Rozdział 6: Zderzenie ze wspomnieniami

— Nawet nie próbujesz — oskarża Malfoy. Powoli podnoszę się z podłogi, ale to wymaga ode mnie więcej wysiłku niż zakładałam.

— Cóż, gdybyś mi powiedział więcej niż oczyść swój umysł i nie wpuszczaj mnie do środka prawdopodobnie byłoby mi o wiele łatwiej i szybciej odnosiłabym sukcesy w tej dziedzinie — odpowiadam ze znużeniem.

— Jesteś zmęczona i podchodzisz do tego zbyt emocjonalnie — kontynuuje swoją krytykę. — To powoduje twoje problemy. Zamiast próbować nie wpuszczać mnie do swojego umysłu, ty zapraszasz mnie do środka, żebym zobaczył to, co chcesz ukryć. Za bardzo się na tym skupiasz zamiast mnie nie wpuszczać. Musisz się skupić.

— Skupić? Wow twoja rada jest bardzo opisowa — mówię sarkastycznie. — Jestem skupiona, ale ciągłe powtarzanie nie wpuszczać mnie w ogóle mi nie pomaga. Jak ja mam to zrobić?

— Ty i twoje głupie teorie — mruczy pod nosem i odwraca się.

Marszczę czoło.

— Co to było?

Przekręca się w moją stronę i mruży oczy.

— Nie nauczysz się tego zanim nie zrozumiesz magicznej teorii oklumencji — prycha.

Wzdycham przeciągle i zakładam ręce pod boki.

— Cóż, przepraszam, że chciałabym zrozumieć co mam robić.

— Idź, wypożycz książkę. Powinna być chociaż jedna w bibliotece, a jak nie to możesz zamówić. Przeczytaj ją. Spotkamy się w najbliższą sobotę. O ile się nie mylę, to chyba najlepsza pora, bo ci dwaj idioci mają wtedy trening Quidditcha i będą zajęci. — Przytakuję. — I Granger… — Patrzę na niego. — Przyda ci się trochę cholernego snu. Wyglądasz potwornie i to też wchodzi nam w drogę.

Mówiąc to, wychodzi, znikając z Pokoju Życzeń.

Moje nogi nie wytrzymują i osuwam się po ścianie na podłogę. W moim umyśle tworzy się wiele myśli dotyczących tego szkolnego łobuza, który nie zrobił nic, żeby polepszyć mój nastrój. Jeszcze bardziej go pogorszył, bo dzięki niemu wróciły wspomnienia i koszmary. Jedno z nich jest bardzo blisko.

~*~*~*~*~*~

Harry, Ron i ja siedzieliśmy w namiocie w Forest of Dean. To był rok poszukiwań. Medalion powodował, że wszyscy byliśmy przygnębieni i nie panowaliśmy nad emocjami, ale najgorzej działał na Rona. Uderzył dłonią w stół.

— Cholera, Hermiono! — krzyknął nagle. — Wiem, że zawsze wolałaś Harry’ego, ale jeśli masz zamiar poić mnie eliksirem Słodkiego Snu i puszczać się z nim za moimi plecami, nie zostanę tu ani chwili dłużej! — Rzucił medalion na stół i wyszedł na zewnątrz.

— Ron! — krzyknęłam za nim, czując łzy napływające do moich oczu. Jego oskarżenia spowodowały, że poczułam się bardzo samotna. Harry potrząsnął głową, założył medalion na szyję i poszedł spać. Płakałam w samotności. Nie wiem, co Ron sobie ubzdurał i skąd mu przyszedł do głowy ten szalony pomysł, ale bolało mnie to, że nas opuścił. Że opuścił mnie. Następnego dnia już nie płakałam i postanowiłam nigdy nie płakać z tego powodu.

~*~*~*~*~*~

Nie płakałam… aż do dziś. Kochałam Rona. Nadal go kocham. Byliśmy razem przez większość tamtego roku, ale staraliśmy się ukrywać to przed Harrym. Wróciliśmy do siebie, gdy spotkaliśmy się ponownie kilka miesięcy później i przeprosił mnie za tamte słowa, ale od razu wiedziałam, że nie żałuje tego co powiedział. Jednak zostawiliśmy to za sobą. Chociaż nawet teraz jego wypowiedź, jest dla mnie szokiem.

