[T] Zakazani — Rozdział 3

INFORMACJE O OPOWIADANIU

Oczy Draco zwęziły się. Już trzeci raz w tym tygodniu Hermiona mrugnęła do niego i odeszła z irytującym uśmiechem na twarzy. A to dopiero wtorek. Zaczął rozmyślać o tym, w jaki sposób mógłby jej się odpłacić. Na chwilę obecną, pozwalał jej się bawić w kotka i myszkę, ale pomimo faktu, że także czerpał z tego radość, za każdym razem, gdy ją widział, był coraz bardziej sfrustrowany. Mały Malfoy w spodniach nie myślał tak samo jak on i kiedy tylko Hermiona uśmiechała się w tajemniczy sposób, stawał, aby jej zasalutować. Musiał coś z tym zrobić. Był Malfoyem i nie mógł pozwolić na to, żeby ta dziewczyna miała nad nim taką władzę. Nigdy by nie przyznał, że w ogóle ją posiadała — to puszka Pandory, której nawet nie zamierzał otwierać.

Nagle przyszedł mu do głowy pomysł. Nie zamierzał skonfrontować się z nią w taki sposób, jak zrobiła to ona. Tak zachowywali się Gryfoni. Mógłby ją torturować. Mógłby sprawić, że będzie go pragnęła, żeby przyszła do niego i powiedziała, czego tak naprawdę od niego chce. Uśmiechnął się ślizgońskim uśmiechem, przed którym wszyscy powinni uciekać i który był znakiem firmowym jego domu.

Czekał cierpliwie na kolejną lekcję eliksirów, które mieli wspólnie. Zwykle te zajęcia były pełne napięcia nie do zniesienia. Jego plan zakładał, że spowoduje, iż będzie czuła napięcie innego rodzaju.

Wcześnie przybył do sali, aby przygotować to, co potrzebował. Zwykle siedział w drugiej ławce od końca razem z Blaise’em, a Hermiona samotnie w trzecim rzędzie, dokładnie dwa rzędy dalej od niego. Przypomniał sobie, że kiedyś naśmiewał się z faktu, dlaczego nikt nie chce z nią siedzieć, zanim potrząsnął głową, przypominając sobie przy okazji, że nie jest już takim palantem i musi jej to udowodnić. Koncentrując się na swoim planie, stwierdził, że siedząc za nią, mógłby wiele zdziałać. Siedzenie obok niej byłoby jeszcze lepszą opcją i miał nadzieję, że mu się to uda. Zastanawiał się, co mógłby zrobić, aby się z nią droczyć. Dokładnie chwilę później niemal bezgłośnie wszedł do klasy profesor Snape, zanim nagle się zatrzymał, zaskoczony faktem, że jego chrześniak obraca w palcach pióro z niezmiernie oburzającym wyrazem twarzy. Patrzył na niego jakiś czas, zanim zrozumiał, co się stało.

Podszedł do Draco i odezwał się cichym głosem:

— Jak mogę ci pomóc z tym szczególnym dylematem, panie Malfoy?

Draco podskoczył z zaskoczenia, nie zauważając przyjścia Severusa.

— Uch, Severusie, nie widziałem cię. Gdz-Jak się miewasz? Wszystko w porządku?

Severus uśmiechnął się. Jego chrześniak ma przechlapane.

— Draco, przez ten czas, kiedy się znamy, nigdy nie zapytałeś, jak się miewam. To dość podejrzane, nawet pomijając jąkanie. Więc powiedz mi, kto tak wytrącił się z równowagi czy mam się tego dowiedzieć na własną rękę?

Draco, co dziwne, przypominał teraz rybę wyjętą z wody. Łapał powietrze, wytrzeszczając przy tym oczy. Snape zarechotał krótko, patrząc na swego chrześniaka i potrząsając głową.

— Severusie, musisz wiedzieć, że jestem Malfoyem.

— Uwierz mi, Draco, bardzo dobrze zdaję sobie z tego sprawę — przerwał mu Severus. — Miałem ogromną przyjemność poznania twojego ojca na długo przed tym zanim znałem ciebie, a wy dwaj jesteście podobni do siebie na tylu płaszczyznach, że nawet nie masz o tym pojęcia.

Draco trochę poczerwieniał, co jeszcze bardziej rozbawiło jego ojca chrzestnego, zanim się odezwał.

— Jestem Malfoyem, a oni nigdy się nie denerwują. Cokolwiek sobie myślisz, mylisz się. Nie masz racji. — Zadarł nos do góry i wciągnął głośno powietrze. Severus nie mógł się powstrzymać na ten widok i wybuchnął śmiechem, pomimo tego, że większość ludzi uważało, iż nie jest do tego zdolny.

