[T] [M] Lot z przesiadką

Tytuł oryginału i link: Connecting Flight

Autor oryginału: SaintDionysus

Autor tłumaczenia: Arcanum Felis

Zgoda na tłumaczenie: jest

Beta: Degausser

Fandom: Harry Potter

Para: Dramione

Status: miniaturka (liczba słów: 1 174)

Gatunek: romance

Klasyfikacja: T

Opis: Dwoje szkolnych kochanków ma szansę na nowo się połączyć podczas spotkania na terminalu lotniska.

Koła dotknęły asfaltu, a Draco obudził się przez chwiejne lądowanie. Jęknął i przeklął pod nosem:

— Cholerny pilot.

Nawet pierwsza klasa w liniach Emiratów Arabskich nie sprawiła, że ten lot stałby się znośny. Udawanie brytyjskiego bizmesmena w obecności arabskich magnatów nudziło go. Odwracali jego uwagę luksusami, podczas zawierania z nim transakcji — dokładnie na dwanaście milionów funtów. Cieszył się, że jest w domu, tak jakby.

Przeciągnął się i starł sen ze swoich oczu. Stewardesa mruknęła coś do niego, ale nie mógł niczego zrozumieć przez zatkane uszy, co było spowodowane podchodzeniem do lądowania. Skinął głową bezmyślnie, patrząc na piękną kobietę i udając, że słyszał to, co do niego mówiła. Szczerze mówiąc, w tym momencie objawiła się jego druga natura. Nieważne, jak ładna była, nie mógł skupić na niej swojej uwagi.

Przechodząc przez terminal, zerknął na zegarek, zdając sobie sprawę z tego, ile czasu z pracowitego dnia jeszcze pozostało i ile będzie potrzebował kawy, jeśli chce mieć nadzieję to przetrwać. Zmierzwił swoje jasne blond włosy, masując skórę głowy i mając nadzieję, że to pobudzi przepływ krwi do jego mózgu.

— Wezmę podwójne cappuccino. W średnim kubku. Jedna kostka cukru, tylko jedna. Jedna łyżka orzechów laskowych, ale tylko jedna. Nie lubię, gdy jest zbyt słodko. Och i jeszcze posypka cynamonowa — powiedziała apodyktycznym tonem kobieta stojąca dwa miejsca przed nim.

To obudziło go od razu. Zawsze tak zamawiała. To ona. Musi być. Serce podeszło mu do gardła. Miał nadzieje, że facet przed nim nie zamówi nic wymyślnego i Draco będzie miał szansę ją dogonić, zanim jej absurdalna kawa będzie gotowa.

— Średnia, mocno palona, czarna — mruknął do baristy starszy, pulchny mężczyzna.

Draco westchnął z ulgą. Kiedy mężczyzna zapłacił, wziął swoją kawę i odszedł, Draco rozejrzał się za nią kątem oka i zorientował się, że go zauważyła. Niestety wisiała na telefonie, pisząc coś i słodko się uśmiechając.

— Proszę dużą, czarną paloną kawę, dwie porcje syropu.

— Draco? — odezwał się głos tuż za nim. Ona także rozpoznała jego zamówienie.

Zagryzł wargę i odwrócił się.

— Hermiona? To naprawdę ty? — Udał niewinność. — Poczekaj chwilę, tylko zapłacę.

To ona i rozpoznała go. Tego, który uciekł. Miłość jego życia, ale był zbyt młody i za głupi, by zrozumieć. Barista podał Draco papierowy kubek, a on ostrożnie, z parującą kawą, podszedł do swojej szkolnej ukochanej.

Prawie w ogóle się nie zmieniła. Trochę dorosła, ale i tak piękna. Ubrana w biznesowy strój, zarzuciła wielki szalik wokół szyi; a na twarzy dostrzegł odrobinę makijażu.

— Widzę, że nadal zamawiasz skomplikowane napoje — zażartował.

— A ty jak zwykle zamawiasz coś zwykłego — wspomniała. — Och, nie zachowuj się jak obcy. — Niezgrabnie go przytuliła, próbując nie łączyć się z nim klatką piersiową. Ale chwilę po tym, jak oderwali się od siebie, poczuł się jak zardzewiały stary samochód, który został uruchomiony po raz pierwszy od lat, a dokładnie pięciu lat.

Draco był trochę zdumiony faktem, że tak wiele rzeczy się nie zmieniło, w tym jej perfumy. Wszystkie wspomnienia wróciły do niego, gdy musnęła go swoją szyją. Późne wieczory w jej dormitorium, gdy wspólnie się uczyli… i nie uczyli. Potem rozdzierające serce pożegnanie, gdy kończyli szkołę.

Wziął łyk kawy, chcąc się otrząsnąć. Chrząknął i zapytał:

— Przylot czy odlot?

— Wylot. Lecę na misję dobrej woli do Arabii Saudyjskiej — rzuciła.

— Herm… — zawołał głos za nimi.

— Hermiona. Dziękuję. — Wychyliła się do lady, aby odebrać swoje zamówienie, a potem zwróciła się do Draco. — Będę tu jeszcze przez półtorej godziny. Musisz gdzieś iść?

Pieprzyć to — pomyślał. — Chrzanić inwestorów. Mogą poczekać. Mój bagaż też.

— Nie przez następne dwie godziny — skłamał.

— Chcesz pogadać? — zapytała, wskazując na stoliki bistro.

Bardziej niż myślisz.

— Jasne — powiedział beztrosko, nie chcąc pokazać, jak bardzo za nią tęsknił.

