Rozdział 4: Obłęd

Harry przemierzał pokój wspólny Gryffindoru, bo nie wiedział co robić. Przesuwał dłonią po włosach. – Gdzie oni mogą być?

– Mówiliśmy to już setki razy w Malfoy Manor – Ron siedział w fotelu, zapadnięty głęboko i otoczony poduszkami. W jednej ręce trzymał stary podręcznik do zaklęć, a w drugiej rolkę czarodziejskiej taśmy. Strony siedemdziesiąt jeden do stu i pięćdziesiąt sześć leżały na stole przed nim. Powoli wkładał je na odpowiednie miejsce. – Gdzie indziej mogliby być?

Harry rzucił się na kanapę. – Wiem, wiem.

Zapadła cisza na kilka minut. Harry wiercił się na kanapie, próbując coś wymyśleć. Jakiś sposób aby pomóc Hermionie. I Draco. Wciąż nie czuł się dobrze, mówiąc do niego po imieniu. To powolny i żmudny proces. Podejrzewał, że gdyby nie Hermiona, zamordowaliby się dawno temu. Dzięki niej porozumiewali się w sposób kulturalny i zaczęli mówić do siebie po imieniu. Hermiona była szczęśliwa, Draco o nią dbał. To było ważne.

– Sądzę, że powinniśmy być wdzięczni, że jest z Draco – powiedział Harry w końcu. – Przynajmniej będzie na nią uważał… ale chciałbym coś zrobić.

– Nie rozpędzaj się tak. Draco jest z nią, sam to powiedziałeś. Prędzej da się zabić, niż pozwoli, aby ktoś ją skrzywdził. Pamiętam, że omal tak się nie stało, kiedy szkołę zaatakowali śmierciożercy i zasłonił ją przed zaklęciem uśmiercającym.

– A potem ogłuszyłeś jego ojca, zanim mógł zabić kogokolwiek, tak, pamiętam – odpowiedział Harry. – Ja po prostu nienawidzę siedzieć bezczynnie i nie być w stanie nic zrobić.

– Można by dostać się do ich umysłów – dodał Ron, który przypadkowo rozerwał strony dziewięćdziesiąt trzy i dziewięćdziesiąt cztery na pół. Mruczał bezgłośnie słowa, których na pewno pani Weasley by nie pochwaliła.

– Wiesz, że możesz po prostu użyć czarów, żeby je skleić? – powiedział Harry.

– Próbowałem, ale wszystkie strony ułożyły się w odwrotnej kolejności – mruknął Ron, starając się usunąć fragmenty czarodziejskiej taśmy, owinięte wokół swoich palców. – Odrób pracę domową z transmutacji, czy coś.

– Nie było zajęć od tygodni!

– To zajmij się czymś innym. Rozpraszają mnie twoje jęki. Przez ciebie ułożyłem stronę osiemdziesiątą piątą przed osiemdziesiątą drugą.

Przewracając oczami, Harry skierował się na schody, prowadzące do sypialni. Kiedy wrócił kilka minut później, obładowany książkami, zobaczył profesor McGonagall stojącą na środku pokoju wspólnego. Ron spojrzał na niego z uśmiechem.

– Wrócili!

♥ ♥ ♥ ♥

– Teraz, kiedy wyszliśmy z celi, pytanie brzmi: jak możemy wrócić do Hogwartu? – Hermiona zagryzła wargę w zamyśleniu, starając się ignorować fakt, że Malfoy stoi obok. Miała nadzieję, że po prostu wrócą do Hogwartu i będą się ignorować. Koniec z tą śmieszną wojną psychologiczną… z mówieniem jej, że go kocha!

– Śpiewka zna przejścia – powiedział mały skrzat, którego oczy były szeroko otwarte i pełne radosnych łez. Miała na sobie skarpetkę Malfoya, którą dumnie nosiła na nodze, a kiedy szła robiła kroki tak ostrożnie, jakby ta skarpetka była ze złota i wysadzana klejnotami. – Śpiewka może wyprowadzić was z rezydencji.

– Musimy się stąd wydostać zanim przyjdzie mój ojciec – powiedział Draco, który stał oparty o szafę stojącą przy ścianie. – Najpierw się stąd wydostańmy, a o powrót do szkoły będziemy się martwić później.

– Co się stało ze ślizgońską przebiegłością w planowaniu? – zapytała złośliwie. Wzruszył ramionami.

– Dobra. Śpiewka wyprowadź nas stąd.

