Rozdział 1: Fretki potrafią czytać

Rozdział betowały: Patronuska i Acrimonia dziewczyny bardzo Wam dziękuję za pomoc <3

Prefekt Naczelna, Hermiona Granger, miała niesamowity dzień. Dostała wysokie oceny z prac domowych i odpowiedziała na wszystkie pytania, które profesorowie zadali na zajęciach. To był idealny dzień. Chcąc zakończyć go tak jak należy, zadowolona ruszyła do najbardziej ulubionego miejsca — biblioteki.

Uśmiechnięta weszła do swojej oazy spokoju i udała się tam, gdzie zwykle zajmowała miejsce. Usiadła na krześle i zaczęła odrabiać pracę domową z zaklęć — esej o długości stopy na temat Zaklęcie Fideliusa — zalety i wady.

Była w połowie pisania, kiedy ktoś rzucił cień na stół. Spojrzała w górę i skrzywiła się. Patrzył na nią nie kto inny jak Prefekt Naczelny — Draco Malfoy. Uśmiechnął się szeroko, kiedy zauważył, jak zareagowała na jego przybycie.

— Cóż, nie cieszysz się, że mnie widzisz? — zagaił. — Wierzę, że jestem dopełnieniem każdego dnia wszystkich uczniów.

— Cóż, to śmieszne, bo zawsze niszczysz moje — warknęła. — Idź precz, fretko.

Musicie wiedzieć, że nawet odkąd oboje zostali Prefektami Naczelnymi i mieli być dla siebie „mili”, i być „dobrym przykładem pokoju i jedności dla kolegów”, wciąż nie mogli znieść swojej obecności. Draco nadal uważał ją za wszystko wiedzącą Gryfonkę, a Hermiona jego za arogancką i egoistyczną fretkę.

Draco pokręcił głową z dezaprobatą.

— Nie, nie, Granger. To nie było miłe. Ja tylko chciałem powiedzieć „cześć” — mruknął niewinnie.

Uniosła brwi i spojrzała na niego wyczekująco.

— Cześć, Granger — powiedział chłopak w taki sposób, jakby dopiero ją zobaczył.

Gryfonka przewróciła oczami i wróciła do eseju.

Przeczytała go pobieżnie i zastanowiła się, co  mogłaby tam jeszcze dodać, ponieważ wciąż był o połowę za krótki. Miała dziwne uczucie, że ktoś ją obserwuje. Rozejrzała się uważnie i aż podskoczyła ze zdziwienia.

— Malfoy! — wyszeptała wściekle, kiedy uświadomiła sobie, że Draco nadal znajdował się w tym samym miejscu co wcześniej.

On po prostu stał i gapił się na nią. Popatrzyła na niego i zapytała:

— Co ty robisz?

To pytanie przywołało go do rzeczywistości. Złapał losową książkę z półki tuż za nim, otworzył i udawał, że czyta, nie zdając sobie sprawy z tego, że trzyma tom do góry nogami. Spojrzał na Hermionę i powiedział:

— Granger! Nie zauważyłem cię, właśnie czytam i nic poza tym… Czytam, Granger, dlaczego mi przerywasz?

Potem minął jej stolik jak burza, pozostawiając ją w kompletnym szoku.

— Co jest nie tak z tym idiotą? — zapytała samą siebie, po czym pokręciła głową z zakłopotaniem i wróciła do pisania.

— Jeszcze tylko kilka cali… — mruknęła, gdy zbliżała się do końca.

Pisała szybko, a koncentracja wyryła się na jej twarzy.

— Granger.

Podskoczyła z zaskoczenia i spojrzała ze złością na chłopaka stojącego przed nią.

— Tak? — spytała, licząc w myślach do dziesięciu.

Zajął krzesło naprzeciwko niej i zaczął się bawić palcami.

— Chciałbym cię o coś zapytać — wypalił, powodując, że zirytowany wyraz twarzy dziewczyny zamienił się w zaciekawiony.

— Co takiego? — zapytała.

Przerwał na moment, jakby zastanawiał się, co powinien powiedzieć. Otwierał i zamykał usta, co w gruncie rzeczy wyglądało dość komicznie.

— Jak-jak-jak minęły lekcje? — wyjąkał, uśmiechając się niewinnie.

Zmrużyła podejrzliwie oczy i odpowiedziała:

— Było w porządku. To wszystko?