Gdy przetransportowali swój bagaż podręczny do stolika, radość z ich ponownego spotkania zamieniła się w niepokój. Zerkał na jej lewą dłoń, aby się upewnić, że nie miała żadnego pierścionka zaręczynowego lub ślubnej obrączki — ani jeden z jej palców nie był ozdobiony złotem.

Hermiona zdjęła jedwabny szal, eksponując długą i elegancką szyję. Nawet teraz nosiła się jak balerina. Tylko ona mogła połączyć ze sobą dwa kierunki: stosunki międzynarodowe i taniec. Tancerka i podróżnik. Oboje uczęszczali do szkoły średniej, a potem poszli na Oxford. Ich bogactwo i znamiona bycia z klasy wyższej byłyby irytujące, gdyby tak bardzo to do nich nie pasowało.

Upiła łyk kawy i spojrzała mu w oczy, gdy się na nią gapił. Próbowała stłumić śmiech, jednak bezskutecznie.

— Dlaczego tak na mnie patrzysz?

Nie zastanawiając się nad swoimi słowami, wypalił:

— Jak to się stało, że jesteś coraz piękniejsza, podczas gdy ja przytyłem i zsiwiałem?

Zarumieniła się, taksując go wzrokiem.

— Nie jesteś gruby. Może nie jesteś w sportowej formie, ale nadal dobrze wyglądasz — powiedziała, mrugając. — Więc opowiadaj! Gdzie pracujesz? Żonaty? Dzieci? Pies?

— Jesteś taka miła. Zdecydowanie powinienem pozwolić sobie na co nieco. Ciągle jem na lotnisku i podróżuję w sprawach biznesowych. Nie dbam o siebie. Mój ojciec odszedł już na emeryturę, ale nadal siedzi w zarządzie. Zaproponowano mi stanowisko dyrektora generalnego i nie ukrywam, kusi mnie to — zaszydził. — Więc przeważnie żyję na walizkach, podróżuję i jestem odpowiedzialny za transakcje.

— Czyli nie masz czasu na rodzinę? — Zauważył jej lewą dłoń na swojej lewej ręce i ciekawość w jej głosie.

— Niestety nie — odparł. — A ty?

Westchnęła.

— Ja… Przez ONZ muszę często podróżować. Aktualnie stacjonuję w Nowym Jorku, ale przez ostatnie kilka tygodni przebywałam w Londynie. Teraz lecę do Arabii Saudyjskiej, a stamtąd do domu.

Dlaczego miałem wrażenie, że coś ukrywa? — zastanowił się.

— Jesteś szczęśliwa?

— Dziwne pytanie — zauważyła.

— Nie jest dziwne, tylko ważne.

— Tak myślę. Moja praca daje mi wiele satysfakcji. A mój kot nadal żyje — zażartowała.

— Ten rudy kot. Przecież jest już taki stary, więc jak?

Roześmiała się.

— Nie mam pojęcia. A co z tobą? Jesteś… szczęśliwy?

— Do dziś myślałem, że tak, ale zdałem sobie sprawę, że… Nie, nie jestem szczęśliwy. — Postanowił przejść do sedna sprawy. — Kiedy wracasz?

— Za tydzień — Wydawała się niechętna do udzielenia odpowiedzi.

— Zjedz ze mną kolację. Porozmawiamy przy czymś lepszym niż okropna kawa z lotniska — powiedział bez wahania.

— Ja… ja nie wiem, Draco.

— Proszę, bez zobowiązań. Tylko rozmowa. My… Ja… nie robiłem tego, odkąd poszliśmy w oddzielne strony. Myślałem, że to najlepsze rozwiązanie, ale teraz uświadomiłem sobie, w jakim byłem błędzie. Proszę, zgódź się. To może być pub, restauracja indyjska lub restauracja z Gwiazdką Michelin. Wybieraj. — Gdzieś pośród tego błagania, sięgnął po jej dłoń i teraz pocierał ją kciukiem.

Polizała usta, gdy niemal roztopiła się pod jego dotykiem. Może nawet tęskniła za nim i nie zdawała sobie z tego sprawy. W jej wnętrzu zapłonął ogień, gdy przytaknęła. Nie była pewna dlaczego, ale jej oczy zaszły łzami. Nie chciała zawstydzać siebie przed swoim byłym chłopakiem, więc szybko zamrugała i powiedziała:

— Rzęsa. Przepraszam, tak. Mam nowy numer, napiszę do ciebie.

Wymienili się informacjami i uśmiechnęli do siebie. Kilka wiadomości wyskoczyło na telefonie Draco — praca.

— Cholera, przepraszam, muszę iść. Później do ciebie napiszę lub wyślę maila — mruknął z niesmakiem.

— Okej, cześć.

Nawet nie myśląc, jakby to była naturalna rzecz, szybko cmoknął ją w usta i powiedział:

— Kocham cię.

Zrobił pięć kroków, zanim dotarło do niego, co zrobił. Odwrócił się, zawstydzony.

Siedziała tam, trzymając łokcie na stole, opierając podbródek na palcach z szerokim uśmiechem na twarzy.

Draco chciał przeprosić, ale przerwała mu.

— Ja ciebie też. Nigdy nie przestałam.

 _________

Witajcie :) W niedzielne popołudnie publikuję nowe tłumaczenie. To taka krótka miniaturka, ale ma w sobie coś uroczego, a takie lubię najbardziej. Jestem ciekawa Waszych opinii na jej temat. Piszcie w komentarzach.

Nie wiem, kiedy pojawi się drugi rozdział „Zakazanych”, ponieważ we wtorek wyjeżdżam na trzy dni. Zapewne koło weekendu, więc oczekujcie. „Zakochana fretka” pewnie pojawi się za dwa tygodnie. Tak przewiduję, ale czas pokaże, jak będzie.

Tyle ode mnie. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!