Rozdział 16: Następstwa głupoty

Rozdział betowała: Patronuska

Bal, który odbył się poprzedniego wieczora, był najlepszym jaki kiedykolwiek mieli. Dyskutowano o nim następnego dnia, wspominając romantyczne i zabawne momenty. Wydaje mi się nieuczciwe ukazanie balu jedynie z perspektywy Draco i Hermiony. Pozbierałam wszystko, co wydarzyło się przez całą noc i teraz masz okazję zapoznać się z opowieściami innych bohaterów. Zacznijmy od słynnego Harry’ego Pottera.

Narracja pierwszoosobowa z perspektywy Harry’ego

Lewa, prawa… kurde, nie, lewa, lewa, prawa, yyy, lewa? Uggh. Okej, Harry, poradzisz sobie. Tylko nie zrób sobie wstydu przed Ginny. Taa, zrobisz to.

— Harry! Ubierz się wreszcie! Nie mogę już patrzeć na twoje bokserki, kiedy tańczysz jak dławiący się kurczak! — wrzasnął Ron, zakładając swoją szatę wyjściową.

Zamknij się, Ron. Nie masz pojęcia jak stresujące jest tańczenie z kimś kogo lubisz. Cóż, oczywiście, że tego nie wiesz, bo idziesz na tańce z kurczakiem! Serio, dlaczego ja w ogóle się z tobą przyjaźnię?

Później

— Dlaczego-nie-chcecie-się-przygładzić! — Panie i panowie, oto moje włosy. Ach, sprostowanie, włosy Pottera. Cholerna szczotka na mojej głowie. Tato, naprawdę jestem zawiedziony tym, że akurat po tobie odziedziczyłem włosy. Wolałbym inne.

Przysięgam, że słyszę jak tata przewraca oczami gdzieś tam na górze.

Cóż, synu, miałeś do wyboru moje włosy albo Snape’a.

Tato, kocham twoje włosy.

— Harry? Jesteś gotowy? — zawołał Ron z dołu.

Obejrzałem się ponownie w lustrze i uśmiechnąłem się. Koleś, czy dobrze wyglądam?

— Wiesz, gdyby Draco usłyszał, to co mówisz, prawdopodobnie by się zadławił i umarł. — Ron zachichotał.

Czy powiedziałem to na głos?

— O tak — odpowiedział za mnie.

Zarumieniony, przewróciłem oczami i zszedłem na dół. Popatrzyłem na Rona, który śmiał się z mojej zaczerwienionej twarzy i pacnąłem go w głowę. Zerknął na mnie i odwrócił wzrok.

— Chodź, zakochany chłopcze. Pora iść po nasze partnerki.

Później

Zabij… Musisz go zabić… Zabić Weasleya… Zabij go, Harry…

— Zasada numer 35: Nie podawaj jej żadnych eliksirów miłosnych. Jeśli to zrobisz, wykastruję cię bezlitośnie.

— …

— Zasada numer 36: Nie prowadzaj jej w jakiekolwiek odosobnione miejsce np. schowek na miotły czy opuszczona klasa. Jeśli zauważę, że któreś z was wychodzi z Wielkiej Sali, bez mojej zgody, będziesz spał w lochach.

— …

— Zasada numer 37: Możesz dotknąć jedynie jej dłoni i talii. Inne części ciała są zakazane.

— …

— Zasada numer 38: Auć… przestań uderzać moją głową o ścianę… co ty… Harry… dlaczego mnie dusisz?!

Nienawidzę Rona Weasleya.

Zasady Ronalda spisane przez Ronalda Billusa Weasleya

przeznaczone dla pana Harry’ego Jamesa Pottera,

który umówił się z jego siostrą Ginny.

1) Nie możesz jej pocałować.

2) Lub jej obwąchiwać.

3) Lub wchodzić z nią w intymne relacje.

4) Nie możesz dotykać jej włosów.

5) Kiedy idziesz obok niej, zachowaj dystans.

6) Żadnych tajemniczych spojrzeń.

7) Żadnych uwodzicielskich uśmiechów.

8) Nie napalaj się na nią.

9) Nie patrz w niedozwolone miejsca.

10) Bądź dla niej miły.

11) Zrób wszystko, żeby nie płakała.

12) Nie zmiażdż jej stóp.

13) Komplementuj jej brata, podkreślając, że jest przystojny.

14) Że jest inteligentny.

15) Elegancki.         

16) I niesamowity.

17) I… Och, nie duś go.

18) Bądź miły dla niego i nie bij go.

19) Nie zerkaj na niego.

