czwartek, 12 maja 2016

Rozdział 4: Zmiany

Ciemność. Przed moimi oczami jest tylko ciemność. Gdzie ja jestem i dlaczego wszystko mnie boli? Czuję, że leżę na miękkim łóżku. Do moich nozdrzy dopływa zapach cytrynowego odświeżacza powietrza. Znam ten zapach. To Skrzydło Szpitalne. Tylko co ja tu robię? Jak się tu znalazłam? Zanim zemdlałam usłyszałam głos Malfoya, a potem nie było już nic. Próbuję otworzyć oczy, ale powieki nie dają za wygraną. Wzdycham cicho, mając nadzieję, że ktoś usłyszy moje wołanie. Nagle jak przez mgłę słyszę kobiecy głos.
– Następstwa są bardzo niepokojące.
– Czy będą jakieś trwałe uszkodzenia? – pyta męski głos.
– Cóż, nie – mówi kobieta i dodaje: – Ale można się spodziewać, że odbije się to na jej zdrowiu. I nie chodzi mi o aspekt fizyczny.
Jakie skutki? Merlinie, o czym mówi ta kobieta? Znam te głosy. Dyrektor i pani Pomfrey. Naprawdę jest ze mną aż tak źle?
– Dziękuję, pani Pomfrey.
– Czy wiesz, co się stało tej dziewczynie? – pyta kobieta.
– Mam kilka pomysłów – odpowiada inny głos.
Malfoy. Ten głos poznałabym wszędzie. Masz jakiś pomysł? Zapewne nie podzielisz się swoimi spostrzeżeniami. Słyszę krótki chichot dyrektora. Nawet jego to rozbawiło.
– Chciałby pan coś dodać, panie Malfoy? – pyta uprzejmie pani Pomfrey.
Mogę się założyć, że Draco mruży gniewnie oczy i próbuje wymyślić jakąś ciętą ripostę. Ewentualnie wytłumaczenie tego, dlaczego to właśnie on jest przy mnie.
– Znalazłem ją – odpowiada chłodno chłopak.
– Bardzo dobrze zrobiłeś – mówi kobieta. – Była bardzo wyczerpana. Zaskoczyło mnie to, że nie zemdlała wcześniej. Jest niedożywiona i jej magia jest tak słaba, że nawet nie zdołałaby utrzymać się przy życiu. – Słyszę cichy jęk. – Nie wiem, gdzie była i co się z nią działo, ale gdyby nie znalazła się pod moją opieką, prawdopodobnie nie przetrwałaby tygodnia. Jej ciało nie jest przyzwyczajone do radzenia sobie z taką ilością stresu.
– Jeszcze raz dziękuję, pani Pomfrey. Proszę, informuj mnie o wszelkich zmianach – mówi dyrektor, po czym zwraca się do Malfoya: – Panie Malfoy, chyba powinien pan pójść do swojego dormitorium. Możesz już iść.
– Tak zrobię, dyrektorze – odpowiada chłopak.
Słyszę oddalające się kroki i szelest ubrań, a potem ciszę. Próbuję otworzyć oczy, ale nic z tego. Jestem słaba. Tak bardzo słaba. W oddali słyszę czyjś głos, ale po chwili znowu tracę przytomność.

~*~*~*~*~*~

Stoję na schodach w moim rodzinnym domu. Widzę martwe ciała rodziców. Pilnują ich śmierciożercy. Słyszę śmiech Bellatrix. Nagle koło mnie pojawia się tata. A raczej jego duch. Widzę złość emanującą z jego oczu. Nigdy nie widziałam go w takiej furii. Podchodzę bliżej, ale odsuwa się ode mnie.
– Jak mogłaś pozwolić nam umrzeć? – pyta ze złością. – Po tym wszystkim co dla ciebie zrobiliśmy? Po tym jak się tobą opiekowaliśmy zanim dowiedziałaś się, że jesteś czarownicą? Stałaś i patrzyłaś jak umieramy, nie robiąc nic! – Krzyczy tuż przy mojej twarzy. Jego ubranie jest pokryte krwią.
Czuję łzy napływające do moich oczu.
– Przepraszam – szlocham i dodaję: – Tato, proszę! Próbowałam was ocalić.
– Nieprawda. Chciałaś ocalić przyjaciół i poświęciłaś swoich rodziców. Ale to bez znaczenia. I tak wszyscy umrzecie.
Nagle czuję ból w stawach i ogień w żyłach. Spoglądam w bok. Bellatrix śmieje się jak wariatka i celuje we mnie różdżką.
– Nie! – krzyczę, miotając się gwałtownie. Moja ręka uderza w coś zimnego i twardego. Ból promieniuje z miejsca, na które upadłam.

