[T] [M] Uciekająca panna młoda

Tytuł oryginału i link: The Runaway Bride

Autor oryginału: AlexandraO

Autor tłumaczenia: Arcanum Felis

Zgoda na tłumaczenie: jest

Beta: Rzan.

Fandom: Harry Potter

Para: Dramione

Status: miniaturka (liczba słów: 1 090)

Gatunek: romance, drama

Klasyfikacja: T

Opis: Zostawiając swojego niedoszłego męża przed ołtarzem, Hermiona ucieka z mugolskiego Londynu, szukając schronienia. Chociaż raz jest szczęśliwa, że nie wie, co przyniesie przyszłość.

Obcasy stukały o beton, gdy wybiegała z katedry. Ubrana na biało, właśnie uciekała od tego, co mogło być jednym z największych błędów jej życia. Przypadkowy przechodzień patrzył na nią z ciekawością, gdy zatrzymała się, aby odetchnąć i zorientować się, gdzie była. Aby jej rodzina mogła wziąć udział w ceremonii, przekonała Ronalda, a przede wszystkim jego matkę, że ceremonia w mugolskim kościele to najlepsza dla każdego opcja.

Uciekając z własnego ślubu, miała świadomość, że będą jej szukać. Nie miała zbyt wiele czasu, aby zastanawiać się, gdzie jest. Musiała znaleźć punkt aportacji lub wejście do Dziurawego Kotła. Nie była w stanie wyciągnąć różdżki i rzucić zaklęcia, więc rozejrzała się po otoczeniu. Rozpoznała kilka dobrze znanych sklepów i skręciła na zachód, aby zobaczyć znak prowadzący na ulicę Charing Cross. Zdjęła buty, uniosła sukienkę i zaczęła biec.

Na horyzoncie pojawił się Dziurawy Kocioł. Wzdychając z ulgą, weszła do środka, uważnie się rozglądając. Nie było nikogo, kogo znała, więc podeszła do baru.

— Tom, nalej mi Ognistej — wycharczała, z trudem łapiąc oddech po biegu.

— Oczywiście, moja droga — powiedział, nalewając trunek i przesunął szklankę w jej stronę. — Na koszt firmy.

— Dziękuję.

Jedną z rzeczy, dzięki którymi Hermiona lubiła mężczyznę, było to, że nigdy nie zadawał zbyt wielu pytań. Była mu za to wdzięczna, ponieważ cały czarodziejski świat wiedział, że dzisiaj dwie trzecie Złotego Trio miało wziąć ślub. Tom nigdy nie powiedziałby ani słowa dziennikarzom, jeśli zadawaliby jakieś pytania.

Wypijając duszkiem pół drinka, nie zauważyła obcego, który zajął miejsce obok niej.

— Granger, co za dziwaczny strój. Gdzie twój Łasic? — wycedził.

Zerknęła w lewo i zobaczyła Draco Malfoya zamawiającego kufel najlepszej Ognistej. Przewróciła oczami, gdy płacił. Miał zbyt wiele pieniędzy na zachcianki. Nie to żeby sama nie była szczęśliwa z fortuny, którą otrzymała za pomoc w Drugiej Bitwie. Po prostu nie afiszowała się tym tak, jak on miał w zwyczaju podczas szkoły.

— Zamknij się, Malfoy — warknęła, biorąc kolejny głęboki łyk.

Zerkając na drzwi, wiedziała, że w końcu i tutaj zaczną jej szukać, z powodu tego, że Dziurawy Kocioł był mostem łączącym mugolski świat z czarodziejskim. Malfoy musiał zorientować się, że Hermiona jest jakoś poruszona. Połączył jej sukienkę i samotne picie w barze.

Usłyszała jego szczery śmiech, czego przez dziesięć lat znania tego palanta, niedane jej było usłyszeć. Znowu na niego popatrzyła i akurat odrzucił głowę do tyłu, a jego zwykły uśmiech, zastąpił prawdziwy.

— Zostawiłaś Weasleya przed ołtarzem, prawda? — zarechotał.

Nie mogąc mówić, po prostu skinęła głową i się uśmiechnęła. Sytuacja nie była zabawna, ale jego śmiech zaraźliwy. Nie miała pojęcia dlaczego, jednak czuła się tak, jakby chciała podzielić się swoimi wszystkimi kłopotami z byłym wrogiem.

— To proste — wyszeptała, gdy Malfoy się uspokoił. — Nie mogłam go poślubić. Po wojnie wydawało mi się, że tak musi być. Nie myśleliśmy o tym, czego naprawdę chcieliśmy.

Malfoy nie odpowiedział, po prostu siedział, patrząc na nią, jakby nigdy wcześniej jej nie widział. Zazwyczaj czułaby się niekomfortowo, przyciągając tak czyjąś uwagę, ale rozumiała ciekawość. Sama zastanawiała się, co działo się w jego świecie. Czytała Proroka Codziennego i wiedziała, że zerwał zaręczyny z Astorią Greengrass. Z drugiej strony, znając Ritę Skeeter, to te bzdury, które publikuje, mogą nie być prawdą.

— Szczerze mówiąc, jesteśmy zdecydowanie lepszymi przyjaciółmi. Plus jest koszmarny w łóżku — powiedziała nonszalancko.

Chwilę później jej oczy otworzyły się szeroko i zakryła dłońmi usta. Popatrzyła na Malfoya, który znowu się roześmiał. Tym razem przez wyjawienie przez nią informacji na temat seksualnych zdolności Rona.

