piątek, 18 listopada 2016

Rozdział 12: Jak się nazywa?

Siedzę razem z Harrym na wygodnych fotelach w Pokoju Życzeń. Od półtora tygodnia uczę go Oklumencji i przez ten czas udało mu się stworzyć dwie tarcze. Teraz będzie ciężej, ponieważ musimy jeszcze wznieść cztery podstawowe i jedną dodatkową tarczę.
Harry popija gorącą czekoladę, patrząc na mnie znad krawędzi.
— Robisz duże postępy — mówię po prostu, nie mając w głowie innych słów.
— Hmm — mruczy, co jest jego jedyną odpowiedzią.
Wciąż się na mnie gapi, co mówiąc szczerze bardzo mnie irytuje. Odstawiam swoją filiżankę i patrzę mu prosto w oczy.
— Oh, na litość Merlina, co to ma znaczyć, Harry? — fukam.
Uśmiecha się, po czym odstawia swoją filiżankę obok mojej.
— Jak on się nazywa?
— Kto?
— Ten Ślizgon, z którym się umawiasz.
Moja szczęka opada aż do ziemi.
— C-co? J-ja z nikim się nie umawiam — jąkam się.
On w odpowiedzi przechyla głowę i unosi wysoko brwi.
— Daj spokój, Hermiono. Nie jestem głupi — mówi. — Ostatnio wydajesz się być taka radosna i naprawdę odpuściłaś tę sprawę z Ronem. Wszyscy z obrzydzeniem patrzymy jak on obściskuje się z Lavender, a ty w ogóle nie okazujesz zazdrości. A dodatkowo kolory tego pokoju o czymś świadczą. To oczywiste, że jest Ślizgonem.
— Harry — mamroczę, nie okazując przy tym żadnych emocji.
— Hermiono — odpowiada miłym tonem.
— Z nikim się nie umawiam — oświadczam.
— Ale spędzasz z kimś swój wolny czas.
— My po prostu razem się uczymy.
Harry uśmiecha się, a ja przewracam oczami, po czym odwracam wzrok.
— Jak się nazywa? — pyta ponownie.
Znowu na niego patrzę, próbując zachować twarz.
— Nie powiem.
Chłopak nagle smutnieje.
— Dlaczego?
Spoglądam w dół.
— Powiem ci, jak skończymy lekcje Oklumencji. Potraktuj to jako nagrodę — oferuję.
— Hermiono — zaczyna, wciąż patrząc poważnie. — Czy dzieje się coś złego?
Pozwalam sobie na oschły śmiech.
— Ostatnio dzieje się wiele złego, Harry — odpowiadam, spoglądając mu prosto w oczy. — Ale on nie jest tym złym.
Mruży oczy, a sekundę później kiwa głową i sięga po swoją filiżankę.
— Trzymam cię za słowo — mówi, biorąc kolejny łyk napoju.
Przytakuję, bo wiem, że tak jest.