Pozwalam sobie jeszcze na chwilę słabości, zanim wstaję i kieruję się w stronę drzwi. Czas udać się do biblioteki i zobaczyć, czy znajdę tam odpowiednią książkę.

~*~*~*~*~*~

Pochylam się, trzymając trzy dość grube tomy i przechodzę przez dziurę pod portretem do pokoju wspólnego. Mało brakowało żeby wszystkie runęły na podłogę, ale na szczęście utrzymuję równowagę. Kieruję się w stronę stołu i nagle zauważam Rona.

— Ej, gdzie byłaś? — pyta.

— W bibliotece — odpowiadam, próbując wyrównać książki. Kładę je na stół za kanapą i widzę zmrużone oczy Rona.

— Naprawdę? Kiedy?

— Ron — mówi Harry ostrzegawczym tonem. Spogląda na mnie. — Poszliśmy do biblioteki żeby cię poszukać, ale nie widzieliśmy cię tam. Prawdopodobnie byłaś w innym rzędzie i się minęliśmy — tłumaczy, ale Ron wciąż patrzy na mnie podejrzliwie.

— Byłam tam bardzo wcześnie. Po śniadaniu poszłam się przejść, a potem spędziłam trochę czasu w bibliotece. Czy czegoś ode mnie potrzebujecie? — pytam, patrząc Harry’emu prosto w oczy. Chłopak rumieni się lekko.

— Tylko pomocy z pracą domową.

Wzruszam ramionami.

— Cóż, teraz jestem wolna, więc w czym macie problem? — pytam.

Harry od razu sięga po pergamin, leżący obok niego. Wygląda na to, że czekali na mnie od dłuższego czasu i mają wszystko naszykowane.

— To esej z transmutacji — jęczy. Śmieję się i rozkładam pergamin przed sobą.

— Czy w ogóle to czytałeś? — pytam, gdy czytam jego pracę.

Zerkam na niego. Opuszczona głowa, zaciskanie rąk i odwracanie wzroku mówią same za siebie. Czekam na potwierdzenie mojej teorii.

— Hermiono — jęczy. Zwijam esej w rulon i lekko uderzam go w ramię.

— Wy obaj jesteście inteligentni i bez problemu moglibyście napisać ten esej, gdybyście nie byli tacy leniwi —mówię, kręcąc głową z politowaniem.

Harry posyła mi spojrzenie pełne skruchy, a Ron mruczy coś pod nosem i odchodzi. Spoglądam na Harry’ego, nic nie rozumiejąc.

— O co mu chodzi? — pytam.

— Znasz Rona — odpowiada. — Czasem jak coś sobie ubzdura to nie ma siły, żeby dał się przekonać, że to nieprawda. Pamiętasz jak się zachował, gdy Czara Ognia wybrała mnie do turnieju?

— Tak, pamiętam — szepcę. Pamiętam także moment, gdy nas zostawił w namiocie, ale odpycham tą myśl i skupiam się na eseju.

~*~*~*~*~*~

— Nie, nie, nie, proszę — płaczę w poduszkę. Potrzeba kilku chwil zanim odzyskuję świadomość. Jestem strasznie zmęczona. To już drugi koszmar tej nocy i nie chcę po raz kolejny tego przechodzić, dlatego siadam i zaczynam czytać o oklumencji. W końcu jutro mam się spotkać z Malfoyem.

Jakiś czas później razem z Ronem siedzę w Wielkiej Sali i jemy śniadanie.

— Zrobienie tego wszystkiego jest cholernie niemożliwe — narzeka z ustami pełnymi jedzenia.

— To nie jest niemożliwe — twierdzę. — Oni po prostu chcą jak najlepiej przygotować nas do OWTMów. Te egzaminy są bardzo wymagające i dlatego musimy tak dużo się uczyć.

— Oczywiście ty to widzisz w taki sposób — bełkocze. Wzdycham w podświadomości.

— Ron, uważam, że najlepiej będzie jeśli postaramy się teraz nauczyć jak najwięcej. Zwłaszcza, że Sam-Wiesz-Kto powrócił — dodaję szeptem, tak żeby tylko on mógł to usłyszeć. Ron przewraca oczami.

— W jaki sposób eliksiry mogą nam w tym pomóc?

— Być może będzie trzeba warzyć eliksir, który pomoże wyleczyć ludzi z określonych klątw, albo coś w tym stylu.

