Rozdział 37: Bella i dwóch

Blaise Zabini dołączył do nas pięć dni temu. Początkowo wydawało się, że planuje konkretną zemstę na tych, którzy skrzywdzili jego matkę. Draco i Tracy rozmawiali z nim przez kilka godzin.

Potem wkroczyła pani Malfoy. Znała go tak długo jak jego własna matka. To dzięki niej przyznał, że zwolennicy Czarnego Pana powinni zostać powstrzymani, a my możemy w tym pomóc.

Jednak Harry nie był przekonany, że chłopak, który mógłby zezwolić na jakąkolwiek torturę, powinien brać udział w ostatecznej bitwie. Blaise dobrze wiedział, kto krzywdził jego matkę i nawet Harry nie miał dostatecznych argumentów, aby go powstrzymać. Obiecał jedynie, że jego zemsta będzie subtelniejsza.

~*~*~*~*~*~

Szóstego października, dwa tygodnie po dołączeniu Blaise’a, zebraliśmy się w Pokoju Wojennym, jak to go nazwał Ron.

— Zostało sześć tygodni do ostatecznej bitwy — zaczyna Luna. — W tym czasie będziemy musieli usunąć tych śmierciożerców.

Na stole ląduje kartka papieru.

Bellatrix Lestrage

Jugson

Thorfinn Rowle

— Jest więcej? — pyta Ron, zerkając w górę.

— Tak, po prostu… skutki zaklęcia na Bellatrix miały nieprzewidziane konsekwencje — wyjaśnia Luna.

— W postaci dwóch kolejnych nazwisk? — dopytuje Draco, a Luna kiwa głową. — Czy w ciągu sześciu tygodni będziemy mieli okazję ich pokonać?

— Tak — odpowiada dziewczyna. — Ale musimy być bardziej precyzyjni.

~*~*~*~*~*~

Po naradzie Draco staje z Blaise’em z boku pokoju. Zasłaniam ich plecami, aby dać odrobinę prywatności i żeby reszta grupy nic nie słyszała, ponieważ nadal są w pomieszczeniu, żywo dyskutując.

— Nie musisz walczyć — mówi Draco. — Ta strona tego nie wymaga.

Blaise prycha.

— Wiem, stary — odpowiada. — Ale muszę, nie dla nich, ale dla mojej matki.

Draco wzdycha.

— Myślałem, że jesteś kochankiem, a nie wojownikiem — dodaje blondyn, unosząc brew.

— Kłamałem — śmieje się Blaise. — Ale rozumiem, dlaczego ty nie walczysz — mówi cicho.

Draco kiwa głową.

— Uważaj — szepce i wychodzi na korytarz.

Blaise pojawia się za mną i obejmuje mnie ramieniem.

— Co z nim zrobimy? — pyta, a ja wzruszam ramionami.

— Nie wiem jak ty, ale myślałam, że mogłabym go pocałować — mówię.

Blaise śmieje się głośno.

— Jesteś idealną partią dla niego — oświadcza, po czym odchodzi.

Blaise jest taki pozytywny i tak samo serdeczny jak bliźniacy. Przyznaję, że nie wiedziałam o nim zbyt wiele, kiedy się do nas wprowadził, ale w jego ruchach można wyczuć napięcie, które mówi o bólu. Taki ból zobaczyłam, gdy powiedzieliśmy mu o śmierci matki.

~*~*~*~*~*~

— Blaise. — Draco klapie go w ramię i wpuszcza do domu.

Chłopak rozgląda się po mieszkaniu.

— Więc to jest to miejsce, w którym się ukrywacie — mówi. — Byłem zaskoczony, widząc wiadomość od ciebie. Nie byłem pewny, czy te plotki są prawdą. To, że opuściłeś ciemną stronę.

— To dlaczego przyszedłeś? — pytam nagle. — Gdybyś nie był pewny, że Draco pracuje dla Sam-Wiesz-Kogo, wpadłbyś w pułapkę.

Blaise chichocze.

— Nie — odpowiada. — Draco, nawet zły Draco, nie wciągnąłby mnie w pułapkę. To była część naszej umowy.

Patrzę na dwóch byłych Ślizgonów.

— Jakiej umowy?

— Najlepszej w swoim rodzaju — odpowiada Blaise. — Niespisanej, niewypowiedzianej, niepewnej.

Unoszę brwi z niedowierzania.

— Przyzwyczaisz się — mówi Draco.

— A o co chodzi z tą godziną? — pyta Blaise. — Dlaczego teraz?

— Ja… nie byłem pewien, czy wcześniej to było bezpieczne, ale… chodź tutaj.

Draco kieruje się do nieużywanego pokoju, który będzie należał do Blaise’a. Rzuca zaklęcia prywatności, gdy chłopak siada na łóżku. Potem ich oczy się spotykają.

— Czy wiedziałeś, że Czarny Pan miał twoją matkę? — pyta Draco.

Czarnoskóry chłopak sztywnieje.