20) Nie groź okropnymi pająkami.

21) Nie mów, że jest głupi.

22) Nie wysyłaj go do Azkabanu.

23) Nie udawaj, że musisz go zabić, bo jesteś opętany przez Voldemorta.

Jest jedna rzecz, o której Ron zapomniał. Jestem synem Huncwota. Huncwoci nie przestrzegają zasad. *złowrogi śmiech*

Później

Wdech, wydech.

Wdech, wydech.

Wdech…

Słodka Ginny Weasley.

— Harry, oddychaj! — Ginny zachichotała, a ja wypuściłem powietrze, które nieświadomie trzymałem w płucach. Cóż, też byś nie był tego świadomy, gdybyś ją zobaczył. Jej wspaniałe włosy błyszczały w świetle lamp, a czerwone loki opadały na ramiona. Wyglądała pięknie w ciemnych szmaragdowych szatach i po prostu nie mogłem się powstrzymać przed szerokim uśmiechem. Zarumieniła się, a jej uśmiech się poszerzył.

— Dobrze wyglądasz, Potter — powiedziała rozbawionym tonem.

Parsknąłem śmiechem.

— Ty także nie wyglądasz źle, Weasley.

Kłamałem, wyglądała pięknie. Rozpromieniła się, złapała mnie za ramię i wciągnęła do Wielkiej Sali.

W Wielkiej Sali

Draco Malfoy ty niesamowity draniu. Sala wyglądała niesamowicie. Najlepiej. Postarałeś się, Malfoy. Hermiona także. Potajemnie zerknąłem na Ginny i zobaczyłem, że myśli o tym samym.

Ha, złamałem zasadę numer 6… i właśnie patrzy na mnie Ron. Ech.

Przewróciłem oczami i usiadłem z Ginny przy pobliskim stole. Kiedy siadaliśmy, uśmiechnąłem się, bo lampa świecąca na nią migotała jak gwiazda. Nagle drzwi się otworzyły, zobaczyłem Hermionę i Draco. Przez chwilę byłem zaskoczony, bo pomyślałem, że wrócili do siebie, ale potem uświadomiłem sobie, że Prefekci Naczelni muszą zatańczyć pierwszy taniec. Widząc ich twarze, zauważyłem, że są zdenerwowani.

Zerknąłem niespokojnie na tłum, który się w nich wpatrywał. Cóż, Malfoy tańczący z Hermioną to niecodzienny widok. Wszyscy po prostu się gapili, czekając na to, co się wydarzy. Gdy zobaczyłem uśmiechnięte twarze Hermiony i Draco, wiedziałem, że są szczęśliwi. Muzyka skończyła się zbyt szybko i oboje pobiegli w przeciwnych kierunkach. Hermiona podeszła do nas, rumieniąc się.

— H-hej — powiedziała trzęsącym się głosem, oboje odpowiedzieliśmy uśmiechami. — Podoba się wam wystrój?

— Jest wspaniale, Hermiono — mruknęła Ginny, przytulając ją.

Też ją objąłem i powiedziałem:

— Sala wygląda pięknie, tak samo jak ty. Zarezerwuj dla mnie ostatni taniec, dobrze?

Na jej twarzy pojawiła się przestraszona mina, dlatego spojrzałem na nią uspakajająco. Poważnie, przestań wspominać moje żałosne, a raczej nieistniejące umiejętności taneczne. To do ciebie, autorze tej opowieści.

Myślałem, że moi rodzice byli świetnymi tancerzami. Byli, prawda? Tato?

Gdzieś

— Syriuszu, opowiedziałeś mu o naszym ostatnim balu?

— Tym, podczas którego narobiłeś sobie wstydu przed wszystkimi, pokazując swoje nieistniejące umiejętności taneczne? Albo innym, kiedy zrobiłeś to samo?

— Zabiłbym cię, gdybym tylko mógł.

Po tańcach

Złe wieści: Czuję, że mój tata był okropnym tancerzem. Co oznacza, że po nim odziedziczyłem te pseudo umiejętności. Dzięki tato. Nawet Snape umie tańczyć sambę.

Dobre wieści: przetrwałem. Świetnie bawiłem się z Ginny. I tylko trzy razy nadepnąłem jej na nogę. Pora świętować, ludzie!

Kolejna zła wiadomość: Widziałem Hermionę wybiegającą z Wielkiej Sali. Draco poszedł za nią, wołając po imieniu.

Kolejna dobra wiadomość: Wiem z kim przyszedł Blaise! Z Luną! Czy możesz w to uwierzyć?