— Jestem pewny, że bez problemu potrafiłabyś je przygotować. — Śmieje się. Cóż, ma rację, bo podczas wojny warzyłam takie eliksiry. Harry radził sobie całkiem nieźle, ale Ronowi za nic w świecie nie powierzyłabym kociołka, w którym warzyłaby się tak ważna mikstura. Chichoczę, uświadamiając sobie, że Ron zawsze będzie Ronem.

— A tak w ogóle to gdzie jest Harry? — pytam. To był wyjątkowy dzień, bo Ron obudził się przed Harrym. Chłopak uśmiecha się pod nosem.

— Wrócił późno i jeszcze śpi.

— Był bardzo zajęty.

— Tak, te zajęcia z Dumbledore’em zajmują więcej czasu niż zakładał — komentuje z roztargnieniem.

— To prawda. — Patrzę w górę i widzę Harry’ego, stojącego koło stołu. Lekko się nam kłania i siada przy stole. Parę minut później idziemy na zajęcia z transmutacji.

~*~*~*~*~*~

— Kocham was… tak bardzo was kocham — mówię przez łzy, które płyną po mojej twarzy. Mama sięga ręką do mojego policzka i ociera samotną łzę.

— Skarbie, o co chodzi? Czy wszystko w porządku? — pyta. Twarze rodziców są pełne troski.

— Kocham was… Chciałam, żebyście o tym wiedzieli — kontynuuję.

— Co się dzieje, Hermiono? — pyta tata.

Biorę głęboki wdech.

— Wy… wy musicie odejść na trochę. To jedyny sposób, żebyście byli bezpieczni. Wiem, że mnie za to znienawidzicie, ale… — Mój głos się łamie.

— Nigdy nie moglibyśmy cię znienawidzić — mówi mama stanowczo. Przyciąga mnie do siebie i przytula mocno. Rozkoszuję się tą chwilą.

— Kocham cię — płaczę na jej ramieniu.

— Ja ciebie też kocham. — Uwalnia mnie ze swoich ramion i przytulam tatę.

— Kocham cię, tato.

— Ja ciebie też kocham, kochanie. — Robię krok do tyłu. Przez chwilę patrzę na nich, a potem podnoszę różdżkę. Dyskretnie rzucam na nich zaklęcie. Patrzą na mnie zdezorientowani.

— Do widzenia — szepcę zanim usuwam z ich pamięci wszelki ślad mnie. Nadal patrzą na mnie dziwnym wzrokiem, a ja nie mogę się powstrzymać i zaczynam szlochać. — Przepraszam.

Szybko kieruję się w stronę drzwi i w taki sposób całkowicie znikam z ich życia. Z każdym krokiem moje serce łamie się na tysiące kawałków. Wiem, że większość mojej duszy pozostanie w tym domu razem z nimi. Merlinie, daj mi siłę. Ostatni raz patrzę na dom, po czym znikam.

Wspomnienia przelatują przed moimi oczami i znowu znajduję się w domu. Bellatrix śmieje się jak wariatka, kiedy tata dusi mamę, a po chwili otacza ramionami jej martwe ciało. Krzyczy, gdy Lestrage tnie jego ciało na kawałki.

— Przepraszam — szepcę, gdy tata po raz ostatni patrzy w moją stronę. Ich okaleczone ciała leżą na podłodze. — Tak bardzo przepraszam — szlocham, po czym ląduję na podłodze w Pokoju Życzeń.

Malfoy stoi naprzeciwko mnie. Milczy i czeka aż się uspokoję.

— Dwie rzeczywistości? — pyta, gdy wreszcie stoję na nogach. Przytakuję.

— Tak, oni wtedy żyli — odpowiadam, chociaż nie jestem pewna dlaczego.

— Nie nazwałbym tego życiem.

Moje oczy napotykają jego szare tęczówki.

— Co?

— Kiedy usunęłaś im pamięć wyjechali w nieznane miejsce, ale prawdopodobnie woleli by dostać szansę od losu i wspierać cię na wojnie.

Moja krew wrze.

— Oni żyli! A teraz dzięki twojej demonicznej ciotce są martwi!

