Rozdział 22: Jasnowidz

— Na słówko? — szeptam do Draco, gdy schodzę za nim, kiedy próbuje uciec po kolacji.

Chwytam go za rękaw i zaciągam do jednego z pokoi. Wygląda na wyjątkowo czyste niż poprzednim razem, kiedy tu się zatrzymaliśmy. Siadam na jednej z kanap, a Draco opiera się o ścianę, krzyżując ręce na szerokiej piersi. Maska obojętności pojawia się na jego twarzy, gdy na mnie patrzy. Cisza ciągnie się w nieskończoność.

— Czy Luna mówiła prawdę? Planowałeś rozmawiać z Ronem o… o tym? — pytam.

— Tak — odpowiada, ciągle na mnie patrząc.

— Dlaczego?

— To sprawia, że wszystko wydaje się trudniejsze, a ja naprawdę tego nie potrzebuję. Wystarczą mi problemy z moją matką — wyjaśnia spokojnie.

Zerkam na swoje kolana.

— I to wszystko? — mamroczę cicho.

Wciąż na mnie patrzy, ale nie śmiem zidentyfikować emocji z jego rysów twarzy.

— Nie powinien tak się zachować, a szczególnie wyładowywać się na tobie lub mówić tak okrutne rzeczy, zwłaszcza przy takiej publiczności.

Przytakuję, po czym zerkam na niego, mając jeszcze jedną prośbę.

— Nie rozmawiaj z Ronem, Draco — proszę. — To nie skończy się dobrze, a ja nie chciałabym… Po prostu tego nie rób, dobrze?

— Wierzę, że Lovegood zaczęła tworzyć swoją przepowiednię. Coś jeszcze?

— Nie.

— Dobranoc, Hermiono — mówi i wymyka się z pomieszczenia.

— Dobranoc — szeptam do pustego pokoju.

Cisza narasta, gdy myślę o domu, który utraciliśmy niecałe dwadzieścia cztery godziny temu. Krew gotuje się we mnie na wspomnienie Rona. Moje stopy kierują się w sobie wiadomym kierunku, zanim jeszcze podejmuję decyzję.

BAM. Drzwi do pokoju Rona otwierają się. Siedzi na skraju łóżka i podskakuje, gdy wchodzę.

— Ronaldzie, połowa mnie myśli o tym, aby za pomocą różdżki przypomnieć ci o twojej mamie, zanim cię do niej odeślę — krzyczę. Rudzielec wygląda na zszokowanego i trochę przestraszonego.

— Miona? — odpowiada, prawie jęcząc.

— Och, nie Mionuj mi tu. Nie mogę uwierzyć, że miałeś czelność powiedzieć takie rzeczy przy tych wszystkich ludziach — mówię, zbliżając się do niego. — Być może nie pamiętasz, ale niecałe sześć miesięcy temu przyłapałam ciebie z Lavender, a ty oskarżasz mnie o ślepotę i jakąkolwiek relację z Draco.

— Od kiedy mówisz do niego Draco? — Ron odgryza się, gniew dał mu trochę odwagi.

— Od kiedy był przy mnie, gdy ty miałeś mnie gdzieś — odpowiadam.

— Byłbym tam, gdybyś nie spotykała się z wężem — broni się.

— Kto według ciebie nauczył mnie Oklumencji, co? Musiałam się tego nauczyć, ale wiesz co? To nie jest twój cholerny interes z kim się spotykam, więc dorośnij.

— Dorośnij? To ty spędzasz czas ze Ślizgonem. Oni są jak trucizna i będą naszym końcem.

— Draco podpisał magiczną umowę, zobowiązującą go do niepodejmowania działań przeciwko nam — odpowiadam cicho. — Pamiętam czasy, gdy całkowicie mi ufałeś i szczerze mówiąc, nie mam pojęcia kiedy i dlaczego się to zmieniło, ale po tym wszystkim co zrobiłam, nadal robię i będę robić… po tym wszystkim, co… straciłam — dławię się — nie rozumiem, jak możesz myśleć, że kiedykolwiek mogłabym zrobić coś, aby nam zagrozić, bez względu na to, co czuję.