Do godziny dwunastej wszyscy wróciliśmy do dormitoriów i zakończyliśmy ten dzień.

Do pokoju wspólnego wszedłem razem z Ginny i zatrzymałem się koło schodów dla dziewcząt.

— Dziękuję, Harry — mruknęła, a ja zachichotałem.

— Ja też dziękuję, świetnie się bawiłem.

Znowu się zarumieniła. Stanęła na palcach i wychyliła się, żeby mnie pocałować w policzek. Dużo czasu minęło, zanim się odsunęła. Jej twarz była bardziej czerwona niż włosy.

— J-ja… Och, przepraszam. Um… ach — wykrztusiła.

Uśmiechnąłem się szeroko i chwyciłem za talię.

I zakończyłem ten dzień, łamiąc zasadę numer jeden na liście Rona.

Narracja pierwszoosobowa z perspektywy Rona

Jeśli troszczysz się o swój zdrowy rozsądek, nigdy nie wchodź do dormitorium chłopaków kilka godzin przed balem. Seamus mdlał co pięć minut. Dean zamykał się w łazience. Neville zaczął rozmawiać o Historii Magii i swojej roślinie, a Harry próbował tańczyć. Och, co za horror.

Czy jestem jedynym zdrowym gościem? Rany. Och, czas ucieka nieubłaganie, muszę się przygotować. Moja partnerka czeka na mnie w kuchni.

Później

Była tam, wyglądała tak pysznie jak zawsze. Po prostu jej chciałem, tu i teraz.

Mój kurczak. Smażony, chrupiący i przepyszny. Trzymałem ją za podudzie i skierowałem się do Wielkiej Sali. Kiedy wszedłem do środka, wszyscy dziwnie na mnie patrzyli.

— Co to do diabła jest, Weasley?

— Moja partnerka.

— …

— …

— Zdajesz sobie sprawę, że to udko?

— Tak.

— I to jest twoja partnerka.

— Jestem tego świadomy.

— Syyyri…? — przeciągnął.

— Nie, jestem Ron.

Harry złapał gościa za ramię i pociągnął w ustronne miejsce, próbując wszystko wyjaśnić tak, żeby inni nic nie słyszeli.

Patrzyłem na moją partnerkę i westchnąłem.

— Oni po prostu nie rozumieją prawdziwej miłości, prawda, Jenny?

Później

To był zdecydowanie najfajniejszy bal w historii. Świetnie się bawiłem ze wszystkimi, chociaż uciekali, kiedy przedstawiałem im moją partnerkę. Może ktoś ich zastraszył. Ale, kogo to obchodzi, Jenny i ja świetnie się bawiliśmy.

Gdy zbliżyłem się do schodów dla chłopców, spojrzałem z miłością na Jenny, sprawiając, że inni obecni w Pokoju Wspólnym poczuli się nieswojo.

— Dobranoc Jenny, świetnie się bawiłem.

— …

— Cieszę się, że ty też.

— …

A potem ją zjadłem. I tak zakończył się mój wieczór.

Narracja pierwszoosobowa z perspektywy Blaise’a

— Luna, kocham cię!

— Blaise?

— Luna, o taaaak!

— Co robisz w mojej łazience o piątej rano?

— Kiedy jesteśmy razem, moje serce bije tylko dla cieeebieeee!

— Blaisie Zabini!

Później

Taa, Draco jest taki niegrzeczny. Wyobraź sobie, że wyrzucił mnie z łazienki, a ja nadal mam bąbelki we włosach. Wykrzykiwał różne rzeczy.

— Piąta nad ranem…

— …

— Koniec śpiewów…

— …

— Luna Lovegood jest twoją partnerką?

— …

— Moja odżywka!

Poważnie Draco, czasami jesteś prawdziwą królową dramatu.

Później

Okej, jestem gotowy! Taa! Pora iść po Lunę! No dalej Blaise, przecież jesteś odważny, prawda? Nigdy się nie denerwujesz! Okej, kolego, rusz tyłek… ręce… i całe ciało. No dalej, krok za krokiem.

Luna. Luna. Luna. Luna. Luna. Luna. Luna. Luna. Luna. Luna. Luna. Luna.

Mówiłem ci, jak bardzo ją podziwiam, odkąd ją zobaczyłem? To długa historia, ale zapewniam cię, lubię Lunę Lovegood. Uważam, że jest fascynująca i bardzo interesująca. Może jest pomyluna, ale to moja Pomyluna.

— Blaise, to obciachowe.

— Draco, mógłbym Cię ucałować.

— Te słowa nie pasują do ciebie, Blaise.

