Rozdział 13: Wygrawerowana Nienawiść

Ktoś krzyknął, przerywając napięcie grozy, które ogarnęło nauczycieli i uczniów. Te dzieci, które były najbliżej drzwi, skierowały się w ich kierunku, ale zaklęcie jednego z zamaskowanych Śmierciożerców odcięło im drogę ucieczki.

Zapanował chaos. Wielka Sala była pełna krzyków i błysków światła. Hermiona wstała szybko, ale ławka, w której siedziała przewróciła się nagle i runęła na kolana. Co się działo? Jak…? Otworzyła oczy, aby zobaczyć swój tornister i różdżkę wypadającą z kieszeni. Chwyciła ją mocno i wstała.

- Harry? Ron? - krzyknęła, ale zgubili się w chaosie. Ogarnął ją strach. Co jeśli są ranni? Leżą gdzieś ranni? Umierający? Co jeśli nie żyją? Co jeśli…?

Ale nie było czasu na strach. Po jej prawej stronie stał Śmierciożerca, który swoją różdżką wskazywał Puchonkę z pierwszego roku.

- Petrificus Totalus! - krzyknęła i mężczyzna runął na podłogę. - Biegnij! - nakazała przerażonej dziewczynie i ruszyła do walki ze sługami Voldemorta. Mieszanina nienawiści i adrenaliny pulsowała w jej żyłach. Za nią, druga zamaskowana postać budziła nieprzytomnego partnera przeciwzaklęciem.

Hermiona zauważyła, że wbrew wszystkiemu co dzieje się wokół, Hogwart wygrywał. Śmierciożercy znali wiele zaklęć, ale nie mieli przewagi liczebnej. Nie docenili Hogwartu. Nie przypuszczali, że uczniowie będą walczyć. Na jej twarzy pojawił się ponury uśmiech i ruszyła w wir walki.

Wokół niej latały zaklęcia i przeciwzaklęcia. Rzuciła Stupefy! w Śmierciożercę, uwalniając jego ofiarę od klątwy Cruciatus. Rozejrzała się za przyjaciółmi. - Harry? Ron? - krzyknęła - Draco? Lavender? Parvati? Najbardziej martwiła się o Harry’ego - jego w szczególności Voldemort chciał zabić. Ale teraz zdała sobie sprawę, że Draco także może być w wielkim niebezpieczeństwie. Czy jego ojciec nie będzie próbował go zabić? - Harry? Draco? - krzyknęła znowu. Ale nie widziała żadnego z nich. Ze złością rzuciła zaklęciem w Śmierciożercę i pobiegła dalej.

Minutę później zobaczyła Draco. Był oparty o ścianę, na altanie, tak że nie było go widać, chyba że patrzyło się pod kątem prostym. Patrzyła, jak niemal leniwie machnął różdżką i Śmierciożerca spadł na podłogę. Wyglądał, jakby dobrze się bawił. Typowy Draco. Uśmiechnęła się do siebie i przyśpieszyła. Jego oczy zaświeciły się, kiedy ją rozpoznał.

- Hermiona - powiedział. - W porządku? Przesunął się w bok, aby mogła się ukryć. Odwrócił się do niej, światło za nim świeciło przez jego posrebrzane włosy i cieniowaną twarz.

- Czuję się dobrze - zapewniła. - A ty? Wiesz jak Śmierciożercy się tu dostali? Widziałeś Harry’ego lub Rona? Czy z nimi w porządku?

Altana była większa niż się wydawało, mogłaby służyć za mały pokój, gdyby dodano drzwi. Nagle przypomniała sobie Historię Hogwartu, gdzie pisało, że takie altany są z każdej strony Wielkiej Sali. Powszechnie służyły do ukrywania tajemnych przejść w zamku. Jedno było pewne - to było świetne miejsce do ukrycia się i atakowania przeciwników.

Draco spojrzał lekko zirytowany. - Widziałem ich minutę temu, wyglądali dobrze, więc nie panikuj. Jeśli chodzi o Śmierciożerców, to nie wiem. Musieli złamać zaklęcia powstrzymujące teleportację.

Stali razem kilka minut, ukryci we wnęce i rzucali zaklęcia na każdego, kto znalazł się wystarczająco blisko. Wielu Śmierciożerców zostało oszołomionych ich zaklęciami. Niestety słudzy Czarnego Pana znali zaklęcie Enervate, które szybko budziło nieprzytomnych towarzyszy i atakowali z coraz większą zawziętością.