Kiedy Hermiona myślała o tym w późniejszych latach, zawsze pamiętała ucieczkę przez niekończący się ciąg korytarzy — każdy z nich był szary i bezbarwny jak poprzedni. Przypominała sobie jak księżyc oświecał im drogę, jak niosła Śpiewkę, aby mogli biec szybciej. Pamiętała także zwinność Malfoya i ciszę.

To była przede wszystkim cisza zwiastująca coś niedobrego. Kiedy uciekali słychać było przerywane kroki dwóch osób, stąpających po kamieniach i okazjonalne radosne piski skrzata. Między Hermioną i Draco panowała cisza, ale chłopak chciał, żeby się odezwała.

Kiedy wreszcie otworzyli ostatnie drzwi i znaleźli się zaledwie kilka minut od drogi od razu zmieniła się atmosfera. Z matowych szarości wyszli do raju pełnego ciemnych kontrastów przerywanym przez drobno świecące gwiazdy na hebanowym niebie. Srebrne światło księżyca odbijało się na liściach drzew, tworząc cudowne cienie. Zapach stęchlizny i klaustrofobiczne pomieszczenia zastąpiło czyste powietrze, wypełnione odgłosami nocy — drzewa szumiały na wietrze, a w oddali było słychać odgłosy nocnych zwierząt.

Draco powoli podszedł do krawędzi drogi i zamyślił się. – Nie jestem pewny, czy to zadziała, ale… – Ostrożnie i celowo, wyciągnął lewą rękę. Nic się nie działo i spojrzał z rezygnacją. Ale potem — BANG!

Hermiona podskoczyła, dysząc głośno. Na drodze pojawił się duży, kolorowy autobus. Wyglądał śmiesznie. Gwałtowny fioletowy kolor był złagodzony sporadycznymi oknami, które wyglądały tak, jakby nie były czyszczone od lat i prawdopodobnie były pełne zarazków. Złoty napis błysnął w świetle księżyca:

Błędny Rycerz

Hermiona oczywiście czytała o Błędnym Rycerzu. Przypomniała sobie, że stworzył go w 1988 roku urzędnik ministerstwa o nazwisku…

Draco zwrócił jej uwagę, odwracając się ku niej. – Transport. Ktoś mówił, że nie mam planu? – zapytał niejasno rozbawionym tonem.

Hermiona skrzywiła się i szukała w umyśle cienkiej riposty. Zawsze nienawidziła go za jego ślepe uprzedzenia i okrutne sposoby zastraszania. Fakt, że starał się przekonać ją do tej historyjki o zaklęciu usuwającym pamięć, denerwował ją. Sam fakt, że miałaby go kochać, był dla niej odrażający.

– A jak masz zamiar zapłacić za autobus? – zauważyła, uśmiechając się złośliwie, znalazłszy lukę w jego planie. – Nie mamy pieniędzy.

Draco zmarszczył brwi, ale nie zdążył odpowiedzieć, ponieważ w tym momencie otworzyły się drzwi autobusu i ubrana w tak samo krzykliwy jak kolor autobusu mundur postać stanęła na drodze. Hermiona przypomniała sobie opowieść Harry’ego o ucieczce od Dursleyów na trzecim roku. Domyśliła się, że to był Stan Shunpike. Gdyby był tu Harry pewnie zauważyłby różnice: był wyższy i nie miał pryszczy, chociaż pozostały jego odstające uszy.

– Witamy w Błędnym Rycerzu, transport awaryjny… – zaczął, ale zamarł na ich widok. Jego oczy rozszerzyły się. – Ern, zobacz! – wykrzyknął. – To te dzieci, które były w gazecie!

Draco miał anielski wyraz twarzy, a Hermionę  świerzbiły ręce aby go uderzyć. – Przepraszam, ale co to znaczy?

Stan odwrócił się i podniósł coś spod fotela kierowcy. Hermiona zobaczyła, że trzyma w ręce ostatni numer Proroka Codziennego. Najbardziej zaskakujące było to, że na pierwszej stronie były dwie poruszające się fotografie — ona i Draco, a nad nimi tytuł: Trwa poszukiwanie zaginionych uczniów Hogwartu!

– Wszyscy was szukają. Była nawet wzmianka o was w mugolskich wiadomościach – Stan patrzył na nich jak Święty Graal. – Co się stało?