~*~*~*~*~*~

Piątek, w końcu jest piątek. Ron obserwuje mnie, kiedy odchodzę od stołu po skończonej kolacji. Ale ja go ignoruję. Ciągle odtwarzam w głowie moją wczorajszą rozmowę z Harrym. Dlaczego pomyślał, że umawiam się z Draco? My tylko spędzamy razem czas, ale… nie w taki sposób.
Wspinam się po schodach na siódme piętro, ale nagle czuję mrowienie w okolicy karku. Rozglądam się dookoła, jednak nikogo nie zauważam. Kontynuuję moją wędrówkę wysoko unosząc głowę z różdżką w gotowości. Te trzy lata wojny nauczyły mnie wierzyć swojemu instynktowi. Ja po prostu wiem, że ktoś mnie obserwuje.
Przyklejam się plecami do ściany i zerkam na korytarz na siódmym piętrze. Trzymam różdżkę na wysokości ramienia i czekam. Nagle zza rogu wychodzi Teodor Nott. Nieznacznie unosi ręce, gdy zauważa mnie gotową do ataku.
— Mam dla ciebie wiadomość, Granger — mówi, uśmiechając się.
— Jaką? — pytam, nie siląc się na uprzejmości.
— Oh, to nie takie proste — odpowiada.
Ktoś mamrocze coś pod nosem i nagle w moim kierunku leci strumień czerwonego światła. Szybko robię unik, a zaklęcie trafia w kamień. Wygląda na to, że Nott nie przyszedł sam. Cóż, walczyłam z większą ilością przeciwników, więc nie boję się dwóch Ślizgonów.
Do walki włącza się Teodor, jednak rzuca słabe zaklęcia, tak jakby nie chciał mnie uszkodzić. Z łatwością odbijam każde z nich. Nie mogąc się powstrzymać, kieruję w stronę Notta mocne zaklęcie, które zwala go z nóg. Przez chwilę mam wrażenie, że to koniec, ale chłopak wstaje o własnych siłach, uśmiechając się pod nosem.
Moje zmysły wyczuwają kogoś tuż za mną i szybko patrzę w tamtą stronę. Zauważam Marcusa Flinta. Rzucam zaklęcie tarczy, nie mając pojęcia co on zamierza. On sięga ręką do przodu i zaciska swoje tłuste ramię wokół mojej szyi. W myślach rzucam urok w kierunku jego brzucha, a on zaczyna wyć z bólu, jednak nadal mnie dusi. Robi mi się ciemno przed oczami. Moja różdżka leci w powietrzu i uderza mnie zaklęciem prosto w plecy. Wbijam paznokcie w rękę Flinta. On jęczy i uderza moją głową o ścianę, a potem wszystko robi się czarne.

~*~*~*~*~*~

Rennervate — mówi ktoś poza ciemnością.
Oślepia mnie czerwone światło, powoli otwieram oczy i wracam do świadomości.
— Oh, obudziłaś się, Granger — mamrocze Nott.
Stoi przede mną, opierając się o drzwi schowka na miotły, w którym właśnie przebywamy. Siedzę na krześle ze skrępowanymi z tyłu rękami. Kiedy poruszam ramionami, czuję ostry ból.
— Gdybym była tobą, nie kręciłabym się za bardzo. — Słyszę irytujący głos Pansy Parkinson po swojej prawej stronie.
— Jak powiedziałem, mamy dla ciebie wiadomość — zaczyna Nott. — Od Czarnego Pana. — Mrużę oczy, ale nie reaguję. Chłopak nachyla się nade mną. — Tik tak, Granger. Czas ucieka. Już jest luty. Lepiej będzie jeśli pospieszysz się z wykonaniem swojego zadania.
Parkinson prowadzi czubek różdżki od mojego barku aż do nadgarstka, robiąc przy tym wielką paskudną ranę. Moja skóra pęka, a ja syczę z bólu, ale zaciskam szczękę. Będziesz jeszcze gorsza — przypominam sobie. Teodor uśmiecha się i przechodzi do przodu.
— Ubierasz się jak dziwka, więc równie dobrze można ciebie traktować jak jedną z nich — szydzi.
Wypowiada zaklęcie, wymachując przy tym różdżką blisko mojego ciała. Moje ubrania rwą się przy każdym jego ruchu, a na skórze pojawiają się krwawiące zadrapania. Cofa się do tyłu, oceniając swoją pracę. Moja koszula i spódnica są podarte na milion kawałków i odkrywają więcej niż powinny.
— Cóż, musimy iść — oświadcza Ślizgon, chowając różdżkę. — Marcus?
Flint staje naprzeciwko mnie i z całej siły uderza mnie w twarz. Czuję w ustach smak krwi. Świat wiruje, kiedy ta trójka opuszcza schowek. Zanim tracę świadomość, czytam słowa napisane na czerwono na drzwiach.

Tik tak

~*~*~*~*~*~

Nie wiem, jak długo byłam nieprzytomna. Patrzę na czerwony napis na drzwiach. Krew spływa po moim ramieniu, skwiercząc nieznacznie, kiedy kapie na oplatający moje dłonie sznur. W ustach czuję metaliczny smak krwi. Próbuję się nie ruszać, zaciskam mocno szczęki. Jednak po chwili szarpię się jak opętana, chcąc jak najszybciej stąd uciec. Kiedy moja próba się nie udaje, wybucham płaczem. Nie mam pojęcia, jak długo tu jestem.
Minuty… godziny… dni? Jestem wykończona i czuję, że wraz z krwią z mojego ciała wypłynęła wszelka zgromadzona do tej pory energia. Moja różdżka, moje zbawienie, leży dwie stopy przede mną, ale nawet nie mam siły po nią sięgnąć.
Kolejny szloch wydobywa się z moich ust. Ten dźwięk rani moje uszy i obolałą twarz. Staram się uspokoić, ale z każdą sekundą jest coraz gorzej. Łzy spływają strumieniami po mojej twarzy i pieką, kiedy spadają na zadrapania. Co za ironia, mój szloch przynosi mi więcej cierpienia niż ulgi. A czas płynie. Tik tak.

