[T] To, co jest między nami: Jaki masz problem?

Lipiec 2004

 

— Wszystkiego najlepszego, Harry!

Stół w Norze wręcz uginał się od potraw i chociaż Harry powiedział, że nie chce hucznego świętowania, wciąż siedział z szerokim uśmiechem na twarzy. Wszyscy wiwatowali, gdy zdmuchiwał świeczki na torcie, a Molly zaczarowała nóż, by samodzielnie pociął wypiek na kawałki.

Hermiona nie przestawała się uśmiechać, zdecydowana, by nie pozwolić niepokojącym myślom na zepsucie jej humoru. To był dzień Harry’ego i jego ostatnie urodziny jako młodego mężczyzny. W przyszłym roku będzie tatą. Prawdę mówiąc, mógł nim zostać lada dzień.

Ron i Vanessa jak zwykle trzymali się za ręce i całowali tak z irytującą słodkością. Nawet George i Angelina byli w sobie obrzydliwie zakochani. Teddy podzielał uczucia Hermiony; sześciolatek wystawiał język z obrzydzeniem, gdy tylko ktoś się całował, i żartował z Hermioną przez cały wieczór, wydając dźwięki oburzenia i chichocząc.

Kiedy ciasto zostało zjedzone, Hermiona pomogła Molly ze zmywaniem, machając różdżką, tak jak kobieta kiedyś ją nauczyła. Ginny podeszła do nich chwiejnym krokiem, stękając i trzymając się za brzuch.

— Dlaczego wstałaś, kochanie? — wydyszała Molly. — Powinnaś siedzieć!

— Nie, mamo — westchnęła Ginny. — Miednica mnie boli. Muszę chwilę postać. Wszystko w porządku, obiecuję. Wracaj do reszty. Poradzimy sobie z Hermioną.

— Ginny, nie chcę, żebyś…

— Mamo! — Ginny przewróciła oczami. — Idź. Masz gości.

Molly rzuciła jej surowe spojrzenie, któremu tylko Ginny bez trudu mogła się przeciwstawić. W końcu starsza czarownica odsunęła się i mruknęła coś pod nosem, odchodząc od zlewu, by dołączyć do reszty przy stole.

Ginny westchnęła i odwróciła się do Hermiony, opierając się o kuchenny blat.

— Więc — zaczęła — nie miałaś nastroju. Harry mi powiedział, że wczoraj z nimi nie wyszłaś. Jest jakiś szczególny powód? Może… spędziłaś czas z kimś innym?

Hermiona poczuła, jak pieką ją policzki i zerknęła przez ramię, upewniając się, że nikt nie podsłuchuje. Nachylając się bliżej Ginny, mruknęła:

— Nie, to cholerny palant, a ja byłam skończoną idiotką.

— Co? — wymamrotała Ginny z udawaną niewinnością. — Nigdy bym się nie domyśliła.

Hermiona przewróciła oczami, a potem jęknęła.

— Pojawił się, ponad tydzień po naszej… wspólnej nocy i zachowywał się tak, jakby nic się nie stało! Wyraźnie mu powiedziałam, że nie chcę udawać, że do niczego nie doszło, a on  zaczął robić to dosłownie sekundę po tym, jak to powiedziałam. A potem… — Westchnęła z frustracją, ściszając głos, zanim stał się piskliwy. — A potem ośmielił się mnie całować w moim gabinecie!

Ginny sapnęła.

— Nie żartuj!

Hermiona dramatycznie skinęła głową.

— Zrobił to, zachowując się tak, jakby wcale mnie nie ignorował.

— Och, on zdecydowanie jest Casanovą, Hermiono. — Zmarszczyła brwi. — Słuchaj, rozumiem — nieźle wygląda i w ogóle — ale powinnaś się trzymać z daleka od takich jak on. Naprawdę.

— Och, zamierzam.

Usta Ginny wykrzywiły się w uśmieszku.

— A co jeśli znowu będzie próbował cię uwieść? Oprzesz mu się?

Hermiona zamrugała. Poczuła, jak jej policzki czerwienią się jeszcze bardziej.

— Oczywiście, nie jest aż tak nieodparcie apetyczny.

Ginny tylko mruknęła.

Hermiona zacisnęła szczękę i wróciła do zmywania. Pomyślała o oczach Malfoya, kiedy wypowiedziała słowo bezpieczeństwa, o tym, jak wszystko przerwał. Ostatni raz widziała go tak przerażonego, tak upiornie bladego, kiedy została obdarzona blizną na ramieniu. Szpetne słowo pulsowało na samą myśl o tym zdarzeniu.

Była jednocześnie dumna i rozczarowana, że użyła tego hasła; część niej płonęła pragnieniem, gdy ją pocałował, chcąc, by zerwał z niej ubranie i przeleciał na tym biurku. Czekała na to, pragnęła tego i w końcu była gotowa mu się oddać. Inna jej część jednak potrzebowała odpowiedzi i nie chciała dać się manipulować. Nie była zabawką, nie była kimś, kogo można porzucić. I, cóż… była wystraszona. Właściwie przerażona.

Po pierwsze, nie była gotowa na tak szybkie uwodzenie; to było niczym burza, która porwała ją z ziemi i uniosła w powietrze. Nie miała czasu, żeby się przygotować. Po drugie, te cholerne drzwi były otwarte! Każdy mógł wejść! Po trzecie, ta strona Malfoya ją przerażała. Sposób, w jaki tak łatwo nią kierował, dowodził, że naprawdę mógł zrobić to, co chciał, a ona miała nikłe szanse na obronę. Tak, jasne, to również było niesamowicie seksowne, uwodzicielskie i niezdrowo atrakcyjne — ale tylko w odpowiedniej scenerii. Jej gabinet, z otwartymi drzwiami, kiedy chciała zwykłej rozmowy, nie był odpowiednim miejscem.

