Rozdział 12: Większe Zło

Dni mijały, a cudowny plan Harry’ego i Rona nadal działał. Draco próbował powiedzieć Hermionie kilka razy, ale zawsze dwaj Gryfoni do zatrzymywali. Chłopcom wydawało się, że blondyn był niezdecydowany, czy powinien jej powiedzieć i próbował jedynie w przypływie odwagi. Częściowo mieli rację: był niezdecydowany, ale nie miało to nic wspólnego z odwagą. Próbował jej powiedzieć, kiedy jego serce wygrywało wewnętrzną bitwę, którą prowadził zawsze kiedy była blisko niego. Robił to także wtedy, kiedy jego głowa przekonywała, że powinien zrobić wszystko, aby to zakończyć.

Hermionę coraz bardziej denerwowali Harry i Ron. Wydawało jej się, że ją prześladują, wszędzie z nią chodzili i znajdowali preteksty do pomagania jej, nawet jeśli odmawiała. Kiedy dostała list z domu, zażądali, niemal histerycznie, aby powiedziała im od kogo go dostała. Po każdej lekcji runów znajdowali się koło niej, pytając co robili i o czym rozmawiała z Draco. To doprowadzało ją do szału. Co im się stało? Nawet jeśli po prostu martwili się o jej pracę z Draco, nigdy tak nie panikowali, zwłaszcza przed porwaniem. Nie mogli myśleć, że Draco jest dla niej jakimś zagrożeniem, nie po tym jak ją uratował. Było coś, czego nie wiedziała. To było jedyne wytłumaczenie.

♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona pędziła do biblioteki jak wichura, dziesięć minut po czasie, o którym mieli się spotkać. Draco rozsiadł się w miejscu, gdzie zazwyczaj pracowali, jego kartki leżały schludnie rozłożone przed nim.

- Czekałem - powiedział z wyrzutem.

Hermiona usiadła na krześle i zaczęła wyciągać swoje rzeczy. - Przepraszam - powiedziała - Ron i Harry mnie zatrzymali. - Wyciągnęła pióro, które Harry dał jej na Boże Narodzenie i spojrzała na puste pergaminy przed Draco. - Nie zrobiłeś nic, kiedy czekałeś?

- Nie spodziewałem się, że się spóźnisz - powiedział, unosząc brwi z dezaprobatą. - I nie wiedziałem, które strony mamy tłumaczyć.

- Powinieneś to zapisać! - krzyknęła.

- Zapisałem, ale potem zgubiłem pergamin, na którym to zapisałem.

Hermiona potrząsnęła głową. - Chłopaki, wszyscy jesteście tacy sami.

- A co to ma znaczyć? - Wyglądał na rozbawionego.

- Ty zawsze zapominasz i gubisz rzeczy… - przerwał jej, nim zatraciła się w swojej złośliwości.

- Jestem oburzony. Czy kiedykolwiek coś zgubiłem?

- Cóż, nie…

- Dokładnie. - Pochylił się na krześle. - Więc, które strony? - zapytał.

Hermiona niechętnie odpowiedziała - 156 i kolejne.

Pisali w milczeniu. Tłumaczenie zajęło ich myśli.

- Więc… Jak minął twój dzień do tej pory?

- W zasadzie całkiem dobrze - powiedział Draco, zanurzając pióro w kałamarzu. - Oprócz transmutacji. Test niespodzianka.

Oczy Hermiony rozszerzyły się.

- Co? Test? - wpadła w panikę. - O czym? Trudne było?

Draco uśmiechnął się mimo woli. Gdyby był typem romantycznego chłopaka, myślałby o tym jaka słodka była, kiedy martwiła się nauką i ewentualnie przejmowałby się ciepłem i motylami w brzuchu. Ale nie był nim, nie mógłby. - Nie panikuj. Był całkiem prosty - powiedział jej.

Wyglądała na trochę mniej zmartwioną, ale ciągle powtarzała - Powinnam coś powtórzyć w takim razie…

- Nie sądzisz, że to psuje zasadę testu niespodzianki?

Hermiona zgodziła się z tym. - No tak, ale… och będę się denerwować cały dzień!

- Kiedy masz z tego następną lekcję? - zapytał od niechcenia, przepisując runy.