~*~*~*~*~*~

Słyszę ryk za drzwiami. Przestaję płakać i nadsłuchuję.
— Cholera, szukam Hermiony! — krzyczy mężczyzna. — Wreszcie.
Klika zamek w drzwiach i otwierają się. Mimowolnie zamykam oczy, chcąc uchronić się przed ostrym światłem.
— Hermiono? — mówi słabo.
Szybko do mnie podchodzi i przy pomocy różdżki odwiązuje sznur. Czuję ulgę, kiedy węzeł puszcza. Jednak sekundę później garbię się na krześle.
— Merlinie, co oni ci zrobili? — pyta mężczyzna.
Zmuszam się, żeby spojrzeć w górę.
— Draco? — mamroczę, po czym spontanicznie zarzucam mu ręce na szyję. Moim ciałem wstrząsa kolejny szloch.
— Granger — mówi, ale nie reaguję. — Granger? — Nadal płaczę. — Hermiono, muszę cię zabrać do Skrzydła szpitalnego.
Momentalnie zastygam bez ruchu. Kręcę głową.
— Nie, nie, nie mogę.
— Hermiono — Ton jego głosu zamienia się w ostrzegawczy.
— J-ja n-nie mogę… J-ja umiem o siebie zadbać. N-nie potrzebuję tego — jąkam się.
Wzdycha.
— Okay, chodź.
Draco wręcza mi moją różdżkę i bierze mnie na ręce. Nie okazuje zbędnych emocji, ale kątem oka zauważam, że jego szczęka drga niebezpiecznie. Trzyma mnie mocno blisko swojej piersi. Idzie prosto do Pokoju Życzeń. Kiedy jesteśmy na miejscu, spaceruje trzy razy w tę i z powrotem. Po kilku minutach wchodzimy do środka i kładzie mnie na łóżku przypominającym to ze Skrzydła szpitalnego.
— Dziękuję — mówię, gdy przestaję łkać.
Kręci głową i wyciąga różdżkę.
— Co zamierzasz…
— Podczas wojny byłem całkiem niezły w zaklęciach leczniczych — przerywa mi. — I niektórych z nich nie będziesz w stanie rzucić sama.
Wskazuje różdżką zadrapania i mamrocze coś pod nosem. W tym momencie wygląda jak uzdrowiciel. Zadrapania zaczynają znikać, a on zajmuje się moją ręką. Pod wpływem jego zaklęć, ból słabnie.
Potem zajmuje się moją głową. Czuję, że warga się zrasta, a ból głowy jest mniej odczuwalny. Draco wzdycha pod nosem i sięga na jedną z półek, które wiszą na ścianie. Podaje mi fiolkę z niebieskim płynem.
— Weź to — mówi, wkładając mi w dłoń fiolkę. — Pomoże na ból głowy i uleczy obrażenia, chociaż przez najbliższe dni będziesz musiała się oszczędzać.
Przytakuję i wypijam eliksir.
— Dopilnuję, żeby nikt nie uderzył mnie w głowę przez najbliższe dwa tygodnie — szeptam, uśmiechając się lekko.
Blondyn rzuca w moim kierunku ostre spojrzenie, a jego usta zaciskają się w wąską kreskę.
— Kto to zrobił? — pyta, a ja aż drżę słysząc ton jego pytania.
— Draco — mówię, kręcąc głową.
— Jak on się nazywa?
— On?
— To była dziewczyna?
— Draco — odpowiadam protekcjonalnym tonem.
— Podaj. Mi. Nazwiska. — warczy.
— Nie.
— Cholera, Hermiono — woła, uderzając pięścią w ścianę. — Kto to zrobił?
— Nie możesz nic zrobić — mówię, starając się brzmieć obojętnie, jednak mój głos bardzo drży i zapewne nie brzmię wiarygodnie.
— Akurat — ryczy, po czym odwraca się w moją stronę.
Szybko podchodzi go łóżka, na którym siedzę. Powoli dotyka ręką mojej twarzy i delikatnie ociera kciukiem samotną łzę, która gdzieś się zapodziała.
— Hermiono — mówi cicho. — Powiedz mi, kto to zrobił.
— Voldemort — mamroczę, odpychając jego dłoń i wstając z łóżka.