— Nie musimy dyskutować o poczytalności tej czarownicy. Ale oni nie umarli przez nią, tylko dlatego, że rzuciłaś zaklęcie. Mimo wszystko woleliby umierać ze świadomością, że mają córkę niż umierać nie pamiętając jej i nie mogąc zrozumieć dlaczego mają wrażenie, że kogoś im brakuje.

— Byli szczęśliwi…

— Więc odwiedziłaś ich? — Zimne spojrzenie jest moją jedyną odpowiedzią. — Cóż, nie wiesz czy byli szczęśliwi. Nie wiesz nawet czy żyją. I naprawdę nie mogę zrozumieć, dlaczego wybrałaś taką alternatywę. Wiesz, że zaklęcia związane z pamięcią są trudne i zazwyczaj nieodwracalne. Nawet gdybyś wygrała tą cholerną wojnę, co wtedy? Nie mogłabyś oddać im córki.

— Przynajmniej byliby żywi. To był jedyny sposób żeby utrzymać ich przy życiu. Nie mogli zostać w Anglii i nigdy nie wyjechaliby beze mnie. Nie wspominając o tym, że mogliby być wykorzystywani przeciwko nam lub torturowani do nieprzytomności. Założę się, że poplecznicy Voldemorta szybko zorientowaliby się kim oni są i moi rodzice nigdy nie byliby bezpieczni. Co powinnam była zrobić?

Cisza utrzymuje się w powietrzu.

— Może wtedy nie było innego wyboru, ale mogę sobie wyobrazić, że śmierć byłaby dla nich lepsza niż życie bez kogoś, kto był dla nich bardzo ważny.

Malfoy siada na jednym z krzeseł, stojących przy ścianie i zakłada ręce pod boki.

— Nie widzę żadnej poprawy — mówi, patrząc na mnie. Wzdycham i siadam na krześle obok niego.

— Czytałam książki o oklumencji — mówię.

— Cóż, dobrze dla ciebie.

Przewracam oczami.

— Tylko że opanowanie tego trwa zazwyczaj rok.

— Dlatego ty przechodzisz przyspieszony kurs, bo jak sama wiesz — nie mamy czasu — odpowiada.

— Tak — mówię, w moim głosie pojawia się rozdrażnienie. — Ale nawet taki krótki kurs przynosi efekty dopiero po dwóch miesiącach. Chodzi oto, że wielokrotne penetrowanie umysłu powoduje, że łatwiej jest przejmować kontrolę i budować bariery w umyśle. Wiadomo, że to bardzo emocjonalny i bolesny proces, bo ludzie chcą ukrywać albo unikać niechcianych wspomnień.

— A robisz jakieś postępy? — pyta Malfoy z westchnieniem.

— Pracuję bardzo ciężko, ale minęły dopiero trzy tygodnie. Nie musisz mi tak dogryzać z tego powodu.

— O tej samej porze w następnym tygodniu? — pyta, odmawiając tym samym komentarza.

— Tak — odpowiadam. 
Bez słowa wychodzi z Pokoju Życzeń. 
— Co ja mam z tobą zrobić? — mruczę sama do siebie, zanim wychodzę na korytarz.

Czytaj dalej →

_________________

Witajcie :) W to czwartkowe popołudnie (przed emocjonującym piłkarskim wieczorem) publikuję 6 rozdział opowiadania. Jak wrażenia? Czy Wam też się wydaje, że Draco staje się bardziej ludzki? Mnie osobiście bardzo podobała się jego wypowiedź odnośnie rodziców Hermiony ;) Jestem ciekawa waszych opinii.
Przy okazji chciałabym podziękować kilku osobom, które pomogły mi w tłumaczeniu niektórych zwrotów. Dziękuję dziewczyny ❤

Teraz informacja, z której zapewne nie będziecie zadowoleni, no ale nic na to nie poradzę. Robię sobie kilkudniową przerwę od tłumaczeń, ponieważ chcę napisać 7 rozdział Muzycznej misji, a potem zacząć coś nowego. Coś co zapewne ujrzy światło dzienne przed wakacjami ;) Mam nadzieję, że mi wybaczycie.

U mnie wreszcie wszystko zaczyna wracać do normy. Może dlatego, że zbliżają się wakacje i zaczynam odliczać dni do urlopu? Wprawdzie jest ich bardzo dużo, ale z każdym tygodniem zbliżam się do mojej ukochanej plaży i szumu fal ❤ ❤
To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego weekendu :) Enjoy!