Rozdział 12: Ktoś chce śmierci Draco

Bety: Rzan., Acrimonia

Narracja pierwszoosobowa z perspektywy Draco

Nigdy nie widziałem, żeby ktoś patrzył na mnie z taką nienawiścią.

Twarz Weasleya była bardziej czerwona od jego włosów, a Potter gapił się na mnie tak, jakbym wskrzesił Voldemorta. Tyle miłości w tym pomieszczeniu, aż mi duszno. Odwróciłem wzrok od wściekłego duetu i popatrzyłem w płomienie. Po incydencie w kuchni, Hermiona zaciągnęła wszystkich do dormitorium Prefektów Naczelnych.

Tak, Blaise’a też. Naprawdę tam był. Nie pytaj jak.

Po raz kolejny zauważyłem brak jego obecności i rozejrzałem się za nim. Znów zniknął.

— Hermiono! — zawołałem i obaj Gryfoni spojrzeli na mnie, a Hermiona, która coś im tłumaczyła, odwróciła się w moją stronę.

— Tak?

— Widziałaś Blaise’a? Znowu go nie ma…

Ktoś usiadł obok mnie.

— Zasnąłem w łazience.

Och, tutaj jest.

Potter odchrząknął i zwrócił się do Hermiony.

— Musimy iść. Śniadanie i w ogóle.

Wstał i podszedł do drzwi, po czym zauważył, że Rona nie było obok niego. Odwrócił się i zauważył przyjaciela na kanapie wpatrzonego w dziewczynę.

— Nadal nie mogę uwierzyć w to, co nam powiedziałaś — wypalił, obrażony.

Hermiona przewróciła oczami.

— Pewnie byś zacząć wyolbrzymiać, co też zrobiłeś.

— Nie.

O tak. Gdy Hermiona im powiedziała, zaczęli dość dosadnie wyrażać swoje niezadowolenie — wykrzykiwali przekleństwa i biegali, wskazując na mnie różdżkami. Właściwie to było zabawne, powinieneś to zobaczyć. Parsknąłem, wspominając i obaj na mnie zerknęli. Odpowiedziałem zdziwionym spojrzeniem, co spowodowało, że Weasley wstał, złapał Pottera i razem wyszli z dormitorium.

Hermiona opadła obok mnie i jęknęła.

— To było straszne.

Wzruszyłem ramionami.

— Daj im trochę czasu. Ich małe mózgi nie zdołały przetworzyć tego w tak krótkim czasie.

Spojrzała na mnie.

— To niegrzeczne!

Uśmiechnąłem się.

— Jestem Malfoyem.

Przewróciła oczami i poszła na górę.

— Cóż, pójdę skończyć pracę domową. Do zobaczenia później.

***

Dziś jest sobota i nawał zadań na poniedziałek, co oznacza, że mam tylko dwa dni, aby napisać długie eseje, poćwiczyć pewne zaklęcia i pouczyć się na testy. Świetnie, po prostu świetnie.

Czy nie powinienem po prostu wyskoczyć z Wieży Astronomicznej albo zrobić coś mniej bolesnego? Może trucizna? Co myślisz?

Kosmata brodo Merlina, pomóż mi przez to przejść. Hermiona prawie skończyła i zajęło jej to tylko jedną noc. Zastanawiam się, czy ma może jakieś super moce, czy coś w tym rodzaju. Bijąc się z myślami, wszedłem do miejsca, gdzie biedne, nieszczęśliwe dusze muszą odrabiać prace domowe i mają nadzieję na dostanie, być może, dobrych ocen. Biblioteka.

Znalazłem wolny stolik i wyjąłem wszystkie potrzebne rzeczy. Gdy przechodziłem między półkami, zjeżyły mi się włosy na karku. Ktoś mnie obserwował.

Zmrużyłem oczy i rozejrzałem się. Nikogo nie było. Wziąłem książkę z zaklęć i wróciłem do swojego stolika. Siadając, zauważyłem coś obok mojego pióra i atramentu. Wiadomość napisana dużymi, drukowanymi literami:

ODWAL SIĘ OD NIEJ, TY NIEDOBRA FRETKO! JEŚLI TEGO NIE ZROBISZ, ZGARNIEMY CIĘ W MIEJSCE, GDZIE Z PEWNOŚCIĄ NIE CHCESZ BYĆ!

Ach, to od Pottera i Weasleya. Wysłali mi śmiertelną groźbę. Słodko z ich strony, prawda? Parsknąłem i zmiażdżyłem kartkę, po czym zacząłem pisać esej z zaklęć.

Gdy skończyłem, był przepełniony opisami ruchów nadgarstkiem oraz zagmatwanych słów, włożyłem go do torby. Przypadkowo zerknąłem na zegarek, orientując się, że czas na lunch, dlatego wstałem i wyszedłem z biblioteki.

Kiedy dotarłem do Wielkiej Sali, posiłek już podano, dlatego szybko skierowałem się na swoje miejsce i zacząłem nakładać jedzenie na talerz. Gdy miałem ugryźć udko kurczaka, zobaczyłem kolejną kartkę obok mojego kielicha z wodą.