Wydaje się być zamrożony tym, co przed chwilą usłyszał, ale ja nie mogę siedzieć bezczynnie. Zaczynam chodzić po pokoju.
— Chciał mi wysłać wiadomość. Tik tak. Czas ucieka. Zabij przywódcę jasnej strony. To co zwykle — wyjawiam.
— Cholera — szepta.
— Tak — kontynuuję, zatrzymując się przed nim. — Jeśli powiem komukolwiek, będą chcieli wiedzieć, dlaczego muszę to zrobić. Nie mogę powiedzieć prawdy, bez złamania wieczystej przysięgi. Jeśli ktoś dowie się tego nie ode mnie, Voldemort zrobi wszystko żeby znaleźć kreta. Więc nie, nic nie można zrobić. Nie ma kary, nie ma pokuty, nie ma sprawiedliwości.
Patrzę w dół na swoje ubrania, które pokazują więcej niż powinny. Kieruję na nie swoją różdżkę, wypowiadając zaklęcie naprawiające. Kiedy nic się nie dzieje, rzucam zaklęcie wiążące. Kilka zaklęć później wciąż stoję pośrodku pokoju w moim dość oryginalnym stroju. Patrzę na zmęczonego Draco.
— Zaklęcie które oni rzucili, kimkolwiek są, powodują, że ubrania nie mogą być naprawione za pomocą jakiejkolwiek magii — odpowiada.
— Więc już ich nie naprawię? Nigdy? — pytam, otwierając szeroko oczy, na co on kręci głową. — Jak mam wrócić do mojego dormitorium?
Malfoy wzdycha.
— Skrzacie? — woła.
Pojawia się mały skrzat w czystym białym ubraniu.
— W czym może wam pomóc Bąbelek? — pyta stworzenie, uśmiechając się szeroko.
— Bąbelku, prosimy o przyniesienie nowego stroju z kufra panny Granger. Nikt nie może ciebie zobaczyć — poucza chłopak.
Bąbelek kłania się i znika z trzaskiem. Dopiero po chwili pojawia się ponownie. Złożone ubrania kładzie na łóżku.
— Czy coś jeszcze Bąbelek może dla was zrobić?
— Nie — odpowiada blondyn.
— Dziękuję, Bąbelku — mówię.
Na twarzy skrzatki pojawia się szeroki uśmiech, ale po chwili znika tak szybko jak się pojawiła.
— Pozwolę ci się przebrać — mamrocze Draco, zanim znika za drzwiami.
Zakładam nową spódnicę i bluzkę, czując wielką ulgę. Wszystkie widoczne oznaki wieczornego incydentu zostały usunięte i mogłabym zapomnieć o tym, co się stało. No tak mogłabym. Patrzę na ramię, które rozcięła Parkinson, ale nie widzę żadnej blizny. Nie ma także blizny, którą rzuciła Bellatrix.
— Dlaczego na mojej ręce nie ma blizny „szlama”, którą rzuciła Bellatrix? — pytam Draco, kiedy wychodzę na korytarz.
— Cóż, w tej rzeczywistości torturowała ciebie dla zabawy, a nie dla informacji — odpowiada.
— Czym to się różni?
— Grawerowanie tego słowa na twoim ramieniu było torturami psychicznymi i fizycznymi. Jednak oni wiedzą, że jeśli nawet przeżyjesz, będziesz miała tę bliznę na zawsze… ale najbardziej na świecie woleliby tego uniknąć. Oni wierzą, że mogą tak po prostu odejść i wrócić do swojego życia, jakby nic się nie stało. A blizna jest przeszkodą na drodze do tej fantazji.
— Nigdy nie można wrócić do życia, jakby nic nigdy się nie stało — mówię.
— Nie — odpowiada. — Ale można wierzyć, że niektórzy mają po prostu gorzej od nas.
Przytakuję, bo to ma sens.
— Hermiono? — mamrocze chłopak po chwili.
Odwracam się do niego.
— Uważaj, dobrze?
— Będę — odpowiadam. — Dobranoc.
— Dobranoc, Granger.
Przez chwilę patrzymy na siebie, ale sekundę później kierujemy się w stronę naszych pokoi wspólnych.

