Rozdział 8: Kaczki

Bety: Rzan., Acrimonia

Poprzednio:

— Zakochałem się w Hermionie Granger.

Wszędzie była krew: na murach, kamiennej podłodze i na jego rękach. Na jego bladych, drżących, morderczych dłoniach.

Nie chciał tego zrobić. To nie była jego wina. To przez nią. Przez Hermionę Granger.

Zabił go. Zabił swojego najlepszego przyjaciela. Draco Malfoy zabił Blaise’a Zabiniego.

…

…

…

…

…

…

…

…

Nie, tylko cię wkręcam.

— Zakochałem się w Hermionie Granger — zadeklarował głośno i wyraźnie Blaise.

Słowa zawisły w ciszy. Draco popadł w otępienie. Jego najlepszy przyjaciel był w niej zakochany. Dłonie mu zamarzły, tak samo jak całe ciało! Poczuł suchość w ustach, kręciło mu się w głowie.

Książka z trzaskiem upadła na podłogę.

Cisza.

Nagle rozległ się hałas i głośny śmiech.

— Twoja twarz. Dobry Boże, to było bezcenne! Powinieneś to zobaczyć! — wykrztusił Blaise, trzymając się za brzuch i wskazując swojego osłupiałego współdomownika.

Draco drgnął nerwowo i zastanowił się, ile dostałby lat w Azkabanie, jeśli zamordowałby tego idiotę stojącego naprzeciwko niego, który w tym właśnie momencie bezczelnie śmiał się z jego cierpienia.

— Dziesięć sekund, Blaisie Zabini. Zacznij się modlić i uciekaj, jeśli ci życie miłe.

Zabini głośno przełknął ślinę i poderwał się, aby szybko wybiec z pomieszczenia.

— Dziesięć, dziewięć, osiem, pięć…

— DRACO! — wrzasnął, wybiegając przez otwór pod portretem, chcąc uniknąć śmierci.

Draco opadł na fotel, ciesząc się, że został sam. W jego głowie było wiele pytań. Dlaczego tak zareagował? Nie powinien go martwić fakt, że Blaise lubi Hermionę, nawet jeśli to żart. Dlaczego więc?

Potrząsnął głową i pobiegł na górę do sypialni. Zdjął buty, po czym rzucił się na łóżko z baldachimem.

Dlaczego, och dlaczego? Co się z nim dzieje? A raczej, dlaczego Hermiona mu to robi?

Potem rozmyślał. Hermiona.

Jej zaraźliwy śmiech, sposób, w jaki uderza palcami o blat, kiedy jest znudzona i kiedy obgryza paznokcie w obliczu zdenerwowania lub zakłopotania. Gdy coś mówię, to słucha mnie tak uważnie, że sam jestem zaskoczony, jak chłonie każde słowo, bez względu na to, jak bardzo są głupie. I jej uśmiech zapierający dech w piersiach. Tęsknię za jej wielkimi zębami, zawsze myślałem, że wyglądają uroczo. I oczywiście wisienka na torcie, wspaniałe, hipnotyzujące, piwne oczy, które zapierają dech w piersiach. Taka jest Hermiona Granger.

A potem wszystko do niego dotarło. Kopnął się mentalnie, że nie zauważył najbardziej oczywistej rzeczy na świecie. Wreszcie zacumował na tamtym lądzie i wrócił do domu z tamtej rzeki w Egipcie.

— Kocham ją — wyszeptał z niedowierzaniem. — Kocham Hermionę Granger.

Pokręcił głową i usiadł.

— Potrzebuję powietrza.

Wstał, chwycił płaszcz i wybiegł na korytarz, a potem skierował się do swojego ulubionego miejsca nad jeziorem.

Usiadł w milczeniu i obserwował latające po niebie ptaki i Wielką Kałamarnicę, robiącą ogromne zmarszczki na wodzie. Silny podmuch pozwolił opaść liściom na taflę jeziora, tworząc piękne kompozycje.

Westchnął z zadowoleniem. Delektował się ciszą, gdy nagle…

Kwa.

Kwa.

Usiadł prosto i popatrzył na kaczki płynące w jego stronę. Uśmiechnął się z wyższością, widząc tę dwójkę. Jedna z kaczek miała ogniste pomarańczowe pióra, a druga czarne.

Brzmi znajomo, prawda?

— Witajcie, Ronaldzie i Potterze.

Spokojnie czytelniku, one nie są nimi.

Miesiąc po rozpoczęciu semestru Draco i Blaise nauczyli się ciekawego, utrwalającego kolor na stałe zaklęcia z książki, którą wzięli z biblioteki. Więc wypróbowali je na tych dwóch kaczkach. I skutek był taki, że wyglądały tak jak teraz, więc nadali im imiona po Chłopcu-Który-Przeżył i jego pomagierze.

W każdym razie pomyślał o czymś. Było to absurdalne, ale z drugiej strony takie jest jego całe życie. Zwrócił się do kaczek i usiadł bliżej nich.