— To tylko głupie gadanie, nadęty głupku.

— Nieważne, idź do niej i zostaw mnie samego, dławiącego się łzami. Jestem tak przygnębiony, że mam ochotę się zabić, tylko dlatego, że Hermiona nie chce…

— Okej, pa.

— Palant.

Później

— C-c-cześć, Luno. — Uśmiechnąłem się nerwowo, a ona posłała mi jeden ze swoich rozmarzonych uśmiechów.

— Witaj, Blaise. — Jej cudowny melodyjny głos sprawił, że mój uśmiech się poszerzył.

— Wejdziemy do środka?

Dotknęła mojego ramienia i zamarłem. Okej koleś, pamiętaj, że jeśli nie będziesz oddychał, umrzesz. Więc, wdech, wydech, wdech, wydech.

W Wielkiej Sali

Draco będzie triumfował przez cały miesiąc. Super wspaniały i kreatywny gość. Sala wyglądała świetnie, spojrzałem na Lunę, która uśmiechała się do konstelacji gwiazd na suficie. Udało mi się ją powstrzymać, zanim zdążyła położyć się na podłodze, podziwiając gwiazdy. Rozejrzałem się po pomieszczeniu i uświadomiłem sobie, że tylko Luna założyła coś jasnego. Wszyscy mieli ciemne szaty, a Luna promieniała jak słońce.

Ale to dobrze, naprawdę. Jest słońcem w tym wszechświecie.

Znowu przyjrzałem się ludziom i zobaczyłem, że kilku rozmawiało z Ronem, który przyszedł ze swoim kurczakiem, i Harry’ego uśmiechającego się do Ginny przy stoliku stojącym trochę dalej od naszego.

Chwilę później Luna uśmiechnęła się wskazując drzwi. Kiedy przestraszeni do szpiku kości Draco i Hermiona weszli do pomieszczenia, zaczęto bić brawo. Wszyscy patrzyli na nich, na każdy ich ruch, kiedy rozpoczęli taniec.

Gdy muzyka przycichła, zobaczyłem Draco, który zmierzał do miski z ponczem. Przeprosiłem Lunę i poszedłem z nim porozmawiać.

— Wiesz, McGonagall była jedną z tych, którzy przygotowywali napoje, więc praktycznie w ogóle nie ma w nich alkoholu.

Parsknął śmiechem i wypił szklankę. Przez chwilę był cicho.

— Wszystko w porządku, stary?

Zajęło chwilę zanim odpowiedział.

— Taa. — Odwrócił się do mnie. — Idź do Lovegood i dobrze się baw. Nie przejmuj się mną, wszystko okej.

Uśmiechnąłem się do niego i ruszyłem w kierunku Luny. Kiedy tylko podszedłem bliżej, wstała z krzesła, zaciągnęła mnie do kąta i zaczęliśmy tańczyć walca. To było szybkie. Podobało mi się. Musiałem przyznać, że pachniała intrygująco, jestem pewien, że nigdy nie zapomnę tego zapachu.

Obserwowałem ją uważnie i odkryłem, że ma najbardziej niebieskie oczy jakie kiedykolwiek widziałem. I teraz, niebieski jest moim ulubionym kolorem.

Gdy przemierzaliśmy parkiet, otaczające nas pary przyglądały się nam z zaciekawieniem. Ale mnie to nie obchodziło, tym bardziej Lunę. Nigdy nie przejmowała się tym, co mówili inni. To jedna z rzeczy, które najbardziej w niej podziwiam.

Bal zakończył się i odprowadziłem ją do pokoju wspólnego Krukonów. Kiedy zatrzymałem się przy wejściu, zbliżyłem się do niej i pocałowałem w rękę. Zarumieniła się i także stanęła odrobinę bliżej.

Uśmiechnąłem się złośliwie, patrząc w górę. Również zerknęła w tą stronę i zachichotała, gdy zauważyła jemiołę wiszącą nad nami.

— Jeszcze nie ma Bożego Narodzenia — powiedziała, a na jej twarzy pojawiło się rozbawienie.

Przyciągnąłem ją do siebie i szepnąłem:

— Wiem, chciałem ci dać wcześniejszy prezent.

Roześmiała się.

— Cóż, pierwsza sprawa, sprawdzałeś czy są tam nargle?

Uśmiechnąłem się do niej.

— Trzy razy. Nie martw się, nie ma ich tam.

Rozpromieniła się.

— To dobra wiadomość.

Nachyliłem się. Pewnie domyślasz się, co stało się później.