Ale powinna była powiedzieć pauza. W tamtej chwili kompletnie wyleciało jej to z głowy. Chciała tylko, żeby przestał, żeby mogli porozmawiać, ale z pewnością czuła się tak, jakby skutecznie położyła kres temu, co się między nimi działo — zwłaszcza że to ona nie wytrzymała napięcia i uciekła. Teraz była zbyt zażenowana, żeby spojrzeć mu w oczy.

Musiała po prostu zaakceptować, że tamta noc z nim była szczytem jej seksualnego życia i że nigdy więcej nie będzie uprawiać z nim takiego seksu. Może to wszystkim wyjdzie na dobre.

 

~*~*~*~*~*~*~*~

 

Sierpień 2004

 

James Syriusz Potter urodził się piętnastego sierpnia dwa tysiące czwartego roku, niecałe dwa tygodnie po terminie. Ginny rodziła prawie dobę, a Harry chorował ze zmartwienia. Ron i Hermiona dotrzymywali mu towarzystwa przez całą noc, ale w poniedziałek rano Hermiona musiała udać się do swojego mieszkania, by się odświeżyć przed pójściem do pracy.

Wszyscy prosili ją, żeby przekazała życzenia świeżo upieczonemu ojcu. Nawet Robards wpadł do niej do gabinetu, ale gdy myślała, że on też poprosi ją o przekazanie pozdrowień Harry’emu, zawołał ją do siebie. Poszła tam skonfundowana.

— Przeczytałem twój raport z miejsca zbrodni w sprawie Selwyna — powiedział, gdy tylko drzwi się zamknęły.

Hermiona się wyprostowała.

— I jak?

Westchnął i potarł skronie.

— Cholernie dobra robota, Granger. Przepraszam, że nie wykorzystywaliśmy twoich umiejętności tak dobrze, jak mogliśmy.

Oszołomiło ją to. Robards nigdy jej tak nie chwalił. Nie żeby miał coś przeciwko niej, ale przecież nie była Aurorem. Do tej pory zastanawiał się, co ona tu w ogóle robi. Słyszenie teraz jego pochwał wydawało się… niespodziewane.

— Dziękuję, proszę pana — powiedziała. — To nie było nic specjalnego, naprawdę. Kilka zaklęć śledzących wydarzenia i…

— Będziemy cię częściej brać w teren — przerwał, kierując ku niej swoje niebieskie spojrzenie. — Muszę przyznać, że byliśmy trochę niedbali, jeśli chodzi o te szumowiny, ale twoja ocena sprawcy wydaje mi się szczególnie interesująca. Sugerowałaś, że czegoś szukał. Pospiesznie plądrował, ale zamordował z zimną krwią. Znali się.

— To był wniosek Malfoya — mruknęła, zagryzając wargę.

Robards mruknął coś pod nosem.

— I jest leworęczny.

— Albo oburęczny.

— Wysoki.

— Rozmiar stopy był dość duży. Jedenaście lub dwanaście.

— Ofiara klęczała w momencie, gdy trafiła ją Zabójcza Klątwa — wspomniał Robards. — Jakaś teoria na ten temat?

Hermiona zmarszczyła brwi.

— No cóż, sprawca siedział w salonie, prawdopodobnie czekając na powrót ofiary do domu. Sądzę, że doszło do jakiejś potyczki — albo sprawca użył innego zaklęcia, albo ofiara była w szoku lub przestraszona, bo przewróciła się do tyłu, zanim uklęknęła. Dopiero potem sprawca podszedł do drzwi i rzucił Zabójczą Klątwę.

Robards obserwował ją, marszcząc brwi w konsternacji. Po chwili westchnął i odchylił się na krześle.

— Ebenezer Selwyn był obserwowany przez Strażników Czarownic od lat. Szukaliśmy niezbitych dowodów, żeby go aresztować, ale ten oślizgły drań ciągle wymykał się nam z rąk. Nie mogliśmy go namierzyć.

— Ale… czy Malfoy nie dostarczył ci wspomnień o ludziach powiązanych z Voldemortem?

Nie przejmowała się grymasem na jego twarzy, gdy wypowiedziała to imię.

— To mistrz oklumencji — mruknął Robards. — Chociaż mu ufam, Wizengamot nie uznałby jego wspomnień za dowód przeciwko komuś tak potężnemu jak Lord Selwyn.

— A Veritaserum?

— Cóż, znając oklumencję, mógłby…

— Racja, racja — mruknęła Hermiona i skinęła głową. — Mógłby się temu oprzeć.

Robards westchnął.

— Przeszukaliśmy rezydencję Selwyna kilka razy, ale nic nie znaleźliśmy. Nawet rachunku z zakupów na Pokątnej, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. Dlatego tak mnie irytuje, że ktokolwiek go zabił, również czegoś szukał.

Hermiona zamrugała.

— Chcesz, żebyśmy szukali potencjalnego zabójcy?

Robards pokręcił głową.

— Za mało dowodów, nawet po twoim znakomitym raporcie. Mieliśmy kilka takich przypadków w ciągu ostatnich kilku lat, kiedy natknęliśmy się na ciała naszych celów, wykończonych Zabójczą Klątwą.

Oczy Hermiony się rozszerzyły.

— Myślisz… myślisz, że to ta sama osoba?