Potrząsam głową, nie zawracając sobie głowy otarciem łez z twarzy. Przechodzę przez drzwi, wychodząc na schody, czując dziurę w klatce piersiowej. Harry wychodzi z pokoju obok, rozkładając ramiona. Wpadam na niego, obejmując przyjaciela w talii.

— Czy miałaś czas na żałobę po nich? — pyta delikatnie Harry w moje włosy.

— Nie miałam nawet szansy ich pogrzebać — szeptam w odpowiedzi. — Nie wiem, co się stało z ich ciałami.

— Tak mi przykro.

— Kolejni rodzice poświęceni w tej wojnie — mówię z goryczą, patrząc w zielone oczy Harry’ego. — Ile osób jeszcze umrze, zanim zakopiemy tę wojnę pod dywan?

Marszczy brwi i kręci głową, puszczając mnie.

— Nie wiem.

Harry kiwa głową do kogoś za mną. Odwracam się i widzę, że Draco znika w swoim pokoju. Harry ściska moją dłoń, a gdy na niego zerkam, uśmiecha się.

— Ale my to skończymy — mówi. Przytakuję, uśmiechając się lekko, nie mając sił na więcej. — Prześpij się.

— Ty też.

Kilka minut później zanurzam się w łóżku, medytując przez pół godziny, zanim zasypiam.

~*~*~*~*~*~

            Następnego ranka szybko rozrywam kopertę zawierającą przepowiednię Luny. Zgrabny scenariusz spogląda na mnie z pergaminu.

Wieczór Hermiony, wtorek, 1 lipca 1997

99,1% Hermiona zaciągnie Draco do pustego pokoju, aby zapytać go, dlaczego chce rozmawiać z Ronem.

0,9% szans, że Draco ucieknie, 49% Hermiona będzie krzyczeć na Rona.

86% Draco będzie kłamać i mówić, że głównym powodem jego rozmowy z Ronem jest uniknięcie problemów z matką.

31% Hermiona nie będzie wypytywać o jego motywy.

92% Hermiona poprosi Draco, aby nie rozmawiał z Ronem.

97% Draco powie, że jej słowa go nie przekonują.

16% Draco i tak porozmawia z Ronem, nawet jeśli Hermiona poprosi, aby tego nie robił.

84% Hermiona będzie krzyczeć na Rona z powodu tego, co powiedział o niej i Draco.

77% Hermiona w trakcie kłótni zapomni rzucić zaklęcia wyciszające.

6% Ron zrozumie powód kłótni i przeprosi.

Jeśli zaklęcie wyciszające nie zostało rzucone, na 95% Harry pocieszy Hermionę.

Jeśli zaklęcie wyciszające zostało rzucone, na 64% Hermiona zaśnie z płaczem, mając koszmary nocne, które obudzą cały dom.

Jeśli zaklęcie wyciszające zostało rzucone, na 36% Hermiona coś potłucze.

99% Hermiona przeczyta to, zanim wyjdzie z łóżka lub porozmawia z innymi.

To powoduje 65% szans, że Hermiona obudzi dom swoimi koszmarami.

Po przeczytaniu tego jest 100% szans, że Hermiona dojdzie do wniosku, iż Luna jest jasnowidzem.

— Och, Merlinie — mówię na głos. — Luna jest jasnowidzem.

Udaję się do pokoju Luny, nie przebierając się z piżam i niepewnie pukając.

— Wejdź, Hermiono — jej rozmarzony głos unosi się echem za drzwiami.