Okej, wysłuchaliście historii pozostałych, usatysfakcjonowani? Dobrze. Wróćmy do głównych bohaterów opowieści.

Narracja pierwszoosobowa z perspektywy Hermiony

Wiesz o czym teraz myślę?

O niczym.

Tak, to nic. Gdy tylko jego usta dotknęły moich, zapomniałam o wszystkim. Tak, pocałował mnie. Pocałował mnie. Pocałował mnie. Draco Lucjusz Malfoy pocałował mnie.

Okej, zanim zaczniesz nam kibicować, musisz wiedzieć, że w ogóle nie jestem szczęśliwa. Zastanawiasz się, dlaczego?

Och, to nic. Problem polega na tym, że po tym jak mnie pocałował, krzyknął mi prosto w twarz i uciekł. Taa, to nie jest sytuacja, z której można się cieszyć. Proszę, zwróć uwagę na sarkazm.

Jeśli zobaczę tego idiotę, rozerwę go na strzępy. Nie można tak po prostu pocałować kogoś, krzyknąć mu w twarz i uciec. I zobacz co zrobił, stoję tu, patrząc w mur. Ściana cię nie pocałuje, nie krzyknie w twarz i nie ucieknie. Ale w gruncie rzeczy ściany nic nie robią, bo jak wiesz, są ścianami.

Okej, wdech i wydech, zapomnij o nim, och tak, po prostu wymaż wszystkie wspomnienia związane z tym dupkiem.

Och, patrz, udało mi się, zapominam o nim, nawet nie wiem o kim powinnam zapomnieć.

— Co się stało między tobą a Draco Malfoyem ostatniej nocy?

Świetnie. Po prostu świetnie. Dzięki, Gin. Tak bardzo cię kocham, że chciałabym cię utopić w toalecie. Zerknęłam na najlepszą przyjaciółkę i pacnęłam ją w ramię.

— Auć! — krzyknęła, masując ramię. — Dlaczego jesteś taka brutalna?

Przewróciłam oczami.

— Ponieważ próbowałam go zapomnieć, a ty właśnie wspomniałaś o nim w ostatnim zdaniu. Szczerze mówiąc, Ginny, czasem jesteś bezmyślna.

Zerknęła na mnie.

— Cóż, przepraszam. Nie wiedziałam, że jesteś tak głupia, żeby o nim zapomnieć i w ogóle. Zdajesz sobie sprawę z tego, że zanim ci się to uda minie tysiące lat?

Kiedy to mówiła, skandowałam:

— Zapomnij go. Zapomnij go. Zapomnij go. Zapomnij go. Zapomnij go. Zapomnij go. Zapomnij go. Zapomnij go. Zapomnij go. Zapomnij go. Zapomnij go. Zapomnij go… czekaj, o kim mówiłaś, Gin?

— Draco Malfoy.

— Cholera.

Później

— Powiedz mi.

— Nie.

— Proszę.

— Nie i to ostateczne! — zawołałam, znowu uderzając ją w ramię. Krzyknęła i spojrzała na mnie.

— Znowu przemoc! Co do cholery się stało?

— Pocałowałmnieiuciekł.

— …

— …

— Nie zrozumiałam ani słowa z tego, co powiedziałaś — mruknęła, siadając na kanapie w dormitorium Prefektów Naczelnych.

Usiadłam obok niej z głową w dłoniach. Po paru minutach westchnęłam i spojrzałam jej prosto w oczy.

— O-on…

— Tak?

— Pocałował mnie.

— …

— Potem krzyknął mi prosto w twarz.

— …

— I na koniec, uciekł.

Długa cisza.

— Wow, to było głupie.

— Powiedz mi coś, czego nie wiem.

Położyłam nogi na stole i odchyliłam się do tyłu. Byłam zmęczona tym wszystkim. Nie chciałam myśleć, myśleć o nim. Dziewczyny też się męczą, prawda? Ginny patrzyła na mnie współczującym wzrokiem i przytuliła mnie.

— W końcu zda sobie sprawę z błędu i zapewniam cię, że postara się to naprawić.

— Nie wiem…

— Zaufaj mi. — Uśmiechnęła się, a ja odpowiedziałam tym samym i przytaknęłam.

Po kilku minutach, odwróciłam się do Ginny i próbowałam udawać zadowoloną.

— Jestem taką egoistką. Rozmawiamy tylko o tym jak mi minął wieczór. Więc, Ginny, jak minął twój wieczór z Chłopcem-Który-Przeżył?

Zarumieniła się i zachichotała.

— Powiedzmy, że ciągle łamał zasady Rona, a zwłaszcza zasadę numer jeden.