— Nie powinnam tego mówić — warknęła, uderzając się w czoło.

— Nie martw się, Granger, nie będę drwić z Łasica — powiedział Malfoy, uśmiechając się. Wiedziała, że mógłby, gdyby kiedykolwiek się spotkali. — Nie jestem zdziwiony, że jest okropny. Widziałem, jak migdalił się z Lavender Brown na szóstym roku i to, jak to robił, dowodziło, że nie ma o tym pojęcia.

Nie wiedząc, co powiedzieć, Hermiona wypiła duszkiem resztkę shota i zamówiła kolejny. Gdy wyjmowała kilka galeonów, Malfoy zatrzymał ją.

— Ja zapłacę, Granger — sapnął, mrugając do niej i podał Tomowi pieniądze, mówiąc, by zachował resztę.

— Zastanawiam się, ile czasu zajmie im znalezienie mnie tutaj — głośno się zastanawiała, ponownie patrząc  w stronę drzwi.

— Szukają cię?! To prawdopodobnie jedno z pierwszych miejsc, gdzie będą szukać — krzyknął osłupiały Malfoy.

— Wątpię. Mieliśmy wziąć ślub w mugolskim Londynie. Najprawdopodobniej będą mnie najpierw szukać właśnie w tamtej okolicy, a potem skierują do czarodziejskiego świata — odpowiedziała.

Obserwowała, jak mężczyzna zaciska usta, nie wiedząc o emocjach, które czuł. Jego twarz nic nie zdradzała, ale mała zmarszczka na czole i sposób, w jaki zaciskał usta w wąską kreskę, uświadomił ją, że coś jest na rzeczy.

— Mowę ci odjęło, Malfoy? — zadrwiła.

Spojrzał na nią przelotnie i przygryzła wargę, żądając odpowiedzi.

— Chcesz znać prawdę?

Kiwnęła głową, wciąż zagryzając wargę, niemal zdenerwowana tym, co miał zamiar ujawnić.

— Zawsze myślałem, że jesteś zbyt dobra dla Łasica. Zbyt mądra, zbyt troskliwa — przerwał na chwilę, po czym dodał: — Zbyt piękna.

Nigdy nie widziała, żeby Draco Malfoy się rumienił, ale z pewnością teraz miało to miejsce. Uśmiechnęła się na wygłoszony komplement, ale nie mogła… nie, nie chciała się z nim spierać. Ron nigdy jej nie komplementował, praktycznie w ogóle, a w rzeczywistości czasami nawet ją obrażał.

— No cóż, Draco — mruknęła, kiedy obserwowała, jak patrzy na nią z zaskoczeniem, słysząc, że użyła jego imienia. — To brzmiało jak komplement. Dziękuję.

Czując zew przygody, Hermiona pochyliła się i pocałowała Malfoya. Z początku zakładała, że go zszokowała, ponieważ nie odpowiedział na pocałunek. Jednak gdy się otrząsnął, pogłębił pocałunek. Jedna ręka dotykała jej loki, a druga trzymała ją za biodro.

Jego język musnął jej usta, prosząc o wejście. Pozwoliła na to i otworzyła usta. Ich języki spotkały się, walcząc o dominację, upajali się sobą. Wiedziała, że nie powinna tego robić — szczególnie po tym, jak zostawiła innego mężczyznę przed ołtarzem.

Zanim się zorientowała, przerwał pocałunek. Obydwojgu brakowało oddechu, po tym małym incydencie.

— Wow — wyszeptała Hermiona.

— O tak, panno Granger. To było intensywne.

Odzyskiwali siły po chwili namiętności, sącząc swoje napitki, gdy drzwi z hukiem się otworzyły.

Z przerażeniem spojrzała na Malfoya, wiedząc, że weselnicy ją odnaleźli. Szybko odwróciła się w stronę wejścia do baru i zobaczyła Weasleyów, Grangerów oraz jej przyjaciół wchodzących do środka.

— Hermiono Jean Granger — krzyknęła jej matka, wyraźnie niezadowolona zachowaniem swej córki.

Hermiona po raz kolejny zerknęła na Malfoya, cicho błagając o pomoc.

— Ufasz mi? — mruknął jej do ucha, gdy obserwowała zszokowane spojrzenia przyjaciół, gdy zorientowali się, że towarzyszący jej mężczyzna to Malfoy..

— Tak — wyszeptała, równocześnie kiwając głową. Otoczył ją ramieniem, obrócił się w miejscu i poczuła skurcz w dole brzucha.

Gdy przybyli do nowego miejsca, Hermiona uśmiechnęła się do swojego jasnowłosego rycerza o szarych oczach. Chociaż raz nie wiedziała, co przyniesie przyszłość. Kiedy jego usta dotknęły jej warg, zdała sobie sprawę, że właśnie tego pragnęła.

_______

Witajcie :) w ten słoneczny i wyjątkowy dla mnie dzień publikuję kolejne tłumaczenie, które być może nie powala długością, ale ma w sobie „to coś”. Mam nadzieję, że Wy także to wyłapaliście. Piszcie, co sądzicie!

Co w ogóle u Was słychać? Jak majówka? Ja mam kilka wolnych dni i zamierzam je wykorzystać w odpowiedni sposób. Muszę ogarnąć kilka spraw, uporządkować dokumenty, być może coś napiszę... To wszystko gdybanie, okaże się jak będzie.

Tyle ode mnie. Wypoczywajcie i cieszcie się słońcem. Miłego!