Rozdział 9: Znowu wojna

Bety: Rzan., Acrimonia

Narracja pierwszoosobowa z perspektywy Hermiony

Byłam w drodze do biblioteki, gdy Pansy, Crabbe, Goyle i Nott pomyśleli, że miło byłoby ze mną zadrzeć. Cóż, miałam nadzieję, że byli gotowi na porządnego kopa w tyłek. Otoczyli mnie na korytarzu, natychmiast wyciągnęłam różdżkę, wskazując na ich głupie wyrazy  twarzy.

— Odsuńcie się albo wam pomogę — powiedziałam tonem Jestem-Prefekt-Naczelną-I- Powinieneś-To-Wiedzieć.

W odpowiedzi uśmiechnęli się szerzej i zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, Nott rozbroił mnie i włożył moją różdżkę do kieszeni w swojej szacie. Cudownie, brak różdżki na korytarzu pełnym Ślizgonów? Może będę miała takie szczęście jak Pettigrew, którego palec został odnaleziony.

Merlinie, dopomóż.

— Och, Draco — powiedziała Pansy, gdy chłopak zbliżył się do nas. W ciszy modliłam się, żeby mi pomógł. — Zobacz, kogo tu mamy. Czy nie wygląda żałośnie? — mruknęła słodkim głosem, złośliwie się do mnie uśmiechając.

— Lepiej być żałosnym niż brzydkim mopsem. — Uśmiechnęłam się w duchu, gdy Pansy zacisnęła pięści i próbowała się na mnie rzucić, ale Draco ją powstrzymał.

— Och, doigrałaś się, szlamo!

Wzdrygnęłam się.

— Pansy, jestem zmęczony, czy możemy po prostu dać jej spokój? Nie chcę marnować mojego czasu na nią — oświadczył Draco, patrząc na mnie.

— Co? Oczywiście, że nie! Co się z tobą dzieje? Odmówiłeś możliwości publicznego upokorzenia i zranienia tego paskudztwa. Czy coś jest między tobą a nią?

Draco prychnął.

— Mną a Granger? Proszę cię, nie żartuj.

Wiem, że nie powinnam być zaskoczona, ale sposób, w jaki to powiedział, brzmiał tak, jakby tak myślał. I, cóż, to bolało.

Gdy patrzył na mnie, miał bezczelny wyraz twarzy. Odwróciłam wzrok i dopiero teraz zauważyłam Blaise’a stojącego tuż za Teodorem Nottem. Wpatrywałam się bezradnie w Malfoya, podczas gdy Pansy paplała coś o tym, co ze mną zrobią. Serio chcą marnować czas na zadzieraniu z takimi osobami jak ja? Litości.

W każdym razie patrzyłam na Blaise’a, którego oczy były przepełnione paniką i powiedział bezgłośnie: „sprowadzę pomoc”. Skinęłam lekko głową, a on pobiegł przed siebie, szukając kogoś, kto zareaguje. Zarówno on i Draco nie potrafili tego zrobić. Nikt, oprócz naszej trójki i Ginny, nie wiedział, że jesteśmy przyjaciółmi. A jeśli Ślizgoni by się tego dowiedzieli, nie mielibyśmy życia. Dlatego właśnie byliśmy zmuszeni udawać przed nimi, że się nienawidzimy.

Zerknęłam na nich, w tym na Draco i chrząknęłam.

— Jeśli nie macie nic przeciwko, chciałabym, abyście wreszcie dali mi spokój. Po prostu chciałam spokojnie pójść do biblioteki. A poza tym, Nott oddaj mi różdżkę albo powiem wszystko pani dyrektor i będziecie mieli szlaban. I nie żartuję — oświadczyłam surowym tonem, wyciągając dłoń i czekając, aż Nott odda mi różdżkę.

— Och — zaczęła Pansy, uśmiechając się — więc to tak, szlamo? Myślisz, że tylko dlatego, że jesteś Prefektem Naczelnym i możesz dawać nam szlaban, pozwolimy ci tak po prostu odejść?

Kiwnęłam głową.

— Powinniście albo to się dla was źle skończy.

Zaśmiali się diabelsko.

— Głupia szlama.

— Przestańcie mnie tak nazywać! — wrzasnęłam wściekle.