- Żałuję, że nie wziąłem… - zaczął Draco, ale nagle się zatrzymał.

- Czego nie wziąłeś?

- Och, nic takiego - powiedział. Hermiona wiedziała, że to zdecydowanie coś ważnego, ale on nie chciał jej powiedzieć. - Tylko… coś, co może cię ochronić, ale tylko wtedy, gdy trzymasz to w ręce - wyjaśnił.

Hermiona postanowiła przyjąć to za odpowiedź, wiedząc, że było bardzo mało prawdopodobne, że Draco powie jej dokładniej o co chodzi.

Ale wtedy usłyszała inny głos, podobny do Dracona, ale mroczniejszy i straszniejszy. Draco odwrócił się gwałtownie. Tuż przy drzwiach ich altany stał Lucjusz Malfoy.

Podniósł różdżkę, tak samo leniwie jak Draco, gdy atakował Śmierciożerców parę minut temu. Zanim zdążyła zareagować, rozbroił ją. Patrzyła smutno za swoją różdżką w rękach Lucjusza. Mogła jedynie polegać na Draco…

- Synu - powiedział mężczyzna, głosem, w którym nie było pogardy i obrzydzenia, a jedynie proste potwierdzenie rzeczywistości.

- Ojcze - oznajmił Draco ostrożnie. Zauważyła, że mocniej zacisnął różdżkę, jego palce były niemal białe.

Lucjusz zaśmiał się, robiąc krok do altany. Draco cofnął się, jak najdalej od niego. - Muszę przyznać, że moja pierwsza reakcja na temat twojej małej… przygody… była taka, że zbuntowałeś się przeciwko naszej stronie. - Jego głos był zimny i okrutny. - Ale potem zrozumiałem twój ukryty motyw. - Hermiona zmarszczyła brwi. Ukryty motyw? - Muszę pogratulować ci przebiegłości Draco. Czarny Pan będzie miłosierny. Teraz chodź ze mną i walcz po naszej stronie. Zwycięskiej stronie.

Wyciągnął rękę w kierunku swego syna. Hermiona przypomniała sobie moment z pierwszego roku kiedy Draco dokładnie w taki sam sposób próbował przeciągnąć Harry’ego na złą stronę. Chłopcy byli tak różni, brunet i blondyn, miły i okrutny.

Ale wszystko się zmieniło. Dwóch mężczyzn naprzeciwko niej wyglądało niemal identycznie. Obaj bladzi z identycznym kolorem włosów i oczu. Ale była między nimi różnica. Oczy Lucjusza były takie same jak Dracona, takie jak kilka tygodni temu, gdy spojrzała w oczy chłopaka - zimne jak lód. Jednak oczy Draco zmieniły się od tamtego czasu. Mimo, że ich nie widziała, wiedziała jak wyglądają. Było w nich więcej ciepła i chłopak był łagodniejszy. Opuszczona dłoń Draco drgała przy jego boku. Nie rób tego - pomyślała. - Nie podawaj mu jej…

Cofnął się. - Myślę, że będę walczył po stronie szkoły, ale dzięki. - Podniósł różdżkę, ale Lucjusz był szybszy. Różdżka Draco znalazła się w ręce Lucjusza. Hermionie zrobiło się niedobrze ze strachu. Co teraz?

- To było głupie - powiedział Lucjusz szeptem. Machnął różdżką i Draco przeleciał w powietrzu, po czym upadł boleśnie na ścianę i zsunął się na podłogę. Hermiona westchnęła, chciała pomóc chłopakowi, ale bała się poruszyć. Jej jęk przyciągnął uwagę Lucjusza.

- Oczywiście. Szlama. - Zmrużył oczy, podniósł różdżkę i zanim dziewczyna zdążyła zareagować, poczuła ból wywołany klątwą Cruciatus. Słabo pamiętała to uczucie z porwania, jednak wspomnienia a rzeczywistość to dwie różne rzeczy. Poczuła ból, jakby płonących noży przecinających jej ciało. To bolało, bardzo bolało. Chciała, żeby przestał.

Usłyszała niski, spokojny głos. - Zostaw ją w spokoju.

Ból zniknął. Otworzyła oczy i zobaczyła Draco, który leżał na podłodze tam gdzie spadł, próbując się podnieść. Oczy Lucjusza zwęziły się, kiedy spojrzał na syna.

