Rozdział 19: Jad Węża

– Powinienem czuć się źle, tak sądzę. Winny. Ale tak nie jest i nie zamierzam udawać. Jaki w tym sens? Cieszę się, że on nie żyje, cieszę się, że go zabiłem… i chciałbym zrobić to znowu.

Draco powiedział to z odrobiną przekory w głosie i ostrym błyskiem w oku, który podobny był do spojrzenia jego zmarłego ojca. Oczywiście tylko nieco podobne, jednak było w nim podobieństwo.

Jednakże nie było nikogo, kto zauważyłby to podobieństwo, przynajmniej nikogo kto nie spał. Draco siedział w skrzydle szpitalnym Hogwartu, przy łóżku nieprzytomnej Hermiony. Nie wyglądała jak żywa, ale na szczęście żyła. Jej skóra była biała jak szpitalne prześcieradła, ledwo oddychała.

Zatrzymał się i westchnął cicho, po czym kontynuował. – W każdym razie… to co działo się po zabiciu Lucjusza jest rozmyte… Naprawdę myślałem, że nie żyjesz, tak wyglądałaś… Nadal tak wyglądasz. Pamiętam krzyk mojej matki i Harry’ego i Rona, którzy pewnie przylecieli do Malfoy Manor na miotłach — ale to nie było ważne. To było jak sen albo jak koszmar. Ludzie zawsze pojawiają się znikąd, kiedy już jest po wszystkim. Myślę, że część mnie zastanawiała się, kiedy obudzę się z tego cholernego snu w moim dormitorium…

Zatrzymał się z parsknięciem. – Przepraszam, jestem strasznie chaotyczny. A nie powinienem. Ślizgoni nie są chaotyczni. Chciałbym po prostu… nie chcę siedzieć tu w ciszy. – Co było dziwne, biorąc pod uwagę, że w pokoju wspólnym Ślizgonów nigdy nie było głośnych rozmów z przyjaciółmi. Ale przy Hermionie milczenie było niewygodne i nie wiedział dlaczego… było w niej coś takiego, że chciał z nią rozmawiać. I tak robił.

– W każdym razie… jeśli mnie słyszysz — w co wątpię — prawdopodobnie chcesz wiedzieć co się stało. Harry i Ron pewnie lepiej zdadzą ci relację, bo ja niezbyt wiem co się stało… Moja matka krzyczała, ale o tym już wspominałem, prawda? Ktoś powiadomił ministerstwo, prawdopodobnie ona, ale nie widziałem, żeby to robiła… Obawiam się, że byłem dość rozkojarzony. Cały dwór nagle zaroił się od urzędników, jeden z nich rzucił na mnie Stupefy — zapewne dlatego, że byłem uważany za niebezpiecznego psychopatę.

Przerwał, uśmiechając się, chociaż nadal czuł ból. – Obudziłem się w budynku ministerstwa w Londynie. Dumbledore był tam i naprawdę myślałem, że ześlą mnie do Azkabanu czy coś… ale najwyraźniej udało mu się udowodnić, że działałem w obronie koniecznej lub w obronie ciebie, ewentualnie jakiejś luki prawniczej. Udowodnili, że mój ojciec był śmierciożercą i że nas torturował. Zebraliśmy wszystkie dowody, że ci groził, wszystkie jego listy i rzeczy. A i okazało się, kto jest tajemniczym M.B. Mamy plan, jak ją przyłapać, ja go wymyśliłem. To bardzo, bardzo przebiegły plan, ale pewnie sama się domyślisz, co z niego wyniknie. Opowiem ci wszystko w szczegółach.

Spojrzał na zegarek i zmarkotniał. – Cóż, chciałbym, ale powinienem być za minutę w innej części zamku. Cholera. – Wyskoczył z krzesła i chwycił tornister, ale zatrzymał się żeby spojrzeć na Hermionę. – Zapomniałem ci powiedzieć kim ona była, prawda? Mandy Brocklehurst. Jest z Ravenclawu.

Uśmiechnął się, szeroki uśmiech wyglądał dziwnie na twarzy Malfoya. – Zdrowiej – powiedział, zanim odwrócił się i wyszedł ze skrzydła szpitalnego na kręte korytarze Hogwartu.

♥ ♥ ♥ ♥

Pięć minut później Draco, Harry i Ron czekali w małym i pustym magazynku, należącym do klasy zaklęć. Magazyn był pełen różnych przedmiotów: piór, poduszek, skarpetek, butów, części podręczników i krocie innych niedbale porozrzucanych rzeczy.

Jeśli chłopcy słuchali uważnie, mogli usłyszeć jak uczniowie wymawiają zaklęcie poznane na lekcji i cienki szept profesora poprawiającego uczniów – Nie, nie, nie! To ma być długie e, jak to: Eeeeeeeeeeeeee! – To brzmiało dokładnie jak mała mysz i cała klasa wybuchła śmiechem, co profesor szybko uciszył.

Śmiech szybko zamienił się w jęki uczniów otrzymujących pracę domową i usłyszeli cichy szum chowanych piórników i różdżek — ważne było, żeby wyjść pierwszym z sali, bo kto dziś wyszedł pierwszy, na następnych zajęciach mógł zająć najlepsze miejsce z tyłu. Draco zacisnął dłoń na różdżce.