Draco zarumienił się i czekał, aż przestanie się śmiać. Powiedzenie czegokolwiek mogłoby spowodować, że będzie jeszcze gorzej, wiedział to z doświadczenia. Kiedy Snape się uspokoił, Draco przemówił:

— Dobra, teraz się uspokój. — Po raz drugi pociągnął nosem. — Powinieneś wiedzieć, że planuję dzisiaj siedzieć w drugiej ławce. Chciałbym usiąść obok Zabiniego, ale dzisiaj jest bardzo rozkojarzony i jestem pewien, że nie będziesz zadowolony z wymiocin w kociołku.

— A dlaczego druga ławka*, Draco? — zapytał ostrożnie Snape.

Trzymał na wodzy swoje myśli, bo nie chciał, aby poruszały się w kierunku, do którego był przekonany, że zmierzają.

— Ponieważ obaj wiemy, że potrzebuję partnera do eliksirów, a tylko Granger nie ma pary. — odpowiedział Draco gładko, próbując się ponownie nie zająknąć. Skończył zdanie, niedbale wzruszając ramionami i mając wewnętrzną nadzieję, że jego ojciec chrzestny nie zwróci uwagi na te farmazony.

Na twarzy Severusa pojawiło się przerażenie, gdy zrozumiał, co się dzieje. Jego chrześniak i … Hermiona Granger? Nie mógł nawet myśleć o ich obojgu razem. Zbyt się różnili. Właśnie. Jak? Ale nie mógł pozwolić, aby jego twarz wyjawiła zbyt wiele, dlatego powiedział:

— Dobrze, możesz, ale tylko na tę lekcję, zrozumiano?

Widział, jak Draco próbuje ukryć triumfalne spojrzenie w oczach, kiedy skinął głową, jak szczęśliwe dziecko. Severus wiedział lepiej i po prostu miał nadzieję, że chłopak nie popełni największego błędu w swoim życiu.

Draco czuł się jak jeden ze złych mugolaków z komiksów, które czytał w dzieciństwie: triumfujący i mający ogromną chęć zatrzeć ręce z podniecenia, jednak powstrzymał się. To nie był czas i miejsce na takie wybryki. Może kiedy będzie sam.

Usiadł, lekko się uśmiechając i cierpliwie czekając na przyjście Hermiony. Gdy tylko skończył myśl, jego zmysły wyczuły zapach wanilii.

— Aha — pomyślał. Idealny moment. Słyszał jej kroki, gdy podeszła bliżej swej ławki i wreszcie się zatrzymała.

— Malfoy — powiedziała zaskoczona.

— Granger — odpowiedział tym samym tonem. — Jak miło cię widzieć.

Jej wargi zadrżały:

— Jesteśmy na tym samym roku, głupku.

— Heh, wydaje się, że tak. Zaskakujące, nieprawdaż? — odpowiedział zdecydowanym, bezczelnym tonem.

Nozdrza Hermiony drgnęły, zanim zdała sobie sprawę z tego, co on próbuje zrobić. Jej zachowanie wyraźnie się zmieniło. Oczy zamgliły, a usta rozciągnęły w kpiącym uśmiechu, ręka uniosła się, aby rozpiąć jeden guzik, nie za dużo, ale wystarczająco, aby Malfoy się spocił. A przynajmniej taką miała nadzieję. Była trochę rozczarowana faktem, że nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. Jednak postanowiła darowanemu koniowi nie zaglądać w zęby i powiedziała mu, żeby się odsunął. W momencie gdy usiadła, usłyszała dwa okrzyki:

— Hermiono! Co ty robisz?!

Skrzywiła się. Zapomniała, że Harry i Ron też tu będą. Pocieszała się faktem, że zawsze siedziała sama, więc nie mogli się poczuć tak, jakby ich porzuciła. Za bardzo.

Powoli odwróciła się i pomachała do nich, słysząc za sobą chichot, gdy to zrobiła. Odwróciła się, by spojrzeć na winowajcę.

— To twoja wina, Malfoy, próbuję to naprawić. Więc przestań rechotać.

Malfoy wyglądał na obrażonego jej słowami.

— Malfoyowie nie rechoczą, Granger. Wyrzuć z głowy to straszne pojęcie.

Kiedy miała odpowiedzieć, jakaś dłoń wylądowała na jej ramieniu i szarpnęła w tył. Po jej wyrazie twarzy widać, że ją zabolało.