Narracja pierwszoosobowa z perspektywy Draco

Wiesz ile godzin spałem ostatniej nocy?

Policzmy.

Zero. Nie mogłem w ogóle zasnąć. Merlin każe idiotów, którzy całują dziewczynę i zostawiają ją bez słowa. Nienawidzę cię, Merlinie. Jestem naprawdę bardzo zmęczony i roztrzęsiony. Hogwart nie chce widzieć roztrzęsionego Draco Malfoya.

Usłyszałem otwieranie drzwi i odwróciłem się, żeby zobaczyć Blaise’a. Spojrzałem na niego unosząc brew.

— Zamknij się.

Zamrugał.

— Czy mówiłem coś, kiedy wszedłem?

Warknąłem.

— Idź sobie, Zabini.

Wiedziałem, że Blaise tego nie zrobi, ale czułem, że irytuję wszystkich dookoła i spowoduję, że będą tak samo nieszczęśliwi jak ja.

— Okej, Draco, w czym masz problem? Co się wydarzyło ostatniej nocy?

Cholera, Blaise za dobrze mnie zna. Wie, że jestem roztrzęsiony, kiedy coś mnie niepokoi albo mam jakiś problem.

— Nic.

Uniósł brew.

— Naprawdę myślisz, że ci uwierzę, jeśli powiesz, że nic się nie stało? Niczego się nie nauczyłeś w ciągu kilku ostatnich lat? Pamiętasz kiedy:

Urwałeś głowę mojemu misiowi:

Blaise: Hej, Draco, co ukrywasz za plecami?

Draco: Nic.

Blaise: Czy to głowa Bena?

Zaczarowałeś moją skórę na różowo:

Blaise: Dlaczego oni się na mnie gapią? Co jest nie tak?

Draco: Nic.

Blaise: O mój Boże, dlaczego moja skóra jest różowa?

Powiedziałeś wszystkim, że jestem Bazyliszkiem w ludzkiej skórze:

Blaise: Dlaczego wszyscy mnie unikają i krzyczą, gdy się do nich zbliżam? Dlaczego Potter chciał mnie pociąć mieczem Gryffindora?

Draco: Nie wiem.

Blaise: Draco, co zrobiłeś?

Draco: Nic.

Wszyscy: Potter, zabij go!

Dałeś Millicencie Bulstrode eliksir miłosny:

Blaise: Draco, co do cholery zrobiłeś?

Draco: Nic.

Blaise: Millicenta Bulstrode weszła do mojego pokoju, mówiąc: „Moje ciało jest gotowe”.

Powiedziałeś Filchowi, że się w nim podkochuję:

Blaise: Co zrobiłeś?

Draco: Nic!

Blaise: Nic… Filch do mnie mruga…

Filch: Och, paniczu Zabiniiiiii!

Powiedziałeś centaurom, że stwierdziłem, iż wyglądają jak małe kucyki:

Centaury: Ty, ludzka istoto, jak śmiesz obrażać nas w tak okrutny sposób…

Blaise: Draco!

Draco: Nic nie zrobiłem!

Blaise: Mam strzałę w tyłku!

Roześmiałem się na te wspomnienia, a Blaise potrząsnął głową i powiedział:

— Serio stary, nie mam pojęcia, jak to się stało, że nadal żyjesz. W chwili kiedy urwałeś głowę mojemu misiowi, powinienem ściąć ci twoją.

Przewróciłem oczami.

— Straciłbyś najlepszą rzecz jaką kiedykolwiek miałeś w Hogwarcie.

Blaise parsknął.

— Um, babeczki?

Zerknąłem na niego i się uśmiechnąłem.

— Mnie idioto. Nie potrafisz rozpoznać daru jaki zesłał ci Merlin, nawet gdyby cię kopnął.

Zaśmiał się więc rzuciłem w niego poduszką. Usiadł na moim łóżku i uderzył mnie w głowę.

— Zapytam cię jeszcze raz, Draco, ale tym razem nie mów, że nic się nie stało, bo jeśli to zrobisz, uczynię to, co powinienem kilka lat temu. Co się stało ostatniej nocy?

Westchnąłem i położyłem się twarzą do poduszki. Wymamrotałem niezrozumiale odpowiedź i Blaise parsknął:

— Och tak, kontynuuj mamrotanie w poduszkę.

Zerknąłem na niego zirytowany i westchnąłem ciężko.

— Nie mogę i nie chcę ci powiedzieć.

— Och, naprawdę?

— Tak.

— Jesteś pewny?