– Panno Granger? Panno Granger? – słyszę kobiecy głos. Powoli otwieram oczy. Widzę biały fartuch. Pani Pomfrey. Rozglądam się wokół i rozpoznaję białe ściany i kilka łóżek. Skrzydło szpitalne. Wiem, że tu jestem bezpieczna, ale nie mogę powstrzymać łez.
– Spokojnie, moja droga. Jest dobrze, już w porządku – mówi, przytulając mnie. Nie, pani Pomfrey, nic nie jest w porządku. To nie powinno się zdarzyć.
Uspokajam się po dwudziestu sześciu minutach. Gdy przestaję szlochać, pielęgniarka wstaje i podchodzi do szafki z eliksirami. Po chwili wraca, trzymając w ręce małą fiolkę z cieczą koloru wody i większą fiolkę, zawierającą fioletowy płyn. Wręcza mi mniejszą fiolkę.
– Wypij to – mówi i bez słowa robię to, o co prosi. Uśmiecha się i kontynuuje: – Dam ci dziewięć fiolek tego eliksiru i musisz go pić dwa razy dziennie przez najbliższe pięć dni. Masz go przyjmować co pięć godzin, ale pamiętaj, że tylko dwie dawki w ciągu dnia. Dzięki temu eliksirowi powróci twoja magia i nabierzesz sił. Oczywiście nadmiar stresu nie jest wskazany. Myślę, że po tygodniu powrócisz do zdrowia.
Przytakuję i biorę od niej worek z fiolkami. Potem wręcza mi fioletowy eliksir.
– To eliksir Słodkiego Snu – wyjaśnia. – Twoje ciało potrzebuje odpoczynku. Bierz trzy krople przed snem. Ten eliksir teraz bardzo ci się przyda. Chciałabym żebyś w pierwszym tygodniu przyjmowała go codziennie. W drugim tygodniu co drugi dzień. Powinnaś go przyjmować przez miesiąc, oczywiście co tydzień obniżając dawkę. Przez ten czas twoje ciało się zregeneruje i umysł trochę odpocznie od natłoku myśli.
Uśmiecha się do mnie i odwzajemniam jej gest.
– Dziękuję, pani Pomfrey – mówię nieśmiało.
– Nie ma za co, kochanie. Daj znać, gdybyś czegoś potrzebowała.
Przytakuję i zbieram się do wyjścia. Parę minut później idę korytarzami Hogwartu. Patrzę przez okno. Dzisiejszy wschód słońca jest naprawdę piękny. Zapewne niedługo będzie śniadanie. Oczywiście na nie pójdę, ale najpierw muszę się przebrać.

