Rozdział 20: Śmierć Dumbledore’a

To już dziś, myślę, gdy stoję przed kamiennym gargulcem w poniedziałkowy wieczór. Harry znajduje się po mojej prawej stronie, a Draco po lewej. Ron został, aby zabrać nasze kufry i upewnić się, że wszyscy są bezpieczni.

Draco chwyta nie za rękę i patrzę na jego szare oczy. Powoli zwalniam oddech i zerkam na strażnika.

— Cytrynowe dropsy — mówię.

Posąg odsłania kamienne schody. Harry wchodzi pierwszy do gabinetu dyrektora. Na biurku leżą trzy ciemne, drewniane pudełka.

— Dobry wieczór — wita się Dumbledore. — Wszystko idzie zgodnie z planem. Snape przybędzie później z kilkoma zwolennikami, którzy chcą uratować horkruksy. Do tego czasu, pan Malfoy i jego matka będą ukryci w domu. Czy macie trzy fiolki, panie Potter?

Harry kładzie je na biurku. Każda zawiera gęstą, przejrzystą ciecz, przesyconą zielenią.

— Mamy godzinę, zanim zaczniemy. Cytrynowego dropsa?

Kręcimy głowami.

— Panie Potter, możemy zamienić słówko? — pyta mężczyzna, zapraszając chłopaka na kanapę w kącie.

— Jak myślisz, co to ma oznaczać? — pyta mnie Draco.

— Pożegnanie — szeptam.

Siedzimy przez chwilę w niekomfortowej ciszy, dopóki nie dołącza do nas Harry.

— Malfoy, twoja kolej — mówi niedbale Harry, chociaż jego mina zdradza napięcie, którego wcześniej nie było.

Draco wydaje się być zszokowany, ale mimo wszystko wstaje i podchodzi do dyrektora. Wybraniec ściska moją dłoń, gdy siedzimy obok siebie.

— Hermiono — mamrocze Draco, gdy wraca. Zmieniam go obok staruszka.

— Panno… Czy masz coś przeciwko, żebym mówił do ciebie Hermiono? — pyta, a ja potrząsam głową, nie mogąc wykrztusić słowa. Uśmiecha się do mnie. — Hermiono, tak mi przykro z powodu tego, że urodziłaś się, aby uratować czarodziejski świat, który nie zawsze był dla ciebie dobry. I za wyzwania, które jeszcze przed tobą. Chciałbym móc cię odciążyć, ale tak jak Harry, nie mogę cię ochronić przed wszystkim. Dziękuję, że dałaś nadzieję staremu czarodziejowi. Dziękuję za wszystko, co zrobiłaś. Mamy u ciebie dług.

— Profesorze — mówię cicho, starając się nie płakać.

— Dbaj o siebie — szepta, podając mi rękę, gdy wstaje.

— Dziękuję za wszystko profesorze, za wszystko — odpowiadam, przyjmując ją. Prowadzi mnie z powrotem do biurka i siadam między chłopakami.

— Myślę, że będziemy potrzebowali trochę szczęścia — oświadcza Dumbledore, podając nam fiolki ze złotym płynem. Wypijamy Felix Felicis.

Zegar wybija 22:15.

Dumbledore wywija różdżką skomplikowany wzór, mamrocząc zaklęcie, którego nie rozpoznaję. Na biurku pojawia się mgliste kółko, a w jego granicach korytarz dworu. Widok przesuwa się do przodu, a następnie skręca za róg. Biała dłoń z długimi palcami zwija się w pięść i puka do drzwi.

— Wejść — oświadcza przeszywający głos Narcyzy Malfoy. Przechodzimy przez otwarte drzwi, a w lustrze dostrzegamy odbicie Snape’a.

— Widzimy przez jego oczy? — pytam Dumbledore’a, a on przytakuje.

— Severusie. — Narcyza wita go pocałunkiem w policzek. — Myślałam, że będziesz się przygotowywał z innymi.