— Tak, jestem pewny, że nigdy nie powiem ci, co się wydarzyło.

Później

— Pooooooommmmmocyyyyyyyy!

— Powiesz mi teraz?

— Nie… Aaaaaaaaaccccccchhhhhhh oooooookkkkkkkeeeeejjjjjjjjj! Tylko postaw mnie na ziemię, idioto!

Blaise Zabini, mój cudowny, najlepszy przyjaciel, lewitował mnie, stojąc na Wieży Astronomicznej i zagroził, że pozwoli mi spaść i umrzeć. Jak wspaniale jest mieć przyjaciela, który próbuje cię zabić.

Kiedy dotknąłem ziemi, uderzyłem go w głowę.

— Dlaczego to zrobiłeś?

Wzruszył ramionami.

— Nie chciałeś mi powiedzieć. Ale teraz, obiecałeś. Okej, powiedz mi, co się stało.

Wiesz kim jestem, prawda? Draco Malfoyem, pamiętasz? Taa, mój najlepszy przyjaciel pyta mnie o coś, co obiecałem, że nikomu nie powiem. W zasadzie zrobiłem najlepszą i najgłupszą rzecz, którą mogłem zrobić.

Uciekłem.

Wydaje mi się, że ostatnio za dużo uciekam. Czy to znaczy, że kwalifikuję się do Igrzysk Olimpijskich? Potter opowiadał mi o nich, chodzi o to, że… o cholera, Blaise mnie dogania. Muszę się schować!

Później gdzieś w ukryciu

Tak, ukrywam się przed Blaise’em. Nie mogę mu powiedzieć, że ją pocałowałem. On… on, cóż właściwie nie wiem, jakby na to zareagował, ale prawdopodobnie byłoby strasznie. Nie mogę powiedzieć nikomu, Potterowi, Weasleyowi, nawet portretowi profesora Dumbledore’a. Ech.

Co by się stało, gdybym powiedział Blaise’owi?

Witam w wyobraźni Draco.

Mówiącego Blaise’owi:

— Blaise, pocałowałem Hermionę.

— Co? Poważnie?

— Czemu miałbym kłamać w takiej sprawie?

— Wcześniej mówiłeś, że nic się nie stało! A teraz mówisz to!

— Cóż, kłamałem, kiedy mówiłem, że nic się nie stało. Ale teraz mówię prawdę. Naprawdę ją pocałowałem.

— Co?

Mówiącego Potterowi:

— Potter…

— Tak?

— Ummm, naparłem na czyjeś usta ubiegłego wieczoru.

— Naprawdę? Kim ona jest? To nie Hermiona, prawda?

— To nie Hermiona.

— … uff, przez chwilę myślałem…

— Kłamałem! Pocałowałem Hermionę Granger.

— …

— Potter?

— … Nie jestem Harrym Potterem tylko Lordem Voldemortem i zamierzam cię zabić.

— Poważnie, Potter… Auć, mój nos!

— …

— Aaaaaaaaaa…. Aaaaałaaaaa!... Pomocyyyyy!

Mówiącego Weasleyowi:

Powiedz mu to krótko i uciekaj, nie odwracając się za siebie.

— Umm, hej Weasley.

— Co zrobiłeś, Malfoy?

— Jeny przestań krzyczeć… Po prostu ostatniej nocy pocałowałem twoją najlepszą przyjaciółkę, Hermionę Granger.

— …

— …

— …

— Weasley, dla dobra nas wszystkich, proszę cię, odłóż ten młotek.

Ta-da! Tak to sobie wyobrażam. Wniosek nasuwa się sam: nigdy im tego nie powiem.

Później

— Powiedz nam… albo innym.

Cudownie. Potter i Weasley usłyszeli, że coś ukrywam. Nienawidzę Blaise’a, Pottera i Weasleya, nienawidzę gromady karaluchów i Hermiony Granger.

Właściwie nie.

Gromady karaluchów są dość znośne. (Ha! Pewnie myślałeś, że mówię o Granger?)

Cóż, nienawidzę jej.

— Co u licha dzieje się w twoim małym rozumie, Draco Malfoyu? — wypalili.

Cholera, powiedziałem to głośno. Zarumieniłem się, widząc ich podejrzliwe twarze.

— Więc tajemnica dotyczy Hermiony.

Przełknąłem głośno.

Potem oczy Pottera rozszerzyły się i zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, poderwałem się i uciekłem, pozostawiając ich bez słowa. Wpadłem na Blaise’a (co także było straszne) i przez minutę wisiałem głową w dół, dopóki moja twarz nie zrobiła się fioletowa.