Robards podrapał się po szyi.

— Możliwe, ale mało prawdopodobne. Wiemy, że zwolennicy Sama-Wiesz-Kogo są zdesperowani. Jeśli jednak podobna sprawa znów się wydarzy, chcę, żebyś była tam pierwsza. Polecę wszystkim moim zespołom, żeby cię wzywali, jeśli natkną się na podobną sprawę.

Hermiona skinęła głową.

— Dziękuję, proszę pana.

— Nie, to ja dziękuję, Granger.

Hermiona niemal unosiła się w powietrzu, opuszczając gabinet szefa. Choć pochwały od Robardsa nie były niczym niezwykłym, zdarzały się bardzo rzadko. Uśmiechała się, idąc w stronę swojego gabinetu, ale radość rozpłynęła się, gdy spotkała Malfoya na korytarzu. Przynajmniej już jej nie ignorował. Właściwie nawet nie szydził. Po prostu skinął uprzejmie głową, a jego spojrzenie było zimne i nieczułe, gdy ją mijał.

Wstrzymała oddech, uważając, by jego zapach nie zepsuł jej dnia, gdy pospiesznie dotarła do gabinetu, zamykając za sobą drzwi. W środku wzięła głęboki wdech, czując, jak jej policzki płoną.

Minęło kilka tygodni od ich pocałunku i choć zdarzały się dni, kiedy Hermiona w ogóle o tym nie myślała, były też takie, podczas których nienawidziła siebie za to, że zrujnowała coś, co mogło dać jej poczucie życia.

Kilka razy podchodziła do jego boksu, żeby z nim porozmawiać, ale mimo wszystko ostatecznie szybko skręcała w inną stronę. Za każdym razem, gdy się spotykali, gdy tylko patrzył, jakby miał zamiar rozpocząć rozmowę, zawsze miała wymówkę. Nie chodziło o to, że nie chciała z nim rozmawiać — po prostu nie mogła. Była zbyt zawstydzona i nieustannie biła się z myślami, czy w ogóle powinna to robić.

Dyskusja sama ze sobą była dla Hermiony czymś w rodzaju sportu. Uzdrowicielka Ericson kazała jej wykorzystać racjonalny umysł do analizy uczuć, zastanowienia się nad dobrem i złem oraz nad tym, dlaczego czuje to, co czuje. I tak zrobiła. W jej domowym notatniku poświęciła kilka stron na wyliczenie zalet i wad bliższej znajomości z Draco Malfoyem. Jak dotąd miała nadmiar tych drugich; były Śmierciożerca, skazany kat, niemal zabójca, podżegacz wojenny, bigot, szkolny tyran, który ją nienawidził. Był arogancki, próżny, małostkowy i zimny. Lista wad dłużyła się niemiłosiernie, a wszystkie wypisane cechy miażdżyły. A zalety? Cóż, był przystojny, kompetentny, inteligentny i niesprawiedliwie dobry w seksie. Z pewnością zalety zostały przyćmione przez wady.

Ale była jeszcze jedna rzecz, której nie dodała do listy zalet, bo wiedziała, że to przebije wszystko inne — jego zdolność do sprawiania, że czuła się lżejsza, odciążona, bezpieczna. Było to równie absurdalne, co sprzeczne, ale nie wynikało z logiki, lecz z instynktu. To, co wydarzyło się w jej biurze, kiedy spanikowała, bo zignorował jej błaganie, by przestał, zachwiało tym instynktem. Czy myliła się, myśląc o nim jak o „bezpiecznym zagrożeniu” z powodu jego uroku? Ale wypowiedziała słowo bezpieczeństwa i przestał. Odsunął się. Wyglądał na kompletnie zdruzgotanego. Nawet jego drobny komentarz nie był w stanie zamaskować nienaturalnej bladości jego twarzy i pomyślała, że naprawdę mógł żałować. Może wcale nie chciał naciskać; może myślał, że tego chce, bo była tak samo zatracona w tym pocałunku jak on, zawstydzona faktem, że pragnie czegoś więcej.

Czasem walczyła ze sobą, zastanawiając się, czy pójść do niego przez Sieć Fiuu i po prostu… się poddać. O ile znowu ją zechce.

Ale najwyraźniej jemu już przeszło. Zaledwie kilka dni później Rita Skeeter napisała o nim artykuł wymownie zatytułowany Najprzystojniejsza para w Europie — dziedzic Malfoyów widziany ze skandynawską modelką! Były też zdjęcia przedstawiające Malfoya całującego długonogą, szczupłą blondynkę, która z pewnością miała w sobie domieszkę krwi willi.

Niewiele rzeczy mogło zniszczyć czyjąś pewność siebie tak jak to zdjęcie. Była wszystkim, czym Hermiona nie mogła być, i wszystkim, czego mężczyzna taki jak Draco Malfoy powinien pragnąć. Ale co z jej pragnieniami? Chciała, aby to ją całował, aby kładł dłonie na jej uda. Za każdym razem, gdy zaspokajała swoje potrzeby, myślała o jego języku, o tym, co Malfoy potrafił nim zrobić. Za każdym razem, gdy śniło jej się, że goni ją w lesie, pozwalała sobie rozwinąć ten sen, gdy się budziła, oddając się mrocznej i pokręconej naturze, rozbudzając myśli, które powinna była porzucić dawno temu.