— Znaleźliśmy ją podczas jednego z naszych nalotów — kontynuuje Draco. — Sprowadziliśmy ją tutaj, ale to, co z nią zrobili… nie mieliśmy szans.

Z gardła Blaise’a wydobywa się szloch, oczy otwierają szeroko, błagając o kłamstwo.

— Nie — sapie.

— Kiedy będziesz gotowy, zabiorę cię na miejsce jej pochówku — oznajmia Draco z powagą w głosie.

Ciałem Blaise’a wstrząsa szloch. Draco dotyka ramienia przyjaciela.

— Nie — szepce w kółko chłopak.

W tej chwili czuję się jak intruz, ale jestem tutaj z jakiegoś powodu.

— Obiecałam twojej matce, że przekażę jej wiadomość — mówię, a jego oczy patrzą na moje. — Moje światło, moja miłość, moja duszo, będę cię kochać na wieki wieków.

— Dziękuję — szepce.

— Daj nam znać, jeśli będziesz czegoś potrzebował — mówię, po czym razem z Draco wychodzimy z pokoju.

— Nie powiedziałeś mu, że musieliśmy… co jej zrobiono — mamroczę, patrząc na Draco, gdy zamykamy drzwi od biblioteki.

— Wiedza o tym, jak została potraktowana najbliższa mu osoba, sprawi więcej bólu. Nie musi wiedzieć, jak źle było — odpowiada Draco.

Przytakuję, tuląc się do jego boku.

~*~*~*~*~*~

— Merlinie — krzyczy Blaise, gdy Draco sięga po swoją różdżkę.

— Czy mam cię zakneblować? — pyta blondyn. — Przestań się ruszać.

— To cholernie boli — krzyczy chłopak.

Bliźniacy snują się po kuchni, a jednocześnie naszym oddziale ratunkowym.

— To zawsze cholernie boli — mówi Ron. — Ale to lepsze od stracenia ręki.

— Jeżeli nie przestaniecie gadać, uciszę was na zawsze — mówi Draco, wciąż pochylony nad ramieniem Blaise’a.

— Proszę, zrób to — wtrącam się, czując pulsowanie w głowie.

— Czy przynajmniej pozbyliście się Jugsona? — pyta Draco.

— Tak — mówi Harry. — Właściwie był trudniejszy od Rolwe’a.

— Czyli pozostała tylko… — zaczyna Tracy.

— Bellatrix — kończy Fred.

— Znowu — wtrąca George.

— Teraz ją dopadniecie — obiecuje Blaise. — w końcu macie mnie.

— Patrzcie na niego, czy to nie napawa was pewnością siebie? — pyta Draco, kończąc bandażowanie ramienia. — Hermiono.

Podchodzę bliżej i siadam na krześle, które przed chwilą zwolnił Blaise. Świat wiruje, a ja kładę ręce po obu stronach, próbując zachować równowagę.

— Kto ci przyłożył? — pyta Draco, rzucając zaklęcia diagnostyczne.

— Jugson — odgryzam się pomimo nasilającego się bólu.

— Połóż się. — Draco kieruje mnie na leżankę, po czym podaje mi eliksir. — Pij.

Niemal od razu świat rozmazuje się, a potem zapada ciemność.

~*~*~*~*~*~

Cztery dni później Draco pozwala mi wstać z łóżka. Oczywiście niechętnie, ale nie spiera się ze mną, ponieważ odbywa się zebranie.

— Dwa tygodnie — mówi Luna.

— Więc dwudziesty szósty listopada? — pytam. — W środę?

Blondynka przytakuje.

— Tak, kto by się spodziewał, że celowo napadną na szkołę w środę? — podjudza.

Wszyscy wzruszamy ramionami. Walczymy w środę.

— Ale wcześniej — kontynuuje Luna.

— Bellatrix — warczy Fred.

— Tak i mamy tylko jedną okazję, a mianowicie niedzielną noc, żeby ją pokonać — wyjaśnia Luna. — Może nie jest pełnosprawna fizycznie z powodu utraconego oka, ale nie możecie jej lekceważyć, bo jest tak samo żądna krwi.

— Jakie mamy szanse? — pyta Draco.

Wiem, że błaga o szanse na pokonanie jej, ale także na to, aby żadne z nas nie ucierpi.

— Możemy to zrobić — mówi tylko Luna.

~*~*~*~*~*~

Kiedy znajduję się w wirze niedzielnej bitwy, bardzo dobrze rozumiem zachowanie Luny, która nie mówi o szansach. To najgorszy z nalotów, w których braliśmy udział.

Odbijam kolejne zaklęcie i odpowiadam ogniem. Blaise stoi za moimi plecami, celując ogień w śmierciożerców.

— Padnij! — krzyczy Ron i wszyscy padamy na ziemię. Kilku śmierciożerców podąża za nami, ale inni są odrzucani do tyłu przez zaklęcie, które rzucił Ron. Może podniosą się ponownie, ale za dobre kilka godzin, ewentualnie wcale.

