówił, był zmęczony. - Zapomnij o tym Hermiono. To nie ma znaczenia.

Odwróciła się w jego kierunku, ale on odwrócił się w drugą stronę i naciągnął na siebie koc. - Nie Draco, to ma znaczenie, ja…

- Nie ma. - Jego głos był szorstki, pełen uczuć, które próbował ukryć, ale nie potrafił. - Wiem, co myślisz. Nigdy nie mogłabyś mnie pokochać i ja to wiem. Byłem głupi, że kiedykolwiek o tym pomyślałem. Zapomnij o tym. To nie ma znaczenia.

Hermiona wpatrywała się w jego plecy, nie wiedząc co robić. - Draco, ty nie rozumiesz… - wyszeptała. - Draco, ja… - Gula w gardle rosła z każdą sekunda. Nie tak miało być. Wyciągnęła ramię i obróciła go w swoją stronę. - Draco spójrz na mnie i posłuchaj…

Urwała, gdy ujrzała jego oczy. Były pełne emocji, nigdy ich takich nie widziała. Miłość ujawniła się, towarzyszył jej najbardziej straszliwy smutek, jaki kiedykolwiek widziała. Ból w jego oczach nie był tym, czego pragnął… wyglądał jakby miał złamane serce.

Mogła płakać. Mogła, ale nie zrobiła tego. Zamiast tego, pochyliła się i delikatnie pocałowała go w usta.

Nie wiedziała, czego może się spodziewać i nawet jeśli nie miała innych pomysłów, nie przypuszczała, że to się stanie. Był delikatny, prawie niezdecydowany. Zaskoczony na początku, stopniowo pogłębił pocałunek, trzymając ją lekko w ramionach. To nie był rodzaj pocałunku, który powoduje, że fajerwerki gasną w twoich oczach. Ten pocałunek był czysty i prosty. To było kocham cię powiedziane bez słów, bo nie potrafił wyrazić tego słowami. A niektóre rzeczy są tak piękne, tak ważne, że nie powinny być zanieczyszczone zwyczajnymi słowami.

♥ ♥ ♥ ♥

Kiedy Hermiona obudziła się następnego ranka, pierwszą rzeczą, jaką poczuła było ciepło. Uzmysłowiła sobie także, że źródłem ciepła jest Draco, jest w dormitorium Slytherinu i już jest poranek.

Na jej ustach błąkał się mały uśmieszek. Co ludzie pomyślą! Hermiona Granger, idealna uczennica, przestrzegająca wszystkich zasad… Zacisnęła mocno oczy, rozkoszując się chwilą.

- Dobry - powiedział głos do jej ucha, lekko rozbawiony. - Dobrze spałaś?

Otworzyła oczy, spoglądając na szare Draco. Błyszczały w nich figlarne iskierki. - Oczywiście - odpowiedziała.

Leżeli tak przez kilka minut, nie odzywając się, bo nie było nic, co należało powiedzieć. Wszystko co istniało, nie miało dla nich znaczenia. Liczył się tylko ten idealny moment.

- Powinnaś iść - powiedział Draco niechętnie.

- Muszę?

- Czy raczej wolisz poczekać, aż znajdzie nas jakiś Ślizgon?

- Nie - westchnęła. - Masz rację, powinnam iść.

Usiadła, biorąc pelerynę niewidkę spod poduszki, gdzie włożyła ją wczoraj w nocy.

- Zobaczymy się na eliksirach - powiedziała, wstając i narzucając płaszcz na ramiona. Jej głowa unosiła się w powietrzu. Draco nawet nie mrugnął.

Czuła się trochę dziwnie, zostawiając go w taki sposób. To tak jakby coś cofnąć albo niedopowiedzieć… Wciągnęła pelerynę na głowę, aby całkowicie zniknąć i rozsunęła zasłony. Kiedy miała zrobić krok do przodu, zatrzymała się.

Biorąc głęboki oddech, na pół szeptem powiedziała - Kocham cię.

Czując wdzięczność, że peleryna niewidka ukrywa jej rumieniec, odwróciła głowę w stronę Draco. Uśmiechał się, uśmiechem pełnym szczęścia.

- Też cię kocham - odpowiedział brzmiąc tak, jakby nigdy nie wypowiedział tych słów. Hermiona poczuła falę ciepła. Spontanicznie i niemal nie myśląc, schyliła się i pocałowała go w policzek, zanim niechętnie wyszła do wieży Gryffindoru.