– To dość długa historia – powiedział Draco. – Naprawdę musimy wrócić do Hogwartu, ale nie mamy żadnych pieniędzy…

– W porządku. Możemy was zawieść za darmo, możemy Ern? – Stan wypiął dumnie pierś. – To jest nasz obywatelski obowiązek, aby pomóc wam wrócić do Hogwartu. – Przepuścił ich w wejściu do autobusu, w ogóle nie zwracając uwagi na Śpiewkę. Hermiona przypomniała sobie, że czarodzieje nigdy nie zwracają uwagi na skrzaty.

Wzięła łóżko na końcu autobusu i usiadła na nim, opierając podbródek na kolanach. Śpiewka usiadła obok niej, szczęśliwa, że w końcu jest wolna. Wydawało się, że jej najlepszym zajęciem na wolności będzie komponowanie bardzo niegrzecznych wierszy o Lucjuszu. Hermiona zastanawiała się, skąd skrzatka bierze niektóre niegrzeczne słowa, ale nic nie mówiła na ten temat. Potajemnie przyznawała jej rację.

Stan biegał po autobusie, aby powitać nowych pasażerów. Wydawało się, że umrze, jeśli nie będzie sprawdzał co u nich co pięć minut.

Podróż autobusem była bardzo nudna. Nie mogła nawet patrzeć przez okno, umożliwiała to gruba warstwa brudu. W końcu zapytała Stana, czy pożyczy jej egzemplarz Proroka Codziennego. Kierowca podał jej go z czcią podobną do arcykapłana, który wielbi bóstwo.

– We wtorek wieczorem – czytała na głos, chcąc zagłuszyć tworzenie niegrzecznej poezji – dwoje uczniów Hogwartu tajemniczo zniknęło ze szkoły. Dyrektor Albus Dumbledore powiedział, że takie zaginięcie jest bardzo podejrzane. Zaalarmowano wszystkich Aurorów, którzy przeszukują cały kraj. Poszukiwanych jest dwoje uczniów szóstego roku Hermiona Granger i Draco Malfoy. Ta dwójka osiąga najlepsze wyniki w nauce. Zaufane źródła podają, że przezwyciężyli nienawiść między dwoma domami i byli parą przez sześć miesięcy…

Hermiona wpatrywała się w to zdanie. Pierwszą myślą był szok, ale potem zastąpił go gniew. Najpierw Malfoy próbował ją przekonać, potem Śpiewka, a teraz piszą o tym w Proroku Codziennym. Dlaczego to robi? Było tylko jedno wytłumaczenie — chciał ją doprowadzić do szaleństwa. I bardzo możliwe, że mu się uda.

– Czy teraz panienka Hermiona wierzy? – zapytała Śpiewka bardzo cichym głosem.

– Nie! – powiedziała z gwałtownością, która ją zaskoczyła. – Próbuje mnie doprowadzić do szaleństwa, albo coś podobnego.

To nie mogła być prawda. Przez całe życie, wszystkie lata w Hogwarcie, Malfoy jej nienawidził. Ona go nienawidziła. To było pewne jak wschód słońca lub przypływy i odpływy. A potem wymyślił tą śmieszną historyjkę o zaklęciu usuwającym pamięć i miłości. To było niedorzeczne. Ale jeśli to byłaby nieprawda, to dlaczego ma luki w pamięci i Prorok Codzienny pisze o ich związku. I skąd ten dziwny wewnętrzny instynkt…

Wpatrywała się w fotografię Malfoya — zadowolonego i aroganckiego. Wbiła paznokcie w zdjęcie i rozdarła papier.

Rzuciła gazetę na przeciwległe łóżko. – To nieprawda – stwierdziła.

Gdyby spojrzała uważnie na fotografię Draco, zobaczyła by załamaną osobę.

♥ ♥ ♥ ♥

Ucieczka z Malfoy Manor nie była taka, jakiej Hermiona oczekiwała. W książkach zawsze ucieczki są niebezpieczne i emocjonalne. Często ktoś heroicznie ratuje porwanych, dzięki sprytnym sztuczkom, albo atakuje wroga — tak jak Harry i Ron ratowali ją w zeszłym roku, co w jej wyobraźni wyglądało jak mugolski film akcji.

Ale ich ucieczka była zbyt prosta — wystarczyło, że Śpiewka otworzyła drzwi i byli wolni. Bez przeszkód pokonali korytarze Malfoy Manor, a teraz podróżowali Błędnym Rycerzem do Hogwartu, mimo że nie mieli żadnych pieniędzy. Dotarli do Wielkiej Sali, po czym każde skierowało się do swoich pokoi wspólnych i wystraszyli na śmierć profesor McGonagall, kiedy o mało na nich nie wpadła.