____________

Witajcie :) W to piątkowe popołudnie publikuję kolejny rozdział opowiadania, w którym wreszcie coś się dzieje. Czy Wy także jesteście zadowoleni z postawy Draco? Ja go lubię coraz bardziej, a raczej jego oblicze. Staje się taki ludzki. Jestem ciekawa Waszych opinii.
A teraz informacja, która może Was bardzo zaskoczyć. Dzisiaj, tj. 18 listopada, mija rok od założenia tego bloga i tym samym rok mojego "istnienia" w blogosferze. Nie mam pojęcia kiedy to minęło. Przez ten rok tyle się wydarzyło... Założyłam tego bloga, który o dziwo szybko stał się popularny, potem zaczęłam tłumaczyć Simply i świat zwariował, bo ludzie także tamtą historię zaczęli czytać. Dopiero w marcu zaczęłam pisać swoje opowiadania i powiem szczerze, że nie wyobrażam sobie tego, że mogłabym tak po prostu przestać. Pisanie i tłumaczenie stało się czymś normalnym i codziennym rytuałem. Oczywiście to dopiero początek mojej przygody z pisaniem i tłumaczeniem, bo mam w zanadrzu kilka miniaturek i tłumaczeń ;) Także jeszcze długo będziecie o mnie słyszeć i mam nadzieję czytać moje wypociny.
Korzystając z okazji chciałam wszystkim podziękować za wsparcie i motywujące komentarze. Daliście mi wiele energii i motywacji. Oczywiście są osoby, które towarzyszą mi od początku (nie będę ich wymieniać, ale zainteresowane zapewne domyślą się, że to o nie chodzi) i bardzo im za to dziękuję ❤ 
Dziękuję także za ponad 96 tysięcy wyświetleń. Nigdy nie spodziewałam się takiego zainteresowania :)
Cóż, to tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego weekendu. Enjoy!




16 komentarzy:

  1. Gratuluję rocznicy i życzę spędzenia w blogosferze kolejnego roku! :D
    Oczywiście rozdział fantastyczny. Najbardziej spodobały mi się w nim postawy Pottera, jego dociekliwość, co do tożsamości Ślizgona, z którym spotyka się Hermiona, i postawa Draco, jego opiekuńczość i widoczna chęć pomocy Granger.
    Jestem ciekawa, kiedy Hermiona wykona zadanie i jak to będzie wyglądać, zwłaszcza, że czas płynie...Zachowanie Notta, Parkinson i Flinta było wstrząsające, ale cóż wykonywali swoje rozkazy. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się czegoś takiego.
    No cóż, mam nadzieję, że kolejny rozdział pojawi się dość szybko :). Oczywiście rozdział bardzo mi się podobał, jak zwykle przetłumaczyłaś fantastycznie ;).
    Pozdrawiam serdecznie,
    Charlotte

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo dziękuję :)
      Masz rację, Harry i Draco pokazali się z jak najlepszej strony w tym rozdziale. Swoją drogą ta dociekliwość Pottera bardzo mnie rozśmieszyła :D Bo w gruncie rzeczy to było zabawne.
      Cały plan zostanie niedługo przedstawiony, ale zanim to nastąpi wydarzy się jeszcze wiele ważnych sytuacji. Nie będę zdradzać, bo nie chcę Wam psuć zabawy :) Ślizgoni pokazali, że potrafią być okrutni, no ale nic niestety nie da się na to poradzić :/
      Kolejny rozdział powinien być niedługo, ale wszystko zależy do wolnego czasu i mojej weny ;)
      Pozdrawiam