Nienawidziłam tego słowa i zawsze byłam poruszona, gdy ktokolwiek mnie tak nazywał. To jedno słowo zrujnowało moje pierwsze lata w Hogwarcie i dalej wywoływało płacz, gdy tak na mnie wołali.

Uciszyli się na chwilę, więc spojrzałam na ich twarze, które były pełne zadowolenia.

— Cóż, złamaliśmy silną Gryfonkę — oświadczyła Pansy, uśmiechając się do mnie. — Nie lubisz być nazywana szlamą? Dlaczego? My po prostu mówimy, kim jesteś. Głupią, brzydką, brudną, małą sz…

PLASK.

Uderzyłam ją w twarz, przez co zachwiała się z zaskoczenia. Wszyscy byli oszołomieni i zrobili krok do tyłu. Wciąż będąc w szale, stanęłam naprzeciwko Notta, chwyciłam go za ubranie i wyszeptałam:

— Oddaj mi moją różdżkę. Albo inną.

Sięgnął po nią trzęsącymi się dłońmi i podał mi. Odepchnęłam go, dzięki czemu mogłam odejść, wkurzona na tych, którzy sprawili, że mój pobyt w Hogwarcie zamienił się w piekło.

Myślałam, że to koniec. Jak bardzo się myliłam? Gdy tylko zaczęłam się oddalać, ktoś krzyknął:

— Expelliarmus!

To Harry, Ron i Ginny odbijający zaklęcie, którym Nott chciał mnie przekląć. Chwyciłam różdżkę i pomogłam Ginny, która walczyła z Pansy. Rozejrzałam się i zauważyłam, jak Nott z Goyle’em uciekli. Harry i Ron walczyli z Draco i Crabbe’em. W duchu modliłam się o to, żeby za bardzo nie skrzywdzili Draco.

— Secrumsempra! — krzyknęli Harry i Ron, wskazując różdżkami na Draco. Nie uderzyli go centralnie w ciało, ale drasnęli lewe ramię i miał ogromną szramę na ramieniu.

Podbiegłam do niego.

— Odejdź. Zostaw nas!

— Hermiono, co ty wyprawiasz? Odejdź od niego! — wrzasnął Ron, kontynuując walkę z Crabbe’em i Nottem, który odzyskał przytomność po kilku minutach.

Draco warknął gniewnie na Rona.

— Bolało, fretko? Bardzo przepraszam! Twój tatuś tym razem ci nie pomoże, bo przecież jest w więzieniu!

To go złamało. Wstał i podbiegł do Rona. Obaj upuścili różdżki i walczyli jak mugole, nie czarodzieje. Ron zaatakował, uderzając go w oko, mocno raniąc. Draco odpłacił mu ciosem prosto w nos. Słyszałam odgłos złamania.

— Przestańcie! — krzyknęłam, próbując ich rozdzielić. — Ronald, przestań!

Przytrzymałam go, kiedy znowu chciał rzucić się na Draco. Próbowałam mu pomóc, ale kiedy na niego spojrzałam, zobaczyłam szare, pozbawione duszy i pełne złości oczy.

— Nie potrzebuję twojej pomocy, szlamo.

Jęknęłam i obserwowałam, jak wstał i znowu uderzył Rona w twarz. Poszukałam wzrokiem Harry’ego. Leczył Ginny, która skręciła kostkę.

Nie mogłam uwierzyć w to, co właśnie się stało. Wściekłość przejęła mnie i rzuciłam zaklęciem w Draco. Upadł na podłogę, po czym złapałam moich przyjaciół i razem uciekliśmy do pokoju wspólnego Gryffindoru. Nie sądziłam, że wrócę do dormitorium Prefektów Naczelnych.

****

Narracja pierwszoosobowa z perspektywy Draco

— Draco, stary. Przestań, zrobisz sobie krzywdę! — krzyknął Blaise, kiedy uderzyłem w ścianę tak mocno, że moja pięść zaczęła krwawić.

Westchnąłem głęboko i wytarłem łzy z twarzy.

— Powinieneś zobaczyć jej twarz, Blaise. Może wtedy byś zrozumiał, dlaczego próbuję się zabić — jęknąłem i znowu uderzyłem w ścianę. — Znowu ją zawiodłem! Zraniłem ją, Blaise! Obiecałem sobie, że nigdy tego nie zrobię, ale po prostu byłem taki wściekły, że zapomniałem o wszystkim i po prostu tak do niej krzyknąłem…

— Kolego, uspokój się, rozumiem cię.