- Dzisiaj na ostatniej lekcji.

- No cóż, nie będziesz się denerwować zbyt długo - uspokoił ją. Zapadła cisza. Powiedz jej teraz! - jakaś jego część krzyczała. - Będziesz mieć to z głowy! Co najgorzej może się zdarzyć?

Właściwie najgorsze było całkiem złe. Wziął głęboki oddech, karcąc się, że Malfoyowie nie potrzebują głębokich oddechów.

- Hermiono? - zapytał.

- Tak?

- Ja… - nie mógł znaleźć słów. - Czy ty…

Nagle Harry i Ron pojawili się za rogiem.

- Hermiona! Tutaj jesteś! - wykrzyknął Harry, kiedy usiedli naprzeciwko pracującej dwójki. Jego szeroki uśmiech wydawał się fałszywy.

- Szukaliśmy cię wszędzie! - dodał Ron.

- Myślałam, że ćwiczycie Quidditcha?

- To… eee… nie mogliśmy. Ktoś inny zajął boisko.

Hermiona wyjrzała przez najbliższe okno. - Nie widzę nikogo.

- Och, musieli już pójść! - powiedział Harry. Jego dziwny uśmiech wciąż był przyklejony do twarzy. - Chodźmy, Ron.

Dwaj chłopcy zniknęli tak szybko jak się pojawili, pozostawiając dwie osoby patrzące dziwnie za nimi.

- To było… dziwne. Bardziej niż mógłbym się tego spodziewać.

- O dziwo, muszę się z tobą zgodzić - powiedziała Hermiona, wpatrując zmarszczone czoło w miejsce, gdzie zniknęli jej przyjaciele. Pracowali w ciszy przez minutę.

- Co chciałeś powiedzieć, zanim Harry i Ron wtargnęli? - zapytała w końcu.

- No cóż… - zaczął Draco, hamując gromadzące się nerwy. - Chciałem ci powiedzieć… zapytać…

W tym dziwacznym momencie przeżyli deja vu. Harry i Ron przybiegli ponownie. Hermiona patrzyła na nich, oszołomiona. - Co wy tu robicie? - zapytała.

Patrzyli pustym wzrokiem.

- Zapomnieliśmy… - zaczął Harry. - Zapytać… co robisz dziś wieczorem? - dokończył Ron.

Hermiona spojrzała sceptycznie.

- To samo co każdego wieczoru. Praca, a potem rozmowy koło kominka. A co?

- Eee… chcieliśmy cię poprosić, abyś zagrała z nami w szachy - wymyślił Ron.

- Nie jest zabawnie ciągłe granie z Ronem, bo on zawsze wygrywa - dodał Harry.

- Harry, zawsze cię pokonam.

Harry brnął dalej. - Tak, a gra z tobą jest o wiele przyjemniejsza, bo przynajmniej mam szansę wygrać.

- Więc zagrasz? - poprosił Ron.

Hermiona była raczej zdezorientowana. - Pewnie…

- Dobrze. To do zobaczenia! - Harry uśmiechnął się szeroko i obaj wybiegli. W złym kierunku.

Draco popatrzył za nimi podejrzanym wzrokiem.

- Ci dwaj coś kombinują.

- O tak, na pewno.

Rozmawiali nadal cicho, jak zwykle, o niczym szczególnym, kiedy Hermiona zauważyła bazgroły w rogu jego kartki.

- Hej, co to jest? - spytała, wyciągając rękę po kartkę. Próbował bezskutecznie odsuwać ją coraz dalej, ale przeszła naokoło, aby zobaczyć mały, ale szczegółowy rysunek, co wydawało się być mantykorą*. Miało przerażająco kłujący podniesiony ogon i było gotowe atakować.

Hermiona spojrzała w górę i zobaczyła Draco marszczącego brwi, jak nadąsany ośmiolatek.

- To tyko bazgroły - zaprotestował. - Wiem, że są kiepskie i…

- Nie są złe! - zawołała. - To jest naprawdę dobre!

- Nie jest - przekonywał. - To tylko bazgroły. Nie umiem narysować głowy.

Hermiona spojrzała na głowę stworzenia. - Jest trochę przekrzywiona. Ale jest o wiele lepsze niż ta co ja rysuję.