~*~*~*~*~*~

Bez zastanowienia zakładam nowe ubrania. Próbuję dopiąć bluzkę, ale nie mogę. Zdziwiona podchodzę do lustra. Z moich ust wydobywa się cichy pisk. Moja spódnica, która sięgała pod kolano, teraz jest o połowę krótsza. Bluzka jest tak ciasna, że ledwo mogę oddychać. Trzy guziki przy dekolcie nie dopinają się, eksponując moje piersi. Szybko przeszukuję kufer. Wszystkie stroje wyglądają tak samo.
– Zabiję cię, Malfoy – mruczę pod nosem, chwytając torbę na książki i szatę. Schodzę po krętych schodach i podchodzę do Rona. Rudzielec patrzy na mnie jak oniemiały.
– Hermiono… twoje ubrania – duka, unosząc brwi i otwierając szeroko oczy.
– Tak… em… wydaje mi się… Ja chyba trochę urosłam od zeszłego roku… po prostu zapomniałam wyjąc stare ubrania z kufra – jąkam się.
– Urosłaś? Powiedziałbym… – mówi, przełykając ślinę. Jego oczy obejmują mnie wzrokiem i zatrzymują się na moich piersiach. O nie, Ronaldzie Weasley, nie będziesz się na mnie gapił! Szybko zakładam szatę, co komentuje cichym westchnięciem. Posyłam mu mordercze spojrzenie i kieruję się do dziury pod portretem. Ron dogania mnie i mamrocze pod nosem przeprosiny. Nie czekam na Harry’ego, bo nie chcę być na widoku.
Wejście do Wielkiej Sali jest dla mnie wyzwaniem. Początkowo nikt mnie nie zauważa, ale po chwili wszyscy spoglądają w moim kierunku i czuję, że jak najszybciej muszę usiąść przy stole Gryffindoru. Idę bardzo szybko, ignorując ciekawskie spojrzenia. Kątem oka zauważam Malfoya. Na jego twarzy błąka się irytujący uśmieszek. Merlinie, przysięgam, że go zabiję, ale najpierw muszę coś zjeść, bo umieram z głodu.
Parę minut później czekam na eliksiry i mój dzień staje się jeszcze gorszy. Podchodzi do mnie Pansy Parkinson i patrzy na mnie krytycznym wzrokiem. Kręci głową z politowaniem i mówi: – Wiesz, Granger, nawet ubrana jak ladacznica nie sprawisz, że przyzwoici czarodzieje dotkną takiej szlamy jak ty.
Krew napływa do mojej głowy i rumienię się jak piwonia. Pansy odchodzi z uśmiechem, a ja stoję jak zamrożona. Jestem zła i zakłopotana jednocześnie.
Przed obiadem idę do Sowiarni i wysyłam wiadomość do Malfoya.

Musimy porozmawiać, fretko. Dziś wieczorem.

Jakiś czas później podczas kolacji znajduję skrawek pergaminu w książce, którą czytam.