♥ ♥ ♥ ♥

Światło słoneczne przebijające się przez wschodnie okna, zwiastowało zbliżające się lato. Świeciło na ściany wieży, ocieplając pomieszczenia.

Hermiona chodziła korytarzami jakby była w transie, ledwie zauważając światło słoneczne, które oświecało jej drogę. Zatrzymała się, aby zdjąć pelerynę niewidkę i stanęła naprzeciwko obrazu Grubej Damy.

- Ogień - mruknęła, po czym weszła do pokoju wspólnego. Wspinała się po schodach powoli. Otworzyła drzwi do swojego dormitorium i poczuła znajomy zapach. Jej myśli wciąż szalały, a w brzuchu szalały motyle.

- Hermiona! - krzyknęła Lavender, zauważając dziewczynę kiedy zamykała drzwi. - Gdzie byłaś?

Parvati podbiegła do niej, wciąż była ubrana w niebieską piżamę. - Martwiłyśmy się! Myślałyśmy, że znowu ktoś cię porwał, ale kiedy zapytałyśmy Harry’ego powiedział, że wie, gdzie poszłaś i że wszystko w porządku, ale nie chciał nam powiedzieć nic więcej. Byłyśmy bardzo zaniepokojone, ale uspokoił nas, że nie musimy się martwić.

Hermiona musiała się skoncentrować, bo trudno było wyłapać o co tak naprawdę chodzi Parvati. Dziewczyna zazwyczaj potrafiła paplać godzinami, szczególnie gdy była podekscytowana i zdenerwowana.

- Więc gdzie byłaś? - Lavender ponownie spytała.

Hermiona machnęła ręką, próbując znaleźć odpowiednie słowa. - Och, po prostu…

- Czekaj, nie mów mi. To spojrzenie w twoich oczach, jesteś taka roztargniona i rozmarzona - powiedziała blondynka.

- Tak sądzisz? - zapytała Parvati z powątpiewaniem. - Nigdy nie myślałam, że ona jest taka… jest bardziej molem książkowym. Bez obrazy Hermiono, ale taka jesteś.

- Czy możecie wyjaśnić do czego zmierzacie?

- Chłopcy - odpowiedziały jednocześnie. Hermiona poczuła, że się rumieni. Czy tak łatwo można odczytać jej emocje?

- Cóż, prawda jest taka, że… - zaczęła, ale przerwał jej pisk dziewcząt.

- Oh wow! Hermiono! - Lavender z wrażenia rzuciła jej się na szyję.

Hermiona poczuła, że się dusi.

- Kto jest tym szczęściarzem? - Parvati chciała wiedzieć.

Hermiona poczuła, że coraz bardziej się czerwieni. Jak zareagują?

- No cóż… - patrzyła na twarze dziewcząt oczekujących w napięciu. - To Draco.

- Draco! - krzyknęły jednocześnie, brzmiąc jak nadpobudliwe echo.

- Nie mówisz poważnie? Draco Malfoy?

Hermiona skinęła głową w milczeniu.

- O mój Boże! - powiedziała z niedowierzaniem Parvati, siadając na najbliższym łóżku. Hermiona przełknęła ślinę. Czy odtrącą ją za kochanie Ślizgona?

- Jesteś bez wątpienia - zaczęła Lavender - najszczęśliwszą dziewczyną w całym Hogwarcie!

- Po prostu spójrz na niego!

- Te srebrne włosy!

- Jego oczy są cudowne!

Hermiona przestała czuć ulgę i zaczęła się irytować. W końcu mówią o jej nowym chłopaku.

- Więc, Hermiono - zaczęła Parvati, kładąc rękę na jej ramiona. - Podstawowe pytanie: czy dobrze całuje?

♥ ♥ ♥ ♥

Południowe słońce było wysoko nad jeziorem. Drzewa były pełne świeżych zielonych liści, które dawały schronienie różnym zwierzętom - magicznym jak i nie-magicznym - żyjącym na terenie Hogwartu.

Draco też cieszył się z cienia. Usiadł na skraju jeziora, na skalistym brzegu ukrytym między kępami drzew. Drzewa były dla niego ochroną przed słońcem ale także przed szkołą. Gdy spoglądał wysoko, nie widział jedynie Wieżę Astronomiczną.

