Rozdział 4: Zmiany

Ciemność. Przed moimi oczami jest tylko ciemność. Gdzie ja jestem i dlaczego wszystko mnie boli? Czuję, że leżę na miękkim łóżku. Do moich nozdrzy dopływa zapach cytrynowego odświeżacza powietrza. Znam ten zapach. To Skrzydło Szpitalne. Tylko co ja tu robię? Jak się tu znalazłam? Zanim zemdlałam usłyszałam głos Malfoya, a potem nie było już nic. Próbuję otworzyć oczy, ale powieki nie dają za wygraną. Wzdycham cicho, mając nadzieję, że ktoś usłyszy moje wołanie. Nagle jak przez mgłę słyszę kobiecy głos.

– Następstwa są bardzo niepokojące.

– Czy będą jakieś trwałe uszkodzenia? – pyta męski głos.

– Cóż, nie – mówi kobieta i dodaje: – Ale można się spodziewać, że odbije się to na jej zdrowiu. I nie chodzi mi o aspekt fizyczny.

Jakie skutki? Merlinie, o czym mówi ta kobieta? Znam te głosy. Dyrektor i pani Pomfrey. Naprawdę jest ze mną aż tak źle?

– Dziękuję, pani Pomfrey.

– Czy wiesz, co się stało tej dziewczynie? – pyta kobieta.

– Mam kilka pomysłów – odpowiada inny głos.

Malfoy. Ten głos poznałabym wszędzie. Masz jakiś pomysł? Zapewne nie podzielisz się swoimi spostrzeżeniami. Słyszę krótki chichot dyrektora. Nawet jego to rozbawiło.

– Chciałby pan coś dodać, panie Malfoy? – pyta uprzejmie pani Pomfrey.

Mogę się założyć, że Draco mruży gniewnie oczy i próbuje wymyślić jakąś ciętą ripostę. Ewentualnie wytłumaczenie tego, dlaczego to właśnie on jest przy mnie.

– Znalazłem ją – odpowiada chłodno chłopak.

– Bardzo dobrze zrobiłeś – mówi kobieta. – Była bardzo wyczerpana. Zaskoczyło mnie to, że nie zemdlała wcześniej. Jest niedożywiona i jej magia jest tak słaba, że nawet nie zdołałaby utrzymać się przy życiu. – Słyszę cichy jęk. – Nie wiem, gdzie była i co się z nią działo, ale gdyby nie znalazła się pod moją opieką, prawdopodobnie nie przetrwałaby tygodnia. Jej ciało nie jest przyzwyczajone do radzenia sobie z taką ilością stresu.

– Jeszcze raz dziękuję, pani Pomfrey. Proszę, informuj mnie o wszelkich zmianach – mówi dyrektor, po czym zwraca się do Malfoya: – Panie Malfoy, chyba powinien pan pójść do swojego dormitorium. Możesz już iść.

– Tak zrobię, dyrektorze – odpowiada chłopak.

Słyszę oddalające się kroki i szelest ubrań, a potem ciszę. Próbuję otworzyć oczy, ale nic z tego. Jestem słaba. Tak bardzo słaba. W oddali słyszę czyjś głos, ale po chwili znowu tracę przytomność.

~*~*~*~*~*~

Stoję na schodach w moim rodzinnym domu. Widzę martwe ciała rodziców. Pilnują ich śmierciożercy. Słyszę śmiech Bellatrix. Nagle koło mnie pojawia się tata. A raczej jego duch. Widzę złość emanującą z jego oczu. Nigdy nie widziałam go w takiej furii. Podchodzę bliżej, ale odsuwa się ode mnie.

– Jak mogłaś pozwolić nam umrzeć? – pyta ze złością. – Po tym wszystkim co dla ciebie zrobiliśmy? Po tym jak się tobą opiekowaliśmy zanim dowiedziałaś się, że jesteś czarownicą? Stałaś i patrzyłaś jak umieramy, nie robiąc nic! – Krzyczy tuż przy mojej twarzy. Jego ubranie jest pokryte krwią.

Czuję łzy napływające do moich oczu.

– Przepraszam – szlocham i dodaję: – Tato, proszę! Próbowałam was ocalić.

– Nieprawda. Chciałaś ocalić przyjaciół i poświęciłaś swoich rodziców. Ale to bez znaczenia. I tak wszyscy umrzecie.

Nagle czuję ból w stawach i ogień w żyłach. Spoglądam w bok. Bellatrix śmieje się jak wariatka i celuje we mnie różdżką.