- Serio? - Hermiona zauważyła dumę w jego głosie. Miała pomysł.

- Tak. Zamknij oczy na sekundę.

- Po co?

- Po prostu to zrób. - Draco posłusznie zamknął oczy. Hermiona wyciągnęła różdżkę z kieszeni. Vividus - mruknęła i patrzyła z nadzieją, że zrobiła to dobrze… Powoli mantykora zaczęła się poruszać. Początkowo jakby przez jakiś kleisty płyn, ale potem bardziej gładko i powoli. Trzasnęło swoim ogonem, robiąc przy tym masę hałasu.

Hermiona położyła obrazek przed Draco. - Teraz możesz spojrzeć - powiedziała głosem pełnym podniecenia. Otworzył swoje chłodne szare oczy i spojrzał na obrazek.

- Jest trochę bardziej brutalna, niż myślałem - zauważył.

- Oj na pewno - przytaknęła, obserwując uderzenia. Runy wokół niego były dość spokojne, jakby przepraszały za zachowanie ich atramentowego brata.

- Uspokoi się - Draco brzmiał niezwykle pewnie. - Dzięki.

Hermiona spojrzała na Draco. Uśmiechał się, na jego twarzy był uśmiech, którego nigdy nie widziała, a ona nie mogła złapać tchu.

Nagle usłyszeli szum i stłumiony krzyk zza rogu. Oderwała wzrok i spojrzała ze złością na półki, skąd dochodził hałas.

- Kto tam jest?

Ale teraz okropny zapach wypełniał pomieszczenie.

- Łajnobomba - Draco zakrztusił się, marszcząc elegancko nos.

Hermiona głośno zakasłała.

- Chodźmy… stąd - wybełkotała. Draco chwycił ich rzeczy i wyszli do pomieszczeń o bardziej przyjemnym zapachu.

Kilka sekund później, podążali śladami dwóch odgłosów.

♥ ♥ ♥ ♥

Pora obiadowa tego dnia była koszmarem, chociaż to co Hermiona zobaczyła, gdy weszła do Wielkiej Sali, nie zwiastowało niczego złego. To był dzień jak co dzień, gwar rozmów wypełniał salę. Chmury na suficie wirowały delikatną szarością na jasnoniebieskim zimowym niebie. Wspominając to później, Hermiona pamiętała słabe wrażenie silnej magii i włosy stojące na karku.

Dziewczyna pobiegła szybko między stolikami na swoje miejsce naprzeciwko Harry’ego i Rona, których twarze, jak zwykle, były brudne od sosów. Napełniła swój talerz kiełbaskami i sosem i jadła łapczywie.

Pięć minut później, bez jakiejkolwiek ceremonii, zgasły światła i pojawiła się pierwsze postać w czarnym płaszczu. Hermiona zmarszczyła brwi ze zdziwieniem. Co się dzieje? W jaki sposób się deportował? A potem materializowało się coraz więcej postaci, a wraz z nimi przeraźliwe zimno, które Hermiona rozpoznała.

Śmieciożercy.

* mantykora - legendarny, mityczny potwór podobny do Sfinksa oraz chimery. Wyobrażana jest jako lew z głową człowieka, skrzydłami smoka lub nietoperza oraz ogonem skorpiona. Według legend ogon mantykory zawierać miał silną truciznę, która zabijała w kilka chwil. Atakowała nim z zasadzki i pożerała zabitych ludzi w całości.

Czytaj dalej →

______________

Witajcie :) Od razu przepraszam za to, że w takim momencie przerwałam, ale musiałam. W następnym rozdziale czeka nas wojna ze Śmierciożercami. Więc zwiastuje to wiele emocji ;) 

12 rozdział nie wnosi wiele do opowiadania. Kolejna przejściówka no ale to już nie ode mnie zależne niestety. Harry i Ron są dość zabawni, ale ich plan chyba jednak nie wypali :) Jak Wam się podoba? Zachęcam do komentowania ;) Dodam, że jeśli będzie duże zainteresowanie to szybko wrzucę 13 rozdział. Jest baaaardzo długi więc pewnie kilka osób to ucieszy :D

Dziękuję za masę komentarzy i wyświetleń. To mnie bardzo cieszy i aż chce się tłumaczyć dalej ;) Nie będę przedłużać. Enjoy!