Na Merlina, pożądanie go było przekleństwem! Draco Malfoy był okropnym człowiekiem, zawsze jej nienawidził, więc dlaczego czuła ku niemu tak intensywne przyciąganie? Pamiętała, jak na czwartym roku rzucił na nią urok, żeby wydłużyć jej zęby (nawet jeśli zrobił to przypadkiem). Pamiętała, jak pytał ją, czy chce pomachać majtkami w powietrzu, kiedy nadchodzili Śmierciożercy podczas Mistrzostw Świata w Quidditchu. A poza tym nazywał ją szlamą, szlamą, szlamą.

Dojdź dla mnie, Szlamo.

Zadrżała, a jej brzuch się ścisnął.

 

~*~*~*~*~*~*~*~

 

We wtorek Hermiona widziała Malfoya tylko przelotnie, wchodząc rano do windy. W środę stał kilka kroków za nią w kolejce po kawę, a późnym popołudniem dostrzegła, jak walczy wręcz z Collinsem na sali treningowej. Wręczała wtedy Perkinsowi ważną notatkę od Harry’ego (mógł ją wysłać za pomocą magii, ale Hermiona przypadkiem usłyszała, jak Perkins mówi, że idzie z innymi — możliwe, że wspomniał coś o Malfoyu). Starała się nie zerkać w jego kierunku. W czwartek przyszedł do archiwum, kiedy zajmowała się segregowaniem dokumentów, i jednocześnie pragnęła oraz obawiała się, że pójdzie za nią. Nie zrobił tego.

W piątek po południu usłyszała, jak śmieje się z zespołem, idąc w jej stronę korytarza i pytając innych Aurorów, czy idą z nimi do Taczki.

— Za nic w świecie bym tego nie przegapił! — zawołał Gallagher. — Tym bardziej że Malfoy stawia!

Perkins zajrzał do jej gabinetu i uśmiechnął się szeroko.

— Idziesz, Granger?

Mrugnęła, zdezorientowana. Nie planowała iść. Harry wciąż był w domu z Ginny i małym Jamesem, więc tak naprawdę nie miała z kim tam rozmawiać, ale wiedząc, że Malfoy też idzie… Nie powinna. Wiedziała, że nie powinna.

Przełknęła ślinę i się uśmiechnęła.

— Tak, dobrze.

— Tak, nasza dziewczyna, Granger!

Perkins mrugnął do niej, zanim dołączył do pozostałych.

Wzięła pokrzepiający oddech i wygładziła bluzkę, zanim wstała. Mogła to zrobić. Byli współpracownikami, kolegami, dorosłymi ludźmi. Spoglądając na swoje praktyczne buty, przygryzła wargę, zanim chwyciła różdżkę i machnęła nadgarstkiem. Obcasy urosły, a ona zachwiała się lekko, ale odzyskała równowagę. Co ona wyprawiała? Ale zanim zdążyła zmienić zdanie, chwyciła płaszcz i dołączyła do towarzystwa na korytarzu.

Malfoy odwrócił się, by na nią spojrzeć, jego wzrok przesunął się po niej od stóp do głów. Znów był zimny, wyrachowany, krytyczny i natychmiast pożałowała, że przemieniła buty. On jak zwykle był ubrany w drogi, czarny garnitur, skrojony idealnie na miarę. Z pewnością wyróżniał się wśród poplamionych kawą i atramentem pastelowych koszul, które nosili inni. On był elegancki, a pozostali niechlujni.

Przełknęła ślinę i oderwała od niego wzrok.

— Idziemy?

— Tak! — krzyknął Gallagher. — Naprzód, towarzysze!

Została w tyle, słuchając niskiego głosu Malfoya. Rozmawiał z Collinsem o czymś prozaicznym. Wpatrywała się w swoje stopy, starając się utrzymać równowagę. Po co, u licha, transmutowała te buty, skoro nawet nie szła przed nim? Czyż nie po to właśnie kobiety noszą obcasy, żeby nogi i pośladki wyglądały dobrze? Ale czy Malfoy w ogóle by się tym przejmował po randce ze skandynawską modelką? Hermiona nigdy nie mogłaby jej dorównać.

Mimo to Malfoy był jedynym z siedmiu Aurorów, który zerkał przez ramię, upewniając się, że nadal idzie, i nawet przytrzymywał jej drzwi, jak przystało na dżentelmena, co oczywiście stawiało go za nią.

Na samą myśl serce zabiło jej mocniej i jeszcze bardziej starała się utrzymać równowagę. Nie chciała wyglądać na niedoświadczoną w chodzeniu na szpilkach, chociaż taka była prawda.

Cała ósemka weszła do windy, a Malfoy ustawił się między nią a resztą. Poczuła ucisk w piersi, ale wiedziała, że to nic nie znaczy. Gdzie indziej miałby stanąć? Wciśnięty w Gallaghera? Nikt by tego nie chciał.

Kiedy wszyscy, jeden po drugim, wysiedli z windy, wpadli w morze innych pracowników Ministerstwa wracających do domów na weekend. Hermiona podeszła do punktu aportacji i zauważyła, że odsunęła się od grupy na kilka kroków. Mogła aportować się do domu. Nikt by tego nie zauważył. Przełknęła jednak strach i aportowała się na ulicę przed pubem. W oddali rozbrzmiewała muzyka, mieszająca się z trzaskami teleportacji, a stali bywalcy Taczki od razu udali się do wejścia.

— Chodź, Granger! — Gallagher uśmiechnął się szeroko i klepnął ją w ramię, prawie ją przewracając. — Chodźmy się upić!

Hermiona spojrzała na niego z gniewem, ale mężczyzna tego nie zauważył, bo wszedł do środka. Pozostali poszli za nimi, ale ona zatrzymała się jeszcze na chwilę. Wzięła głęboki oddech, wciąż zastanawiając się, czy nie powinna po prostu wrócić do domu.