Westchnąłem z przygnębieniem i usiadłem na łóżku, zasłaniając spuchniętymi dłońmi moją mokrą od łez twarz.

— Jestem cholernym tchórzem. Powinienem powiedzieć wszystkim o tym, co mnie łączy z Hermioną, a potem mógłbym ją obronić. To moja wina, Blaise. Gdybym nie był takim tchórzem... Zobacz, co zrobiłem. Nigdy nie będzie chciała ze mną rozmawiać.

Blaise poklepał mnie po plecach.

— Hermiona wybacza. Tobie też wybaczy. Kiedyś. — Przytaknąłem i ponownie wytarłem twarz. Blaise wstał i spojrzał na moje dłonie. — Chodź, musimy cię naprawić.

Poszliśmy do skrzydła szpitalnego, gdzie pani Pomfrey nie zgodziła się mi pomóc, dopóki nie wyjaśnię, co się stało. Po kilku minutach mamrotania „Przysięgam, że nic, psze pani. Czy może to pani wyleczyć?” i „Powiedz, co się stało, to wtedy pomogę!” niechętnie się zgodziła i moje rany zniknęły w mgnieniu oka.

— Pani Pomfrey? — odezwał się głos.

Ginny Weasley. Pobiegłem i zobaczyłem, że leży na łóżku. Ujrzała mnie i jej oczy się zwęziły.

— Weasley, posłuchaj…

— Masz minutę.

Opowiedziałem jej wszystko, co musiała wiedzieć o tym, dlaczego nie mogłem wtedy pomóc Hermionie i dlaczego powiedziałem to okropne słowo.

— Ona jest zdruzgotana twoją postawą. Wiele razy została tak nazwana, ale to był pierwszy raz, kiedy tak bardzo cierpiała i widziałam jej ból. — Westchnęła smutno.

Skrzywiłem się i odszedłem.

— Proszę, zaopiekuj się nią. — Odwróciłem się do Weasley, przytaknęła.

— Napraw to wszystko, dobrze?

Skinąłem głową i wróciłem do dormitorium Prefektów Naczelnych. Leżąc na kanapie, westchnąłem, po raz nie wiem który tego dnia, myśląc o dzisiejszym incydencie. Jestem idiotą.

— Wiesz co? — zacząłem, na co Blaise podniósł wzrok. — Nigdy nie pozwolę, żeby to się powtórzyło. Mam na myśli nazywanie jej Sam-Wiesz-Jak. Odtąd każdy, kto zostanie przyłapany na używaniu tego słowa, zostanie tak mocno przyduszony, że nie będzie w stanie nawet zacząć go wypowiadać. Wiesz, to dlatego, że będzie martwy.

Blaise uśmiechnął się.

— Popieram cię, przyjacielu. — Odpowiedziałem mu lekkim uśmiechem, a potem przeczesałem włosy ręką. — A teraz pytanie, w jaki sposób zamierzasz przeprosić Hermionę Granger?

****

Narracja pierwszoosobowa z perspektywy Hermiony

— Przynajmniej nikt z drużyny Gryffindoru nie musiał się wkupić, żeby wejść do drużyny — powiedziała ostro Hermiona. — Dostali się, bo mają talent.

Zadowolone spojrzenie migotało na twarzy Malfoya.

— Nikt cię nie pytał o zdanie, ty brudna, mała szlamo.

Drugi rok. Wtedy po raz pierwszy usłyszałam to słowo. Powiedział je raz, splunął je na moją twarz milion razy i teraz znowu tak mnie nazwał.

Po półtorej godziny przestałam płakać i zaczęłam wpatrywać się w mur. Cóż, był taki fascynujący. Nikomu nic nie zrobił. Nie sprawił, że się w nim zakochasz, a potem patrząc na twoją twarz, nazwał cię szlamą. Myślałam o poślubieniu tej ściany…

— Hermiono! — usłyszałam czyjś krzyk na dole. Zignorowałam to i wpełzłam do łóżka, odgryzając kawałek czekolady z Miodowego Królestwa.

Zostaw mnie w spokoju! Chcę tylko jeść mnóstwo czekolady, przytyć i umrzeć.