Korytarz na siódmym piętrze. O dwudziestej.
-M

Szybko czytam list i nagle Harry siada obok mnie. Spoglądam na niego. Nie wygląda na zadowolonego.
– Coś się stało? – pytam, zatrzaskując książkę na liście i szybko chowam ją do torby.
– Mam szlaban – burczy.
– Co? Dlaczego?
Kąciki jego ust nieznacznie unoszą się do góry.
– Uderzyłem w twarz Blaise’a Zabiniego – śmieje się, ale widząc moje spojrzenie, poważnieje. – Snape dał mi tygodniowy szlaban.
Otwieram szeroko usta.
– Dlaczego to zrobiłeś? – pytam zaskoczona.
Nagle Harry jest bardzo zainteresowany swoim talerzem.
– Harry?
Nie patrzy na mnie. Wzdycham i szturcham go w ramię. Spogląda na mnie i szybko odwraca wzrok. Słyszę tylko jak mruczy pod nosem: – Przecież wiesz.
– Nie wiem – mrużę gniewnie oczy. Wzdycha, ale nadal wpatruje się w swój talerz.
– On… eee… wspomniał coś o…. eee… spędzeniu nocy w Gryffindorze – urywa. Nadal patrzę na niego z zakłopotaniem. – Z tobą – kaszle, ale wiem co ma na myśli. Moja szczęka opada w dół.
– Oh – piszczę. Harry patrzy na mnie z troską.
– Hermiono, wiesz, że zawsze będę się tobą przejmował. Jesteś dla mnie jak siostra. Dopóki nikt o tobie nie mówił nic złego, nie reagowałem, ale teraz… po prostu musiałem – wyjaśnia.
Uśmiecham się do niego. – Dziękuję – szepcę, przytulając go. Oczywiście nadal chcę zabić Malfoya.
Kolacja się skończyła i mam tylko kilka minut do spotkania z Malfoyem. Kiedy wstaję ze swojego miejsca, Ron patrzy na mnie z zaskoczeniem.
– Gdzie idziesz? – pyta, a jego oczy wędrują po moim ciele i dopiero po chwili patrzy mi w oczy. Trzymam ręce na klatce piersiowej.
– Do biblioteki.
– To dopiero pierwszy dzień, Hermiono. Poco miałabyś iść do biblioteki? – Kiedy znowu prześwietla mnie wzrokiem, zagryzam wargę tak jak jedna z moich ulubionych nauczycielek.
– Chcę być sama – mówię zirytowana, po czym odwracam się na pięcie i wychodzę.
– Dureń – słyszę jak Harry karci Rona i nie mogę powstrzymać uśmiechu. Przynajmniej Harry zawsze będzie sobą.
Malfoy spaceruje po korytarzu, kiedy pojawiam się obok niego. Zanim zdążam cokolwiek powiedzieć, otwiera drzwi do Pokoju Życzeń i gestem ręki zaprasza mnie do środka. Pokój jest mały, ale przytulny. Naprzeciwko siebie stoją dwa fotele: ciemnozielony i srebrny. Z boku każdego z nich stoją małe stoliki, a na nich filiżanki z parującą gorącą czekoladą. Na dywanie leżącym na podłodze jest symbol Slytherinu kolorem dopasowany do zielonego fotela. Malfoy skanuje mnie wzrokiem, po czym patrzy mi w oczy. Na jego twarzy jest irytujący uśmieszek. Marszczę brwi.
– Co zrobiłeś, Malfoy? – warczę.
– Co masz na myśli? – odpowiada, tłumiąc śmiech. W jego oczach widzę iskierki rozbawienia.
– Moje ubrania – syczę przez zaciśnięte zęby. Znowu ogląda mnie z góry na dół. Czuję zażenowanie i mam ochotę się ukryć.
– Co z nimi, Granger?
– Ostrzegam cię, nie zadzieraj ze mną! Pytam po raz ostatni: co zrobiłeś z moimi ubraniami?
Chichocze, nadal się uśmiechając.
– Ach, to. Poprosiłem skrzata żeby dokonał kilku zmian.
– Co zrobiłeś?! – krzyczę. Nie reaguje, więc pytam: – Dlaczego?
– Co dlaczego?
Marszczę brwi. – Merlinie, pomóż mi. Za chwilę cię przeklnę.
– Nudziłem się – odpowiada.
Moja szczęka opada w dół.
Nudziłeś się?
– Tak. Skrzat zajmował się tobą, a ja wykonałem swoje zadania, więc chciałem żeby było ciekawie.
– Ciekawie? – dopytuję, niedowierzając w jego słowa. – Harry uderzył Zabiniego w twarz za to, że chciał spędzić ze mną noc.
Malfoy bierze łyk gorącej czekolady, ale słysząc moje słowa dławi się i rozlewa wszystko na swoją szatę. Kiedy odzyskuje oddech, na jego twarzy pojawia się firmowy uśmiech.
– To zabawne – mówi.
– Malfoy.
– Oh, daj spokój, Granger. Blaise jest nieszkodliwy.
– O tak, przynajmniej się ze mnie nie śmieje. Przecież Pansy by mu na to nie pozwoliła. W końcu żaden przyzwoity czarodziej nie dotknie takiej szlamy jak ja.
– Właściwie, on nie przejmuje się czystością krwi – odpowiada spokojnie. – Pansy powiedziała, że najpierw byłaś blada jak ściana, a potem czerwona jak włosy Łasica. Imponująca umiejętność.
Mrużę oczy.
– Chcę odzyskać moje ubrania.
– Niestety, Granger, to niewykonalne. Są zmienione na dobre.
Jęczę i spoglądam na moje dłonie.
– Zabiję cię, Malfoy – bełkoczę.
– Oh, nie dramatyzuj – mówi, machając ręką. – Za kilka dni nikt nie będzie się tym przejmował.
Kieruję oczy ku niebu i podnoszę ręce w górę, mówiąc: – Malfoy, król dramatu, mówi mi żebym nie dramatyzowała. To absurdalne.
Nie odpowiada, tylko unosi jedną brew z zainteresowaniem. Merlinie, chcę go zabić.