Teraz czekali w gabinecie Dumbledore’a, siedząc na krzesłach przy biurku dyrektora. Hermiona czuła się nieswojo otoczona wiszącymi na ścianach portretami, które spoglądały na nią krytycznie. Zdała sobie sprawę, że ma na sobie to samo ubranie co dwa dni temu, że było pogniecione i brudne. Zapragnęła gorącego prysznica.

Śpiewka, która siedziała między Hermioną i Draco, pociągnęła dziewczynę za rękaw, aby zwrócić jej uwagę. – Śpiewka myślała – powiedziała szeptem. Biurko dyrektora onieśmielało ją. – Śpiewka zastanawiała się, czy panienka Hermiona może poprosić profesora Dumbledore’a, czy Śpiewka mogłaby… mieszkać i pracować w Hogwarcie? Śpiewka chciałaby pracować, a wcześniejsza pani Śpiewki była dobrą znajomą profesora Dumbledore’a…

Hermiona uśmiechnęła się. – Zapytam go. Jestem pewna, że ci pozwoli. Ostatni skrzat Malfoyów też tu pracuje, ma na imię Zgredek…

Przerwało jej wejście Dumbledore’a. Śpiewka skurczyła się z nerwów.

Dyrektor uśmiechnął się życzliwie. – Muszę pogratulować, panno Granger. To chyba rekord. Zazwyczaj, znajduję panią z przyjaciółmi w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa pod koniec roku szkolnego. Jednakże – powiedział, siadając na starożytnym krześle i patrząc im w oczy. – w tym roku wystarczył jedynie miesiąc.

Hermiona zarumieniła się mimowolnie. – Przepraszam – powiedziała w nagłym przypływie winy. – Powinnam być bardziej ostrożna…

– To nie twoja wina - zapewnił ją Dumbledore. – Profesor McGonagall poszła po twoich przyjaciół do pokoju wspólnego. Jak można się domyślić, bardzo się martwili.

Hermiona ledwo zdążyła kiwnąć głową, bo usłyszeli pukanie do drzwi i usiadła na krześle, spodziewając się podekscytowanych przyjaciół. Profesor McGonagall otworzyła drzwi z uprzejmym uśmiechem.

– Pan Potter i pan Weasley tak jak prosiłeś Albusie – powiedziała przytrzymując drzwi. Chłopcy weszli, uśmiechając się od ucha do ucha.

– Hermiona! – wykrzyknęli razem, a następnie zadawali masę pytań, ale uspokajała ich mówiąc, że jest wszystko porządku. Jednak nie zauważyła, że chłopcy skinęli głowami w stronę Malfoya — to nie było przyjacielskie skinienie, bardziej ukłon uznania.

Kiedy Harry i Ron usiedli na krzesłach obok Hermiony, dyrektor przemówił. – Teraz, byłbym wdzięczny, jeśli dwójka z was opowiedziałaby nam co się dokładnie stało.

Hermiona otworzyła usta, aby rozpocząć opowieść, zaczynając od tego jak opuściła Hogwart… ale zatrzymała się. Nie mogła sobie przypomnieć. Przypomniała sobie, że obserwowała Harry’ego i Rona jak grali w Quidditcha w porze lunchu, potem coś o bibliotece i książkach, ale później… Wiedziała, że była na lekcji eliksirów, bo pamiętała, że oddawała esej. Ale nie mogła sobie przypomnieć z kim pracowała.

Niewytłumaczalna utrata pamięci przeraziła ją. Zawsze polegała na swojej pamięci, zapamiętywała wszystko co było jej potrzebne. Czuła się bezpieczniej, gotowa na każdą ewentualność. Ale kiedy wspomnienia znikały… i jedyna możliwa alternatywa była gorsza od utraty pamięci.

– Czy coś nie tak? – zapytał dyrektor. Hermiona potrząsnęła głową.

– Po prostu…

– Mój ojciec rzucił na nią zaklęcie utraty pamięci. – ton Draco był neutralny, na granicy znudzenia. – Nie pamięta nic odkąd my… – urwał, nie chcąc wracać do wspomnień.

Hermiona zmarszczyła brwi. – Przestaniesz kłamać? Nie ma szans, że kiedykolwiek ci uwierzę, więc po prostu… przestań mieszać mi w głowie! – Musiała powstrzymać się przed używaniem niewłaściwego języka. Przecież była w gabinecie dyrektora.