— Jestem gotowy, za dwadzieścia pięć minut wyruszamy do Hogwartu — oświadcza Snape.

— Upewnij się, że Draco będzie bezpieczny — prosi.

— Właśnie dlatego tu jestem.

— Coś nie tak?

— Draco cię potrzebuje.

— Nie wolno mi wyjechać, wiesz o tym. — Narcyza patrzy, marszcząc brwi, a Snape delikatnie dotyka jej ramienia.

— Mogę cię do niego zabrać — mówi cicho.

— Severusie — jęczy kobieta, a jej głos waha się między naganą a błaganiem.

— Draco cię potrzebował i tak jest także teraz. Będzie w wielkim niebezpieczeństwie, jeśli nie pójdziesz ze mną właśnie w tym momencie — odpowiada Snape niemal rozkazująco.

— Ale Czarny Pan…

— Lub twój syn? Co wybierasz?

Oczy Narcyzy zwężają się.

— Jak śmiesz o to pytać? — pęka. — Zabierz mnie do niego.

Po jej słowach w wyniku jednego machnięcia różdżki ubrania i potrzebne rzeczy wlatują do małej torby. Snape zamyka ją i wraz z kobietą wchodzi do kominka.

— Hogwart, gabinet dyrektora — woła Snape w płomieniach. Na twarzy kobiety pojawia się szok, zanim znikają w zieleni.

~*~*~*~*~*~

Kiedy pani Malfoy pojawia się w gabinecie, Dumbledore szybko do niej doskakuje, łapiąc zanim upadnie. Usadza ją na krześle, asekurując. Wręczając Draco torbę i różdżkę matki, mówi:

— Najlepiej będzie, jeśli potrzymasz to przez chwilę.

— Draco, co tu się dzieje? — skrzeczy pani Malfoy.

— Ratuję cię — odpowiada surowo Draco, ale uśmiecha się ironicznie do aktualnej sytuacji.

— Harry. — Dumbledore odciąga go na bok. Czarna różdżka leży na jego otwartych dłoniach. — Harry Jamesie Potterze, ja Albus Percival Wulfric Brian Dumbledore, przekazuję ci tę różdżkę z własnej woli, abyś mógł być jej panem. — Mężczyzna wskazuje na różdżkę i Harry ją bierze. Kłębiąca się w niej magia opada na pomieszczenie, sprawiając, że włosy jeżą się na karku.

— Co ty zrobiłeś? — szepta pani Malfoy. Dumbledore spogląda na zegar.

22:45

— Już czas — mówi, a Harry, Draco i ja bierzemy po buteleczce jadu bazyliszka.

— Draco, musimy uciekać w tej chwili — rozkazuje pani Malfoy.

— Nie, matko — odpowiada.

— Musimy wrócić — błaga kobieta. Draco otwiera pudełko przed sobą. Medalion Slytherina leży na czarnym aksamicie. Odkorkowuje fiolkę i wlewa całą zawartość na medalion. Wrzask wymieszany ze spalaniem się medalionu, przeszywa powietrze w gabinecie. Draco spogląda na przerażoną twarz swojej matki, robiąc upartą minę.

— Teraz nie możemy wrócić — mówi po prostu. Kobieta odczytuje adres z pergaminu, który jej pokazuje.

— Stworku — woła Harry. Skrzat pojawia się z trzaskiem, uśmiechając się.

— Tak, panie? — pyta radośnie.

— Zabierz do domu Draco i panią Malfoy, proszę. Ukryj ich w bezpiecznym miejscu i nie pozwól pani Malfoy wyjść z domu — rozkazuje Wybraniec.

— Tak, panie — odpowiada Stworek, kłaniając się nisko. Bierze za ręce panią Malfoy i Draco, po czym cała trójka znika.

— Panno Granger — mówi Dumbledore.

Otwieram pudełko leżące po lewej stronie biurka. Lakierowane drewno jest miękkie w dotyku. Koniuszki moich palców wyczuwają magię bijącą od niego. Pudełko otwiera się ze zbyt dużą swobodą. Na czarnym, aksamitnym materiale leży Diadem Ravenclawu. Kusi mnie, aby go dotknąć, ale ustawiam swoją tarczę i otwieram fiolkę.