      Usuń
  2. Kochana ! To już rok ? O matko! A ja pamiętam pierwszą swoją wiadomość do Ciebie :) Chodziło o opowiadanie "Ogień i lód" :) Potem jakoś zaczęłyśmy pisać i tak już zostało :) Cieszę się, że Cię znam i mam ogromną radochę, jak czasami chwilę popiszemy i sobie podoradzamy :) życzę Ci jak najwięcej weny na dalsze 'mam nadzieję' lata :) No dobrze, co do rozdziału, to całkiem ok. Szkoda mi Hermiona...Cieszę się, że Draco zaopiekował się nią i zaczął się o nią coraz bardziej martwić. Jedyny szok w tym rozdziale, to to , że ten charłak Filch również jest po złej stronie..Oczywiście czekam na nexta i pozdrawiam ! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, tak, już minął roczek :D Ja też pamiętam tą rozmowę, w sumie nasza znajomość zaczęła się z niczego i mam nadzieję, że będzie trwać nadal ;)
      Rozdział jest trochę inny, ale w sumie wreszcie coś się dzieje. Draco okazuje się prawdziwym przyjacielem, ale to dopiero początek ;)
      Pozdrawiam

      Usuń
  3. Ja właśnie wróciłam z Fantastycznych zwierząt. Jestem przepełniona magią! Oh, ja cię będę wspierać 💞 Lubię te blogi, ciebie i czytanie ich zawsze powoduje uśmiech.
    Nie czuję przyszłości dla Draco. Mam wrażenie, że on nie dostanie rozgrzeszenia i to się źle skończy.
    Nie sądziłam, że Harry może być w tym opowiadaniu taki spostrzegawczy. Wszyscy go kreują na debila, którym chyba nie jest?
    Pozdrawiam i czekam!
    KH

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja pewnie obejrzę jak Zwierzęta będą dostępne w necie. Urok małych mieścin + brak wolnego czasu robi swoje, no ale też chciałabym żeby magia mną zawładnęła.
      Cieszę się, że lubisz moje blogi to dla mnie sama radość :)
      Harry to taka cichociemna postać, ale najwyraźniej autorka opowiadania bardzo go lubi ;)
      Pozdrawiam

      Usuń
  4. Wow, to już rok? :D W takim wypadku pozostaje mi życzyć Ci kolejnego tak samo (lub jeszcze bardziej) udanego roku w Blogosferze!
    Co do rozdziału - podoba mi się bardziej niż poprzedni. Zaczyna się niewinnie, ale potem akcja się rozkręciła! Środki, jakich użyli Ślizgoni... Mam ochotę ich udusić! Chociaż w sumie... nie w ich stylu są liściki "Miono, pośpiesz się z zabijaniem Trzmiela. Całuski, Nott i Parkinson". Bardzo podoba mi się postawa Draco. Nareszcie zachowuje się jak człowiek i, dodatkowo, dobry przyjaciel!
    Pozdrawiam i czekam na kolejny!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję! Mam nadzieję, że będę tu jak najdłużej się da :)
      Ślizgoni pokazali "klasę" (oczywiście ironia), ale chyba wiesz, co mam na myśli. Draco pokazuje, że jest człowiekiem i to jest w tym opowiadaniu najlepsze :)
      Pozdrawiam

      Usuń
  5. Po pierwsze gratuluje roku! to naprawdę duże osiągniecie i masz z czego być dumna. Pamiętaj o tym!
    A co do rozdziału...Harry zaczyna pomału zauważać co się dzieje...Tylko, żeby to wszystko potem zrozumiał.
    Theodorze Nottcie, jak tak można!
    Nie cierpię gdy go tak przedstawiają autorki, ale szanuje i będę starała się to zrozumieć.
    Draco zaczyna pokazywać uczucia. Nie za szybko? No nie jestem wstanie jeszcze to stwierdzić.
    Powiedz mi proszę, kochana, ile będzie rozdziałów do końca opowiadania?
    Życzę ci weny, sił oraz natchnienia.
    Pozdrawiam,
    Re(Beca)
    PS. A może jak jeszcze cię tam nie było, zerkniesz? https://czasy-przegranych.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję :) Oczywiście jestem z tego bardzo dumna ;)
      Harry jest dość dociekliwym człowiekiem i niedługo zostanie wprowadzony w cały plan.
      Cóż, to nie moja kreacja. Widocznie Sophie niezbyt go lubi tak jak Pansy i Marcusa...
      W tym opowiadaniu Draco jest przyjacielem Hermiony. To dość oryginalna kreacja, ale podejrzewam, że z biegiem rozdziałów polubisz go w takiej wersji :)
      Rozdziałów jest 40 także jeszcze wiele będzie się działo.
      Pozdrawiam
      PS. Oczywiście wpadnę, ale dopiero w przyszłym tygodniu, bo wtedy będę nadrabiać zaległości :)