Oczy Draco zwęziły się i niemal natychmiast zapragnął ją ochronić. Zanim zdążył zrozumieć, co się stało, głos przesycony gniewem warknął:

— Nie waż się nawet z nią rozmawiać, ty obślizgły gadzie. Nie wiem, dlaczego tu siedzisz, ale radziłbym wrócić na swoje miejsce.

Łasica. Oczywiście. Kto inny mógłby to być poza rudym głupcem? Draco nałożył maskę Ślizgona, zanim spojrzał w lewo, gdzie znajdował się Weasley ciskający błyskawice i zadumany Potter. Pomimo tego, że był zmieszany, Draco postanowił zająć się tym później i najpierw poradzić sobie z Weasleyem.

— Jeśli Granger nie ma nic przeciwko mojemu siedzeniu tutaj, Weasley, bo nie ma, i nie potrafisz się z tym pogodzić, czego nie rozumiem, to myślę, że to nie jest twój interes — powiedział spokojnym głosem i wrócił do dawnej pozycji, aby przejrzeć notatki z eliksirów.

Tymczasem Hermiona była nieco zdumiona tym, jak Draco radził sobie z sytuacją. Czego nie można było powiedzieć o Ronie, którego uszy i szyja były tak czerwone, jak jego niesławne włosy. Postanowiła położyć kres sytuacji i oznajmiła zdecydowanym głosem:

— Ronaldzie, wróć na swoje miejsce. Ze mną wszystko w porządku. Malfoy nie przeszkadza mi i nie musisz się martwić. Poza tym na dzisiejszych zajęciach będziemy pracować w parach, więc w sumie dobrze się składa.

Twarz Rona kipiała z oburzenia.

— Dobrze się składa? Dobrze się składa?! Postradałaś zmysły, Hermiono? Draco Malfoy siedzi obok ciebie. Jeśli potrzebujesz pary, ja albo Harry możemy z tobą usiąść. Przecież wiesz, że nie mamy nic przeciwko.

Hermiona lekko popchnęła go, mówiąc zirytowanym tonem:

— Poważnie Ron, myślisz, że Malfoy jest aż tak głupi? — Spojrzenie, które jej rzucił, zasugerowało, co myśli o tym pytaniu. — Nic nie zrobi w pomieszczeniu pełnym uczniów i przy profesorze Snape’ie, który przyjdzie  za chwilę, więc lepiej zajmij swoje miejsce, chyba że chcesz, aby Gryffindor przegrał walkę o Puchar Domów zanim ta się na dobre zaczęła. — Rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie.

Ron otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale w tym momencie otworzyły się drzwi i Snape wszedł do pomieszczenia, szeleszcząc peleryną.

— Ach, pan Weasley i pan Potter. Wydaje mi się, że ponad sześć lat nauki w tej szkole nauczyło was wiele o poruszaniu się po okolicy. Czy to zbyt trudne dla naszych bohaterów, aby usiąść na wyznaczonych miejscach? Potrzebujecie pomocy? — Jego szyderczy ton uwidocznił się jeszcze bardziej w tej chwili. Harry, zdając sobie sprawę, że Hermiona ma rację, pociągnął za sobą Rona, który zrezygnował i usiadł, rzucając ostre spojrzenia w kierunku Malfoya i Snape’a.

— Teraz, gdy w klasie zapanował porządek, chciałbym abyście zapoznali się z instrukcją i zaczęli warzyć eliksir. Nie powinno to zająć więcej niż czterdzieści trzy minuty, ale znając was, cymbały, pewnie w tym czasie nie potrafilibyście nawet zawiązać butów. Proszę tylko o to, żebyście nie wysadzili siebie i innych. — Jego oczy skierowały się na Harry’ego i Rona. — Chociaż w niektórych przypadkach, to nie byłoby najgorsze, co może się zdarzyć. — Twarz Harry’ego zaczerwieniła się, kiedy Ron zdawał się nie rozumieć insynuacji profesora, w zamian całkowicie skupiając się na piorunowaniu go wzrokiem.

Machnął różdżką i słowa pojawiły się na tablicy, po czym odwrócił się, wiedząc, że nikt nie ośmieli się zrobić nic niepożądanego. Nikt poza Draco oczywiście, którego myśli biegły w kierunku zupełnie przeciwnym niż poprawnym i pożądanym.

— Wiesz, Granger, nie miałaś racji — zauważył niedbale, podczas gromadzenia składników.

Hermiona spojrzała na niego ze zdziwieniem.

— W czym?

— Kiedy powiedziałaś, że nic nie zrobię w pomieszczeniu pełnym uczniów i profesora Snape’a. — Rzucił przeszywające spojrzenie, które sprawiło, że jej policzki zapłonęły, zanim wróciła do przeliczania gumochłonów.