Usłyszałam kroki na zewnątrz i drzwi się otworzyły. Usiadłam, aby zobaczyć parę niebieskich oczu spoglądających na mnie. Weszła i się uśmiechnęłam. Celina Rei, pierwszy rok.

— Emm, Hermiono? — Przytaknęłam. — Ginny jest na dole. — To wyjaśnia krzyk. — I poprosiła mnie, żebym ci powiedziała, że jeśli nie podniesiesz swojego tyłka, wykastruje cię, rozgniecie i obedrze ze skóry, a potem przeklnie tak mocno, że…

— Okej, okej, Celino, przestań. — Popatrzyłam na nią. Wow, Gin, poprosiłaś pierwszoroczniaka o przekazanie takiej wiadomości? Zrujnowałaś jej niewinność!

— Kochanie. — Spojrzała na mnie ze smutkiem. — Czy możesz, emm, zapomnieć to, co powiedziała ci panna Weasley? Nie chcę, żeby to zepsuło twój doskonale niewinny i niestosujący przemocy umysł. — Skinęła głową. — Dziękuję, że mi powiedziałaś, Celino. Zaraz zejdę.

Patrzyłam w lustro i jęknęłam. Byłam idealną panną młodą dla trolla. Westchnęłam i spróbowałam poprawić swój wygląd. Cóż, nadal nie przypominałam dziewczyny. Nic a nic.

Niechętnie zeszłam do pokoju wspólnego i znalazłam Ginny siedzącą przy kominku. Rozejrzałam się i zobaczyłam, że jest pusto. Podeszłam do niej, co spowodowało, że zerknęła w górę, uśmiechając się.

— Kto jest szczęśliwym trollem?

— Ha ha. Zabawne. — Spojrzałam jej w oczy, a ona uśmiechnęła się bezczelnie. — Cóż, przyszłam.

— Umm, chodzi o Malfoya…

— I to jest sygnał, żeby odejść. — Westchnęłam, wprowadzając słowa w czyn. Oczywiście, będziemy rozmawiać o fretce.

— Hermiono, nie prosiłabym niewinnej dziewczyny z pierwszego roku, żeby przekazała ci moją burzliwą wiadomość, abyś mogła odejść, nawet nie pozwalając mi skończyć mówić. — Ginny wstała, oparta o bok sofy. Zapewne nadal boli ją kostka. Westchnęłam z bezradności i położyłam się na kanapie obok niej.

Odetchnęła z ulgą i usiadła. Zaczęła tłumaczyć postępowanie Malfoya. O tym, dlaczego nie mógł powiedzieć swoim przyjaciołom i dlaczego walczył z Ronem i Harrym. A gdy dotarła do momentu, kiedy nazwał mnie szlamą, jej głos się załamał.

Uniosłam brew i zapytałam, dlaczego tak powiedział.

— Nie umiem tego wytłumaczyć, a ty? Próbowałam mu pomóc. — Zaszlochałam, a łzy zaczęły kapać z moich oczu.

— Właśnie to robiłam, a on nazwał mnie szlamą.

Ginny przygryzła wargę i opuściła głowę.

— On był moim przyjacielem, Ginny. Nie… ja go kochałam — wyszeptałam. — A on mnie zawiódł. Tak samo, jak profesor Snape Lily Evans.

Wytarłam łzy płynące po mojej twarzy i Gin mocno mnie przytuliła.

— Powiedział mi, że żałuje. Był wściekły i wszystko wymknęło się spod kontroli — powiedziała, głaszcząc mnie po plecach.

Potrząsnęłam głową.

— Nie chcę jego przeprosin. Nigdy mu nie wybaczę…

— Panno Granger? — zawołała mnie uczennica trzeciego roku. — Ktoś chce się z tobą widzieć. Jest na zewnątrz, nazywał siebie Szefem Naczelnym.

Podziękowałam jej i Gin szybko poprawiła mój wygląd.

— Tylko go nie zabij. Po prostu załatw sprawy, okej?

Westchnęłam i wstałam, po czym przeszłam do wyjścia.

— Zobaczymy.

Kiedy postawiłam nogę na korytarzu, zobaczyłam go stojącego naprzeciwko mnie. Trzymał dłonie w kieszeniach i uciekał wzrokiem. Chrząknęłam i wyszeptał:

— Herm…

— Granger — przerwałam mu.