Tyle rzeczy wydarzyło się w ciągu ostatnich dni. Wielu z nich się nie spodziewał. Atak śmierciożerców, a potem sytuacja z Hermioną. Kiedy powiedziała mu że wie, lodowata ręka znów chwyciła go za serce, jakby klątwa Glacios powróciła ze zdwojoną siłą. Myślał, że nigdy nie mogłaby go pokochać, pomyślał, że przyszła aby mu powiedzieć - uprzejmie w swoim stylu - że go nie kocha. Ale nie zrobiła tego. Kochała go.

Wieści rozeszły się jak ogień i cała szkoła huczała od plotek. Ale, o dziwo, nikt nie był zły. Ślizgonów ciekawił związek Malfoya z dziewczyną mugolskiego pochodzenia, ale mruknął coś niejasno o tajnych planach i dominacji nad światem i zostawili go w spokoju. Taka taktyka zawsze sprawdzała się wśród Ślizgonów. Mógłby podpalić szkołę, a oni nadal by się nie wtrącali, uważając, że to część misternego planu.

Większość Gryfonów przyjęła to dobrze, podobnie jak Puchoni i Krukoni. Domyślał się, że Weasley - Ron - nie jest zbyt szczęśliwy. Hermiona powiedziała, że Ron był przeciwko ich związkowi, ale ona z Harrym pracują nad nim.

Pomyślał o powodzie, dlaczego tu przyszedł. W jednej ręce trzymał Malus Orbis. Tak, zapewniała mu ochronę. Ale to przedmiot ciemności. Czy to dobry sposób ochrony?

Kłamstwa z jego dzieciństwa skończyły się. Po raz pierwszy Draco wiedział co jest dobre a co złe. Może było by lepiej, gdyby zatrzymał kulę. Może uratowałaby mu życie. Ale czy to właściwe? Pożądał jej, odkąd poznał jej moc. Dzięki niej mógł uniknąć większości zabójczych zaklęć! Ochrona.

To przedmiot ciemności. Nie chciał mieć nic wspólnego z ciemnością, ojcem i Voldemortem. To go chroniło, tak, ale nie za cenę pozbawienia moralności. Większość ludzi, którzy znaleźliby taką kulę, nie pozwoliliby, aby trafiła w niepowołane ręce. Powinna być bezpieczna.

Wstając, Draco przekręcił kulę. Pojedynczy włos leżał wewnątrz. Obrócił kulę do góry nogami, pozwalając, aby włos uniósł się na wietrze. Następnie zamknął szczelnie i rzucił najdalej jak mógł na środek jeziora.

Wylądowała z głośnym odgłosem, strasząc ptaki na drzewach. Przez chwilę Draco poczuł żal. Spokój tego miejsca zawsze uświadamiał mu, ze zło czai się pod wodą. Ale czy życie w taki sposób ma sens? Zawsze zło czaiło się za rogiem. Trzeba czekać i obserwować.

Draco patrzył na zmarszczki na wodzie, rozkładające się w pierścienie. Obserwował je, dopóki nie dotarły do brzegu, po czym odwrócił się i poszedł w kierunku zamku.

_______

W tym momencie mogłabym napisać wyczekiwane przez Was słowo Koniec jednak nie zrobię tego, ponieważ ta historia jeszcze się nie skończyła :) Cyropi zrobiła nam wszystkim bardzo miłą niespodziankę i napisała kontynuację Ognia i Lodu. Zaskoczeni? Mam nadzieję, że tak ;) Kontynuacja nosi tytuł Ciemność i Światło i jednym z głównych bohaterów będzie niezbyt lubiany Lucjusz Malfoy. Więcej informacji o kontynuacji przeczytacie tu. Tak jak mówiłam szybko nie zakończę tej historii ;)

Korzystając z okazji chciałabym podziękować wszystkim, którzy komentowali rozdziały, a także tym, którzy wchodzili na mojego bloga. To dla mnie bardzo miłe. Nie przypuszczałam, że moja historia tak Wam się spodoba :)

Jakie wrażenia po rozdziale? Mam nadzieję, że nie zawiodłam oczekiwań. Opinie mile widziane :) W następnym tygodniu rozpoczynamy przygodę z Ciemnością i Światłem. Mam nadzieję, że będzie równie popularna jak Ogień i Lód.

To by było na tyle. Enjoy!