Rozdział 16: Eliksiry i Plany

– Nie przetłumaczyłem tego źle – protestował Draco, marszcząc brwi. - Zrobiłem to?

Hermiona westchnęła. – Tak zrobiłeś. Zobacz, pomieszałeś temat głównego zdania z ablacją bezwzględną klauzuli…

– Czym? – przerwał Ron zakłopotany.

Hermiona z irytacją machnęła ręką w stronę Rona. – Zbyt wiele czasu zajęłoby wyjaśnianie tego. Draco nie uczyłeś się o ablacji bezwzględnej? Mamy z tego test za dwa tygodnie!

Hermiona, Draco, Harry i Ron siedzieli przy swoim ulubionym stole w bibliotece i odrabiali lekcje albo w przypadku Rona bazgrali na rogu pergaminu.

– Mamy? – zapytał Draco, marszcząc brwi.

– Tak!

– Cholera. Nie wiedziałem o tym.

Hermiona przewróciła oczami zanim zaczęła przerzucać stosy pergaminów w swojej torebce i wyciągnęła notatki. – Tutaj – położyła je przed Draco. – Jest wszystko co powinieneś wiedzieć o ablacji bezwzględnej.

– Dzięki – odpowiedział Draco i przy stole zapanowała cisza. To było dziwne: tak niewiele się zmieniło odkąd Hermiona skłamała. Nadal zachowywali się jak przyjaciele: rozmawiali, odrabiali pracę domową, kłócili się i śmiali. Nic się nie zmieniło.

Tyle tylko, że… raz czy dwa Hermiona zauważyła, że Draco przygląda się jej miło, oceniając jej wygląd, jakby chciał rozgryźć problem. Ewentualnie chciał ją rozgryźć. Ale co mógłby się dowiedzieć? Wiedział, że to ona była tą, która o nim zapomniała.

Ale teraz, siedzieli w bibliotece, pergaminy stopniowo zapełniały się atramentem, a bursztynowe słońce łapało cichy taniec kurzu swoimi święcącymi promieniami.

♥ ♥ ♥ ♥

Nie wiem dlaczego to piszę. Jeśli ktokolwiek by to znalazł, słono bym za to zapłacił i gdyby to miało jakikolwiek sens, chciałbym odłożyć pióro i spalić ten pergamin. Ale jeszcze nie, nie sądzę, że to dobry pomysł kiedy zacząłem. Dlaczego nie spalić tego, jak skończę pisać? Co to za różnica, jeśli będzie więcej atramentu na stronie…

Nadal nie wiem, dlaczego to piszę. To niebezpieczne. Myśli są prywatne, a wypowiadane słowa nikną, szybciej niż zostały wypowiedziane — oczywiście wykluczając magiczne zakłócenia. Ale słowo pisane może żyć, pozostanie na wieki. Verba volant, scripts Manet.

Hermiona kiedyś powiedziała — kiedy zapytałem ją, dlaczego ludzie zapisują tyle głupich rzeczy w swoich dziennikach — że ludzie lubili spisywać swoje myśli. Przypuszczam, że to coś takiego, w pewnym sensie. Spisywanie na papierze sprawia, że… myśli stają się bardziej namacalne. Myśli w głowie są bardzo uwikłane i poskręcane, a spisywanie ich na papierze, jakoś je uporządkowuje.

Ale oczywiście to jest ważne. Ja nie umiem spisywać swoich myśli. Niezbyt lubię pisać.

Cały dzień starałem się dowiedzieć, dlaczego Hermiona to robi. Dlaczego skłamała… ale jedyne powody, jakie przychodzą mi na myśl są złośliwe i okrutne, takie ślizgońskie. A Hermiona taka nie jest. Jedyny powód jaki do niej pasuje to współczucie, ale to też nie jest zbyt dobry powód… zmieniła się. Każdy, kto traci wspomnienia i je odzyskuje przechodzi drastyczną zmianę… Być może nawet nie kłamie. Być może mówiła prawdę, a ja mam paranoję.

Nie mogę myśleć o przyczynach. Myślałem o tym cały czas i… to doprowadza mnie do szaleństwa.

Zamierzam grać dalej. Udawać, że nic nie wiem… udawać, że jej wierzę. W ten sposób dowiem się, co się dzieje… mogę dowiedzieć się, dlaczego kłamała. Mimo wszystko, niewiele działo się do tej pory. Ale jeśli nie będę udawał, że jej wierzę, będę musiał powiedzieć, że wiem o wszystkim.

Nienawidzę tego. Muszę kłamać Hermionie, a ona kłamie z powodu, którego nie mogę zrozumieć. Życie nigdy nie miało być tak skomplikowane, jak jakaś gigantyczna telenowela.

Nienawidzę mojego ojca.

♥ ♥ ♥ ♥

Pięć minut później, pergamin wylądował w kominku, jego krawędzie zostały złowione przez gorące płomienie.

Jasnowłosy Ślizgon patrzył przed siebie, jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, a w oczach nie było nic oprócz blasku ognia.