— Idziesz, Granger?

Głos Malfoya ściągnął ją na ziemię i spojrzała na niego.

— T-tak — wyjąkała. — Ja tylko…

Z trudem znajdowała słowa, wymówki. Dlaczego musiał być tak przystojny, z tymi platynowymi włosami, które tak elegancko opadały na jego czoło, z idealnie wyrzeźbioną sylwetką i zniewalającymi oczami?

— Gallagher to niezły palant, tak. — Skinął głową i zmarszczył brwi, omiatając wzrokiem wejście, po czym zerknął na nią. — Ale myślę, że damy sobie z nim radę, ty i ja. Prawda?

Ty i ja… Przełknęła ślinę.

— Tak.

Uśmiechnęła się, ale nie wiedziała, czy uśmiech dotarł do jej oczu.

Wprowadził ją do środka, jego dłoń wylądowała na jej dolnej części pleców, prowadząc ją pewnie. Zesztywniała, ale szła dalej. W pubie było duszno i ciepło, ludzie z DPPC zapełniali lokal. Gallagher, Perkins i McLeod znaleźli stolik na osiem osób. Kiedy Hermiona i Malfoy przeciskali się przez tłum, poczuła ucisk w żołądku. Wcale nie miała ochoty spędzić całego wieczoru z tymi ludźmi. Mogłaby wypić piwo kremowe i wrócić do domu.

— Ty zajmij się drinkami!

Collins uśmiechnął się szeroko i wskazał na Malfoya.

— Zaciągacie dług, którego nigdy nie będziecie w stanie spłacić — zadrwił w odpowiedzi. — Co chcecie?

Wyglądało na to, że kolejkę stoutów, ale Hermiona szybko na niego spojrzała.

— Mógłbyś mi zamówić piwo kremowe? — poprosiła.

Malfoy uniósł brew.

— Więc bez ginu?

Poczuła, jak jej policzki płoną.

— Ja… dawno nic nie jadłam.

Mruknął coś pod nosem i udał się do baru.

Hermiona zdjęła płaszcz i usiadła obok Collinsa. Rozmawiała z nim tylko kilka razy; był Puchonem, o kilka lat starszym od niej. Był całkiem przystojny, z miękkimi, brązowymi lokami, które niewinnie opadały na błyszczące, niebieskie oczy. Uśmiechał się do niej uroczo, a jego powieki zmarszczyły się przyjemnie.

— Hermiona Granger — powiedział. — Najbystrzejsza Czarownica Swojego Pokolenia.

Zachichotała.

— Mark Collins, ten… — Uniosła brwi i parsknęła śmiechem. — Facet, Który Siedzi Po Drugiej Stronie Korytarza.

Roześmiał się serdecznie, a Hermiona poczuła ulgę. To było coś innego. Zaczął ją wypytywać o różne rzeczy — jej wykształcenie, pracę śledczej na miejscu zbrodni i walkę z Voldemortem. Pozostali wydawali się być zajęci rozmowami o Quidditchu i tym podobnym, ale Collins skupił się na Hermionie z otwartym, ciepłym nastawieniem.

Odpowiadała na jego pytania tak pokornie, jak tylko potrafiła, ale wiedział, że jest skromna, i najwyraźniej nie przeszkadzało mu, że tak wiele osiągnęła, pomimo swojego wieku.

Kiedy Malfoy pojawił się z drinkami unoszącymi się za nim — Ognistą Whisky dla siebie, parującymi stoutami dla pozostałych oraz kremowym piwem i kanapką z indykiem dla Hermiony — wpatrywała się w zamówienie z szeroko otwartymi oczami.

— Nie musiałeś mi zamawiać jedzenia — szepnęła do niego, gdy wślizgnął się na miejsce naprzeciwko niej.

— Powiedziałaś, że nic nie jadłaś — mruknął.

Przygryzła wargę.

— Tak, ale…

— To tylko kanapka, Granger — rzekł szorstko i spiorunował ją wzrokiem.

— Nigdy nie mówiłeś, że Granger była bardziej utalentowana w wieku piętnastu lat niż połowa ludzi w niektórych departamentach Ministerstwa! — krzyknął Collins, uśmiechając się szeroko do Malfoya.

Ten zmarszczył brwi.

— Nie sądziłem, że muszę. Najbystrzejsza Czarownica Swojego Pokolenia i tak dalej.

Collins pokręcił głową i zwrócił się do Hermiony.

— Powiedział mi, że uczyliście się razem w Hogwarcie, ale ja cię nie pamiętam. Byłem na siódmym roku, kiedy słynny Harry Potter przybył do Hogwartu, i nie mogłem nie dostrzec tego małego, blond kretyna. — Skinął głową w stronę Malfoya. — Ale obawiam się, że ciebie nie zauważyłem.

Hermiona uśmiechnęła się nieśmiało i upiła łyk piwa kremowego.

— Nie winię cię za to. Ja też bym siebie nie zauważyła.

— Założę się, że byłaś uroczą kujonką.

Zachichotał, a Hermiona poczuła, jak pieką ją policzki.

Malfoy prychnął, a kiedy na niego spojrzała, zobaczyła jego zimny i niewzruszony wyraz twarzy.

— Zdecydowanie jest kujonką.

— No cóż, Malfoy, wygląda na to, że nie do końca lubiłeś Granger… a może za bardzo? — zażartował Collins, a Malfoy rzucił mu lodowate spojrzenie, kręcąc szczęką.