- Troska sprawia, że jesteś słaby. - Syknął i rzucił nim o kolejną ścianę. Ledwie spadł na podłogę, a znów został wyrzucony w powietrze, tym razem przeleciał blisko Hermiony. Upadł prawie na dziewczynę i ta odruchowo go złapała.

Lucjusz rzucił im mordercze spojrzenie. - Więc mój syn zadaje się ze szlamami i wielbicielami mugoli. - Splunął. - Crucio! - Hermiona skrzywiła się, spodziewając się, że kolejna klątwa jest skierowana na nią, ale była dla Draco, którego twarz wykrzywiła się z bólu. Nie krzyczał.

Zacisnęła rękę wokół chłopaka. Jego twarz wykrzywiała się z tak silnego bólu, że nie umiał tego ukryć. Bolał ją ten widok. Wyglądał tak niewinnie, tak młodo jak cierpiał. Ale musiała na to patrzeć, bo gdyby nie to, musiałaby spojrzeć w oczy jego ojca, przepełnione nienawiścią. Chciała to zapamiętać. Co potrafił robić własnemu synowi… jak go torturował. Chciała zapamiętać dokładnie wyraz twarzy Draco, tak dokładnie, jak pamiętała zło Śmierciożerców. I patrzyła, grawerując jego twarz w swoim umyśle, mimo, że rozdzierało to jej serce.

Minuty mijały i złość została zastąpiona zmartwieniami. Długie użycie klątwy Cruciatus może spowodować szaleństwo, a nawet śmierć. Ile jeszcze Draco jej w stanie znieść?

- Zabijesz go - powiedziała, patrząc po raz pierwszy w kierunku Lucjusza. Jej głos, zaskakujący nawet dla jego właścicielki był pełen bólu i nienawiści, przerwał subtelną ciszę, która zapanowała w altanie. Milczenie łączyło się z płaczem i krzykami z zewnątrz, a także westchnieniami bólu, których Draco nie był w stanie stłumić.

- Wiem, kiedy przestać - powiedział Lucjusz spokojnie. - Jednakże, twoja troska jest… wzruszająca. - Splunął, z wyrazem w oczach, który mówił jej, że wcale tak nie myśli. Skuliła się z dala od niego, odwracając głowę do Draco. No dalej, Draco. Dasz radę. Nie poddawaj się. Była zaskoczona, gdy poczuła łzę spływającą po jej policzku. Otarła ją szybko, zanim Lucjusz mógłby ją zobaczyć.

Wydawało się, że w altanie zapanowała ciemność. Draco pół leżąc w jej ramionach, cierpiał atakowany Cruciatusem. A potem wieczność się skończyła i chłopak został uwolniony z bólu. Jego oddech był szybki i płytki. Zamrugał oczami i otworzył je. Dziewczyna uśmiechnęła się z ulgą. Jej oczy były pełne troski, a on powoli wracał do siebie. Wydawało się, że mówi Już w porządku. Dam radę.

Lucjusz stał, obserwując ich zmrużonymi oczami. Draco spojrzał w jego kierunku, marszcząc brwi i spróbował usiąść. Oparł się o kamienną ścianę.

- Chciałbym zaprosić twoją szlamowatą przyjaciółkę na kolejne sesje tortur do Malfoy Manor - zaczął uśmiechając się złośliwie - ale obawiam się, że nie mamy na to czasu. Pożegnaj się Draco. - Uniósł różdżkę, jego oczy błyszczały złem. - Avada…

To co stało się w tym momencie, nigdy nie było jasne dla Hermiony. Ale kiedy otworzyła oczy, zauważyła Draco na pół klęczącego między nią a swoim ojcem, na linii zaklęcia uśmiercającego. Dyszała z szoku, a kiedy zrozumiała, że żyje, obejrzała się przez ramię.

Lucjusz leżał nieprzytomny na podłodze, a w drzwiach stała znajoma ruda postać.

- Ron! - powiedział jej głos, dziwnie wysoki i niestabilny. - Uratowałeś nas!

Wbiegł do środka i uklęknął obok niej. - W porządku?

- Ja… ja czuję się dobrze. - Utkwiła wzrok w Draco, który spojrzał na nią dziwnie zdrętwiałymi oczami. Wyglądał tak, jakby nie rozumiał co się dzieje. Był bardzo blady.

- Draco? - zapytała.