Zaglądam do środka, kiedy je otwieram. Luna, w pełni ubrana, siedzi ze skrzyżowanymi nogami na łóżku twarzą do drzwi i patrzy wyczekująco. Wślizguję się, zamykając za sobą drzwi i szeptając zaklęcie wyciszające. Biorę krzesło stojące przy biurku i siadam na nim.

— Czytałaś moje przepowiednie — stwierdza blondynka.

— Tak — odpowiadam, marszcząc brwi. — Czy możesz powiedzieć, które przepowiednie się sprawdziły? Czy widzisz przeszłość?

— Będę wiedziała, gdy na nie spojrzę — odpowiada po prostu. — Ale nie widzę przeszłości, nie w taki sposób, jak myślicie. Mogę zobaczyć przyszłość i miejsca, wiem, jak wszystko przebiegnie i czuję, czy przepowiednia się spełniła, jeśli na nie patrzę. Jednak nie mogę opowiedzieć o przeszłości, jeśli najpierw nie widziałam przyszłości. To dar od mojej mamy. — Luna uśmiecha się.

— Ty i twoja matka miałyście różne zdolności?

— Bardzo wielu proroków może widzieć przeszłość, teraźniejszość i przyszłość tylko najpotężniejsi. Większość widzi obie, ale są ze sobą splecione. Ja natomiast, mogę zobaczyć możliwą przyszłość i czuję, która z nich została wybrana w teraźniejszości.

Luna spogląda ponad moje ramię. Zapada cisza między nami, którą przerywam.

— A twoja matka?

Jej uśmiech oślepia mnie szczerą i głęboką tęsknotą.

— Widziała przeszłość i przyszłość danej osoby, jak dwie drogi, ciągnące się w różnych kierunkach, połączone przez tę osobę. Nie widziała wielu osób naraz i tak naprawdę męczące było to, że musiała myśleć o wszystkich tych ludziach, o tym jak się przeplatają i jakie mają różne przeszłości i przyszłości.

— Czy możesz widzieć kilka osób na raz?

— Tak, jeśli pomyślę o miejscu i czasie, widzę przyszłość wszystkich — mówi Luna, lekko wzruszając ramionami.

— Za jaką cenę? — szeptam.

Dotyka mojej dłoni.

— Nie mogę zobaczyć siebie — odpowiada. — Albo jak moja obecność wpłynie na sytuacje, zmieni je. Prorocy nie mogą zobaczyć siebie i to jest ich słabością.

~*~*~*~*~*~

Cisza zawładnęła domem przez cały dzień. Mieszkańcy spędzają czas samotnie, próbując poradzić sobie ze swoimi emocjami. Ron prawie w ogóle nie wychodzi z pokoju, tak samo Malfoy. Tymczasem pan Lovegood wędruje po domu, rzadko jednocząc się z innymi. Mijam go, gdy kieruję się do domowej biblioteki.

Harry siedzi na parapecie, wpatrując się w kolorowe szkło. Nie podnosi wzroku, gdy wchodzę. Marszczę lekko brwi, zanim przechodzę między półki w poszukiwaniu odpowiedniej księgi.

— Torturował Snape’a — mówi głos Harry’ego.

Odwracam się, aby zastać go nadal wpatrującego się w okno. Szybko podchodzę bliżej.

— Voldemort? — pytam, a on przytakuje. — Dlaczego?

— Za zabicie Dumbledore’a za szybko lub za późno — odpowiada tonem pozbawionym emocji.

— Skąd wiesz?

Harry w końcu na mnie zerka.

— Obserwowałem — szepta, drżącym głosem. — Otworzyłem drzwi i zobaczyłem Voldemorta.

— Czy… czy on wiedział, że tam jesteś? — naciskam.

— Nie.

— Harry…

— Nie mógł, Hermiono — odpowiada, odwracając się do okna. — Połączenie nadal istnieje. Ja po prostu… chciałem wiedzieć.

— Czy Snape?