— Och, tak naprawdę się nie znaliśmy — wtrąciła cicho i skupiła się na Collinsie. Był zdecydowanie milszy. — Poza tym Gryfoni i Ślizgoni rzadko się dogadują, prawda?

Pokręcił głową.

— Nigdy nie rozumiałem tej rywalizacji. — Zaśmiał się. — Wraz z Krukonami ciągle się z niej nabijaliśmy.

— Cóż, to proste — wycedził Malfoy. — Gryfoni to lekkomyślni, hipokrytyczni dobroczyńcy.

Hermiona spojrzała na niego i zmrużyła oczy.

— A Ślizgoni to obleśne, podejrzane dranie.

Malfoy wbił w nią wzrok, uśmiechając się złośliwie.

— Cóż, przynajmniej umiemy się bawić.

Collins roześmiał się na to.

— Och, pamiętam imprezy w Pokoju Wspólnym Slytherinu!

— Wpuścili cię? — mruknął Malfoy i upił łyk Ognistej. — Puchona i palanta?

— Spierdalaj, Malfoy — rzucił prześmiewczo Collins. — Za moich czasów było inaczej.

— Tak, a jak już o tym mowa… jak ci się wiedzie po trzydziestce? — zadrwił Malfoy.

Collins uniósł dwa palce w obleśnym geście, po czym odwrócił się do Hermiony.

— Chyba się z tobą zgadzam, Granger. Niektórzy Ślizgoni to zdecydowanie obleśne dupki, a ja wolałbym spędzać czas z ładnymi, kujonowatymi Gryfonami każdego dnia.

Hermiona zarumieniła się jeszcze bardziej i zachichotała do kufla. Odważyła się rzucić szybkie spojrzenie na Malfoya, by zobaczyć, jak morderczo wpatruje się w Collinsa. Znów parsknęła śmiechem; potrzebował kogoś, kto by go zrugał, kto by go sprowadził z wysokiego konia.

— Mogę kawałek? — zapytał Collins, wskazując głową jej kanapkę z indykiem.

Hermiona skinęła głową i patrzyła, jak sięga po jedzenie, ale jego ręka znieruchomiała, gdy Malfoy rzucił mrocznym tonem:

— To nie twoje, Collins.

— Och, przepraszam, Wasza Wysokość — zadrwił. — Nie wiedziałem, że Granger nie może robić, czego chce ze swoim jedzeniem.

— Nie mam nic przeciwko — zachichotała Hermiona i podsunęła talerz Collinsowi. — Proszę bardzo. To przecież tylko kanapka.

Zerknęła na Malfoya, który nie wyglądał na zbyt zadowolonego. Ale i tak rzadko się uśmiechał. Była trochę głodna, ale nie prosiła o jedzenie. Malfoy po prostu tak założył. Byłaby wdzięczna, gdyby ktokolwiek inny kupił jej jedzenie i nawet zjadłaby je z radością. Wiedząc jednak, jakim był człowiekiem, prawdopodobnie byłaby mu coś winna, gdyby je przyjęła, a ostatnią rzeczą, jakiej chciała w swoim życiu, to bycie dłużną cholernemu Draco Malfoyowi.

Collins okazał się całkiem zabawnym rozmówcą. Opowiadał historie ze swojego pobytu w Hogwarcie i rozśmieszał Hermionę, a one ze wszystkich sił starała się ignorować Malfoya, który siedział milcząco naprzeciwko niej. Czuła na sobie jego palący wzrok, widziała kątem oka, jak zgina palce, ale starała się tym nie przejmować. Zupełnie jakby wrócili do Hogwartu, gdzie wpatrywał się w nią ze stołu Slytherinu, prawdopodobnie zastanawiając się nad sposobami dręczenia jej. Cokolwiek go rozzłościło, to nie był jej problem.

Naprawdę dobrze się bawiła. Po raz pierwszy od dawna ktoś chciał jej słuchać. Collins był uważny, dociekliwy; zadawał trafne pytania, pozwalając jej rozwinąć wszystkie fragmenty, które uważała za najbardziej ekscytujące.

Kiedy skończyła pić piwo kremowe, Malfoy zamówił już kolejne drinki dla ich stolika. Nawet się zdziwiła, że było wśród nich kolejne piwo kremowe dla niej — spodziewała się, że będzie małostkowy i nie zamówi jej nic więcej, po tym jak pozwoliła Collinsowi zjeść kawałek kanapki, którą dla niej zamówił.

Zanim zdążyła zacząć drugie, przeprosiła i przepchnęła się przez tłum w stronę toalety. Dwaj Odrażający właśnie zaczęli rozstawiać się na scenie, a ich cotygodniowy koncert miał się zaraz rozpocząć. Hermiona uśmiechnęła się, słysząc, jak wokalista mamrocze: „Dlaczego piątki muszą być wieczorami DPPC?”

Poszła do damskiej toalety, czując się nieco nabuzowana i radosna. Mark Collins był raczej sympatycznym facetem, a ona nie była ślepa — widziała błysk w jego oczach. Aż ją ścisnęło w żołądku. Nie żeby planowała robić cokolwiek z Collinsem, ale miło było wiedzieć, że są inni mężczyźni, którzy mogliby się nią zainteresować. Mężczyźni, którzy nie byli jej prześladowcami z dzieciństwa.

Wciąż czuła lodowate spojrzenie Malfoya wbijające się prosto w jej duszę. Zupełnie jakby zastanawiał się, po co ona w ogóle z nimi pracuje. Może Robards też z nim rozmawiał i zbeształ go, a ją pochwalił? W końcu Malfoy był Aurorem odpowiedzialnym za to miejsce zbrodni, a one wiedziała, jak bardzo go denerwuje, gdy to ona dostaje lepsze noty.