— Emm, czy nie macie nic przeciwko temu, żebym z wami porozmawiał? Muszę to z siebie wyrzucić.

— Pewnie, kolego.

Draco podskoczył z zaskoczenia. Wpatrywał się w kaczki. Nie, one nie umieją mówić. Na pewno sobie to wyobraził. Tak, tak właśnie było.

Odprężył się i kontynuował:

— Więc… jest taka dziewczyna, którą lubię.

Opowiedział im wszystko o tej wyjątkowej osobie, patrząc na ptaki, które nagle otworzyły dzioby i zaćwierkotały.

— Kim jest ta szczęściara? — Jakiś znajomy głos odbijał się echem.

Może to one, a Merlin postanowił przemawiać przez nie. Tak właśnie musiało być.

I tak, jestem najlepszym przyjacielem chorego człowieka, od którego zapewne złapałem tę chorobę.

— Cóż, to Hermiona Granger — wyszeptał.

— Cooo? — Głosy zaskrzeczały.

Wow, brzmiały zupełnie jak Weasley i Potter. Imponujące.

— W każdym razie, co mam robić? — Spojrzał na kaczkę z czarnym upierzeniem.

— Cóż, powinieneś jej powiedzieć.

Kaczka Ronald zakwaczała do drugiej:

— Nie, oczywiście, że nie!

— Emm, dlaczego? — zapytał Draco, patrząc na kaczkę Ronalda, która właśnie próbowała złapać rybę.

— Słuchaj, kolego. Ty nigdy nie mówisz dziewczynie, że ją lubisz. To sprawia, że wyglądasz jak idiota.

Kaczka Potter pomachała skrzydłami.

— Nieprawda, po prostu jej to wyznaj, okej? Wszystko będzie dobrze.

Kaczka Ronald wyglądała na niezadowoloną.

— Taaa, nieważne, biegnij i zdobądź tę dziewczynę.

Draco wstał i przytaknął.

— Dzięki, bardzo mi pomogliście. Chociaż wydaje mi się, że to nie wy ze mną rozmawialiście, ale kimkolwiek byliście, dziękuję.

Potem odwrócił się i pobiegł do zamku.

****

Tymczasem w miejscu obok tego, gdzie przebywał Draco, w którym możesz się bardzo dobrze ukryć i jeśli mówisz dość głośno, twój głos niesie się przez cały las…

— Ej, chłopaki dzięki za wysłuchanie i radę. — Neville uśmiechnął się nieśmiało do Rona i Harry’ego, którzy wyglądali na szczęśliwych.

— Nie ma sprawy, chociaż powinieneś pomyśleć o tym, co powiedziałem, wiesz, o niemówieniu dziewczynie, że ci się podoba, bo to spowoduje, że będziesz wyglądał jak idiota…

— Ron! — wtrącił Harry, gdy jego przyjaciel kontynuował swój wywód. — Zignoruj go, Neville. Po prostu powiedz Hannie, że ci się podoba. To zadziałało u mnie i Ginny.

Neville zaśmiał się nerwowo.

— Taa, jeszcze raz dziękuję. Mam nadzieję, że tego nie schrzanię. — Uśmiechnął się i powiedział: — Cześć, do zobaczenia potem.

Chłopcy pomachali na pożegnanie i udali się w stronę jeziora, żeby szybko zanurzyć się w wodzie. Kiedy tam dotarli, zdziwili się, gdy zobaczyli dwie kaczki wpatrujące się w nich.

— Cześć, ziomki. Czy mogę zapytać, jak się nazywacie?

Kwa.

****

Ja, Blaise Zabini, pełnosprawny fizycznie i psychicznie, spisuję na tym kawałku pergaminu kłamstwa i prawdę dotyczącą uczniów Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Cóż, tak naprawdę, to opowiem wam historię miłosną Dracona Malfoya i Hermiony Granger. Po pierwsze, mogę szczerze powiedzieć, że Draco Malfoy kocha Hermionę Granger, a ona czuje to samo.

(Wspomnienie)

— Lubię Dracona Malfoya.

— Lubisz kogo?! — krzyknąłem.

Dziewczyny wpatrywały się we mnie z przerażeniem. Zwłaszcza Hermiona patrzyła na mnie tak jakbym był Śmiercią lub czymś w tym rodzaju. Ginny potrząsnęła głową i bąknęła:

— Zabini! Skąd się tu wziąłeś?

Zarumieniłem się ze zdenerwowania.

— Emm, czekam na kogoś — mruknąłem zgodnie z prawdą.

Wreszcie odezwała się Hermiona.

— Kim jest ten, na kogo czekałeś?

Widzę, że rozpaczliwie stara się, abym zapomniał to, co usłyszałem. Ha, lubi Draco. Teraz muszę się postarać, żeby on też się do tego przyznał.

Zapomniałem, że nadal tam stoją, kiedy z moich ust wybrzmiało to się pytanie.

— Nikim. Więc, lubisz go, hę?