Bellatrix należy do tych, którzy padli na ziemię. Tracy odpycha Rona, gdy w jego stronę leci zaklęcie uśmiercające. Klątwa obszarowa to fajna sztuczka, ale strasznie osłabia rudzielca. Tracy musi chronić zbierającego siły chłopaka przed Bellatrix i czterema śmierciożercami.

— Głupi zdrajca krwi — krzyczy Bellatrix, zanim rzuca więcej zaklęć w stronę kucającego Rona.

Bliźniacy szybko pędzą na ratunek, ale można się domyślić, że to nie wystarczy.

Owijam winoroślą jednego ze śmierciożerców. Nie będzie w stanie rzucić zaklęcia cięcia szybciej ode mnie. Zauważam zieloną smugę skierowaną na plecy Blaise’a. Nie waham się. Nie mogę. Atakuję biczem sługę Voldemorta, który nią wycelował. Opada na ziemię, mając puste oczy.

— Bracie — jęczy śmierciożerca, który stał obok.

Odwraca się do mnie i zaczyna podążać naprzód. Odbija moje zaklęcia. Nic nie jest w stanie go powstrzymać.

— Brudna — syczy. — Mała… szlama…

Upada na twarz.

— Nie wydaje mi się — mówi Blaise, po czym walczy z innym przeciwnikiem.

Podbiegam do Harry’ego i przejmuję jego śmierciożercę.

— Pomóż bliźniakom — mówię. — Zajmę się tym.

Harry macha różdżką i ognisty płomień otacza nogę Bellatrix. Czarownica krzyczy.

Dopiero teraz możemy się przyjrzeć jej twarzy. Czarne oko zastąpiło brakujące. Srebro zakrywa lewą stronę od czoła do brody. Cała konstrukcja jest zaczepiona przy uchu kobiety. Metal wygląda tak, jak ręka stworzona przez Voldemorta dla Petera.

Bellatrix walczy i zaczyna rzucać śmiertelne zaklęcia w kierunku Harry’ego. Chłopak unika ich, ale bliźniacy wciąż są w pobliżu, gotowi do ataku, jednak za każdym razem zostają odepchnięci.

— Wystarczy — krzyczy Bellatrix. — Avada Kedavra!

Zielone światło leci w stronę Harry’ego. W ostatniej chwili chłopak robi unik i klątwa przelatuje w odległości kilku cali.

Kiedy zerka na wiedźmę, jej twarz trzęsie się, przynajmniej metalowa część. Ciemne srebro zsuwa się po policzku, przesuwając na gardło kobiety.

— Mój — syczy metal, krążąc wokół jej szyi.

— Panie — krzyczy kobieta, szarpiąc metal.

Połowa jej twarzy niknie, tak jak kości policzkowe, brwi, zęby, skóra. Ucisk na szyi zwiększa się.

— Tylko mój — syczy, unieruchamiając ciało Bellatrix.

— Cholera jasna — komentuje Ron.

Ostatni śmierciożerca rozgląda się i znika.

— Wracajmy — mówię i momentalnie pojawiamy się przed domem.

~*~*~*~*~*~

— Dlaczego myślisz, że to ją zabiło? — pyta Draco następnego dnia, gdy pijemy herbatę.

— Rozkazał, by nikt poza nim nie zabijał Harry’ego… To była jego magia i widziałam, jak rzucała w kierunku Harry’ego zaklęcie uśmiercające. Voldemort potraktował to jak zdradę — wyjaśniam.

— Dlatego przysięgi lojalności nie działają wśród psychopatów — mówi Draco.

Przewracam oczami.

— Tak, to jeden z powodów — dodaję, próbując się uśmiechnąć, chociaż wciąż drżę na wspomnienie ubiegłej nocy. — Tylko dziesięć dni — szepcę.

Draco chwyta mnie za rękę.

— Wiem.

Czytaj dalej →

_____________

Witajcie :) kończy się weekend, więc publikuję kolejny rozdział opowiadania. Wreszcie udało się pokonać Bellę, chociaż nie obyło się bez efektów specjalnych. W powietrzu można wyczuć wojenną aurę i pewnie już nie możecie się doczekać rozstrzygnięć. W sumie ja też. 

U mnie ostatnio tyle zawirowań, że wszystko zeszło na drugi plan. Gdy tylko próbuję sobie poukładać moje życie, coś pojawia się znienacka i znowu koło rozpędza się na nowo. Wiem, że zostały trzy rozdziały i na dobrą sprawę mogłabym je opublikować w ciągu tygodnia. Owszem mogłabym, ale dowiedziałam się, że znowu idę na drugą zmianę do pracy i mój czas będzie bardzo ograniczony. Jednak zrobię wszystko, żeby skończyć tłumaczenie tak do dwóch tygodni. Byłoby miło gdybyście trzymali kciuki!

Tyle ode mnie. Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia. Enjoy!