      Usuń
  6. Hejo hejooo :D
    Gratulację rocznicy bloga! Czas szybko leci, szczególnie w blogowej sferze, prawda? Niemal 100 tys. wyświetleń jedynie świadczy o tym, jak bardzo podobają sie nam Twoje teksty!
    Świetny rozdział, choć przyznam szczerze, że trochę się bałam o Hermionę. Tzn, oczywiście wiedziałam, że Draco przybędzie jej na ratunek niczym rycerz na bialym koniu, jednak fakt, że jest obserwowana niemal non stop i w każdej chwili mogą ją... ukatrupić, jest przerażający.
    Nie wiem czemu, ale fragment z Harry'm i jego pytaniami odnośnie pewnego Ślizgona spodobal mi się najbardziej. Jestem ciekawa czy Hermiona faktycznie wyjawi mu prawdę po skończonej nauce. Jego reakcja może być wybuchowa!
    Pozdrawiam, Iva Nerda
    kiedyjestesprzymniedramione.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję :) Oj tak czas leci szybko, nawet za szybko. Miło czytać takie słowa ;)
      Hermiona nie ma lekko w tym opowiadaniu, ale myślę, że da sobie radę. W końcu jest Hermioną Granger. Motyw Draco jako rycerza na białym koniu chyba nigdy mi się nie znudzi. Pamiętam go z CiS, ale tutaj podoba mi się o wiele bardziej ;)
      Harry jest bardzo dociekliwy i niedługo dowie się wszystkiego, ale masz rację, ten fragment ma w sobie coś fajnego :)
      Pozdrawiam

      Usuń
  7. Uwielbiam Twojego bloga! Co prawda długo mnie tu nie było, ale mogę Ci powiedzieć, że jesteś jeszcze lepsza niż byłaś na początku! Nie mogę się doczekać kolejnego rozdziału.
    "— Ostatnio dzieje się wiele złego, Harry — odpowiadam, spoglądając mu prosto w oczy. — Ale on nie jest tym złym." - zakochałam się w tych słowach, Hermiona tak dobrze go opisała.
    Gratuluję Ci rocznicy bloga i życzę wielu kolejnych lat spędzonych na blogosferze i jeszcze większych sukcesów :)
    Pozdrawiam i zapraszam do siebie na nowy rozdział po długiej przerwie :)
    Arabella
    dramione-more-than-deal.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za komentarz :) miło, że Ci się podoba ;)
      Przeczuwam, że to dopiero początek mojej blogowej kariery :)
      Oczywiście wpadnę
      Pozdrawiam

      Usuń
  8. Super sprawa ze tłumaczy czyjś blog po angielsku, w sumie nie mogę się doczekać kolejnych rozdziałów przez co jednak siegnęłam po czytanie w jezyku angielskim. Powiem ze irytuje mnie ze nie znam niektórych słów(nie jestem jakaś dobra z angielskiego) i pomimo że ogólnie rozumiem co się dzieje czasem nie wylapuje jakichś szczegółów i i tak czekam na twoje tłumaczenie :-) Nie mogę się doczekać :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Fajnie, że moje tłumaczenie przypadło Ci do gustu :) Niestety na razie nie mam zbyt wiele czasu na tłumaczenie, ponieważ chcę napisać chociaż po jednym rozdziale swoich historii. Ale kiedy będą gotowe wrócę do LA :)
      Pozdrawiam

      Usuń

✪ Dziękuję, że tu jesteś ;)
✪ Jeśli możesz, zostaw po sobie ślad. Komentarze są dla mnie napędem do dalszej pracy ;)
✪ Nie spamuj od tego jest odpowiednia zakładka (SPAM)

Obserwatorzy