– Nie! – krzyczę, miotając się gwałtownie. Moja ręka uderza w coś zimnego i twardego. Ból promieniuje z miejsca, na które upadłam.

– Panno Granger? Panno Granger? – słyszę kobiecy głos. Powoli otwieram oczy. Widzę biały fartuch. Pani Pomfrey. Rozglądam się wokół i rozpoznaję białe ściany i kilka łóżek. Skrzydło szpitalne. Wiem, że tu jestem bezpieczna, ale nie mogę powstrzymać łez.

– Spokojnie, moja droga. Jest dobrze, już w porządku – mówi, przytulając mnie. Nie, pani Pomfrey, nic nie jest w porządku. To nie powinno się zdarzyć.

Uspokajam się po dwudziestu sześciu minutach. Gdy przestaję szlochać, pielęgniarka wstaje i podchodzi do szafki z eliksirami. Po chwili wraca, trzymając w ręce małą fiolkę z cieczą koloru wody i większą fiolkę, zawierającą fioletowy płyn. Wręcza mi mniejszą fiolkę.

– Wypij to – mówi i bez słowa robię to, o co prosi. Uśmiecha się i kontynuuje: – Dam ci dziewięć fiolek tego eliksiru i musisz go pić dwa razy dziennie przez najbliższe pięć dni. Masz go przyjmować co pięć godzin, ale pamiętaj, że tylko dwie dawki w ciągu dnia. Dzięki temu eliksirowi powróci twoja magia i nabierzesz sił. Oczywiście nadmiar stresu nie jest wskazany. Myślę, że po tygodniu powrócisz do zdrowia.

Przytakuję i biorę od niej worek z fiolkami. Potem wręcza mi fioletowy eliksir.

– To eliksir Słodkiego Snu – wyjaśnia. – Twoje ciało potrzebuje odpoczynku. Bierz trzy krople przed snem. Ten eliksir teraz bardzo ci się przyda. Chciałabym żebyś w pierwszym tygodniu przyjmowała go codziennie. W drugim tygodniu co drugi dzień. Powinnaś go przyjmować przez miesiąc, oczywiście co tydzień obniżając dawkę. Przez ten czas twoje ciało się zregeneruje i umysł trochę odpocznie od natłoku myśli.

Uśmiecha się do mnie i odwzajemniam jej gest.

– Dziękuję, pani Pomfrey – mówię nieśmiało.

– Nie ma za co, kochanie. Daj znać, gdybyś czegoś potrzebowała.

Przytakuję i zbieram się do wyjścia. Parę minut później idę korytarzami Hogwartu. Patrzę przez okno. Dzisiejszy wschód słońca jest naprawdę piękny. Zapewne niedługo będzie śniadanie. Oczywiście na nie pójdę, ale najpierw muszę się przebrać.

~*~*~*~*~*~

Bez zastanowienia zakładam nowe ubrania. Próbuję dopiąć bluzkę, ale nie mogę. Zdziwiona podchodzę do lustra. Z moich ust wydobywa się cichy pisk. Moja spódnica, która sięgała pod kolano, teraz jest o połowę krótsza. Bluzka jest tak ciasna, że ledwo mogę oddychać. Trzy guziki przy dekolcie nie dopinają się, eksponując moje piersi. Szybko przeszukuję kufer. Wszystkie stroje wyglądają tak samo.

– Zabiję cię, Malfoy – mruczę pod nosem, chwytając torbę na książki i szatę. Schodzę po krętych schodach i podchodzę do Rona. Rudzielec patrzy na mnie jak oniemiały.

– Hermiono… twoje ubrania – duka, unosząc brwi i otwierając szeroko oczy.

– Tak… em… wydaje mi się… Ja chyba trochę urosłam od zeszłego roku… po prostu zapomniałam wyjąc stare ubrania z kufra – jąkam się.

– Urosłaś? Powiedziałbym… – mówi, przełykając ślinę. Jego oczy obejmują mnie wzrokiem i zatrzymują się na moich piersiach. O nie, Ronaldzie Weasley, nie będziesz się na mnie gapił! Szybko zakładam szatę, co komentuje cichym westchnięciem. Posyłam mu mordercze spojrzenie i kieruję się do dziury pod portretem. Ron dogania mnie i mamrocze pod nosem przeprosiny. Nie czekam na Harry’ego, bo nie chcę być na widoku.