_____________

Witajcie :) tak jak obiecałam, publikuję dzisiaj 4 rozdział opowiadania. Co sądzicie o wyczynie Malfoya i bohaterskim zachowaniu Harry'ego. Przyznam szczerze, że Draco rozśmieszył mnie do łez (szczególnie w ostatniej części rozdziału). Jego pomysły są dość specyficzne i aż sama się boję co jeszcze wymyśli. Ron zachował się jak typowy samiec. Cóż, instynkty robią swoje :D
Kolejnego rozdziału możecie się spodziewać w poniedziałek. Dzisiaj zajmę się tłumaczeniem Simply Irresistible. To jeden z kluczowych rozdziałów i wiele wyjaśni pomiędzy naszymi ulubieńcami ;) 
A teraz informacja dla fanów Muzycznej misji. Jedna z czytelniczek zainspirowała mnie do kilku zmian w fabule opowiadania. Chodzi o dodanie wątku dramione do historii. Co powiecie na to żeby David i Draco rywalizowali o serce panny Granger? Oczywiście pod koniec wybierze tego jedynego ;) Blondas niedługo pojawi się w historii. Właśnie wymyślam efektowne wejście :D Proszę, napiszcie co o tym myślicie to bardzo ważne :)
Przy okazji zapraszam do głosowania w konkursie na miniaturkę zorganizowanego przez Stowarzyszenie Dramione. Liczymy na aktywność z Waszej strony :)
To tyle na dziś. Komentujcie i oceniajcie. Miłego weekendu :) Enjoy!




26 komentarzy:

  1. Odpowiedzi
    1. Kiedy już zarezerwowałam sobie miejscówkę, mogę zacząć. U mnie dziś słonko od rana, a teraz burza *.*
      No, Harry! Toś się wysilił. Blaise mu bzdety insynuuje, a ten mu trzask w twarz. Poprawnie, poprawnie...
      Draco i ta troska... Raczej strach przed Voldemortem :P Pomysł z małymi poprawkami w ubraniach... Nie powiem, ciekawe. Uwielbiam go takiego. Udaje, że nic się nie stało. Wtedy wyobrażam go sobie z jedną uniesioną brwią... Uwielbiam ją *.*
      Komentarz króciutki, ponieważ znowu przeszkodziłaś mi w geografii :P Pada deszczyk... Ogółem jestem dziś pełna euforii. Kiedy byłam mała, uwielbiałam lody Zapp. Takie kolorowe. Niestety wycofali je, bynajmniej w moim mieście zaden sklep ich nie zamawiał. Dziś wchodzę do sklepu i gały jak pięć złotych! Mało co się ze szczęścia nie poszczałam :P Ach, wspomnienia... Kiedy sprzedawczyni, która nota bene zna mnie od dziecka, zobaczyła moją reakcję, powiedziała coś co wprowadziło mnie w kompletne osłupienie: "Trzeba było mówić, to bym zamówiła." Szczena opadła mi i zagrzebała się parę metrów pod ziemią. Także ja dziś trochę happy, trochę fe, gdyż jutro dwa testy. Konce roku są O K R O P N E. Ugh, poprawianie... Jak będę miała czas, to zagłosuję, ponieważ mam już swojego faworyta <3
      Pozdrawiam serdecznie, życzę udanej imprezy *to jutro, tak?* i czasu na tłumaczenie :P Czekam na ŻN i SI C:
      Czyżby długo wyczekiwany punkt kulminacyjny?
      KH
      PS LUNĘŁO JA Z CEBRA!

      Usuń
    2. Harry stanął w obronie Hermiony ahh cóż za bohaterstwo należy mu się order :D
      Tak Draco olewający sprawę i udający, że to nie on jest po prostu wspaniały *.* tak wiem jestem fangirl ;)
      Ja to mam wyczucie, zawsze muszę Wam przeszkadzać w nauce. Naprawdę nie wiem jak ja to robię :D Łohoho to zapewne bardzo się zdziwiłaś. Sprzedawczyni w sumie fest kobieta skoro by zamówiła :D
      Powodzenia na testach!
      Oki to czekamy na ocenę ;)
      Tak impreza jest jutro aż się boję :D Dziękuję i pozdrawiam :)
      U mnie padało, ale już jest pięknie *.*

      Usuń
  2. Widzę, że co rusz w Hermionie budzą się mordercze instynkty xD Hermiono, to nie zdrowo cały czas myśleć o tym, żeby kogoś zabić. Zwłaszcza, że tą osobą jest -kochana i przez nas wszystkich uwielbiana - Fretka! XD
    Czy Zabini to też taki śmieszek?
    Z chęcią przeczytałabym scenę, w której Harry mu przywalił!
    Harry, trzeba go pochwalić. Zachował się nad wyraz szlachetnie (przestawiając Zabiniemu buźkę).
    A Pansy... Brak mi słów xD Zwłaszcza reakcja Hermiony na jej słowa, widać, że dziewczyna ma konkurencje. ;)
    Życzę czasu na tłumaczenie i pozdrawiam.