Podniósł wzrok i znieruchomiał.

— Musimy wrócić do naszego dormitorium. Dyrektorka chce z nami porozmawiać, tam.

Skinęłam głową i odeszłam szybko, zostawiając go. Wypuścił powietrze i powoli podążył za mną. Przyspieszyłam, czując na sobie jego wzrok. Dotarliśmy do otworu pod portretem, weszliśmy do środka i zobaczyliśmy dyrektor McGonagall siedzącą na kanapie z książką na kolanach. Odłożyła ją w momencie, gdy się pojawiliśmy. Kazała nam usiąść, więc ja wybrałam kanapę naprzeciwko niej, a Malfoy swój ulubiony fotel.

Pani dyrektor uniosła brwi, patrząc na nasze poczytania, ale nic nie powiedziała. Chrząknęła i posłała nam surowe spojrzenie.

— Bal jest za miesiąc. Czy już rozmawialiście o przygotowaniach?

Oboje zaprzeczyliśmy, a ona przytaknęła.

— Cóż, sugeruję żebyście, jak najszybciej się tym zajęli. Nie chcemy, żeby okazał się kompletną porażką, tak jak zeszłoroczny. — Skinęliśmy głowami. Bal zorganizowany w tamtym roku był straszny. Doszło do bójki i wszyscy się upili. Cóż, powiedzmy, że obudziliśmy się w wymiocinach. — To wszystko, co chciałam wam przekazać. Dobranoc.

Uśmiechnęła się nieznacznie i wyszła. Jęknęłam, bo zapowiadał się ciężki miesiąc z OWTM-ami i planowaniem. To będzie cud, jeśli nie zwariuję do końca tego miesiąca.

— Więc kiedy zaczniemy planować?

Zapomniałam, że Malfoy tu ciągle był.

— Powiem ci, kiedy zdecyduję — mruknęłam krótko.

Znowu między nami zapadła cisza, a ja próbowałam kontrolować siebie, żeby nie płakać i nie zamordować Malfoya. Nagle wstał, po czym poszedł na górę. Odetchnęłam z ulgą i sięgnęłam po książkę, którą zaczęłam czytać. Musiałam przestać o nim myśleć.

Po kilku minutach wrócił.

— Przepraszam.

— Odejdź.

— Przepraszam.

— …

— Hermiono, ja naprawdę, naprawdę przepraszam.

— Malfoy.

— No weź! Nie mówimy do siebie po nazwisku.

— Malfoy.

— Draco.

— Malfoy.

— Draco.

— Draco.

— Tak?

— Trzy słowa. Daj. Mi. Spokój.

— Nie zrobię tego, dopóki mi nie wybaczysz.

— Dlaczego chcesz, żebym ci wybaczyła? Nie sądzę, że tego potrzebujesz, w końcu jestem szlamą.

— …

— Dlaczego ściskasz tę poduszkę?

— Ponieważ nie mogę cię hamować.

— Czekaj, próbujesz przeprosić, a teraz chcesz mnie hamować? To by było na tyle, daj mi spokój, Malfoy. Po prostu nie zbliżaj się do mnie. — Wstałam i poszłam na górę.

Draco jęknął i opadł na kanapę.

— Kiedy ona mi wybaczy?

Czytaj dalej →

____________

Witajcie :) W sobotnie przedświąteczne popołudnie publikuję kolejny rozdział historii. Niestety między naszą parką znowu nie dzieje się najlepiej. Zapewne jesteście ciekawi, jak długo to potrwa. Cóż, wszystko wyjaśni się w kolejnych rozdziałach. Jestem ciekawa, co myślicie o tej części. Tradycyjnie proszę o komentarze dotyczące treści, a nie pytania o kolejną publikację. Pod rozdziałem 8 wyjaśniłam swoją obecną sytuację, więc proszę o odrobinę cierpliwości.

Korzystając z okazji, chciałam wszystkim swoim czytelnikom złożyć najlepsze życzenia świąteczne: zdrowych, wesołych, radosnych świąt Wielkanocnych, spędzonych w gronie najbliższych! Nie żałujcie wody w Lany Poniedziałek! W końcu jest raz do roku ;) Wszystkiego najlepszego!

To tyle ode mnie. Komentujcie i oceniajcie. Udanych świąt i miłego tygodnia. Enjoy!