Wejście do Wielkiej Sali jest dla mnie wyzwaniem. Początkowo nikt mnie nie zauważa, ale po chwili wszyscy spoglądają w moim kierunku i czuję, że jak najszybciej muszę usiąść przy stole Gryffindoru. Idę bardzo szybko, ignorując ciekawskie spojrzenia. Kątem oka zauważam Malfoya. Na jego twarzy błąka się irytujący uśmieszek. Merlinie, przysięgam, że go zabiję, ale najpierw muszę coś zjeść, bo umieram z głodu.

Parę minut później czekam na eliksiry i mój dzień staje się jeszcze gorszy. Podchodzi do mnie Pansy Parkinson i patrzy na mnie krytycznym wzrokiem. Kręci głową z politowaniem i mówi: – Wiesz, Granger, nawet ubrana jak ladacznica nie sprawisz, że przyzwoici czarodzieje dotkną takiej szlamy jak ty.

Krew napływa do mojej głowy i rumienię się jak piwonia. Pansy odchodzi z uśmiechem, a ja stoję jak zamrożona. Jestem zła i zakłopotana jednocześnie.

Przed obiadem idę do Sowiarni i wysyłam wiadomość do Malfoya.

Musimy porozmawiać, fretko. Dziś wieczorem.

Jakiś czas później podczas kolacji znajduję skrawek pergaminu w książce, którą czytam.

Korytarz na siódmym piętrze. O dwudziestej.

-M

Szybko czytam list i nagle Harry siada obok mnie. Spoglądam na niego. Nie wygląda na zadowolonego.

– Coś się stało? – pytam, zatrzaskując książkę na liście i szybko chowam ją do torby.

– Mam szlaban – burczy.

– Co? Dlaczego?

Kąciki jego ust nieznacznie unoszą się do góry.

– Uderzyłem w twarz Blaise’a Zabiniego – śmieje się, ale widząc moje spojrzenie, poważnieje. – Snape dał mi tygodniowy szlaban.

Otwieram szeroko usta.

– Dlaczego to zrobiłeś? – pytam zaskoczona.

Nagle Harry jest bardzo zainteresowany swoim talerzem.

– Harry?

Nie patrzy na mnie. Wzdycham i szturcham go w ramię. Spogląda na mnie i szybko odwraca wzrok. Słyszę tylko jak mruczy pod nosem: – Przecież wiesz.

– Nie wiem – mrużę gniewnie oczy. Wzdycha, ale nadal wpatruje się w swój talerz.

– On… eee… wspomniał coś o…. eee… spędzeniu nocy w Gryffindorze – urywa. Nadal patrzę na niego z zakłopotaniem. – Z tobą – kaszle, ale wiem co ma na myśli. Moja szczęka opada w dół.

– Oh – piszczę. Harry patrzy na mnie z troską.

– Hermiono, wiesz, że zawsze będę się tobą przejmował. Jesteś dla mnie jak siostra. Dopóki nikt o tobie nie mówił nic złego, nie reagowałem, ale teraz… po prostu musiałem – wyjaśnia.

Uśmiecham się do niego. – Dziękuję – szepcę, przytulając go. Oczywiście nadal chcę zabić Malfoya.

Kolacja się skończyła i mam tylko kilka minut do spotkania z Malfoyem. Kiedy wstaję ze swojego miejsca, Ron patrzy na mnie z zaskoczeniem.

– Gdzie idziesz? – pyta, a jego oczy wędrują po moim ciele i dopiero po chwili patrzy mi w oczy. Trzymam ręce na klatce piersiowej.

– Do biblioteki.

– To dopiero pierwszy dzień, Hermiono. Poco miałabyś iść do biblioteki? – Kiedy znowu prześwietla mnie wzrokiem, zagryzam wargę tak jak jedna z moich ulubionych nauczycielek.

– Chcę być sama – mówię zirytowana, po czym odwracam się na pięcie i wychodzę.

– Dureń – słyszę jak Harry karci Rona i nie mogę powstrzymać uśmiechu. Przynajmniej Harry zawsze będzie sobą.

Malfoy spaceruje po korytarzu, kiedy pojawiam się obok niego. Zanim zdążam cokolwiek powiedzieć, otwiera drzwi do Pokoju Życzeń i gestem ręki zaprasza mnie do środka. Pokój jest mały, ale przytulny. Naprzeciwko siebie stoją dwa fotele: ciemnozielony i srebrny. Z boku każdego z nich stoją małe stoliki, a na nich filiżanki z parującą gorącą czekoladą. Na dywanie leżącym na podłodze jest symbol Slytherinu kolorem dopasowany do zielonego fotela. Malfoy skanuje mnie wzrokiem, po czym patrzy mi w oczy. Na jego twarzy jest irytujący uśmieszek. Marszczę brwi.