Jej myśli wirowały, czy on miał na myśli…? Dwa razy się z nim droczyła w zaciszu korytarza, ale nie mogła oczekiwać, przymknie oko na to, jak go za każdym razem zostawiła niespełnionego. To znowu rozumiała bardzo dobrze, ale nie mogła pojąć skąd takie ciepło w jej brzuchu, na myśl o tym, co on może jej zrobić. Czy nie powinna być zaniepokojona, zatroskana lub się bać? Nie powinna czuć tego… cokolwiek to było. Zdecydowała, że najlepszym sposobem działania będzie zignorowanie go, gdyby próbował się z nią drażnić, jak to zazwyczaj robił.

Draco zauważył, co go rozbawiło, jak biła się z myślami, próbując opracować jakiś plan działania, a potem delikatnie skinęła głową, zanim wróciła do krojenia składników. Zdecydował, że nadszedł czas na rozpoczęcie tego, czego planował od samego początku lekcji.

Kiedy jedna ręka liczyła suszone chrząszcze, druga zeszła do miejsca między nimi, powoli przesunęła się, aby lekko dotknąć jej kolana. Poczuł, że podskoczyła, czując niespodziewany dotyk, zanim klepnęła go w dłoń, szybko sycząc „Draco!”, ale to go nie zniechęciło. Oczywiście spodziewał się oporu. Po chwili, jego ręka znowu leżała na jej kolanie, ścisnęła trochę mocniej, a jego palec wskazujący zaczął rysować wzory.

Hermiona zaczęła znowu, ale tym razem delikatnie wyjęła jego rękę, rzucając mu ostrzegawcze spojrzenie, zanim wróciła do pracy. Draco nie dawał za wygraną i ponownie położył dłoń na jej udzie, ściskając lekko. Nóż Hermiony wyślizgnął się z ręki, w wyniku nacisku na udo i eksplozji w brzuchu. Chwyciła nadgarstek Draco, ale dziwnie się zawahała. Gdyby miała być zupełnie szczera ze sobą, nie chciała tego. Chciała zrobić coś buntowniczego i zupełnie nie w jej stylu, więc nie odsunęła jego dłoni i wróciła do krojenia. Robiąc to, przegapiła zaskoczony, ale zwycięski wyraz twarzy Draco na jej nieme przyzwolenie. Teraz z całą pewnością wiedział, że też tego chciała. Po prostu nie wiedziała jak mocno, ale był pewny, że to w swoim czasie się zmieni. Palce mocno masowały jej udo, kierując się ku górze. Czuł, że Hermiona się napięła. Dotykał grubej tkaniny spódnicy, a już po chwili jego palce znalazły się pod nią, a stamtąd wspinały się dalej , co spowodowało, że Hermiona usztywniła się jeszcze bardziej pod jego dotykiem. W końcu dotarł do wewnętrznej części uda, które mocno ścisnął. Gdy już miał dotknąć jej wilgotnej kobiecości, a ona z podekscytowaniem czekała na ten ruch, Draco upuścił swój nóż.

Zmarszczyła ze zdezorientowania brwi, ponieważ nigdy nie widziała, aby był tak nieostrożny na eliksirach. Upuszczenie noża było tutaj traktowane jak grzech. Odpowiedź pojawiła się bardzo szybko, gdy znowu poczuła coś na swoim kolanie. Tym razem były to jego usta. Oczy Hermiony rozszerzyły się, gdy poczuła niespodziewaną pieszczotę warg Draco na jej kolanie, a potem wyżej… i wyżej. Nie mogła uwierzyć, że robił to na zajęciach, na eliksirach. Jeszcze bardziej niewiarygodne było to, jaką jej to sprawiało przyjemność. Nagle padł na nią pojawił się cień.

— Panno Granger, czy mogę zapytać, dlaczego siedzisz tu jak nic nierobiący błazen i gdzie zniknął twój partner?

Hermiona otrząsnęła się z transu i odpowiedziała drżącym głosem:

— Uch, przepraszam panie profesorze, z-zamyśliłam się na chwilę, przez co opuściłam jedną linię tekstu i właśnie sprawdzam. Draco, uch, upuścił coś i szuka tego pod stołem. — Cieszyła się, że potrafiła mówić składnie, gdy usta Draco dotarły do miejsca, w którym chwilę temu były jego palce.