♥ ♥ ♥ ♥

Prawie wszyscy Gryfoni byli w pokoju wspólnym tej nocy, oprócz drużyny Quidditcha, kilku ich przyjaciół, którzy oglądali trening i kilku osób, które uczyły się w bibliotece. Przytulny pokój był wypełniony cichym śmiechem, skrobaniem piórem po pergaminie i od czasu do czasu drobnymi wybuchami.

Hermiona siedziała w małym karmazynowym fotelu blisko kominka, zwinięta w kłębek z grubą książką w ręce. Wydawała się zdenerwowana, bo sprawdzała co kilka minut zegarek i czytała tą samą stronę na okrągło.

– Aby stworzyć kompletny Eliksir Posiadania – czytała – należy korzenie winorośli rozdrobnić na drobny proszek i ostrożnie wsypać do kociołka, stale mieszając, aż eliksir zmieni się na bladoniebieski. W żadnym wypadku nie należy dodawać proszku w nadmiarze, ponieważ rezultat może być wybuchowy. Kiedy mikstura osiągnie właściwy kolor, należy pozwolić mu łagodnie gotować się przez pięć do dziesięciu minut, po tym czasie obiekt powinien wypłynąć na powierzchnię, a imię właściciela powinno pojawić się na przedmiocie (jeśli jest na tyle lekki. Jeśli nie, proste zaklęcie lewitujące powinno pomóc w unoszeniu się przedmiotu na powierzchni eliksiru i pozwolić na odczyt imienia.)

Hermiona przeczytała tekst ponownie, zagryzając wargi. Ona i chłopcy mają spotkać się — spojrzała na zegarek — za czterdzieści trzy i pół minuty, aby zakończyć ten eliksir, a następnie…

Wtedy dowiedzą się kim jest M.B. A co potem? Wątpiła, że mogą udać się do nauczyciela mając tak słaby dowód jak to, ale powinni mieć się na baczności, bo mogą zdobyć wiele innych dowodów…

Westchnęła, jej oczy ponownie powędrowały na dół strony, upewniając się, że zapamiętała instrukcje. Jakby to był egzamin – pomyślała cierpko. Sproszkowany korzeń winorośli miała już w swojej kryjówce, w małej papierowej torbie w pobliżu kociołka. I pozostało jedynie to skończyć…

Jej rozmyślania przerwało stukanie w okno. Odwróciła się zdziwiona i popatrzyła na okno. Duża ciemna sowa siedziała na parapecie. Było tak ciemno na zewnątrz, że ledwo rozpoznała sowę Draco.

Marszcząc brwi, otworzyła okno, na tyle szeroko, żeby ptak wleciał do pokoju. Rozglądał się niemal arogancko, kiedy wyciągnął nogę w kierunku Hermiony, przed swoim odlotem w przestworza.

Zamknęła okno i usiadła z powrotem na fotelu, otwierając list. Instynktownie poznała pismo Draco, pamiętała je z niektórych swoich wspomnień.

Hermiono,

Nie mogę napisać wszystkiego co chcę: obawiam się, że to byłoby zbyt niebezpieczne, jeżeli ten list zostałby przechwycony. Wszystko co mogę powiedzieć, to, to, że jesteś w wielkim niebezpieczeństwie, o wiele gorszym i bardziej bezpośrednim niż sądziliśmy.

Czekam na Ciebie tuż za bramą w Hogwarcie. Tam będziemy mogli spokojnie porozmawiać. Szkoła jest zbyt niebezpieczna, dopóki nie dowiemy się, kim są wrogowie. Przyjdź i spotkaj się tam ze mną, jestem pewny, że po drodze nic Ci się nie stanie. Mój ojciec Cię oczekuje (tak jak i mnie). W szkole pod opieką Dumbledore’a jesteśmy bezpieczni, ale poza murami szkoły czyha wróg.

Przyjdź tak szybko, jak możesz. Chciałbym Ci wiele powiedzieć, zanim spotkamy się z Harrym i Ronem, aby ukończyć eliksir. Czas jest najważniejszy.

Draco

Hermiona przeczytała list ponownie, prawie z niedowierzaniem. Ale to było pismo Draco i jego styl pisania.

Złożyła pergamin i wstała, kierując się do swojego pokoju po ciepły płaszcz. Złożyła list na ćwiartki i zostawiła go na poduszce, na wypadek, gdyby Harry i Ron jej szukali, zastanawiając się, gdzie jest. Potem owinęła się ciepłym płaszczem i wyszła z pokoju.

♥ ♥ ♥ ♥

– Dobry trening, drużyno! – powiedział Fred, kiedy wylądowali. On i George zostali kapitanami drużyny w tym roku. Trening zakończył się przed czasem, bo chłopcy znaleźli zimne fajerwerki w jednej z mioteł.

Harry wylądował na skraju boiska, ocierając pot z czoła pomimo lodowatej pogody. – Która godzina? – zapytał Rona. – Mieliśmy spotkać się z Hermioną w pokoju wspólnym za dziesięć…

– Mamy jeszcze kwadrans - odpowiedział Ron spokojnie. – Możemy wejść do środka? Zamarzam i przysięgam, że czuję odmrożenia.