Czuła, jakby znowu byli w Hogwarcie.

Parsknęła śmiechem, myjąc ręce. Przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze, poprawiła kilka niesfornych kosmyków włosów i zauważyła swoje czerwone policzki. W pubie było niesamowicie ciepło, a nadchodząca burza dawała się we znaki. Jej włosy kręciły się niesfornie, czuła zmęczenie, ale bawiła się o wiele lepiej, niż się spodziewała. Wypije drugie piwo kremowe, porozmawia z Collinsem i pójdzie do domu. Jutro miała odwiedzić Harry’ego i Ginny, i chciała się porządnie wyspać.

Dwóch Odrażających zaczęło grać, a kiedy otworzyła drzwi, muzyka uderzyła w nią z hukiem. Podłoga wibrowała, tłum wiwatował, a na jej ustach pojawił się uśmiech.

— Rzucasz się teraz na Collinsa?

Przeciągły głos Malfoya sprawił, że się odwróciła i zobaczyła go opartego o ścianę. Jego szare oczy niemal lśniły w cieniu.

Przełknęła ślinę i skrzyżowała ramiona na piersi.

— Na nikogo się nie rzucam, Malfoy.

— Nie? — Podszedł do niej. — Więc nie przyszłaś do mnie tamtej nocy, błagając o seks?

Serce prawie jej stanęło, gdy wpatrywała się w niego. Nagle jej ciało uderzyło o ścianę, gdy się cofnęła.

— Jaki masz problem?

— Nie mam problemu — wycedził, podchodząc jeszcze bliżej. Jego spojrzenie było zimne jak stal, a półuśmiech złośliwy. Przyglądał się jej, niemal połączył z jej sylwetką i głęboko wciągnął powietrze. — Jestem po prostu zaskoczony, że tak chętnie ściągasz majtki dla Collinsa. Gdybym wiedział, że wystarczy połechtać twoje ego, już dawno bym cię miał.

Szczęka jej opadła, a zniewaga zacisnęła się w piersi. I co on miał na myśli z tym dawno? A może chciał tylko coś udowodnić? Że mógłby ją mieć kiedykolwiek chciał? Niby była taka łatwa?

— Miło rozmawiam z kolegą z pracy, Malfoy. A poza tym, co ci do tego? Nie masz długonogiej modelki, którą powinieneś się zająć?

— Wzbudziłem w tobie zazdrość, co? — mruknął i przysunął się jeszcze bliżej.

Hermiona sapnęła i poczuła, jak serce wali jej młotem. Otaczały ją cytrusy i drzewo cedrowe, a jego szerokie ramiona przysłaniały wszystko inne — kurwa. Przełknęła ślinę i spojrzała mu w oczy.

— Czego ode mnie chcesz, Malfoy? Tak na serio?

Powoli zamrugał, przesuwając oczami po jej twarzy. Uniósł dłoń, by delikatnie wsunąć kosmyk włosów za jej ucho, po czym kciukiem pogłaskał jej dolną wargę. Dotyk był elektryzujący, wywołał gęsią skórkę na całym ciele, ścisnął brzuch i przyprawił o zawroty głowy.

— Chcę wyrzucić cię z mojej głowy.

Straciła oddech. Nie sądzę, żebym potrafił wyrzucić cię z głowy, Granger. Nie jestem nawet pewny, czy bym tego chciał. Był kłamcą. Cholernym wężem. Przełknęła ślinę.

— N-nie obchodzi mnie to. Znajdź inny sposób.

Odepchnęła go i odwróciła się, żeby odejść, ale jego silny uścisk szybko przycisnął ją do ściany.

Skinął głową w jej stronę, muskając ustami jej ucho.

— Nie rób tego, Granger. Mam dość grania w tę grę. — Westchnął i przycisnął usta do wrażliwej skóry pod płatkiem ucha, a ona jęknęła cicho, jej ciało się ocknęło. Znów na nią popatrzył. — Przepraszam, że przekroczyłem granicę tamtego popołudnia w twoim gabinecie. Powinienem być bardziej uważny i miałaś rację, że mnie powstrzymałaś, ale na Merlina, przestań mnie tak zwodzić.

Miała ochotę prychnąć na niego. Ona? Go zwodzi? To nie ona umawiała się na randki z nierealistycznie atrakcyjnymi ludźmi!

— I co zamierzasz zrobić? — zapytała. — Znowu zmusisz mnie do seksu przy ścianie?

Coś błysnęło w jego zimnych oczach, ale zawahał się.

Przełknęła ślinę. Dlaczego to powiedziała? Nie była nawet pewna, czy tego nie chce. Odepchnęła tę myśl i ponownie przycisnęła dłonie do jego jędrnej piersi.

— Nie mam na to czasu, Malfoy. Czekają tam na nas.

— Gówno mnie to obchodzi — warknął i chwycił ją za biodra. — Jeśli nadal jesteś na mnie zła, w porządku, szanuję to. Jeśli mnie nie chcesz, to w porządku — ale nie będę siedzieć i patrzeć, jak jebany Collins dobiera się do twoich majtek.

Wściekła ponownie go odepchnęła.

— Nie masz prawa o tym decydować! Od samego początku byłeś wobec mnie raz gorący, raz zimny i mam tego dość.

Chłód w jego oczach zmienił się w srebrny płomień, rozpalając jego oczy i wysyłając nieproszony dreszcz wzdłuż jej kręgosłupa.