Przeczytałem:

SMACZNEGO.

Pewnie myślisz, że to tylko prosta, niewinna notatka od osoby, która życzy mi smacznego — nie wydaje ci się to podejrzane? Błąd. Oto cała wiadomość:

SMACZNEGO.

BUHAHAHAHAHA :D

Więc, domyśliłem się, że to oznacza coś złego. I zanim zdążyłem wywnioskować, co się stało, odpowiedź pojawiła się w formie kurczaka. Nie, to nie obraz, symbol czy coś w tym rodzaju. To był kurczak, a raczej same kurczaki. Każda osoba przy stole Slytherinu zamieniała się w kurczaka.

— Draco Malfoyu, nie jedz tego! — nakazała dyrektor McGonagall. Upuściłem jedzenie i szybko wstałem. Rozglądała się po Wielkiej Sali, jej usta były ściągnięte w wąską kreskę. — Kto to zrobił? — zapytała i wszyscy wybuchli śmiechem.

Włoski na mojej szyi znowu się zjeżyły i patrzyłem na obserwujące mnie oczy, ale zamiast nich znalazłem Hermionę, która odetchnęła z ulgą, gdy zorientowała się, że nie zamieniłem się w jednego z moich upierzonych przyjaciół.

Przeniosłem wzrok na jej podśmiewujących się kompanów. Potrząsnęła głową i powiedziała bezgłośnie: „Nie, to nie oni”. Znowu przewróciłem oczami i wyszedłem z Wielkiej Sali.

Poszedłem do kuchni i tam zjadłem obiad. Uświadomiłem sobie, że to prawdopodobnie najbezpieczniejsze miejsce dla mnie. Spędziłem tam większość czasu, chcąc skończyć odrabianie lekcji. Do końca dnia zjadłem dwie tacki tarty nasączonej syropem i ukończyłem kolejne dwa eseje.

Podziękowałem skrzatom i poczułem dumę, że uporałem się z większością pracy domowej. Przed powrotem do dormitorium, poszedłem do łazienki w pobliżu sali zaklęć. Wszedłem do kabiny i znowu poczułem zjeżone na karku włoski. No chyba sobie żartujecie.

— Weasley! Potter! Czy mogę załatwić swoje sprawy bez was dwóch, ciągle mnie śledzących?

Westchnąłem z irytacją i wyszedłem. Potem wszystko stało się czarne.

***

Najdroższa Hermiono,

Piszę do Ciebie z łazienki Jęczącej Marty, aby Cię poinformować, że Twoi obłąkani przyjaciele porwali mnie i przetrzymują we wspomnianej wyżej łazience.

To chyba wszystko.

Draco Malfoy

PS. Ocal mój tyłek.

Zerwałem się na nogi, widząc dwóch Gryfonów zmierzających w moim kierunku ze sznurem i taśmą w dłoniach. Od razu zabrali mi moją różdżkę, celując we mnie swoimi. Obserwowałem ich poczynania, wzdychając.

— Och, panowie, jestem pewny, że możemy sobie poradzić bez tego. — Wskazałem na sznur i taśmę. Uśmiechnęli się i przybliżyli do mnie, wykorzystując to, co przynieśli.

Więc w sumie wyszło na to, że siedziałem na podłodze związany z taśmą klejącą na ustach. Posyłałem im mordercze spojrzenia, gdy usiedli niedaleko i nadal kierowali ku mnie swoje różdżki.

— W co ty grasz, Malfoy? — spytał Weasley.

Moją odpowiedź przytłumiła taśma klejąca.

— Odpowiadaj, dupku! — krzyknął ponownie. — Nie odpowiesz mi? Cóż, chyba musimy to z ciebie wymusić.

Wstał i podszedł do mnie.

Otworzyłem szeroko oczy, a  Potter podbiegł do mnie, aby usunąć taśmę.

— Całkowicie zdurniałeś, Weasley? Pytasz osobę z zaklejonymi ustami o to, dlaczego nie odpowiada na twoje pytania?! Czy można być jeszcze głupszym?

Odetchnąłem głęboko. Potter zdawał się rozumieć sytuację. Myślę, że nie jest głupi i zdawał sobie sprawę z faktu, że nie mogłem odpowiedzieć na pytania jego przyjaciela — dosłownie.

Weasley zarumienił się i rzucił się w moją stronę. Potter złapał go, zanim był w stanie zrobić sobie krzywdę. Usiadłem spokojnie i ożywiłem się, gdy usłyszałem kroki. Moje oczy wpatrywały się w drzwi, zastanawiając się, czy to Hermiona wpadnie tu jak burza. Cóż, ktoś to zrobił, ale to nie była ona.

To tylko skacząca radośnie Luna Lovegood. Zatrzymała się nagle, gdy nas zauważyła.