– Ron, masz na sobie co najmniej dwa swetry Weasleyów – zauważył szybko Harry. – To mało prawdopodobne.

– Cóż, mam na sobie tylko jedną parę skarpetek – odpowiedział Ron. – Chyba mam odmrożenia na stopach.

– Co jeśli trzeba było by je amputować z powodu odmrożeń? – zapytał Harry troskliwie, kiedy szli do szkoły. – Musiałbyś jeździć na wózku inwalidzkim… nie miałbyś na czym chodzić.

– Chyba że miałbym dwie drewniane nogi – odpowiedział Ron wesoło.

– Dwie drewniane nogi? Nie utrzymałbyś równowagi, mógłbyś się przewracać.

Ron pomyślał. – Mógłbym użyć kuli inwalidzkiej.

– Dwóch kul inwalidzkich.

Rozmawiając, dotarli do wieży Gryffindoru, policzki ich paliły i szczękali zębami z zimna, czekając na odkrycie tożsamości tajemniczego M.B.

– Widzisz ją gdziekolwiek? – zapytał Harry Rona, marszcząc brwi.

– Nie, nigdzie… może poszła sama?

– Ale powiedziała, że tu się spotkamy… może jest w dormitorium? – odpowiedział Harry zaniepokojony. – Powinniśmy tam zajrzeć.

Przeszli przez cały pokój, poprzez gwar rozmów, aż dotarli do schodów i wspięli się po stromych schodach. Mięśnie bolały ich w połowie drogi.

Harry zapukał w drzwi dormitorium Hermiony. – Hermiona, jesteś tam? – zapytał. Nikt nie odpowiadał.

– Spójrz do środka – poprosił Ron. – Może, no nie wiem, może zasnęła, albo coś…

Harry ostrożnie otworzył drzwi i zajrzał do pokoju. – Nie ma nikogo – powiedział. – Musiała pójść bez nas… czekaj, chyba coś leży na jej łóżku.

– Może to list – powiedział Ron, podchodząc do łóżka i wziął pergamin do ręki.

– Jesteś pewien, że powinniśmy to czytać? – zapytał Harry, kiedy Ron czytał list. Harry stał w drzwiach, zastanawiając się czy wejść, czy nie.

– Myślę, że zostawiła go tu dla nas, gdybyśmy ją szukali… – powiedział Ron, zmartwiony. – To wyjaśnia gdzie ona jest… przeczytaj to, brzmi ważnie.

Harry przeczytał list z rosnącą dezaprobatą. – Jak myślisz, co jest nie tak? – zapytał. Ron wzruszył ramionami. – Cóż, przynajmniej wiemy, że jest bezpieczna. – Złożył list i włożył go do kieszeni.

– Chodźmy, czekają na nas.

♥ ♥ ♥ ♥

Draco czekał w półmroku, obserwując kociołek, w którym przygotowywali eliksir. Od czasu do czasu coś bulgotało.

– Gdzie oni są… – powiedział półszeptem, rozczesując ręką włosy z twarzy i usiadł na podłodze, opierając się o szorstką ścianę. – Mówili, że się nie spóźnią! – mruknął, na wpół rozbawiony.

Minutę później w drzwiach stanęli Harry i Ron.

– Przepraszamy za spóźnienie, szukaliśmy ciebie i Hermiony, a co… – powiedział Ron, rozglądając się po pokoju. – Gdzie jest Hermiona? – zapytał zdziwiony.

– Powinna być z wami – odpowiedział Draco.

– Ale napisałeś to w liście… – zaczął Harry, zanim Draco mu przerwał.

– Jaki list? – zapytał ostro.

– Ten, który wysłałeś do Hermiony… – odpowiedział Harry, uzmysławiając sobie, że coś jest nie tak.

– Co tam jest napisane? – zapytał Draco, wstając. – Co tam jest napisane?

Bez słowa, Harry wyciągnął list z kieszeni i podał mu go. Draco przeczytał, jego twarz pobladła.

– Oh, nie… – wyszeptał. – Hermiono, ty głupia…

___________

Witajcie :) Jak mija ten piękny i słoneczny tydzień? U mnie od poniedziałku bardzo intensywnie ale daję radę i dzisiaj przybywam z nowym rozdziałem ;) Pewnie domyślacie się kto wysłał ten tajemniczy list. Plan Lucjusza rozpoczęty i pozostaje czekać na rozwój wydarzeń. Z góry przepraszam za przerywanie w takim momencie no ale cyropi chciała Was zachęcić do dalszego śledzenia historii ;)

Publikacja 17 rozdziału zależy od Waszej aktywności, tzn od ilości komentarzy. Ostatnio coś jest Was bardzo mało, więc muszę trochę szantażować :D Zła ja ^^ Także im więcej komentarzy, tym rozdział pojawi się szybciej ;) 

Pewnie zauważyliście nowy szablon. Wykonała go Mia i bardzo serdecznie jej za niego dziękuję :) Jest zapowiedzią nowego opowiadania. Nie wiem dlaczego ale zieleń kojarzy mi się z wojną, a taki jest temat przewodni nowej historii. Jak Wam się podoba? Proszę o opinie w komentarzach :)

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!