— On cię nigdy nie pokocha — syczy diadem. — Nikt nigdy cię nie pokocha. Będą cię wykorzystywać, dopóki nie dostaną tego, czego chcą, a potem odtrącą cię, jak szlamowatą dziw…. Ahhhh — Wyszeptane słowa zamieniają się w pisk, gdy oblewam horkruksa trucizną. Robię krok w tył, patrząc na dyrektora.

Dumbledore uśmiecha się i spogląda na zegar.

23:00

— Dumbledore, już są — oświadcza jeden z mężczyzn na obrazie.

— Harry. — Dyrektor wskazuje ostatnią skrzynkę. Wybraniec otwiera ją, aby zobaczyć Puchar Hufflepuffu. Ściska mocno fiolkę, wpatrując się w głębię pudełka.

— Dla Syriusza — szepta Harry i oblewa trucizną puchar. Ten sam nieludzki krzyk przelatuje przez pomieszczenie, po czym następuje niesamowita cisza. Pod nami słychać kroki, a Dumbledore posyła mi ostatnie spojrzenie. Jeden ruch jego dłoni sprawia, że ja i Harry znajdujemy się w kącie. Na dodatek okrywa nas peleryną niewidką.

— Wybaczcie mi — mamrocze mężczyzna. Siada za biurkiem, gdy otwierają się drzwi.

Pierwszy wchodzi Snape, za nim Bellatrix Lestrage, Rodolphus Lestrage, Alecto i Amycus Carrow i Fenrir Greyback. Bellatrix paraduje do Dumbledore’a, który nie zmienia swojego położenia.

— Gdzie jest szlama, staruchu? — pyta emanując pewnością siebie, siadając na biurku.

— Panna Granger odeszła, przepraszam, że muszę cię o tym poinformować — odpowiada spokojnie dyrektor. — Radziłbym, abyście w tej chwili opuścili zamek.

— Ty… — Bella odsuwa się, aby wymierzyć w niego różdżką, lecz w porę uniemożliwia jej to Snape.

— Co ci mówiłem? — warczy Severus. — Nie możesz używać magii, dopóki są tu rzucone zaklęcia osłaniające. Chyba że chciałabyś być tu zamknięta do momentu, aż zjawią się aurorzy.

— Stary głupiec powinien być nauczony co najmniej dwóch rzeczy. — Kobieta przewraca oczami i odwraca się.

— Och, Bellatrix, byłaś taką wielką czarownicą, z wielkimi możliwościami zanim zamieniłaś się w żądną władzy czarownicę półkrwi — mówi Dumbledore.

— Jak śmiesz — wścieka się Bella, gdy Snape po raz kolejny uniemożliwia jej jakikolwiek ruch.

— Już skontaktowałem się z władzami, zaraz tu będą, więc zapewne już nadszedł czas, aby się z tym pogodzić — ogłasza dyrektor.

— Niech przyjdą — syczy z radości Bellatrix.

— Musimy iść — prosi Amycuc Carrow, niespokojnie rozglądając się po pokoju.

— Severusie — szepta Dumbledore. — Proszę…

— Avada Kedavra — mówi cicho Snape, a śmiercionośny zielony promień uderza w dyrektora szkoły. Harry wciąż jest blisko mnie, ale czuję, że magia zanika. Chwytam za różdżkę i rzucam na niego zaklęcie niewidzialności.

— Chodźmy — warczy Snape na radosnych śmierciożerców z chichoczącą Bellatrix w roli głównej. Czekam, aż ich kroki całkowicie ucichną, po czym zrzucam pelerynę niewidkę.

— Uciekli? — pytam portrety.

— Właśnie przekraczają granice — odpowiada ten sam dyrektor, co poprzednio. — Jeden zniknął, Severus nie będzie w stanie dłużej otwierać bramy.