    P.S.
    KIEDY NASTĘPNY ROZDZIAŁ?

    tajemnicenokturnu.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cóż Hermiona nie ma lekko, szczególnie że Draco ją coraz bardziej irytuje. No ale jego pomysł był po prostu śmieszny. Widocznie Herm nie umie się bawić ;)
      Ja też przeczytałabym tą scenę :D Wybraniec to prawdziwy przyjaciel ;)
      Pansy widocznie nie jest ulubioną postacią autorki moją też nie :)
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Napisałam wyżej, że w poniedziałek :P

      Usuń
    2. Ach, musiałam nie doczytać xD Dzięki.

      Usuń
  3. Kochana, rozdział jak zwykle super i wciągający :) Jedyna wada, to zdecydowanie za krótki :) Cieszy mnie bardzo postawa Harry'ego :) Super, że stanął w jej obronie :) Draco, a to podstępny ślizgon...ale ten numer z ubraniami...to chyba sama bym go zabiła :) Wydaję mi się ,że Malfoy za bardzo się nią interesuje niż wskazuje na to jego opowieści na ten temat. W sensie, że niby nią gardzi,a le jednak wkracza w jej życie :) Czekam na nexta :) A i co do pomysłu Dramione w "Muzycznej misji" to jestem za i to jak najbardziej :) Wybacz mi za ten niespójny komentarz i taki byle jaki, ale medycy nie daje mi odpocząć i mój mózg o tej godzinie woła snu :P Pozdrawiam !

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję fajnie, że się podoba :) Harry pokazał się z tej lepszej strony. Mssz rację, Draco za bardzo ingeruje w jej życie ale widocznie nie może się powstrzymać :D
      Tak myślałam, że dramione w MM Ci się spodoba ;)
      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)

      Usuń
  4. Harry jak zawsze cudowny chłopczyk magicznego świata. Przynajmniej on nie zwariował z powodu wyglądu Panny Granger.
    Draco i jego pomysły są przerażające. No ale przyda im się trochę śmiechu, w końcu zadanie końcowe nie jest łatwe.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Harry chyba zawsze będzie sobą :) Może dlatego że traktuje ją jak siostrę.
      Odrobina radości im nie zaszkodzi ;)
      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)

      Usuń
  5. Hej haj hello :D
    Nie no muszę Ci to chyba powiedzieć bo dalsze skrywanie tej tajemnicy mnie zabije... otóż... kocham to opowiadanie! Jest zdecydowanie najlepsze ze wszystkich, które publikujesz! Ten klimat, odrobina sarkazmu, ironii i czystej złośliwości Draco po prostu zwaliła mnie z nóg :P Propozycja zmiany garderoby panny G. którą zafundował jej blondyn sprawiła, że caly czas mam dosłownego banana na twarzy - serio już szerzej się nie uśmiechnę ;D
    Najbardziej rozbawiła mnie reakcja Rona, no ale wiadomo, że proste mózgi myślą mało skomplikowanie ;D
    A teraz zdradzę Ci mój mały... ( z braku lepszego słowa, powiem) fetysz. Kocham ich liściki!!! Każda wiadomość od Draco, choćby ta najkrótsza i najbardziej lapidarna to dla mnie istna pożywka! Oby więcej takiej poczty! :D
    pozdrawiam serdecznie, Iva Nerda
    kiedyjestesprzymniedramione.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że ta historia przypadła Ci do gustu ;) Ja też lubię sarkazm i ironię przeplataną ze złośliwością :D
      Ron niestety już tak ma ;)
      Zapewniam, że jeszcze nie raz będziesz czytać ich liściki :)
      Pozdrawiam

      Usuń
  6. Draco w tym wydaniu jest cudowny *.* mam nadzieję, że zmniejszenie ubrań nie było jego ostatnim pomysłem. Ale mimo że lubię, gdy Malfoy droczy się z Hermioną, nie obraziłabym się, gdyby choć na chwilę wrócił ten Draco z pierwszych rozdziałów...
    Ehhh, ten Ron... zawsze taki sam :P
    Mordercze instynkty Hermiony to coś, co lubię!
    Jeszcze się pytasz, czy dodać Draco do Muzycznej Misji? No jasne! Ja zawsze jestem za wprowadzeniem go do opowiadania ;)
    No fajnie, przez wspomnienie o Simply Irresistible znowu nie będę mogła przestać myśleć o cudowności tej fabuły...
    Gorąco pozdrawiam i życzę weny! Johanna Malfoy