— Byłem raz gorący, a raz zimny? To ty nie potrafisz się zdecydować, co cholery! Nawet ze mną nie rozmawiasz, a Salazar wie, że próbowałem!

Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale nawet nie wiedziała, co powiedzieć. Czy on naprawdę zamierzał udawać ignoranta? Czy naprawdę próbował ją tak oszukać? Próbował z nią rozmawiać? Cóż, w takim razie nie starał się za bardzo. Jasne, tak, w porządku, robiła wymówki za każdym razem, gdy wydawał się gotowy otworzyć usta przy niej, ale nie zamierzał o tym rozmawiać przy innych. Nie, nie zamierzała na to pozwolić, bez względu na to, jak przystojny był i jak głośno głos w jej głowie nawoływał ją do pocałunku. Nie, miała do siebie o wiele więcej szacunku.

Wyprostowała się, uwolniła z jego uścisku i spojrzała mu w oczy tak mocno, jak tylko potrafiła.

— Nie chcę brać udziału w twoich gierkach, Malfoy. Nie chcę być czyjąś laską do bzykania. Jeśli się mną interesujesz, to zachowaj się jak dorosły i udowodnij to, zamiast traktować mnie w ten sposób.

Jego twarz wykrzywiła się w gniewie.

— Jak traktować? Zachowywałem się z szacunkiem i dałem ci mnóstwo swobody przez te tygodnie. Czego jeszcze ode mnie oczekujesz?

— Z szacunkiem? — wrzasnęła, wdzięczna za głośną muzykę. — Patrzyłeś na mnie tak, jakby była tylko brudem na twoich butach, o ile w ogóle raczyłeś na mnie spojrzeć! Jasne, byłeś wystarczająco uprzejmy, ale widzę to w twoich oczach; to ta sama odraza, którą zawsze do mnie czułeś, nawet kiedy… — Ugryzła się w język i wzięła głęboki oddech, zaciskając pięści. Kochali się. Zamierzała wyrzucić z siebie to, że kochała się z Draco cholernym Malfoyem. Och, czyż to nie byłoby idealne? Nie, nie kochali się. Pieprzyli się i tylko zakochany, romantyczny głupiec pomyślałby inaczej. — Zasługuję na coś więcej. Na coś więcej niż bycie ciągniętą jak pies na smyczy, podczas gdy ty włóczysz się z elitą.

Malfoy wpatrywał się w nią, a ogień w jego oczach zgasł. Zamiast tego były… puste. Jego gardło podskoczyło, gdy przełknął ślinę, i przeczesał włosy dłonią. Wyprostował się, i jak to zwykle Malfoy, znów był zimny i opanowany.

— Doskonale rozumiem, Granger — mruknął, poprawiając mankiety, ze wzrokiem spuszczonym na nadgarstki. — Najwyraźniej źle zrozumiałem sytuację. Przepraszam. — Minął ją, ale zatrzymał się i spojrzał przez ramię. — Jednak mała przestroga: Collins jest czarujący, ale nie traktuje niczego poważnie. A najmniej kobiety. Jeśli pójdziesz dzisiaj z nim do domu, skończysz tylko jako nazwisko na jego liście, numer na liście ofiar i nic więcej. Nawet na ciebie więcej nie spojrzy.

Zamrugała, a serce dudniło jej w uszach. Czy Malfoy naprawdę myślał, że mogłaby przelecieć Collinsa? I jak śmiał ją za to ganić, skoro sam wziął ją przy ścianie w pubie? Po tym, jak pokazał jej zupełnie nowy świat, a potem porzucić, żeby umawiać się z wysokimi, seksownymi modelkami? Zaciskając zęby, mruknęła:

— Jakbyś był inny.

Odwrócił się, zmrużył oczy i napiął się.

— Wierz sobie, w co chcesz, Granger, ale nie próbowałem cię unikać i nigdy bym cię nie porzucił w sposób, w jaki wiem, że zrobi to Collins. Ale to twój wybór i nie będę naciskał.

Rzucił jej ostatnie spojrzenie, zanim odszedł, zostawiając ją stojącą w półmroku.

Zacisnęła szczękę, zastanawiając się. Próbował ją unikać, prawda? W przeciwnym razie byłby to zbyt wielki zbieg okoliczności, że nie widziała go przez cały tydzień po ich wspólnej nocy, a on od tamtej pory był taki zimny i zdystansowany. Z wyjątkiem tego popołudnia w jej gabinecie, kiedy ją pocałował — nie, gdy wręcz ją pożarł. Nadal nie rozmawiali o tamtej nocy, ani o różdżce. Próbowała z nim porozmawiać w swoim gabinecie, ale miał inne plany. Pocałował ją, wyraźnie dając do zrozumienia, że nie pamiętał. Oczywiście, że pamiętał, inaczej nie zrobiłby tego, co zrobił. Ale uciekła, tak jak tamtej nocy w jego mieszkaniu.

Nie próbowałem cię unikać.

Hermiona przygryzła wargę, rozważając tę myśl.

Czyżby?

Kiedy wróciła do pozostałych, Malfoya już nie było.

______________

Witajcie :) mamy weekend, więc czas na kolejny rozdział tej historii. Braku komunikacji ciąg dalszy, a na dodatek zazdrosny Draco, niezła mieszanka, prawda? Mam nadzieję, że Wam się podobało.

Na kolejny rozdział zapraszam 30 sierpnia. W międzyczasie pojawią się rozdziały Hot for Teacher. Na dwa zapraszam już dzisiaj! Mam też plany na coś nowego, ale o tym poźniej ;)

Miłego weekendu. Enjoy!