Profesor Snape spojrzał na nią, a potem na stół, z powrotem na nią i o sekundę dłużej na stół, zanim jego twarz nabrała zielonkawego odcienia, gdy zrozumiał, co się może wydarzyć. Szybko odwrócił się i wycofał do swego biura, zaskakując wszystkich faktem, że nie ukarał Hermiony.

Tymczasem Draco bawił się jak nigdy w życiu. Bez względu na to, czy była świadoma czy nie, lewa dłoń Hermiony chwyciła jego włosy i chociaż żałował, że nie mógł usłyszeć jej jęku, nawet najmniejszy jej ruch, wystarczył, aby go zaspokoić. Jego język szybko dotarł do krawędzi koronkowej bielizny. Nie mógł jednak pozostać pod stołem zbyt długo, bo ktoś mógłby zacząć coś podejrzewać. Więc po prostu delikatnie ją pocałował pośrodku, dmuchając lekko powietrze przez usta, słysząc długi oddech nad sobą i wstał, aby zająć swoje miejsce, kładąc przy okazji nóż na stole. Spojrzał na Hermionę i zastał bardzo, bardzo przyjemny widok. Jej policzki miały jasnoczerwony kolor, usta zaróżowiły się, a oczy lśniły pożądaniem i napięciem. Włosy były w nieładzie, a wyraz twarzy sugerował, że otrzymała przyjemność, ale nie taką, jaką by sobie życzyła. Cóż, z zadowoleniem dokończyłby, ale w bardziej prywatnym miejscu i z mniejszą ilością potencjalnych podglądaczy.

Szybko rozejrzał się, aby sprawdzić, czy ktoś ich obserwuje, ale zorientował się, że nie. Pochylił się do przodu, dotykając kciukiem jej policzek, delikatnie przecierając jej usta. Widział jej wysuwający się język i doprowadzało go to do szaleństwa. Wiedział, że nic więcej nie może się tutaj wydarzyć, więc szybko wycofał dłoń, delikatnie się do niej uśmiechnął i wrócił do pracy, jakby nic się nie stało.

Hermiona, gorąca i zdenerwowana, nadal nie mogła przestać myśleć o tym, co się stało. Czy Malfoy właśnie pocałował ją… tam? Czuła się tak, jakby w pomieszczeniu było zbyt gorąco, dlatego odpięła kolejny guzik koszuli, jednak obawiała się, że będzie to odebrane za nieprzyzwoite, dlatego znów go zapięła. Czy to fundowała mu podczas tych dwóch spotkań? Niewiarygodnie, irytujące niespełnienie? Nic dziwnego, że chciał się na niej odegrać.

Potrząsnęła głową, aby oczyścić umysł. Byli w klasie, pomimo tego, co właśnie się stało. Jednak nadal była rozkojarzona i za wcześnie wrzuciła jeden składnik. Eliksir wybuchł. Kiedy dym zniknął, Hermiona stała z szeroko otwartymi ustami i oczami, starając się zrozumieć, co właśnie się stało, a Draco wyglądał jak kot, który właśnie zjadł kanarka. Wszyscy wokół wpatrywali się w nich z niedowierzaniem; jak to możliwe, że dwoje najlepszych uczniów zdołało wysadzić eliksir w taki sposób, że sam Seamus Finnigan byłyby z nich dumny?

Właśnie wtedy zadzwonił dzwonek, a jeszcze zielony Snape opuścił lochy bez żadnego słowa, dostrzegając zszokowane spojrzenia uczniów oczekujących jakiejś kary dla Hermiony.

Dziewczyna nadal była w szoku, kiedy poczuła dłoń przesuwającą się po dolnej części jej pleców, wysyłającej przyjemne dreszcze. Spojrzał w górę, aby zobaczyć mrugającego do niej Draco, zanim ruszył do wyjścia. Jak to możliwe, że może wyglądać jak dzieło Boga, nawet gdy jest pokryty popiołem i śmierdzi gorzej niż skunks?

Cóż, to jedna z tajemnic wszechświata, na którą odpowiedzi nigdy nie pozna.

* Błąd autorki; Hermiona siedzi w trzeciej ławce.

Czytaj dalej →

______

Witajcie :) Długo zastanawiałam się, co mogę opublikować po świętach i wtedy przypomniałam sobie, że mam gotowy ten rozdział. Co o nim sądzicie? Lubicie taką wersję Hermiony, czy wręcz przeciwnie? Jestem ciekawa Waszych opinii.

Wiem, że obiecywałam częste publikacje, ale niestety życie niczego mi nie ułatwia i mam bardzo mało wolnego czasu. Zamierzam trochę nadgonić, więc może moje postanowienia mają sens? Oby tak było.

Tyle ode mnie. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!