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Masz rację, Draco w takim wydaniu ma w sobie coś niezwykłego ;)
      Hermiona niedługo wykończy się nerwowo :D
      Już niedługo zacznę pisać 5 rozdział MM z Draco :D
      Dziękuję i pozdrawiam

      Usuń
  7. Przeczytałam rozdział już kilka dni temu, ale dopiero teraz zebrałam się za napisanie komentarza.
    Dla mnie najfajniejszą częścią tego rozdziału było zachowanie Harry'ego. Serio, wielkie brawa dla Pottera! Ron... no cóż. Niby taka cicha woda... Bardzo mi szkoda Hermiony, że Draco pobawił się w krawcową. Jednak dzięki temu ,,useksownieniu" (nie ma takiego słowa, wiem) podświadomie pokazał, że jednak interesuje się Hermioną! :D Gdyby chciał ją upokorzyć, zrobiłby jej coś gorszego...
    Bardzo szkoda mi Hermiony, naprawdę się wycierpiała.
    Czekam na kolejny rozdział! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Harry pokazał, że mu zależy na Hermionie i nie pozwoli jej obrażać :) Ron niestety już tak ma. Rzeczywiście masz rację, Draco się nią interesuje, ale jeszcze tego nie wie :D
      Pozdrawiam ;)

      Usuń
  8. Malfoy przegiął z tymi ubraniami. Na miejscu Hermiony chyba bym mu oczy wydrapałaXDDD
    Swoją drogą rozdział był całkiem zabawny:)
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zapewne Hermiona chciałaby to zrobić, ale ktoś musi jej pomóc przy zadaniu, więc nie może :D
      Dziękuję i pozdrawiam ;)

      Usuń
  9. Głupawe to, ale zarazem pocieszne xP. Staram się wyłączać mózg podczas czytania, to bardzo pomaga w cieszeniu się życiem i pomysłami autorki :D
    Teksty mnie rozbrajają i śmieję się jak wariatka xP

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Śmieszne rozdziały też muszą być ;)
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  10. Świetny rozdział! Przy ostatnim fragmencie uśmiałam się jak głupia (nie polecam czytać w nocy :D)
    Czekam z niecierpliwością na następny rozdział i życzę szybkiego powrotu do zdrowia!
    Zapraszam do siebie: arsvivendi-dh.blogspot.com
    Pozdrawiam, Amnesia.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Fajnie, że rozdział się spodobał :)
      Możliwe, że rozdział pojawi się pod koniec tego tygodnia albo na początku następnego. Teraz mam wiele na głowie, ale już powoli wszystko ogarniam.
      Dziękuję i pozdrawiam

      Usuń
  11. W końcu znalazłam trochę czasu, żeby wejść i przeczytać i powiem Ci, że masz genialny gust jeśli chodzi o wybór opowiadań :D. To jest tak intrygujące, tajemnicze, mroczne i budzące napięcie, że Woooow :D
    Dziś mam lenia, więc nie rozpiszę się jakoś na temat tego opowiadania, moje woooow, powinno dostatecznie oddać moje odczucia :D. Czekam na kolejny rozdział! ;)
    Pozdrawiam i życzę chęci do dalszego tłumaczenia :D
    Charlotte

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że jesteś ;) Heheh kolejna osoba mi to mówi, być może mam jakiś dar? Nie wiem, ale miło mi, że się podoba :)
      Komentarze nie musza być długie, ważne, że są ;) Twoje wooow oddaje je w 100% :D
      Dziękuję kolejny rozdział pojawi się w przyszłym tygodniu ;)
      Pozdrawiam

      Usuń

✪ Dziękuję, że tu jesteś ;)
✪ Jeśli możesz, zostaw po sobie ślad. Komentarze są dla mnie napędem do dalszej pracy ;)
✪ Nie spamuj od tego jest odpowiednia zakładka (SPAM)

Obserwatorzy