– Pamiętajcie, ja będę mówił – powiedział cicho, a jego oczy zabłyszczały niebezpiecznie.

– Tak, tak, bo jesteśmy Gryfonami i wszystko byśmy zepsuli. Słyszeliśmy to już wcześniej – odpowiedział Ron, patrząc z irytacją, ale kąciki ust Harry’ego drgnęły. Draco spojrzał w jego kierunku, zaskoczony jego reakcją na niespodziewany komentarz Rona.

– Właściwie, nie miałem na myśli… – zaczął, ale przerwał mu szum uczniów wychodzących z klasy zaklęć i ich uwaga skierowała się na coś ważniejszego od głupiej kłótni. Jeżeli się nie uda, cały ich plan pójdzie na marne… i Mandy pójdzie w inną stronę.

Na szczęście, szła dość blisko ściany, z tyłu grupy. Miała torbę podobną do torby Hermiony, jej oczy miały podobny brązowy odcień — choć trochę ciemniejszy — ale jej proste blond włosy były takiej samej długości. Bystre oczy Draco obserwowały jej arogancki spacer i sposób w jaki trzymała lewą rękę — ramię, na którym pewnie miała Mroczny Znak.

Wyciągnął się od niechcenia, złapał ją za ramię i szarpnął mocno do magazynu. Krzyknęła odruchowo chcąc uciec, ale Harry trzymał drzwi i je zamknął.

Mandy wyrwała swoją rękę z uścisku Draco i cofnęła się z dala od chłopców. – Pozwólcie mi odejść – powiedziała automatycznie. – Teraz, albo zgłoszę to dyrektorowi.

Na słowo dyrektor zimne szare oczy Draco zamigotały niespokojnie. Spojrzał szybko w bok, ale jego oczy zatrzymały się na Mandy. Okrutny, zimny Ślizgon — który zawsze w nim był — wyszedł z niego, ostry jak brzytwa i zaczął działać.

– Ale dlaczego? – zapytał jedwabistym głosem. – Czy zrobiłem coś złego? Wszystko co chcę, to zwrócić ci to.

Wyjął białe pióro z jej inicjałami, przekręcając je delikatnie i udając, że jest nim zainteresowany. Nikt inny tego nie zauważył, ale jej mięśnie drżały i wyglądała jakby się bała. Wiedziała, co się święci.

– Nigdy nie widziałam takiego pióra – upierała się. – Popełniłeś błąd.

Draco uśmiechnął się. – Och, nie sądzę. Sprawdziliśmy je. Z pewnością należy do ciebie… – urwał, delektując się tą chwilą jak dobrym winem. Mandy była w potrzasku. Chciała uciec, ale nie miała drogi ucieczki…

– Ciekawe pióro – skomentował. – Z interesującą historią. Wiesz, znalazłem je obok miejsca, gdzie ktoś zaatakował Hermionę Granger. Jestem przekonany, że jest dobry powód dlaczego tam leżało. Bardzo ciekawy powód. Dlaczego nam nie powiesz?

Mandy pokręciła głową niecierpliwie. – Moja torba ma dziurę i pewnie przez nią wypadło, kiedy szłam korytarzem – powiedziała. – Niezbyt interesująca odpowiedź, prawda?

Draco uniósł brew. Była w tym jakaś siła, prosta, elegancka i przebiegła siła, siła węża, który śledzi swoją ofiarę. To było takie proste, takie łatwe, takie zabawne. Cieszyło go to. Cieszył się jak prawdziwy Ślizgon, który wpędza przeciwnika w narożnik, mający radość z polowania… z zabijania…

– Naprawdę? – zapytał. – Byłem pod wrażeniem, że został upuszczony przez pomocnika Voldemorta. Oczywiście, nie podejrzewam ciebie oto. Przypuszczam, że powinnaś iść na następną lekcję. Ale najpierw, pozwól mi zobaczyć twoje przedramię.

– Nie – zaczęła, dociskając rękę do boku.

– Dlaczego nie? – zapytał. – To uświadomiłoby mi, że to nie ty. Co złego może się stać? O ile, oczywiście, naprawdę masz Mroczny Znak… co jest wprost nie do pomyślenia.

Pokręciła głową. – Nie możesz mnie…

– Doprawdy? – Zrobił krok do przodu, jego ruchy były płynne jak u węża łapiącego swoją ofiarę, złapał ją za rękę i podciągnął do góry rękaw, aby ujawnić…

Mroczny Znak.

Na chwilę zapadła absolutna cisza.

– Chciałbym wiedzieć – powiedział Draco, jego głos brzmiał groźnie – co już zrobiłaś.

– Nic nie zrobiłam – błagała. – Zmusili mnie… wbrew mej woli… moi rodzice…

– Przestań grać, to na mnie nie działa – splunął, jego oczy były pełne jadu. – Dlaczego? Jedynie to chcę wiedzieć. Dlaczego?