— Witaj, Harry, Ron — przywitała się rozmarzonym głosem. Odwróciła się do mnie i popatrzyłem na nią wzrokiem typu pomóż-mi-z-tymi-idiotami. Uśmiechnęła się i powiedziała: — Witaj, Draco Malfoyu.

Po czym podskakując, przeszła do okna i zaczęła coś mówić. Zapomniałem, że jest znana jako Pomyluna Lovegood.

Weasley odchrząknął.

— Okej, powiedz nam, Malfoy, co jest między tobą a Hermioną?

Westchnąłem z irytacją.

— Nic, Weasley. My po prostu zawarliśmy rozejm i jesteśmy przyjaciółmi. To wszystko.

— Rozejm z nią? I ona się zgodziła?

— Oczywiście.

— Kłamiesz.

— Nie, nie jestem tobą, durniu!

— Jesteś!

— Nie, nie jest! — Dzięki Merlinowi, Hermiona wparowała do łazienki tak, jakby miała zaraz wybuchnąć. Potter i Weasley wzdrygnęli się, widząc jej ostre spojrzenie. Odwróciła się do mnie, od razu łagodniejąc. — Nadal żywy?

— Och, nie, Hermiono, zabili mnie i teraz jestem duchem! Buuu! — odpowiedziałem sarkastycznie, na co przewróciła oczami.

— Ratuję twój tyłek, głupku. Może odrobina wdzięczności?

Uśmiechnąłem się.

— Nie, bo wtedy by powiedzieli, że jestem miły. Malfoyowie z natury nie są mili.

Roześmiała się i odwróciła do swoich kolegów, przybierając z powrotem poważny wyraz twarzy.

— Teraz uwolnijcie go i przeproście, zanim którykolwiek z was straci części ciała, niezbędne do rozmnażania.

Zerwali się na nogi i szybko uwolnili mnie z węzłów, po czym wyprostowałem się i uśmiechnąłem, widząc ich przerażone twarze.

— Dobrze i, Draco, przestań się uśmiechać. — Popatrzyłem na nią z zaciekawieniem. Westchnęła. — Nie powinieneś ich winić za niegrzeczne zachowanie. Oni niezbyt ci ufają.

— Ale wiedzą, że teraz się przyjaźnimy. Zaufaj mi.

— Robię to, bo już ci wybaczyłam, ale Harry i Ron, cóż, można powiedzieć, że nienawidzą cię do szpiku kości. Byłeś okropny, odkąd się poznaliście, a uczucia nie zmieniają się z dnia na dzień. — Skończyła cierpliwie.

Trzy osoby podniosły wzrok i popatrzyły po sobie.

— Czy możecie zawrzeć rozejm? — zapytała z nadzieją w głosie.

Parsknęliśmy.

— Marne szanse.

Utkwiła w nas swój wzrok, na co wszyscy się w sobie skurczyliśmy.

— No cóż, w takim razie muszę zrealizować plan B!

— Czego dotyczy plan B? — zapytaliśmy w tym samym czasie.

Dziewczyna w odpowiedzi uśmiechnęła się tajemniczo. Nie lubię takich uśmiechów. Pokręciłem głową i zmierzyłem ją wzrokiem, a ona uśmiechnęła się szeroko.

— Dobrej nocy, chłopcy. Będziecie tego potrzebować.

I z tym nas zostawiła.

Potem Potter i Weasley wyszli za nią, a ja powoli skierowałem się do wyjścia. Zatrzymałem się przy drzwiach, gdy usłyszałem głos Luny, kiedy mijała mnie, cały czas podskakując.

— Powiedz Blaise’owi, żeby uważał na nargle.

Gapiłem się na nią. Czym u licha są nargle?

Czytaj dalej →

___________

Witajcie :) Po dłuższej przerwie publikuję kolejny rozdział Fretki. Mam nadzieję, że jesteście nim usatysfakcjonowani, chociaż nie powala długością, ale mogę Was zapewnić, że kolejny spełni wszelakie oczekiwania pod tym względem. 

Zastanawiałam się nad tym, czy powinnam się tłumaczyć z dłuższej nieobecności, ale ostatecznie stwierdziłam, że nie ma takiej potrzeby. Ostatnio całkowicie poświęciłam się pisaniu rozdziału swojego opowiadania i nawet nie zorientowałam się, że minęło tyle czasu od ostatniej publikacji. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie.

Kolejny rozdział zapewne pojawi się za miesiąc, ponieważ jest dość długi, a nie chcę za bardzo obciążać moich bet, które mają wiele innych opowiadań na swoich barkach. Dlatego proszę o cierpliwość i nie zasypywanie mnie milionami pytań o dalszą publikację, ponieważ takie pytania będę po prostu ignorować. Są wakacje i mam prawo chcieć trochę odpocząć, bo pomimo tego, że nigdzie nie pracuję, jestem wypalona psychicznie i fizycznie. Muszę się zregenerować, więc mam nadzieję, że to zrozumiecie.

Tradycyjnie proszę o komentarze dotyczące treści rozdziału i z góry za nie dziękuję.

Tyle ode mnie. Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia. Enjoy!