– Czekaj, chcesz powiedzieć, że Hermiona zapomniała, że kiedykolwiek cię kochała? – zapytał Harry z niedowierzaniem.

– Co masz na myśli mówiąc ona kiedykolwiek cię kochała? – Hermiona powoli wpadała w furię. – Nigdy go nie kochałam. Przestań być… śmieszny!

– Panno Granger – zaczął Dumbledore z dezaprobatą. – Zdaję sobie sprawę, że to musi być dla pani wielki szok, ale on mówi prawdę. Według mojej wiedzy, byliście parą przez co najmniej sześć miesięcy.

Mówił coś jeszcze o pamięci i skutkach ubocznych i zapomnieniu, ale Hermiona go nie słuchała. Słyszała tylko to, co chciała usłyszeć. To nie mogła być prawda, nie mogła. Ona i Malfoy nienawidzili się. Przypomniała sobie, jak nazwał ją szlamą na drugim roku i śmiał się, gdy zaklęcie wymierzone w niego, trafiło w Rona. Przypomniała sobie, jak uderzyła go na trzecim roku, kiedy zwolnili Hagrida. Przypomniała sobie jego wyniosłość na Mistrzostwach w Quidditchu.

Przypomniała sobie też inne sytuacje. Uśmiechy, odzywki. Gdyby mógł niszczyłby jej eliksiry, przygotowywane na zajęciach. Zawsze miał inteligentną odpowiedź na wszystko co powodowało, że chciała go udusić. Denerwował ją sposób w jaki patrzył na wszystkich. To, że traktował ją jak najniższą z najniższych, jak robaka, którego może zdeptać…

Hermiona Granger nienawidzi Draco Malfoya. Jakże mogłoby być inaczej? Teraz cienka nić wątpienia wdarła się do jej myśli. Straciłaś pamięć. Nie pamiętasz wiele rzeczy. I czasem zastanawiasz się, dlaczego go tak dobrze znasz. To może być prawda…

Hermiona gwałtownie wstała wyprostowana, przerywając dyrektorowi monolog. – Dobra, koniec żartów – powiedziała. – Jestem pewna, że to było zabawne, ale czy możemy wrócić do poważnych spraw? – Na początku jej głos był stanowczy i zdecydowany. Ale kiedy skończyła, wyczuwało się w nim zarzut.

– Hermiono – zaczął Harry i wtedy ostatnie nadzieje dziewczyny pękły jak bańka mydlana. Wiedziała kiedy jej przyjaciele kłamią, rozpoznawała to po zachowaniu, głosie i gestach.

Nie kłamali.

Hermiona rzucała wściekłe spojrzenia po pokoju: Harry i Ron byli niespokojni, nieco zaskoczeni. Dumbledore — poważny i zamyślony, a Malfoy, który nigdy tak nie wyglądał — albo ona nie pamiętała go takiego — blady jak śnieg i prawie bezbronny.

Hermiona odwróciła się i uciekła. Obłęd szalał w jej uszach.

_______

Witajcie :) Tak jak większość z Was przypuszczała Draco, Hermiona i Śpiewka wrócili do Hogwartu. Może się to wydawać zbyt proste, ale teraz dopiero będzie się działo :D Jak Wam się podoba rozdział? Komentarze i opinie mile widziane :)

Kolejny planuję dodać w przyszłym tygodniu, bo teraz mam na głowie naukę. W weekend mam egzamin dyplomowy i muszę się przygotować. Trzymajcie kciuki! :)

Tradycyjnie dziękuję za komentarze i masę wyświetleń. To mnie bardzo cieszy. Już mam w planach kolejne tłumaczenia, ale o tym na razie mówić nie będę, bo czekam na zgodę autorki ;)

Korzystając z okazji, chciałam Was zaprosić do udziału w nowym projekcie dla młodych pisarzy. Polega on na tym, że piszemy krótkie opowiadania na tematy podane przez czytelników lub współautorów. Projekt ma na celu rozwinięcie naszych umiejętności pisarskich i wyobraźni przy tworzeniu historii. Dokładne szczegóły dotyczące naboru do ekipy znajdziecie w zakładce O projekcie. Serdecznie Was zapraszam, bo to świetna zabawa :) W razie jakichkolwiek pytań piszcie do mnie, albo w komentarzach na blogu. Adres projektu: http://wzor-spod-piora.blogspot.com/