- Ja… - zaczął, ale nagle zachwiał się w miejscu. Wyciągnął rękę, żeby nie stracić równowagi. - Ja… - Prawie z wdziękiem, upadł na podłogę. Hermiona zdążyła złapać go za głowę, zanim uderzył w kamień.

Ron spojrzał na nią pytająco. - Cruciatus. - powiedziała niskim głosem. Ron skinął głową, a Hermiona delikatnie wciągnęła głowę Draco na kolana. - Co teraz? - zapytała cicho.

- Uczniowie pierwszego i drugiego roku pilnują nieprzytomnych Śmierciożerców. Wezmę go tam - powiedział Ron, rzucając spojrzenie pełne nienawiści w stronę Lucjusza.

- Dobrze. Ale wyjmij nasze różdżki z jego kieszeni. Zostanę tu z Draco i będę atakować każdego, kto będzie stał zbyt blisko. - Posłała mu smutny uśmiech.

- Jesteś pewna? - powiedział Ron niepewnie. Był zmartwiony. - Byłoby lepiej, gdybyś wyszła i walczyła na zewnątrz…

- Nie mogę go zostawić samego. Nie martw się, dam sobie radę.

Ron lewitował nieprzytomnego ojca Draco i podał Hermionie różdżki. Wyszedł, ledwo dając jej czas na - Dziękuję!

Dziewczyna przesunęła się bliżej wejścia, ostrożnie, tak aby nie zranić Draco. Mimo nieprzytomności, wyglądał na zmartwionego. Jego srebrne włosy spadały na twarz. Delikatnie je odsunęła. Jego skóra była miękka, a włosy lekkie jak piórko. Na jego włosach były krople krwi.

Westchnęła i wyjrzała na zewnątrz. Wyglądało na to, że szkoła wygrywa. Nie widziała, żadnych cierpiących uczniów na podłodze. To były ciężkie chwile dla Śmierciożerców, którzy mieli problemy z zachowaniem przytomności i z prawidłowym rzucaniem zaklęciami. Kiedy tak patrzyła, zdała sobie sprawę, że szkoła wygrywa, bo wszyscy współpracują. Ślizgoni mieli bardzo sprytne pomysły na łapanie Śmierciożerców. Hermiona założyła, że to oni wymyślili, żeby uczniowie pierwszego i drugiego roku pilnowali nieprzytomnych Śmierciożerców. Krukoni wykorzystywali swoją inteligencję w planowaniu, zwłaszcza w momentach gdy coś szło nie tak jak powinno. Zawsze mieli w zanadrzu jakieś mądre zaklęcie. Puchoni i Gryfoni lojalnie i dzielnie walczyli dla szkoły, zawsze gotowi do podejmowania ryzyka, realizowali wymyślone plany. A kiedy coś nie wychodziło, byli tymi, którzy stali na linii ognia i atakowali zawzięcie. Nauczyciele biegali, pomagając gdy coś szło nie tak i walczyli tak mocno, jak tylko mogli. I to działało. Razem, byli znacznie groźniejszym przeciwnikiem niż gdyby każdy dom walczył osobno.

Walka trwała jeszcze około dziesięciu minut, Hermiona oszołomiła przyzwoitą liczbę Śmierciożerców, zanim Draco się obudził.

- Dobrze się czujesz? - zapytała.

- Tak myślę - odpowiedział. Próbował wstać, ale jego ręka zdrętwiała i opadł na kolana. - Najwyraźniej nie. - Musiała wyglądać na zmartwioną, bo dodał - Ale nie martw się, będzie dobrze. Muszę trochę odpocząć. A z tobą w porządku?

- Czuję się dobrze - powiedziała z uśmiechem.

Minuty mijały, a obserwowali szaloną walkę. Hermiona co jakiś czas rzucała zaklęcia w Śmierciożerców.

- Gdzie jest moja różdżka? - zapytał Draco. Dała mu ją, obserwując, jak jego ręka robi się sztywna.

Usiadł elegancko, mimo siniaków i skaleczeń od ścian oraz tępego bólu w kościach, będącego pozostałością po Cruciatusie. Hermiona uśmiechnęła się do siebie, ciesząc się, że Draco pozostał taki sam jak wcześniej. Usiedli koło siebie, robiąc co tylko się dało, aby Hogwart wygrał walkę. Kiedy rozmawiali, mówili spokojnymi głosami.

- Wiesz… to z twoim ojcem? Kiedy próbował mnie zabić, a ty…

- Tak?

- To było bardzo odważne.

- Odważne? To był bardziej… odruch.