— Przysięgam na Merlina, Blaisie Zabini, jeśli kiedykolwiek szepniesz chociaż słowo o tym Draconowi, wykastruję cię, zetnę ci głowę i spreparuję jak żabę. Nigdy mu nie powiesz, zrozumiano?

Nawet gdyby mi tego nie powiedziała, już obiecałem, że nic nie powiem. Merlin wie, jak bolesne jest preparowanie żaby przez Granger.

Ale… Ha! Ha! Ona go lubi . A on lubi ją, ale nigdy się do tego nie przyzna, nawet przed sobą. Może pewien żart sprawi, że przejrzy na oczy.

(Koniec wspomnienia)

Tak, zaplanowałem to. Musi przyznać się do tego, że kocha tę dziewczynę. Prawdopodobnie zgadłeś, że duma nad tym obok jeziora, prowadząc dyskusję z kaczkami, których głosy naprawdę pochodzą od Pottera i Weasleya pomagających Longbottomowi w jego problemach z Abbot. Hej, ale są szanse na powodzenie, prawda? A osoba to czytająca musi wiedzieć, że obecnie ukrywam się przed moim przerażająco zakochanym kumplem w łazience dziewczyn. Gwoli ścisłości, w łazience Jęczącej Marty. I właśnie teraz skończę moją opowieść zdaniem, które na zawsze zachowasz w swym sercu i umyśle. Blaise Zabini jest niesamowity.

— Cześć — zawołał dźwięczny głos.

Blaise uśmiechnął się.

Luna Lovegood, błyszcząca i pełna energii, podeszła do okna i zaczęła obserwować pająka, który skręcał swoją sieć.

— Witaj, Lauro. Widzę, że robisz nową sieć. Ktoś znowu ci ją zepsuł, huh? Tak czy inaczej, miałam dzisiaj wspaniały dzień. Cudowne zajęcia i ktoś wysłał mi kwiatka. To bardzo miłe, prawda?

****

Co teraz, Hermiono? Co zrobisz?

Słowa Ginny odbijały się echem w umyśle Hermiony. Co teraz? Przecież nie może mu powiedzieć. Stworzyli tę wspaniałą przyjaźń i zdecydowała się upewnić, czy nie zostanie zniszczona. Nie mogła sobie pozwolić na utratę Draco. Musi chronić ich przyjaźń, nawet jeśli to będzie oznaczało zignorowanie jej uczuć wobec niego.

Co powinnam zrobić? Nic. Udam, że nigdy nie uważałam go za kogoś więcej niż przyjaciela.

To zajmie trochę czasu.

Muszę go ignorować. Trzymać się z dala, aby zapomnieć. Tak, właśnie to zrobię.

****

— Blaise! — zawołał Draco, widząc przyjaciela idącego korytarzem.

— Jestem zbyt piękny, żeby umrzeć! — krzyknął, ukrywając się za zbroją.

Draco przewrócił oczami.

— Zamknij się, Blaise. Widziałeś Hermionę?

— Oooch. Powiesz jej, że ją kochasz? — zapytał, wychodząc z kryjówki.

— Tak.

— Co?!

Draco podskoczył z zaskoczenia.

— Nie, mam na myśli... Czekaj. Taa. Powiem, że ją kocham.

— Och.

— …

— …

— Hermiono! — krzyknęli obaj, szukając jej.

— Hermiono! Herm... och, ona jest tam z … Salazarze! Draco! — wrzasnął Blaise, wskazując dziewczynę, którą otaczała grupa uczniów.

To była Hermiona, otoczona przez Ślizgonów. Obaj pobiegli w tamtym kierunku, gdy usłyszeli: „Proszę, proszę, czy to nasza mała brudna szlama”?

Czytaj dalej →

________

Witajcie :) W ten piątkowy wieczór publikuję kolejny rozdział tłumaczenia. Mam nadzieję, że nie przeraziliście się początkiem? Autorka chciała Was zachęcić do przeczytania tej części i mam nadzieję, że się udało :) Piszcie w komentarzach, co sądzicie o rozdziale.

Korzystając z okazji, chciałabym powiadomić wszystkich czytelników Fretki, że kolejne rozdziały będą dodawane z większych odstępach czasu. Dlaczego? Autorka przygotowała dla Was więcej treści, a co za tym idzie ja mam więcej tłumaczenia, a moje bety sprawdzania. Chcemy być pewne, że tekst będzie idealnie przygotowany przed publikacją. Dlatego kolejnego rozdziału spodziewajcie się w okolicy świąt lub po świętach. Wszystko zależy od ilości wolnego czasu, a jak wiadomo w tym świątecznym okresie każdy z nas ma wiele na głowie. Mam nadzieję, że zrozumiecie moją decyzję. Jestem pewna, że nie pożałujecie.

Tradycyjnie proszę o komentarze dotyczące treści rozdziału, a nie zapytania odnośnie publikacji kolejnego rozdziału. Wystarczy zerknąć do wcześniejszego akapitu.

To tyle ode mnie. Komentujcie i oceniajcie. Miłego weekendu. Enjoy!