— Żyje. — Wzdycham z ulgą. — Voldemort był wściekły, że nie powstrzymał Dumbledore’a przed zniszczeniem trzech horkruksów lub nie czekał wystarczająco długo na twoją śmierć. Cóż… Snape wyjaśnił, że nie było czasu i to była jedyna szansa, aby dostali to, czego chcieli. Przetrwa to.

— Dobrze — szeptam.

Opadam na krzesło obok Harry’ego i wpatruję się w okno migoczące purpurą, błękitem i czarnością. Jest piękne, ale w tym momencie czuję tylko ciemność i niepokój.

— Myślisz, że możemy wygrać? — pyta Harry po dłuższej chwili.

— Muszę — odpowiadam. — Czy to wszystko byłoby coś warte, gdybyśmy nie wygrali?

Przytakuje.

— Czego się dowiedziałaś z przepowiedni Luny? — pyta, ale mam wrażenie, że tylko po to, aby zapełnić ciszę niż z ciekawości.

— Jest jasnowidzem — mówię po prostu.

— Czy to coś zmieni? — Odwraca się do mnie.

Otwieram usta, szukając słów.

— Nie powiedziałabym tego, gdyby nie pomogło — głos Luny dobiega zza drzwi.

— Myślałam, że powiedziałaś… — zaczynam.

— Powiedziałam, że nie jestem w stanie wypowiedzieć się o tym w tej chwili, ale to nie znaczy, że nie mogę pomóc się z tym uporać — wyjaśnia pewnym siebie głosem, nie pozbawionym lekkości.

— Jak… — Głos Harry’ego cichnie obok mnie, gdy jego zielone oczy skupiają się na blondynce. Jej twarz rozjaśnia szeroki uśmiech.

— Zaplanujemy — mówi, jakby to była najłatwiejsza rzecz na świecie. — Zaplanujemy całą bitwę, wprowadzając zmiany, jeśli stwierdzę, że możemy to rozwiązać inaczej. Atakujesz, gdy wiesz, że możesz wygrać. Chyba że nie chcecie? — dodaje, mrugając okiem.

Harry uśmiecha się do niej.

— Nie, to brzmi dobrze — odpowiada z łatwością.

Napięcie wokół jego oczu zdaje się zanikać, gdy patrzy na tę cudowną czarownicę, która wydaje się nieprawdziwa. Odsuwam się, pozwalając, by Luna usiadła obok niego i dając im chwilę dla siebie, zanim nie będziemy mieli czasu na przyjemności.

Czytaj dalej →

____________

Witajcie :) w ten niedzielny, słoneczny dzień publikuję kolejny rozdział opowiadania. Nie wiem jak Wam, ale podoba mi się sposób, w jaki został przedstawiony wątek Luny. Mam wrażenie, że w wielu opowiadaniach jest pomijana, a tutaj będzie odgrywała kluczową rolę. Poza tym Luna z Harrym to ship życia (pomijając dramione oczywiście). Więc jakie macie wrażenia po tej części? Podzielcie się nimi w komentarzach.

Zawsze w moim słowie po rozdziale (jak to dumnie brzmi, heh) informuję Was o postępach moich tłumaczeń lub opowiadań. Cóż, nie będę ukrywać, że ten tydzień nie przyniósł żadnych zmian. W zeszłą niedzielę wprowadziłam się do nowego mieszkania i próbuję wszystko ogarnąć, a pomimo ośmiu miesięcy w Warszawie nadal nie jest to tak proste jakby się mogło wydawać. Oczywiście mam wielkie plany dotyczące moich tłumaczeń, a raczej nadrobienia zaległości, bo prawdę mówiąc, Live Again powinnam już dawno skończyć. Dlatego postaram się poprawić. Mam wielką nadzieję, że to sprawi, że będziecie czytać i komentować, bo niestety z tym ostatnim jest kiepsko, a to w ogóle nie daje motywacji do dalszej pracy. Czy mogę na Was liczyć?

Tyle ode mnie. Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia! Enjoy!