— Jaki dzień jest jutro? — kontynuował pytania, starając się brzmieć nonszalancko.

Hermiona rozluźniła się trochę i odchyliła do tyłu na krześle.

— Sobota… — powiedziała, przypominając sobie ważną rzecz. — O, i jest wyjście do Hogsmeade.

Jej oczy błyszczały, kiedy to mówiła, ponieważ jutro miała wybrać się na randkę z Ronem.

Draco przełknął ślinę.

— Hogsmeade… Ach tak, em, Granger. Czy ty, um, czy ty…

Obserwowała go z ciekawością.

— Tak?

— Em, czy ty… pozwolisz mi… pożyczyć tę księgę? — zapytał, wskazując na wolumin spoczywający obok pergaminu dziewczyny.

Uniosła brwi i popatrzyła na niego podejrzliwie.

— Dlaczego? Znowu chcesz zrobić coś złego, Malfoy?

— Oczywiście, że nie — szydził, a dziewczyna wzruszyła ramionami. — Chcę ją przeczytać, bo to robi się z książkami, prawda? Merlinie, Granger, jesteś najmądrzejszą czarownicą naszych czasów i tego nie wiesz. Ech, ci Gryfoni — mruknął, porywając książkę.

Zmroziła go wzrokiem, a on powoli wstał z krzesła i skierował się do wyjścia.

— Cóż, nie wiedziałam, że fretki potrafią czytać! — krzyknęła za nim, a kilku uczniów zachichotało.

Odwrócił się w jej kierunku i zauważył triumfalny uśmiech na twarzy dziewczyny. Kiedy wyszedł z biblioteki, od razu zauważył swojego najlepszego przyjaciela, Blaise’a Zabiniego.

— Więc Draco stchórzył i nie zaprosił Granger do Hogsmeade? — wycedził, szydząc z chłopaka.

Blondyn skrzywił się.

— Oczywiście, że nie, Zabini. Granger po prostu nie chce wychodzić z takim przystojnym chłopakiem jak ja. Woli spędzać czas ze świętym Potterem i tym idiotą, Łasicem. Przypuszczam, że ma już plany na jutro.

— Tak, wiem. Słyszałem, że ma randkę z tym idiotą Łasicem — oświadczył Blaise nonszalancko, obserwując wyraz twarzy arystokraty.

— CO? Wiedziałeś o tym przez cały czas i nic mi nie powiedziałeś? — wrzasnął z oburzeniem, co Blaise skomentował cichym śmiechem.

— Oczywiście, że wiedziałem, Draco. Po prostu nie powiedziałem ci, bo nie chciałem żebyś zrobił z siebie totalnego głupka — odparł z uśmiechem.

— Dlaczego ty… — zaczęła Hermiona z wściekłością w oczach.

— O, cześć, Granger. Powodzenia na twojej jutrzejszej randce z Weasleyem — mruknął Blaise, kiedy dziewczyna przeszła obok nich.

Ostatni raz popatrzyła na Draco i odeszła.

— Tak, Granger, fretki umieją czytać! — zawołał blondyn, uśmiechając się w swoim stylu.

Dziewczyna zatrzymała się i spojrzała na niego.

— I jak się okazało, denerwują się, kiedy chcą z kimś gdzieś wyjść — powiedziała wyraźnie rozbawiona, po czym ruszyła w swoją stronę.

Draco zacisnął usta w wąską kreskę i obserwował ją do momentu, aż zniknęła za zakrętem. Następnie popatrzył na przyjaciela.

— Chodź, Blaise. Zniszczymy jutrzejszą randkę Granger.

Czytaj dalej →

_____________

Witajcie :) W to czwartkowe popołudnie publikuję pierwszy rozdział nowego tłumaczenia. Wiem, że miało być w weekend, ale skoro jutro wolne, to można uznać, że już mamy weekend, prawda? ;) Jestem ciekawa jakie są Wasze pierwsze wrażenia dotyczące historii. Czy Was też to śmieszy? Mam nadzieję, że tak.

Kolejny rozdział w przyszłym tygodniu, pewnie też koło weekendu, może trochę wcześniej. Przyszły tydzień będzie dla mnie bardzo ważny, ponieważ mam rozmowę o pracę, więc trzymajcie kciuki!

To tyle na dziś. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!