Mój najlepszy przyjaciel jest tak samo obłąkany jak ja. I myślę, że bezpieczniej jest mu po prostu powiedzieć. Zauważ, że parsknąłem, wypowiadając to zdanie.

— Blaise, ja…

— Pocałowałeś Hermionę.

— …

— Krzyknąłeś na nią.

— …

— I uciekłeś. Bardzo męskie, stary.

— Skąd u licha o tym wiesz?

— Uch, widziałem to. Właściwie Luna i ja.

— Więc dlaczego mnie dręczyłeś, żebym ci to powiedział?

— Czy jest jakiś powód, dla którego nie powinienem cię dręczyć?

— …

— Woah, stary, odłóż ten młotek.

Później

Po cichu wspiąłem się po schodach Krukonów i razem z Blaise’em i toną swędzącego proszku wślizgnęliśmy się do dormitoriów chłopców. Wszyscy spędzali czas nad jeziorem, a żeby rozwiązać zagadkę użyłem veritaserum.

Siedzieliśmy na łóżku Goldsteina i posypywaliśmy jego bokserki proszkiem. Zemsta jest bardzo swędząca. Odpowiedziałem Blaise’owi wszystko co wydarzyło się ubiegłego wieczoru a on śmiał się z mojego cierpienia. W odpowiedzi kilka razy pacnąłem go w głowę.

— Blaise, powinieneś mi pomóc — powiedziałem, gdy spokojnie wyszliśmy z wieży Ravenclawu.

Parsknął.

— Zrobię to, ale najpierw trochę się pośmieję z twojej głupoty.

Westchnąłem z irytacją, gdy nadal mnie dręczył. Może powinienem obsypać tym proszkiem także jego bokserki? O tak… zrobię to… buhahahah.

— Dlaczego się maniakalnie uśmiechasz?

— Bez powodu.

Później

— Goldstein.

— Zrobione.

— Ten gość z Hufflepuffu ze stojącymi włosami.

— Zrobione.

Dwudziestu kolejnych kolesi miało bokserki posypane swędzącym proszkiem.

— Okej, zostali Potter, Weasley, Thomas, Finnigan i Longbottom.

— Na wieżę Gryffindoru!

W wieży Gryffindoru

— Tu jest łóżko Pottera. Upewnij się, że nasypałeś więcej w Logbottoma, wczoraj próbował ją pocałować — poinstruowałem Blaise’a, a sam zająłem się Thomasem i Finniganem.

Blaise parsknął i wrzucił wiele proszku do szuflady Neville’a. A masz Shlongbottom.

Kiedy skończyliśmy, uciekliśmy stamtąd najszybciej jak się dało i poszliśmy do kuchni. Poprosiliśmy o sok z dyni i tartę melasową, żeby się posilić. Wrzucanie proszku do bokserek jest bardzo męczące.

Odłożyłem puchar i zerknąłem na Blaise’a.

— Jak myślisz, co powinienem zrobić?

Milczał i popatrzył poważnym wzrokiem.

— Jedyną rzecz, którą powinieneś zrobić dawno, dawno temu.

Później

— G 27.

— …

— B 12…

— Taaaak! Bingo! A masz, Blaise! Pokonałem cię w bingo! O taaaaak! Chodź, Blaise, znajdźmy Hermionę. Muszę jej powiedzieć, że ją kocham.

Czytaj dalej →

_________

Witajcie :) zapewne większość z Was się tego nie spodziewała. Cóż mogę rzec? Niespodzianka! :D A tak na poważnie, to mam wielką nadzieję, że chociaż odrobinę się z tego cieszycie.

Treść rozdziału jest dość szalona, momentami umieramy ze śmiechu, czasem pukamy się w głowę nad bezmyślnością bohaterów, ale przynajmniej jest zabawnie, prawda? Piszcie, co myślicie i komentujcie! Nawet nie wiecie ile dają komentarze pod rozdziałami. A chęci i wena do dalszej walki z tym opowiadaniem mnie i Patronusce się przydadzą. Może jakaś motywacja, czy coś? Liczymy na Was!

Kolejna część pojawi się pewnie za jakiś czas. Nie wiem kiedy, dlatego już nic nie obiecuję, bo mnie znienawidzicie jeszcze bardziej :D (to jest ten moment, gdy mówicie, że mnie kochacie i w ogóle). Po prostu czekajcie. Już bliżej niż dalej!

Tyle ode mnie. Lecę pisać rozdział LML, bo właśnie zaczęłam (po tygodniu zwłoki, ach ta moja motywacja). Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia. Enjoy!