— Dziękuję — mówię, zanim odwracam się do Harry’ego i anuluję zaklęcia. Stoi tam przez chwilę, zanim opada na ziemię.

— Odszedł — szepta, szeroko otwierając oczy. Patrzy na martwego dyrektora, a potem na mnie. — Dumbledore nie żyje.

Pędzę w kierunku przyjaciela i otaczam go ramionami.

— Wiem, przepraszam — powtarzam w kółko, gdy oddech Harry’ego zamienia się w szloch.

Zostajemy tam przez jakiś czas, płacząc i przytulając się, opłakując śmierć wielkiego człowieka. Gdy zegar wybija, spoglądam w górę.

23:30

— Musimy iść — mówię cicho.

— Hermiono? — Powoli ciągnę go za ramię.

— No chodź.

Pozwala mi zaprowadzić się na korytarz na siódmym piętrze. Na zewnątrz stoi Ron i Luna z naszymi kuframi. Luna podbiega do nas i mocno obejmuje Harry’ego, a ja podchodzę do Rona.

— Hermiono? — pyta, a ja w odpowiedzi potrząsam głową.

— Musimy iść — oświadczam, stając przy ścianie. Pojawiają się drzwi. Przechodzimy przez nie i otwieramy obraz, wiszący na końcu. Czaruję kufry, aby przemieszczały się za nami, po czym pomagam Ronowi, Lunie i Harry’emu.

— Do zobaczenia — szeptam i niknę w ciemności.

~*~*~*~*~*~

Po czterdziestu pięciu minutach wędrówki, jestem strasznie zmęczona, ale mam pewność, że opuściliśmy Hogwart. Ustawiam kufry i grupa zatrzymuje się. Przez całą drogę nic nie mówiliśmy.

— Stworku — szepta Harry.

Momentalnie pojawia się skrzat, wpatrując się w swego pana.

— Zabierz nas do domu — mówi, a stworzenie przytakuje i zabierając nas na dwie tury, wreszcie jesteśmy w domu Blacków.

Draco wchodzi do pokoju, kierując się do mnie. Jego uścisk, przynosi mi wielką ulgę.

— Martwiłem się — szepta. — O północy mijał termin i bałem się, że przysięga… ale już jesteś.

— Odszedł — mamroczę.

— Wiem.

— Co do cholery on tutaj robi? — krzyczy Ron. Wysuwam się z uścisku Draco i staję między nim a różdżką rudzielca.

— Ron — warczy Harry. Weasley rozgląda się między mną, Harrym i Draco, nie opuszczając różdżki.

— Jaką figurą byłem ja, gdy na pierwszym roku graliśmy w szachy? — pyta mnie.

— Koniem — odpowiadam.

— Jaką była Hermiona? — pyta Ron Harry’ego.

— Wieżą — odpowiada Wybraniec. Ron obniża swoją różdżkę.

— Chcę uzyskać kilka cholernych odpowiedzi — oświadcza, a Harry wzdycha.

— I będziesz je miał — mówię. — Ale to długa historia, więc teraz chodźmy spać. Porozmawiamy jutro.

Ron niechętnie się zgadza. Stworek umieszcza nasze kufry w odpowiednich pokojach i szykujemy się do snu.

Czytaj dalej →

__________

Witajcie :) w ten niedzielny słoneczny dzień publikuję kolejny rozdział tłumaczenia. Zapewne jesteście zaskoczeni jego treścią. Cóż, autorka najwyraźniej chciała trochę podkręcić tempo akcji. Oczywiście jestem ciekawa Waszych reakcji, więc komentujcie, to naprawdę daje energii do dalszego tłumaczenia.

Teraz mam trochę zawirowań w życiu, więc ciężko powiedzieć cokolwiek o kolejnych publikacjach. Musicie po prostu uzbroić się w cierpliwość, o ile jeszcze ją macie, bo ostatnio często wystawiam Was na próbę.

Tyle ode mnie. Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia! Enjoy!