– Co zrobiłeś, Malfoy? – warczę.

– Co masz na myśli? – odpowiada, tłumiąc śmiech. W jego oczach widzę iskierki rozbawienia.

– Moje ubrania – syczę przez zaciśnięte zęby. Znowu ogląda mnie z góry na dół. Czuję zażenowanie i mam ochotę się ukryć.

– Co z nimi, Granger?

– Ostrzegam cię, nie zadzieraj ze mną! Pytam po raz ostatni: co zrobiłeś z moimi ubraniami?

Chichocze, nadal się uśmiechając.

– Ach, to. Poprosiłem skrzata żeby dokonał kilku zmian.

– Co zrobiłeś?! – krzyczę. Nie reaguje, więc pytam: – Dlaczego?

– Co dlaczego?

Marszczę brwi. – Merlinie, pomóż mi. Za chwilę cię przeklnę.

– Nudziłem się – odpowiada.

Moja szczęka opada w dół.

– Nudziłeś się?

– Tak. Skrzat zajmował się tobą, a ja wykonałem swoje zadania, więc chciałem żeby było ciekawie.

– Ciekawie? – dopytuję, niedowierzając w jego słowa. – Harry uderzył Zabiniego w twarz za to, że chciał spędzić ze mną noc.

Malfoy bierze łyk gorącej czekolady, ale słysząc moje słowa dławi się i rozlewa wszystko na swoją szatę. Kiedy odzyskuje oddech, na jego twarzy pojawia się firmowy uśmiech.

– To zabawne – mówi.

– Malfoy.

– Oh, daj spokój, Granger. Blaise jest nieszkodliwy.

– O tak, przynajmniej się ze mnie nie śmieje. Przecież Pansy by mu na to nie pozwoliła. W końcu żaden przyzwoity czarodziej nie dotknie takiej szlamy jak ja.

– Właściwie, on nie przejmuje się czystością krwi – odpowiada spokojnie. – Pansy powiedziała, że najpierw byłaś blada jak ściana, a potem czerwona jak włosy Łasica. Imponująca umiejętność.

Mrużę oczy.

– Chcę odzyskać moje ubrania.

– Niestety, Granger, to niewykonalne. Są zmienione na dobre.

Jęczę i spoglądam na moje dłonie.

– Zabiję cię, Malfoy – bełkoczę.

– Oh, nie dramatyzuj – mówi, machając ręką. – Za kilka dni nikt nie będzie się tym przejmował.

Kieruję oczy ku niebu i podnoszę ręce w górę, mówiąc: – Malfoy, król dramatu, mówi mi żebym nie dramatyzowała. To absurdalne.

Nie odpowiada, tylko unosi jedną brew z zainteresowaniem. Merlinie, chcę go zabić.

Czytaj dalej →

_____________

Witajcie :) tak jak obiecałam, publikuję dzisiaj 4 rozdział opowiadania. Co sądzicie o wyczynie Malfoya i bohaterskim zachowaniu Harry'ego. Przyznam szczerze, że Draco rozśmieszył mnie do łez (szczególnie w ostatniej części rozdziału). Jego pomysły są dość specyficzne i aż sama się boję co jeszcze wymyśli. Ron zachował się jak typowy samiec. Cóż, instynkty robią swoje :D

Kolejnego rozdziału możecie się spodziewać w poniedziałek. Dzisiaj zajmę się tłumaczeniem Simply Irresistible. To jeden z kluczowych rozdziałów i wiele wyjaśni pomiędzy naszymi ulubieńcami ;) 

A teraz informacja dla fanów Muzycznej misji. Jedna z czytelniczek zainspirowała mnie do kilku zmian w fabule opowiadania. Chodzi o dodanie wątku dramione do historii. Co powiecie na to żeby David i Draco rywalizowali o serce panny Granger? Oczywiście pod koniec wybierze tego jedynego ;) Blondas niedługo pojawi się w historii. Właśnie wymyślam efektowne wejście :D Proszę, napiszcie co o tym myślicie to bardzo ważne :)

Przy okazji zapraszam do głosowania w konkursie na miniaturkę zorganizowanego przez Stowarzyszenie Dramione. Liczymy na aktywność z Waszej strony :)

To tyle na dziś. Komentujcie i oceniajcie. Miłego weekendu :) Enjoy!