- Nadal uważam, że to było odważne.

Bitwa trwała, kolorowe zaklęcia latały w powietrzu. Śmierciożercy powoli się poddawali. Zostało czternastu… trzynastu… jedenastu. Stało się oczywiste, że słudzy Voldemorta nie wygrają, a ta świadomość sprawiała, że uczniowie walczyli z większą determinacją. A potem, tak nagle jak przybyli, każdy ze Śmierciożerców zniknął.

Wygrali.

Wielka Sala milczała, dopóki wszyscy nie zdali sobie sprawy, co się stało. A potem wszyscy zaczęli krzyczeć na raz. Uśmiechy, krzyki i radosny śmiech było słychać wszędzie.

Hermiona i Draco wyszli razem z altany, torując sobie drogę przez tłum, który teraz był jeszcze bardziej chaotyczny niż podczas walki. Na szczęście Harry i Ron ich zobaczyli i podbiegli do nich.

- Hermiona, jesteś cała!

- Mówiłem ci, że z nią dobrze…

- Martwiłem się po tym jak Ron powiedział mi co się stało!

Nie mieli szansy na rozmowy, ponieważ Dumbledore stanął na jednej z ławek i uciszył tłum jednym gestem.

- Po pierwsze muszę zapytać, czy ktoś został poważnie ranny albo martwy? - zapytał, patrząc poważnie. Hermiona spojrzała na Draco, zastanawiając się, czy chce iść do skrzydła szpitalnego, ale delikatnie dał jej do zrozumienia, że nie chce.

Nikt się nie odezwał i Dumbledore uśmiechnął się szeroko. - Dobrze. Dzisiejszy dzień, jak wszyscy wiemy, jest nie tylko sprawdzianem naszej magii i inteligencji, ale także naszej jedności i współpracy. Nie udałoby nam się wygrać, gdyby nie to, że potrafiliście odłożyć na bok różnice w trosce o Hogwart i walczyć ramię w ramię z tymi, którzy kiedyś byli naszymi wrogami. - Hermiona mogłaby przysiąc, że w tym momencie dyrektor spojrzał na nią.

- Przypominam wam wszystkim, Gryfoni i Ślizgoni, Puchoni i Krukoni, że jesteście przede wszystkim uczniami Hogwartu, a ci którzy sobie wzajemnie nie pomagali, prawdopodobnie nie przetrwali. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Jestem pewien, że teraz wszyscy chcecie się zrelaksować. Dlatego dzisiejszy dzień jest wolny od zajęć. Wracajcie do swoich pokoi wspólnych. Pani Pomfrey, jeśli byłabyś taka miła i odwiedziła każdy z pokoi wspólnych, aby upewnić się, czy rzeczywiście nie ma żadnych urazów?

Uczniowie śmiali się od ucha do ucha, a potem wylewali się przez drzwi Wielkiej Sali niczym powódź. Dumbledore wraz z nauczycielami rozmawiali o powolnym procesie przywrócenia szkoły do porządku. Wielka Sala była w tragicznym stanie, a oddziały teleportacyjne trzeba przebudować.

- Myślisz, że dasz radę samodzielnie wrócić do pokoju wspólnego Ślizgonów? - zapytała Hermiona Draco, wiedząc, że pewnie martwi się niepotrzebnie.

- Poradzę sobie - zapewnił.

Ktoś, kto brzmiał podejrzanie jak Fred Weasley krzyknął - Impreza w pokoju wspólnym Gryfonów!

Draco uśmiechnął się do niej. - Idź się bawić. Dam sobie radę.

Hermiona spojrzała wątpliwie, ale odwróciła się i wyszła razem z Ronem i Harrym. Czuła wewnętrzny smutek. Kiedy dotarła do drzwi, odwróciła się i posłała mu promienny uśmiech.

On także się uśmiechnął i powoli ruszył do swojego pokoju wspólnego.

Czytaj dalej →

__________

Witajcie :) Tak jak obiecałam, 13 rozdział pojawił się na blogu jeszcze przed weekendem. To wszystko dzięki Wam. Dziękuję za każdy komentarz i wyświetlenia. Jak wrażenia po rozdziale? To chyba najbardziej emocjonująca część z tych które opublikowałam. Mam nadzieję, że się podoba ;) Oczywiście zachęcam do komentowania. W przyszłym tygodniu obiecana niespodzianka :D No nic, nie będę przedłużać. Enjoy!