Nagle jej twarz się zmieniła, jakby zrzuciła maskę. Przestała błagać, jej oczy zamarzły. Wyprostowała się i spojrzała na Draco.

– Wszystko co chciałam wiedzieć, to dlaczego. Dlaczego Draco, dlaczego on się od niego odwrócił? Nic nie zyskasz walcząc po stronie szlam. Nic nie zyskałeś, wszystko straciłeś. Mogłeś być wielki, miałeś moc, o której wielu z nas może tylko pomarzyć… jesteś głupcem i idiotą, że go opuściłeś.

Jego oczy zwęziły się. – Nigdy dla niego nie pracowałem. Nigdy. Widziałem do czego to prowadzi, to prowadzi do… nienawiści i niczego. Poco mi moc skoro nie jestem szczęśliwy?

– Moc sprawia, że jesteś szczęśliwy – odpowiedziała po prostu. Z jakiegoś powodu, Draco prawie zadrżał, ale powstrzymał się.

– Więc, pracowałaś dla Voldemorta. Co zrobiłaś?

Mandy wzruszyła ramionami. – To co widziałeś. Zanosiłam wiadomości, wysyłałam przynęty, aby pozbyć się tej szlamy, którą się opiekowałeś…

Krew Draco zagotowała się, kiedy usłyszał jak nazwała Hermionę, ale starał się uspokoić. – I to ty ją zaatakowałaś? Na rozkaz Voldemorta?

– Tak - syknęła. – Zdecydował, że nie jest już przydatna, w kontrolowaniu ciebie… była jednym wielkim szkodnikiem. Zabiłabym ja, gdybyś mnie nie powstrzymał. Chciałam to zrobić. Jedna brudna szlama mniej…

Draco prawie ją zaatakował, jego oczy zabłysnęły, podniósł różdżkę i kiedy chciał wymówić najobrzydliwszą klątwę jaką znał, przerwał mu głos.

– Dziękuję za to, panno Brocklehurst – powiedział Dumbledore, zdejmując z siebie i profesora Snape’a pelerynę niewidkę Harry’ego. – Wierzę, że te dowody wystarczą, aby cię skazać. Żałuję tylko, że nie wiedziałem tego wcześniej…

Mandy była zdziwiona, jakby poraził ją prąd – Ale… ale jak? Nie możecie mi niczego udowodnić, nie ma sposobu, żebym powiedziała to poza tym pokojem. I nikt z was mnie do tego nie przekona… nawet taki stary idiota jak ty!

– Błąd, panno Brocklehurst – powiedział miękko Snape, podnosząc różdżkę. – Aperi Memoria Virgae.

Cienka strużka światła wyleciała z końca różdżki, ukazując idealną miniaturę pokoju, jak w mugolskim filmie. Zaczęło się w momencie, kiedy Harry zatrzasnął drzwi za Mandy, która wyrwała się Draco i ponownie zażądała. – Pozwólcie mi odejść. Teraz, albo zgłoszę to dyrektorowi.

Snape machnął różdżką i wizja rozmyła się. – Wszystko jest zapisane, panno Brocklehurst – powiedział. – Każde wypowiedziane słowo.

– A teraz idziemy do mojego gabinetu – powiedział dyrektor poważnie. – Przypuszczam, że twoi rodzice o tym nie wiedzą? Cóż, więc powiadomimy ich. A potem oczywiście ministerstwo. Mam nadzieję, że będą wyrozumiali…

Wyprowadził bladą i wstrząśniętą Mandy. Snape szedł za nimi, ale zatrzymał się na chwilę, aby spojrzeć na Draco. – Bardzo imponujące zastraszanie, panie Malfoy – powiedział. Draco, nie wiedząc zupełnie dlaczego, zadrżał.

Aperi Memoria Virgae — dosłownie oznacza „ujawnij pamięć różdżki”. Jest to zaklęcie, które pozwala żeby czarodzieje i czarownice, mogli używać swojej różdżki jak kamery video, aby odtwarzać wspomnienia.

____________

Witajcie :) Tak jak obiecałam dziś publikuję 19 rozdział. Wreszcie poznaliśmy tożsamość M.B. Tak jak przypuszczaliśmy, to OC wymyślone przez cyropi. Swoją drogą, niezła intrygantka z tej Mandy. Jak Wam się podoba postawa Draco? Niezły z niego szantażysta :D I znowu wymigał się od konsekwencji swoich czynów ;)

Prawdopodobnie ostatni rozdział opublikuję w piątek. Po nim na chwilę zrobię przerwę przed publikacją nowego opowiadania i zabiorę się za poprawianie poprzednich rozdziałów, bo wreszcie będę miała na to czas :)

Dzisiaj mam zamiar zacząć pisać 4 rozdział Muzycznej misji. Mam go już w głowie. wystarczy jedynie spisać :D Także możliwe, że pod koniec tygodnia będzie gotowy.

Przy okazji informuję, że na Stowarzyszeniu Dramione organizowany jest konkurs na miniaturkę na jeden spośród trzech zaproponowanych tematów. Czas na napisanie jest do 30 kwietnia. Oczywiście zachęcam do udziału w konkursie :)

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia :) Enjoy!